vuilnisbak

Ken je dat?
Wanneer je het ongemakkelijke gevoel krijgt dat sommige mensen je voor vuilnisbak aanzien?

Néén, ik heb het niet over het fenomeen waarbij men je vraagt "Och kòm, eet het asjeblief op. Anders moet ik het wegsmijten"... Dat is ook een vuilnisbakmentaliteit, maar eentje van een ander kaliber. (Fijn toch, die gedachte waarbij je je gewaar wordt dat jij onderwerp bent van de dualiteit jouw mond-vuilnisbak...:) :) :) )

Het gaat over dat àndere soort. Waarbij iemand voortdurend negativiteit spuit. En jij het recipiënt bent waar alle vuilnis in moet.
Druk druk drukke dag, lastige kinderen, m'n man begrijpt me niet, ik moet alles alleen klaren, het sneeuwt potverdorie alweer, nu moet ik de auto wassen, ik kijk uit naar het weekend dat ik even alleen kan zijn, m'n club apprecieert me niet, de vaatwasser heeft me weer in de steek gelaten, ik moest een half uur naar een wachtmuziekje luisteren bij m'n energieleverancier, een auto reed me bijna de benen van onder het lijf, de automatische schuifdeuren van het winkelcentrum deden het niet......blablablablablablablablaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.

Begrijpt u me niet verkeerd. "Wij" vrouwen praten graag. En veel. En meestal hebben we niet méér dan een luisterend oor nodig, om alles "van ons af te praten".
Maar trop is teveel. Soms toch.

Olijf - ik heb dit al meermaals gezegd - heeft met momenten veel weg van een man. Geef me een probleem en ik wil het oplossen. Dankzij m'n andere - vrouwelijke (dus) - helft wil het luister-gedeelte óók nog wel lukken... maar vaak ga ik in de fout door suggesties aan te reiken.
Pas wanneer ik me daar van bewust word, neem ik gas terug en ga weer over in luistermodus.
....
mèt een extraatje.
En dat extraatje is: proberen in het negatieve iets positiefs te vinden. Of het tenminste te relativeren.
Druk? Beter dan je hele dag verdoen voor de televisie.
Lastige kids? Ach, tis misschien een beetje de leeftijd. Ze zien je wel graag, dat weet je.
Sneeuw? We krijgen het maar één keer per jaar. Een lekker lange wandeling is zo mooi en rustgevend.
Stomme chauffeur? Al een geluk dat "wij" beter rijden :)

Allez, you get the picture.

Ik neem nog aan dat dat gezoek naar mooie dingen op iemands zenuwen gaat werken... maar op dat ogenblik denk ik aan m'n eigen zenuwgestel dat op het punt staat het te begeven.
En jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, ik geef toe... er zijn dagen dat ik al dat gezeur kan missen als kiespijn. Niet eens om één of andere precieze reden. Niet omdat ik zèlf down ben of omdat de dag al moeilijk genoeg was.  
Nope.
Soms,
héél soms,
heb ik
héél gewoon
geen zin in geleuter.

Maar ik zeg het niet :)
Wat ik wèl doe, is die mensen nooit ofte nooit de url van deze blog geven.
Zodat IK HIER kan zeuren.

En geluk, oh opperste geluk, dan komt er een telefoontje van iemand die net als ik gesteld is op vrolijkheid.
En het hele gedoe ligt dan meteen achter me.

Een kinderhand is gauw gevuld :)