Tussendoor: wat een weekend

Er is nix gebeurd dit weekend.
Nix materieels, nix wat je kan vasthouden.

En toch: wat een weekend.

H was in de buurt vandaag, ik ontdekte het pas vanochtend. Na alweer een jaar ofzo, konden we nog eens irl praten. Toch wat anders dan het eeuwige chatten.

Ils ging naar en schreef over een huwelijk van haar vrienden. Ik ken hen niet, maar de foto's waren zò sprekend dat ik niet anders kon dan delen in hun geluk. 'k Wens hen nix dan goeds toe, een leven lang tezamen.

Rare dingen ook. Mensen aan wie ik dacht (om diverse redenen) en waarvan ik vond dat ik ze maar eens snel moest bellen/schrijven, contacteerden mij... bizar, in mijn wereld.

En dan teksten waar ik over struikelde. Levensbeschouwelijk van inslag maar "spul" dat ik net nu nodig had. Bijna een hele zondag en een halve maandag heb ik ernaar geluisterd (Thank God voor audioboeken).

En opruimen. Het huis, de tuin, de zolder. Alles verre van af, maar een paar prulledingetjes waaraan ik vasthield - uit nostalgie - gooide ik weg. Zodra ze in de prullenbak belandden, voelde ik me vreemdsoortig bevrijd (u mag lachen :)).
Het klopt wat ze zeggen. Ruim je omgeving op en je ruimt je hoofd op.
Dat moet ik onthouden. Want er mag nog wat weg, zowel fysiek als geestelijk.
Het meeste zit wel goed, no worries... maar tòch... helemààl klaar ben je nooit.

Met iedere dag die voorbijgaat, weet ik béter waar ik zijn wil... Tegelijkertijd... met alle blanco's - hiaten zeg maar - weet ik net zo goed dat de tijd nog niet dààr is.
En dat
is OK.

Ik heb terug geduld. Niet alTIJD (Olijf is niet meer of minder mens dan u :)), maar ik oefen.
Te lang kwijt geweest.

Aan de achterkant van m'n ogen (jààààààà, Bassie & Adriaan) leidt m'n geduld hièrheen. So sue me :):):)

een goddelijk oord als dit vind je in Supersano. Le Stanzie.
(en ja, de foto valt uit beeld. Kan me niet schelen :))