Wa ne servies eeeeeeee

of: het leven van een zeurder.

Maandagnamiddag. Een half uur voor hij  gaat sluiten, trek ik naar het Postkantoor. BPost heet dat tegenwoordig. Moet modern klinken ofzo...

Dom dom dom natuurlijk, om halfvijf komt heel werkend Vlaanderen z'n postzaakjes behartigen. Maar goed, het is niet anders.
Olijf neemt haar nummertje en ziet dat er 15 wachtenden vóór haar zijn. Geduld. Ik parkeer mezelf braaf achteraan en begin wat wezenloos in het niets te staren. Geen goed boek bij. Zelfs geen slecht :)

Een minuut of 5-10 later komt een meneer het kantoor binnen, trekt z'n nummer, ziet dat hij nummer 17 in de rij is, zucht ONMIDDELLIJK en vindt het nodig om na welgeteld 2,74 seconden aan een wildvreemde te zeggen "Da's ier nogal ne servies eh"... met een hoofdknik "wijzend" naar de massa wachtenden vóór hem. Zo'n knik die moet zeggen "Oe is da nou méugelijk, allez"

Toegegeven. De twee dames aan het loket hebben toevallig twee langdurige klanten aan hun been. Maar de meisjes doen hun best. Iedereen krijgt even veel tijd, geduld en aandacht. Tot de vraag beantwoord is, het  pakje afgegeven of het probleem opgelost.
Ik snap niet wat daaraan te klagen valt.
Vooral niet na 2,74 seconden.
En SURTOUT niet door een man die er redelijk bejaard (lees: gepensioneerd) uitziet. En dus naar alle waarschijnlijkheid méér tijd heeft dan z'n nog steeds werkende medemens die alles op een loopje moet doen na het werk.
Hij hàd op een minder druk moment kunnen komen (net als ik overigens), maar hij koos voor het spitsuur.
Moeje niet klagen vind ik...

Afijn.
Na de twee lange klanten ging het vlotjes vooruit.
En de madammekes aan het loket deden het hééééél erg goed.
Een dikke pluim voor m'n plaatselijke BPost.
Wa ne servies! Zeker weten :)