Mini-emo

Omdat een nieuwe zomer binnenkort voor de deur staat en omdat sommige mensen om foto's vragen (niet hier maar elders...ergens waarover ik hier beter niet schrijf), doorzoek ik op donderdagavond het archief van gerecupereerde gewiste foto's.
Slordig 48.000 zijn het er, alle rommel inclusief waarvan ik zelfs niet weet waarvan die vandaan komt.

Hoe dan ook, Olijf is op zoek naar specifieke foto's. Ongemerkt (en toch ook weer niet) begin ik alles te bekijken. Heel erg snel, dat wel, maar alles wordt bekeken.
Foto's van tijden waar ik een hele poos NIET naar kon kijken omdat de pijn alle schoonheid overheerste. Nu lukt dat wel. Al blijf ik niet lang (helemààl niet lang) stilstaan bij foto's met zijn gezicht op. Ik zie er nog amper liefde in. En misschien is dat goed. Dat de herinnering aan zijn graag zien nu heel domweg overschaduwd wordt door z'n manifeste onkunde om vol te houden wanneer hij "wat" kwijt was.
Want iemand die zo snel opgeeft zoals hij destijds deed... daarvan zeg ik nu: NIET bij blijven stilstaan.

Maar Olijf bleef wel stilstaan. Heel erg lang zelfs. Maar dat was nodig, merk ik nu. Om des te beter te weten hoe het absoluut niet moet.

Foto's van alle dagen, weken, maanden en jaren daarna. Schandalig vermagerd van al dat stilstaan. Pogingen ondernemend om het mooie in het leven terug te vinden, daar op het moment niet in slagend maar potverdorie heel hard doend alsof dat wel lukte, en nu..... weten dat het wél mooi was.

Foto's van m'n vader met één van de kleinkinderen op schoot, of aan de barbeque. Foto's van vriendin Ils die meeging naar Leggiuno, wij tweeën op een terras, op een boot, op een eiland. En Olijf met een glimlach op het gezicht. Eentje die "hoorde" maar niet gevoeld werd. Toen niet nee.
Vandaag wordt Olijf lekker warm bij al die herinneringen.

Of hoe wonden helen kunnen.
Niet terug naar voorheen, maar ànders. En zo hoort dat ook waarschijnlijk. Dat je nooit meer dezelfde wordt. Maar ook niet voorbij herstelling kapot gaat.

Alle foto's herinneren me aan gemengde tijden. Mooie die kapot gingen door verdriet. Andere mooie die niet beleefd werden door restanten van datzelfde verdriet.
Maar .... au fond.... allemaal mooie.

Neen, vandaag verschijnen de foto's niet online. Ooit misschien. Maar nu heb ik er nog zo'n 30.000 te doorbladeren.
We zijn er nog niet. Aan de nief patatten. 
:)

cluster12334508 heet de foto nu. Na reconstructie. Papà die keek naar het laatste werk dat hij liet uitvoeren. LIET uitvoeren want dit klusje was inmiddels te zwaar voor hem. 21/07/2009