Mysterie's

zoals:

• Waar haalt Olijf - in het midden van de winter - een muggenbeet vandaan?
• Hoe spelen sommigen het klaar om me te doen berouwen dat ik vriendelijk, geduldig en aandachtig was? Voor de verandering es wat over de werkplek. Neemt een mens (in casu  Olijf) zich voor om iedere klant - leuk of lastig - te benaderen met dezelfde blanke lei. En dus de - ahum - interactie standaard aan te vatten met een welgemeende glimlach, een blik in de ogen (niet te verwarren met stàren) en een "Kan ik u ergens mee helpen?". Vat de klant dit op als verdoe gerust m'n tijd zolang je wil, ik heb tòch niets nuttigers te doen. Sommigen zijn daar bijzonder goed in, in het nemen van een arm wanneer eigenlijkfeitelijk alleen maar een vinger werd aangeboden. En ze doen het subtiel ook... Het begint met een terechte vraag om verduidelijking. Wanneer prijzen te hoog worden bevonden, laten ze het niet na om dit uitvoerig te bespreken. Extreem lage prijzen worden zelden onder de loep genomen. Maar goed, het is des menschen om te zeuren. En Olijf heeft geleerd om dit soort opmerkingen gedwee te ondergaan. Na het kwartiertje palaveren over verkoopspraktijken schakelt de blijkbaar èrg eenzame klant over op vragen en bemerkingen die hun bestaansrecht ontlenen aan het .... VERSPILLEN VAN MIJN TIJD. Of neen, ik lieg. Het andere doel - moet ik, bij gebrek aan meer informatie, besluiten - is het zo lang mogelijk uitstellen van het moment om terug naar huis te gaan. En zelfs dàt probeert Olijf met een stevige dosis fatalisme te doorstaan. Wanneer meneer het echter nodig vindt om z'n tijdrovende en volstrekt nutteloze vragen te stellen terwijl Olijf intussen is overgeschakeld op een andere (kopende) klant, dringt een kordate opmerking zich op. En die klinkt (hopelijk nog steeds) vriendelijk: "Excuseert u me, ik zal u verder helpen zodra ik deze klant geholpen heb". Het liefst zou ik roepen "STOooooP! Ik hèb een job, een betààlde en die vereist niet dat ik eindeloos naar uw verhaaltjes luister! En ik hèb er maar twee! En die zijn nu bèzig! Twee oren betekenen overigens niet dat ik naar twee stemmen tegelijk kan luisteren!" Maar dat doet Olijf dus niet. "Zodra ik deze klant geholpen heb, kom ik bij u". Hetgeen ik daadwerkelijk doe. Waarna afgerekend wordt. 5 x 5 cent + 1 x 50 cent, tik ik in de kassa in. "Dat zijn 75 cent, meneer" (ik wéét het, hij is your regular big spender :) ). .... gevolgd door een milde vragenronde over hoe ik aan dat bedrag kom. Want 5 x 5 zijn toch.... 15 cent? "Euh... neen meneer... 5 x 5 cent komen neer op 25 cent en ik ben er vrij zeker van dat de kassa dat correct uitrekende". Nog twee keer vraagt hij of ik het wel juist heb en ziet dan z'n rekenfout in.
  En wandelt dan.... eindelijk!... buiten.
  M'n baas moest weten dat Olijf werkt à rato van 75 cent per half uur....
  Màààrrrrrrr er zal NIET gezegd worden dat we niet klantvriendelijk zijn :)
  Hoewel.... zelfs dàt gebeurt.....
• De ironie van deze "villa" versus het onderdakprobleem voor de daklozen in barre wintertijden. Dit nieuwsitem (bekijk het asjeblief even) werd ècht deze week uitgezonden. Het contrast kòn nauwelijks schrijnender.
  Maar... verder geen commentaar. Soms kan zelfs Olijf haar mond houden...

 De sneeuw op het eind van m'n werkweek maakte het aandachtopslorpende-klant-gedoe meteen weer goed. Ook m'n lekker warme huis maakt me blij, vooral wanneer ik thuiskom met twee verkleumde handen omdat ik zonodig nog even onder mama's motorkap moest kruipen om anti-vries bij te vullen. En tegelijk voel ik me even onbehaaglijk...omdat mijn condensatieketel zich te pletter stookt.. terwijl honderden buiten slapen onder kartonnen dozen .... bij 15 graden onder nul...