koffers gepakt.
Alles bij... hoop ik :)
't is tijd.
fotoapparasie is mee!
zaterdag 30 oktober 2010
donderdag 28 oktober 2010
Gebeten
Olijf is gebeten.
Gebeten door een persoon.
en néééén, vergéét even verliefdheid (want die vraag zou komen :))
Het is tijd voor een stelling waarin ik mezelf waarschijnlijk meer blootgeef dan goed voor me is.
But what the heck... soms wil ik gewoon even mezelf zijn.
Of dat hier echt kàn, is een vraag die ik zelfs niet meteen wil beantwoorden.
Momenteel kan het me zelfs bitter weinig schelen.
Als er mensen zijn die zich geroepen voelen om even op MIJN rempedaal te gaan staan, dan nodig ik hen uit om dat te doen. Iedereen mag z'n mening hebben en als iemand vindt dat hij (of zij) me dringend moet "redden", dan hou ik hem (haar) niet tegen.
Verwacht u niet noodzakelijk aan ellenlange discussies. Ik weet niet of ik daar klaar voor ben.
Zodus...
Sinds lang - zeg maar sinds kort na de start van deze blog - ging Olijf op zoek naar manieren om opnieuw positiever in het leven te staan.
Gek eigenlijk... ik moest een gemoedstoestand terugvinden die vroeger "gewoon" m'n natuurlijke staat was. De trouwe volger weet min of meer wie of wat me in een neerwaartse spiraal had gebracht.
Toegegeven, ik ben lang kapot geweest. Gebroken.
Je mag dat letterlijk nemen. M'n persoonlijkheid lag aan diggelen.
Nix om fier op te zijn, integendeel zelfs.
Lange tijd heb ik een persoon, een gebeurtenis verantwoordelijk gesteld voor mijn tijdelijke "out of order" status.
HIJ had me zo gemaakt. Door HEM was ik kapot. Het was ZIJN schuld.
Alweer.... nix om fier op te zijn.
Olijf is/wàs vroeger iemand die met graagte verantwoordelijkheid nam voor de ongelukjes die ze in het leven tegen kwam.
Plots was er wat gebeurd waardoor ik het blijkbaar nodig had om een tijd (jaaaaa, zeg maar gerust LANGE tijd... ik wéét dat die opmerking op uw tong brandt... en ik geef u geen ongelijk) te sudderen in zelfmedelijden.
Maar goed, ik wijk af.
Ik ging op zoek naar manieren om mezelf te hervinden via positivisme.
Dat is een lange reis geweest, met een heleboel zijsprongen.
Vandaag is het belangrijk voor me (vraag me niet waarom) dat ik mezelf duidelijk maak.
Met "zijsprongen" doel ik geeneens op de ettelijke keren dat ik mezelf (op zeer masochistische wijze, Haveel... I KNOW) toestond om weer opgeslorpt te geraken in een gevoel van "zou het? kan het? zou hij me terug willen?"
De zijsprongen waarvan sprake zijn de omzwervingen die ik maakte in de (ahum) "literatuur" omtrent positief leven.
U staat op het punt Olijf weer net een beetje beter te leren kennen. En ik waarschuw u: u zal zuchten.
Het heeft wellicht met een flinke dosis marketing te maken, maar m'n eerste lectuur betrof "The Secret".
Manieren om het goede (lees: het gewenste) terug in je leven aan te trekken.
(eerste) zucht. "Wat wil je meid? Terugkrijgen wat je verloren hebt? Denk nà! Get real!"
Ik hoor het u denken.
Tja....
Ik ben akkoord.....het was niet de beste manier om van start te gaan.
Met "The Secret" kan je nix aanvangen... geloof me vrij.
Een heleboel mumbo jumbo over wat je moet doen, hoe je je leven moet voorstellen en vooràl... waarom je niet aantrekt wat je wil.... MOT.... je onderbewustzijn werkt je tegen!
Dat is - geloof me op m'n woord - voldoende om ieder nog half functionerend mens verder de dieperik in te jagen. Want... hoe dóe je dat? Je onderbewuste controleren?
Die mannen zijn slim eh.... tegen grof geld willen ze je wel - pasop, mondjesmaat - vertellen hoe je dat kan doen.
Tegen dan was Olijf het flink beu. Een boek of twee, tot daar aan toe. Maar honderden euro's spenderen om stapsgewijs (en nooit echt voldoende!) te ontdekken hoe het wél kan... néén, zóóóóó gek was ik dan ook weer niet.
Het heeft lang geduurd EN ik heb geen idéé of ik nu heb gevonden wat ik zoek om vaster in het leven te staan.
Het heeft veel, héél veel omzwervingen gekost (en uuuuuuren lees- en luisterwerk) om iets te vinden wat bij me "past".
En dan nóg... alweer goede raad die niet goedkoop is. Maar het VOELT goed (en wat heeft een mens méér nodig dan goed gevoel?)
Mijn oog is blijven liggen op Anthony Robbins.
Niet op de persoon. Wél op de persoonlijkheid. En op de boodschap.
Waarom?
Omdat die draait om verantwoordelijkheid nemen voor je leven(sloop).
Dat is altijd Olijf's overtuiging geweest zo lang ik me kan herinneren. In de pre-ex periode wel te verstaan.
Eén keer in m'n leven heb ik mezelf toegestaan om een ànder de schuld te geven van wat me overkwam.
Tot ik EINDELIJK de ware Olijf terug vond. De Olijf die wéét dat iedereen de kans moet krijgen om z'n EIGEN fouten te maken (zonder ouders, zorgverleners of wie dan ook die je voor het kwade willen behoeden).
Ik herinner me heel weinig van m'n kindertijd maar één zin, één vraag is me altijd bijgebleven. Ik was een jaar of twaalf-dertien.
M'n ouders probeerden me te verhinderen om met een bepaalde jongen op te trekken. Ik maakte m"n eerste verliefdheid mee. Zij hadden vernomen dat hij "niet te vertrouwen" was. "Krapuul" hadden ze gehoord. En waarschijnlijk hadden ze nog gelijk ook.
Van die periode herinner ik me vooràl dat ik hen vroeg: "Laat me m'n eigen fouten maken. Van jullie fouten leer ik weinig of niets."
nu...
Noem me zelfingenomen... ik vind dat best een verstandige stelling voor een puber.
Ik heb tóen aan m'n ouders gevraagd om me te laten doen wat me juist leek, succes of faling dààr gelaten.
En ik dank hen tot de dag van vandaag dat ze daarmee (weliswaar stilzwijgend) hebben ingestemd.
Olijf denkt (en Olijf is geen ouder, nooit geweest en zal het ook nooit worden) dat je je kind ONDER ANDERE één groot kado kan doen... en dat is "verantwoordelijkheid nemen voor je acties".
Voilà... dat brengt me terug bij Anthony Robbins.
Google hem gerust. Ontdek alstublieft dat die kerel grof geld verdient met z'n boeken/seminaries/cd-reeksen. Vraag je ALSTUBLIEFT af of Olijf nu helemààl gek is geworden.
Er is nix wat u kan bedenken dat ik al niet heb gedacht... denk ik.
En wees gerust: voorlopig is er nog geen geld versjast van hier naar daar. Olijf denkt altijd even na.
Eerst wat lezen. Eerst wat opzoeken.
Tot hiertoe ben ik geïnspireerd. Niet het leven, maar de manier waarop je naar het leven KIJKT, beïnvloedt je gemoedstoestand... Nix echt nieuws... en toch niet helemaal voordehandliggend.
Ik neem nog aan dat ik een gemakkelijk beïnvloedbaar persoon ben. Ik neem ook aan dat u huivert bij de idee aan een Amerikaan die voor grote zalen de aardse god komt spelen. Ik "verantwoord" me (voor zover dat nodig is... en neen, dat is niet nodig) met de stelling dat ieder moet doen wat goed aanvoelt.
En dus.... doen wat goed lijkt. En op de blaren zitten als het niet wordt wat ik ervan hoopte.
Wie z'n billen brandt, moet op de blaren zitten.... DUS.
Maar ook:
Wie niet waagt, niet wint.
En dat... ahum ahum... u hoeft niet te buigen..... is Olijf ten voeten uit.
Ik ben goed op weg om m'n ware zelf terug te vinden.
Ben ik er? Bijlange niet!
We zijn er nooit!
Het is niet het doel dat telt, maar de reis erheen.
Olijf heeft minder gereisd dan velen, maar tegelijk ook méér dan vele anderen.
Dat plaatst me in de middenmoot. Niet beter en niet slechter dan een ander. En dat HOEFT ook niet.
Wat belangrijk is, is dat ieder voor zich de manier zoekt die hem/haar terug op de hoofdweg brengt.
Dus ja... Olijf heeft ogenschijnlijk de hoofdweg terug gevonden... of hij is in het vizier.
Zoals eerder gezegd: ieder doet wat hij/zij juist vindt.
Enkel de tijd zal uitwijzen of de genomen beslissingen de juiste waren.
Intussen... let's just enjoy the ride... humps and bumps included :)
Ik eindig graag met enkele quotes "from the man himself".
Ik hou van quotes, dat is nooit anders geweest. Hoe korter hoe liever trouwens.
Whatever happens, take responsibility .... niet moeilijk te begrijpen.
You always succeed in producing a result.... denk daar even over na. ALTIJD resultaat... goed of slecht.
en tenslotte, gewoon omdat ik hem mooi vond:
When people are like each other they tend to like each other.
Spreek dat eens tegen?
Gebeten door een persoon.
en néééén, vergéét even verliefdheid (want die vraag zou komen :))
Het is tijd voor een stelling waarin ik mezelf waarschijnlijk meer blootgeef dan goed voor me is.
But what the heck... soms wil ik gewoon even mezelf zijn.
Of dat hier echt kàn, is een vraag die ik zelfs niet meteen wil beantwoorden.
Momenteel kan het me zelfs bitter weinig schelen.
Als er mensen zijn die zich geroepen voelen om even op MIJN rempedaal te gaan staan, dan nodig ik hen uit om dat te doen. Iedereen mag z'n mening hebben en als iemand vindt dat hij (of zij) me dringend moet "redden", dan hou ik hem (haar) niet tegen.
Verwacht u niet noodzakelijk aan ellenlange discussies. Ik weet niet of ik daar klaar voor ben.
Zodus...
Sinds lang - zeg maar sinds kort na de start van deze blog - ging Olijf op zoek naar manieren om opnieuw positiever in het leven te staan.
Gek eigenlijk... ik moest een gemoedstoestand terugvinden die vroeger "gewoon" m'n natuurlijke staat was. De trouwe volger weet min of meer wie of wat me in een neerwaartse spiraal had gebracht.
Toegegeven, ik ben lang kapot geweest. Gebroken.
Je mag dat letterlijk nemen. M'n persoonlijkheid lag aan diggelen.
Nix om fier op te zijn, integendeel zelfs.
Lange tijd heb ik een persoon, een gebeurtenis verantwoordelijk gesteld voor mijn tijdelijke "out of order" status.
HIJ had me zo gemaakt. Door HEM was ik kapot. Het was ZIJN schuld.
Alweer.... nix om fier op te zijn.
Olijf is/wàs vroeger iemand die met graagte verantwoordelijkheid nam voor de ongelukjes die ze in het leven tegen kwam.
Plots was er wat gebeurd waardoor ik het blijkbaar nodig had om een tijd (jaaaaa, zeg maar gerust LANGE tijd... ik wéét dat die opmerking op uw tong brandt... en ik geef u geen ongelijk) te sudderen in zelfmedelijden.
Maar goed, ik wijk af.
Ik ging op zoek naar manieren om mezelf te hervinden via positivisme.
Dat is een lange reis geweest, met een heleboel zijsprongen.
Vandaag is het belangrijk voor me (vraag me niet waarom) dat ik mezelf duidelijk maak.
Met "zijsprongen" doel ik geeneens op de ettelijke keren dat ik mezelf (op zeer masochistische wijze, Haveel... I KNOW) toestond om weer opgeslorpt te geraken in een gevoel van "zou het? kan het? zou hij me terug willen?"
De zijsprongen waarvan sprake zijn de omzwervingen die ik maakte in de (ahum) "literatuur" omtrent positief leven.
U staat op het punt Olijf weer net een beetje beter te leren kennen. En ik waarschuw u: u zal zuchten.
Het heeft wellicht met een flinke dosis marketing te maken, maar m'n eerste lectuur betrof "The Secret".
Manieren om het goede (lees: het gewenste) terug in je leven aan te trekken.
(eerste) zucht. "Wat wil je meid? Terugkrijgen wat je verloren hebt? Denk nà! Get real!"
Ik hoor het u denken.
Tja....
Ik ben akkoord.....het was niet de beste manier om van start te gaan.
Met "The Secret" kan je nix aanvangen... geloof me vrij.
Een heleboel mumbo jumbo over wat je moet doen, hoe je je leven moet voorstellen en vooràl... waarom je niet aantrekt wat je wil.... MOT.... je onderbewustzijn werkt je tegen!
Dat is - geloof me op m'n woord - voldoende om ieder nog half functionerend mens verder de dieperik in te jagen. Want... hoe dóe je dat? Je onderbewuste controleren?
Die mannen zijn slim eh.... tegen grof geld willen ze je wel - pasop, mondjesmaat - vertellen hoe je dat kan doen.
Tegen dan was Olijf het flink beu. Een boek of twee, tot daar aan toe. Maar honderden euro's spenderen om stapsgewijs (en nooit echt voldoende!) te ontdekken hoe het wél kan... néén, zóóóóó gek was ik dan ook weer niet.
Het heeft lang geduurd EN ik heb geen idéé of ik nu heb gevonden wat ik zoek om vaster in het leven te staan.
Het heeft veel, héél veel omzwervingen gekost (en uuuuuuren lees- en luisterwerk) om iets te vinden wat bij me "past".
En dan nóg... alweer goede raad die niet goedkoop is. Maar het VOELT goed (en wat heeft een mens méér nodig dan goed gevoel?)
Mijn oog is blijven liggen op Anthony Robbins.
Niet op de persoon. Wél op de persoonlijkheid. En op de boodschap.
Waarom?
Omdat die draait om verantwoordelijkheid nemen voor je leven(sloop).
Dat is altijd Olijf's overtuiging geweest zo lang ik me kan herinneren. In de pre-ex periode wel te verstaan.
Eén keer in m'n leven heb ik mezelf toegestaan om een ànder de schuld te geven van wat me overkwam.
Tot ik EINDELIJK de ware Olijf terug vond. De Olijf die wéét dat iedereen de kans moet krijgen om z'n EIGEN fouten te maken (zonder ouders, zorgverleners of wie dan ook die je voor het kwade willen behoeden).
Ik herinner me heel weinig van m'n kindertijd maar één zin, één vraag is me altijd bijgebleven. Ik was een jaar of twaalf-dertien.
M'n ouders probeerden me te verhinderen om met een bepaalde jongen op te trekken. Ik maakte m"n eerste verliefdheid mee. Zij hadden vernomen dat hij "niet te vertrouwen" was. "Krapuul" hadden ze gehoord. En waarschijnlijk hadden ze nog gelijk ook.
Van die periode herinner ik me vooràl dat ik hen vroeg: "Laat me m'n eigen fouten maken. Van jullie fouten leer ik weinig of niets."
nu...
Noem me zelfingenomen... ik vind dat best een verstandige stelling voor een puber.
Ik heb tóen aan m'n ouders gevraagd om me te laten doen wat me juist leek, succes of faling dààr gelaten.
En ik dank hen tot de dag van vandaag dat ze daarmee (weliswaar stilzwijgend) hebben ingestemd.
Olijf denkt (en Olijf is geen ouder, nooit geweest en zal het ook nooit worden) dat je je kind ONDER ANDERE één groot kado kan doen... en dat is "verantwoordelijkheid nemen voor je acties".
Voilà... dat brengt me terug bij Anthony Robbins.
Google hem gerust. Ontdek alstublieft dat die kerel grof geld verdient met z'n boeken/seminaries/cd-reeksen. Vraag je ALSTUBLIEFT af of Olijf nu helemààl gek is geworden.
Er is nix wat u kan bedenken dat ik al niet heb gedacht... denk ik.
En wees gerust: voorlopig is er nog geen geld versjast van hier naar daar. Olijf denkt altijd even na.
Eerst wat lezen. Eerst wat opzoeken.
Tot hiertoe ben ik geïnspireerd. Niet het leven, maar de manier waarop je naar het leven KIJKT, beïnvloedt je gemoedstoestand... Nix echt nieuws... en toch niet helemaal voordehandliggend.
Ik neem nog aan dat ik een gemakkelijk beïnvloedbaar persoon ben. Ik neem ook aan dat u huivert bij de idee aan een Amerikaan die voor grote zalen de aardse god komt spelen. Ik "verantwoord" me (voor zover dat nodig is... en neen, dat is niet nodig) met de stelling dat ieder moet doen wat goed aanvoelt.
En dus.... doen wat goed lijkt. En op de blaren zitten als het niet wordt wat ik ervan hoopte.
Wie z'n billen brandt, moet op de blaren zitten.... DUS.
Maar ook:
Wie niet waagt, niet wint.
En dat... ahum ahum... u hoeft niet te buigen..... is Olijf ten voeten uit.
Ik ben goed op weg om m'n ware zelf terug te vinden.
Ben ik er? Bijlange niet!
We zijn er nooit!
Het is niet het doel dat telt, maar de reis erheen.
Olijf heeft minder gereisd dan velen, maar tegelijk ook méér dan vele anderen.
Dat plaatst me in de middenmoot. Niet beter en niet slechter dan een ander. En dat HOEFT ook niet.
Wat belangrijk is, is dat ieder voor zich de manier zoekt die hem/haar terug op de hoofdweg brengt.
Dus ja... Olijf heeft ogenschijnlijk de hoofdweg terug gevonden... of hij is in het vizier.
Zoals eerder gezegd: ieder doet wat hij/zij juist vindt.
Enkel de tijd zal uitwijzen of de genomen beslissingen de juiste waren.
Intussen... let's just enjoy the ride... humps and bumps included :)
Ik eindig graag met enkele quotes "from the man himself".
Ik hou van quotes, dat is nooit anders geweest. Hoe korter hoe liever trouwens.
Whatever happens, take responsibility .... niet moeilijk te begrijpen.
You always succeed in producing a result.... denk daar even over na. ALTIJD resultaat... goed of slecht.
en tenslotte, gewoon omdat ik hem mooi vond:
When people are like each other they tend to like each other.
Spreek dat eens tegen?
woensdag 27 oktober 2010
nog enkele nachtjes slapen
en Olijf knijpt er efkes tussenuit.
Een reisje, gepland begin dit jaar. Olijf moest er nix voor doen (anders zou er van dat plannen helemaal nix in huis zijn gekomen)
Nope... anderen deden het opzoekwerk, de boeking, de telefoontjes.
Anderen regelden de vlucht, de bus, het hotel.
Olijf stond erbij en keek ernaar. En zelfs dàt niet.
Eén vergadering was er gepland begin september... Olijf speelde het klaar om die te vergeten...
Toegegeven... door toeval werden m'n gedachten tijdelijk even afgeleid, maar dat is intussen ook weer verleden tijd. Time flies when you're having fun... and then it hits you like a ton of bricks.
Och ja... het heeft geduurd tot begin deze week vooraleer de voorpret van de reis z'n impact begon te hebben.
Intussen zweefde ik tussen opgewonden zijn, dan weer gelaten, en inmiddels zitten "we" in het nerveuze stadium.
Wat moet er mee? Wat kan er mee? Zal m'n koffer niet teveel wegen? Wat mag ik absoluut niet vergeten? Wanneer ga ik dat nog doen?
Zoeken, klaarleggen, lijstjes maken, instructies afprinten en ook... vooràl... er vast in geloven dat de gevreesde Tourista niet mijn deel zal zijn.
Ik wéiger te geloven dat buitenlandse microben me kunnen vellen... :)
Het wordt een duikreis. Alweer jàààààààààààààren geleden, zo'n reis.
Laatste keer (4-5 jaar geleden alweer?) zat ik 3 weken in Sulawesi. Een mix van pret, avontuur en ook - ik moet het toegeven - ergernis en een heel klein beetje verdriet. Dat had toen te maken met incompatibele persoonlijkheden, een Olijf die zweeg tot ze barstte en alle aanverwanten....
Al bij al was het een reis om nooit meer te vergeten.
"En waar zijn die foto's dan?" vroeg ik me vanochtend af.
Ik wéét dat ik toen foto's maakte. Maar dat moet in m'n analaoge tijdperk zijn geweest. Toen had ik nog nix digitaals.
Make mental note. Deze winter moet ik de foto's van Sulawesi opsnorren.
Andere mental note... Vriendin I en vóór haar vriendin N maakten ieder hun wenslijst. 100 dingen die ze willen doen of ervaren vóór... tja.... vóór wàt? Vóór wanneer?
Toetternietoe. Beiden slaagden ze erin om 100 dingen op te sommen die ze ooit willen gedaan hebben.
Dààr moet Olijf zich ook eens aan zetten.
Het vraagt moed, vind ik, om zoiets te doen.
Moed en doorzettingsvermogen, alléén al om dat op te schrijven. En dan heb ik het geeneens om de moed en vermogen om die dingen daadwerkelijk realiteit te maken, al dan niet geholpen door een flinke dosis toeval.
Het heeft iets naslagwerkachtigs, zo'n lijst. Nood en kans om jezelf na verloop van tijd te evalueren.
Wat heb ik gewenst en wat heb ik intussen gerealiseerd?
Het heeft wat, absoluut. En ik laat me graag inspireren door m'n lichtende voorbeelden :)
Nu nog die verdomde moed vinden om eraan te beginnen.
Een truucje valt me te binnen om alvast met een geslaagde poging aan te vatten.
Punt 1: een 100 puntenwenslijst starten.
Voilà: geslaagd. De start is gegeven. Punt 1 opgeslagen en voltooid.
Het is maar hoe je't aanpakt. Niet slagen is geen optie :)
Om deze dag mooi af te sluiten, bekijk ik het weerbericht van Hurghada.
Een reisje, gepland begin dit jaar. Olijf moest er nix voor doen (anders zou er van dat plannen helemaal nix in huis zijn gekomen)
Nope... anderen deden het opzoekwerk, de boeking, de telefoontjes.
Anderen regelden de vlucht, de bus, het hotel.
Olijf stond erbij en keek ernaar. En zelfs dàt niet.
Eén vergadering was er gepland begin september... Olijf speelde het klaar om die te vergeten...
Toegegeven... door toeval werden m'n gedachten tijdelijk even afgeleid, maar dat is intussen ook weer verleden tijd. Time flies when you're having fun... and then it hits you like a ton of bricks.
Och ja... het heeft geduurd tot begin deze week vooraleer de voorpret van de reis z'n impact begon te hebben.
Intussen zweefde ik tussen opgewonden zijn, dan weer gelaten, en inmiddels zitten "we" in het nerveuze stadium.
Wat moet er mee? Wat kan er mee? Zal m'n koffer niet teveel wegen? Wat mag ik absoluut niet vergeten? Wanneer ga ik dat nog doen?
Zoeken, klaarleggen, lijstjes maken, instructies afprinten en ook... vooràl... er vast in geloven dat de gevreesde Tourista niet mijn deel zal zijn.
Ik wéiger te geloven dat buitenlandse microben me kunnen vellen... :)
Het wordt een duikreis. Alweer jàààààààààààààren geleden, zo'n reis.
Laatste keer (4-5 jaar geleden alweer?) zat ik 3 weken in Sulawesi. Een mix van pret, avontuur en ook - ik moet het toegeven - ergernis en een heel klein beetje verdriet. Dat had toen te maken met incompatibele persoonlijkheden, een Olijf die zweeg tot ze barstte en alle aanverwanten....
Al bij al was het een reis om nooit meer te vergeten.
"En waar zijn die foto's dan?" vroeg ik me vanochtend af.
Ik wéét dat ik toen foto's maakte. Maar dat moet in m'n analaoge tijdperk zijn geweest. Toen had ik nog nix digitaals.
Make mental note. Deze winter moet ik de foto's van Sulawesi opsnorren.
Andere mental note... Vriendin I en vóór haar vriendin N maakten ieder hun wenslijst. 100 dingen die ze willen doen of ervaren vóór... tja.... vóór wàt? Vóór wanneer?
Toetternietoe. Beiden slaagden ze erin om 100 dingen op te sommen die ze ooit willen gedaan hebben.
Dààr moet Olijf zich ook eens aan zetten.
Het vraagt moed, vind ik, om zoiets te doen.
Moed en doorzettingsvermogen, alléén al om dat op te schrijven. En dan heb ik het geeneens om de moed en vermogen om die dingen daadwerkelijk realiteit te maken, al dan niet geholpen door een flinke dosis toeval.
Het heeft iets naslagwerkachtigs, zo'n lijst. Nood en kans om jezelf na verloop van tijd te evalueren.
Wat heb ik gewenst en wat heb ik intussen gerealiseerd?
Het heeft wat, absoluut. En ik laat me graag inspireren door m'n lichtende voorbeelden :)
Nu nog die verdomde moed vinden om eraan te beginnen.
Een truucje valt me te binnen om alvast met een geslaagde poging aan te vatten.
Punt 1: een 100 puntenwenslijst starten.
Voilà: geslaagd. De start is gegeven. Punt 1 opgeslagen en voltooid.
Het is maar hoe je't aanpakt. Niet slagen is geen optie :)
Om deze dag mooi af te sluiten, bekijk ik het weerbericht van Hurghada.
Even kijken of een Printscreen me kan helpen om iets visueels toe te voegen zonder hulp van de mij bekende computerprogramma's (deze pc is nog niet volledig uitgerust... alweer een punt om toe te voegen aan de wenslijst....dit gaat vlotter dan ik dacht!)
 |
| Voilà... niet alleen gelukt. Olijf heeft zelfs weer een nieuw programma leren "gebruiken". Er is een tijd en plaats voor alles. |
Voor de rest
voor vandaag
houdt Olijf het hierbij.
zondag 24 oktober 2010
testosteron
"Een Latino man heb je nooit voor jou alleen" orakelde vriendin B gisteravond tijdens een dansavond slash optreden van de Cubaanse groep Ache Havana.
Zij had ze al eerder gezien en kon hen warm aanbevelen.
En warm wèrd het, ondanks de koude tocht die al de hele avond door de zaal trok.
Gisteren was ik enkele keren gelukkige (?) getuige van de gewèldige veruiterlijkingen van TES TOS TE RON :)
Het begon zachtjes op het werk.
Opendeurdag mét bartoog. Klanten die met een gratis drankbonnetje en later - desgewenst - betalend verder konden tafelen en drinkelen.
Zoals ieder jaar kregen we de usual suspects over de vloer. De mensen die onze zaak als plaatselijk buurtcentrum gebruiken. Een héle godganse dag komen ze aan de toog hangen.
Na ja, nix mannelijks aan.
Zoals ieder jaar ook krijgen we de ex over de vloer. De ex van een werkneemster die - helaas - zelf niet goed weet of ze hem liever al dan niet in haar leven heeft.
U kent dat verhaal, Olijf ook. Hell... ik ben er zélf het lichtend voorbeeld van.
Om welke reden het ook moge zijn, ieder jaar op deze open dag komt de ex uuuuuren rondhangen als een gorilla silverback om z'n wijfje te bewaken. En ieder jaar loopt het arme kind OP van de zenuwen door de zaak, af en toe boze blikken zijn richting uit sturend, ongerust, zenuwachtig, vertéérd door ongemak.
"Testosteron", dacht ik.
Puur testosteron.
Verder dan dit dacht ik voor één keer eens niet.
Later op de dag, meer bepaald 's avonds dus, ging Olijf enkele Cubano's bezichtigen.
Ik moest m'n eigen hormonen best maar thuis laten, was me aangeraden. De jonge kereltjes zouden meerder wijfje reeds hebben aangezet tot ongepaste openbare vertoningen.
Nu... ik had weinig moeite met m'n hormonen.
Yup, enkele kereltjes zagen er yummie uit - dààààr niet van - maar ik hoop te mogen rekenen op een een bescheiden dosis levenservaring.
Die ervaring zei me dat in veel te nauwe hemdjes gewurmde biceps, recht opgetrokken hemdskraagjes (waarom dóen mannen dat? Het doet hen eruit zien als een neanderthaler zonder nek!) en strategisch (lees: 5 mm boven de geslachtsdelen) geplaatste enòrme broekriemgesp weinig diepgang voorspelden...
Enkele vrouwen, waarvan sommige ruim boven Olijf's leeftijd, kampten met een licht groupie-syndroom.
Een vollédig nummer namen ze op hun cameratje op. Netjes in een halve cirkel rond de leadzanger gepositioneerd, tongen ei-zo-na op de grond, decolleté's voor de gelegenheid keurig bijgewerkt.
De leadzanger was een duim hoog broekventje mét Elvis-zonnebril en de trotse bezitter van de strategische broekriemgesp...
Toegegeven. De heren beschikten ieder over hun respectievelijke beweeglijke heupen (en dito bewegingen)... Klein Duimpje-leadzanger accentueerde die zwoeligheden met die gesp.
Ware het niet zo grappig geweest, ik had het pathetisch gevonden :)
Maar ze waren hot. En ze wisten het.
Testosterones latino style :)
De avond eindigde voor Olijf nog vóór Ache Havana uitgezongen was. Ik had het wel gezien na vijf nummers heupstoten en een bijna uur durende rustpauze.
Buiten wachtte me de finale verrassing. Aan een schietkraam (het evenement ging door in de benedenzaal van een jeugdcentrum) schoten enkele jongelingen erop los, siggie in de ene hand, biertjeeeuh in de ander.
En dan....
Een oerboer. De boer der boeren. Een grove grol die diep uit iemands binnenste kwam. Langerekt en gemeend. Wel drie seconden lang. En luid!
Wow, dacht ik onwillekeurig.
Wat een man.
Het bekoorde me niet. Glad to say dat het me zelfs 30 jaar geleden niet kon bekoren, zoveel mannelijkheid in één brul.
maar ja... testosteron eh....
Wat doe je eraan?
Zij had ze al eerder gezien en kon hen warm aanbevelen.
En warm wèrd het, ondanks de koude tocht die al de hele avond door de zaal trok.
Gisteren was ik enkele keren gelukkige (?) getuige van de gewèldige veruiterlijkingen van TES TOS TE RON :)
Het begon zachtjes op het werk.
Opendeurdag mét bartoog. Klanten die met een gratis drankbonnetje en later - desgewenst - betalend verder konden tafelen en drinkelen.
Zoals ieder jaar kregen we de usual suspects over de vloer. De mensen die onze zaak als plaatselijk buurtcentrum gebruiken. Een héle godganse dag komen ze aan de toog hangen.
Na ja, nix mannelijks aan.
Zoals ieder jaar ook krijgen we de ex over de vloer. De ex van een werkneemster die - helaas - zelf niet goed weet of ze hem liever al dan niet in haar leven heeft.
U kent dat verhaal, Olijf ook. Hell... ik ben er zélf het lichtend voorbeeld van.
Om welke reden het ook moge zijn, ieder jaar op deze open dag komt de ex uuuuuren rondhangen als een gorilla silverback om z'n wijfje te bewaken. En ieder jaar loopt het arme kind OP van de zenuwen door de zaak, af en toe boze blikken zijn richting uit sturend, ongerust, zenuwachtig, vertéérd door ongemak.
"Testosteron", dacht ik.
Puur testosteron.
Verder dan dit dacht ik voor één keer eens niet.
Later op de dag, meer bepaald 's avonds dus, ging Olijf enkele Cubano's bezichtigen.
Ik moest m'n eigen hormonen best maar thuis laten, was me aangeraden. De jonge kereltjes zouden meerder wijfje reeds hebben aangezet tot ongepaste openbare vertoningen.
Nu... ik had weinig moeite met m'n hormonen.
Yup, enkele kereltjes zagen er yummie uit - dààààr niet van - maar ik hoop te mogen rekenen op een een bescheiden dosis levenservaring.
Die ervaring zei me dat in veel te nauwe hemdjes gewurmde biceps, recht opgetrokken hemdskraagjes (waarom dóen mannen dat? Het doet hen eruit zien als een neanderthaler zonder nek!) en strategisch (lees: 5 mm boven de geslachtsdelen) geplaatste enòrme broekriemgesp weinig diepgang voorspelden...
Enkele vrouwen, waarvan sommige ruim boven Olijf's leeftijd, kampten met een licht groupie-syndroom.
Een vollédig nummer namen ze op hun cameratje op. Netjes in een halve cirkel rond de leadzanger gepositioneerd, tongen ei-zo-na op de grond, decolleté's voor de gelegenheid keurig bijgewerkt.
De leadzanger was een duim hoog broekventje mét Elvis-zonnebril en de trotse bezitter van de strategische broekriemgesp...
Toegegeven. De heren beschikten ieder over hun respectievelijke beweeglijke heupen (en dito bewegingen)... Klein Duimpje-leadzanger accentueerde die zwoeligheden met die gesp.
Ware het niet zo grappig geweest, ik had het pathetisch gevonden :)
Maar ze waren hot. En ze wisten het.
Testosterones latino style :)
De avond eindigde voor Olijf nog vóór Ache Havana uitgezongen was. Ik had het wel gezien na vijf nummers heupstoten en een bijna uur durende rustpauze.
Buiten wachtte me de finale verrassing. Aan een schietkraam (het evenement ging door in de benedenzaal van een jeugdcentrum) schoten enkele jongelingen erop los, siggie in de ene hand, biertjeeeuh in de ander.
En dan....
Een oerboer. De boer der boeren. Een grove grol die diep uit iemands binnenste kwam. Langerekt en gemeend. Wel drie seconden lang. En luid!
Wow, dacht ik onwillekeurig.
Wat een man.
Het bekoorde me niet. Glad to say dat het me zelfs 30 jaar geleden niet kon bekoren, zoveel mannelijkheid in één brul.
maar ja... testosteron eh....
Wat doe je eraan?
donderdag 21 oktober 2010
Slapjes
Het is al lang geleden dat ik me fysiek niet geweldig voelde.
Fysiek.
Blijkbaar is de tijd nog eens aangebroken.
Het uit zich in lichamelijke ongemakken maar tóch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat het "uit het hoofd" komt.
Hoe dan ook, Olijf is klaar voor een doktersvisite.
Dat moet, omdat twee dagen thuis zonder briefje niet kan.
Dus doen we dat maar.
Teveel kloppen het laatste jaar, daar steek ik het voorlopig even op, want écht ziek ziek ben ik al jaren niet meer geweest en al zéker niet aan de vooravond van één van de belangrijkste commerciële dagen op het werk. Zoiets is eenvoudigweg m'n stijl niet... wegvallen wanneer het telt.
Vandaag zullen m'n collega's het nog even zonder mij moeten stellen. Morgen hopelijk weer beter.
Wish me luck....
Fysiek.
Blijkbaar is de tijd nog eens aangebroken.
Het uit zich in lichamelijke ongemakken maar tóch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat het "uit het hoofd" komt.
Hoe dan ook, Olijf is klaar voor een doktersvisite.
Dat moet, omdat twee dagen thuis zonder briefje niet kan.
Dus doen we dat maar.
Teveel kloppen het laatste jaar, daar steek ik het voorlopig even op, want écht ziek ziek ben ik al jaren niet meer geweest en al zéker niet aan de vooravond van één van de belangrijkste commerciële dagen op het werk. Zoiets is eenvoudigweg m'n stijl niet... wegvallen wanneer het telt.
Vandaag zullen m'n collega's het nog even zonder mij moeten stellen. Morgen hopelijk weer beter.
Wish me luck....
woensdag 20 oktober 2010
pretjes
Er zijn nog mensen die schrikken wanneer ik "bepaald" nieuws aan de man breng.
Dat ik er "verbazend goed" mee omga enzo.
Sommige lezers weten begot niet waarover ik het heb en... goh... ik wil het graag zo houden.
Straks zit ik hier een kleine twee jaar te bloggen en - zoals zo dikwijls gaat - een mens moet leren uit z'n fouten. Oók uit zwijgen wat gezwegen moet worden.
Heel cryptisch: er gebeuren nog steeds zaken in Olijf's leven die beter niet zouden gebeuren maar het leven zal altijd rare kronkels hebben.
Of mijn reactie op die kronkels als afstandelijk, ongevoelig, gezond of ongezond worden bestempeld, zal mij een worst wezen. Waar het om gaat - en dit geloof ik elke dag steeds méér - is dat we allemaal een tijd op deze aardkloot hebben gekregen. Hoe met die tijd wordt omgesprongen, hangt grotendeels van onszelf af.
De ene ziet lijden als het hoogste goed (Jezus stierf toch ook aan het kruis?... om de Kerk nog maar eens aan te halen), de andere denkt "als IK mezelf niet gelukkig kan maken, wie zal het dan wél voor me doen?".
Olijf probeert bij de laatsten te horen, u mag dat weten.
Bon, ondanks minder fraaie evenementen in m'n leven, probeer ik de draad niet kwijt te spelen. Niet opnieuw.
En dus kijk ik naar de kleine dingen des levens.
Zoals daar zijn:
Dat ik er "verbazend goed" mee omga enzo.
Sommige lezers weten begot niet waarover ik het heb en... goh... ik wil het graag zo houden.
Straks zit ik hier een kleine twee jaar te bloggen en - zoals zo dikwijls gaat - een mens moet leren uit z'n fouten. Oók uit zwijgen wat gezwegen moet worden.
Heel cryptisch: er gebeuren nog steeds zaken in Olijf's leven die beter niet zouden gebeuren maar het leven zal altijd rare kronkels hebben.
Of mijn reactie op die kronkels als afstandelijk, ongevoelig, gezond of ongezond worden bestempeld, zal mij een worst wezen. Waar het om gaat - en dit geloof ik elke dag steeds méér - is dat we allemaal een tijd op deze aardkloot hebben gekregen. Hoe met die tijd wordt omgesprongen, hangt grotendeels van onszelf af.
De ene ziet lijden als het hoogste goed (Jezus stierf toch ook aan het kruis?... om de Kerk nog maar eens aan te halen), de andere denkt "als IK mezelf niet gelukkig kan maken, wie zal het dan wél voor me doen?".
Olijf probeert bij de laatsten te horen, u mag dat weten.
Bon, ondanks minder fraaie evenementen in m'n leven, probeer ik de draad niet kwijt te spelen. Niet opnieuw.
En dus kijk ik naar de kleine dingen des levens.
Zoals daar zijn:
- een Nieuwkuisuitbater die Olijf van toeten of blazen kent en die zo eerlijk is om z'n nieuwe potentiële klant niet nodeloos op kosten te jagen.
Ik heb een jasje. Iets warms, korts en vooràl... iets goedkoops. Een soldendingetje. Zoals dat zo vaak gaat, beleef ik vaak meer plezier aan "goeie (en lees gerust: goedkope)" vondsten dan aan de gemakkelijke (maar peperdure) aankoop. Het jasje is geen uitzondering. Ik "vond" het ding op een moment dat zoeken, vinden, ervan genieten en er het beste van maken even NIET tot m'n prioriteiten hoorden. Tóch, op een bizarre manier, was het - dat besef ik nu pas - één van de eerste schuchtere stapjes naar beterschap, tóen. Olijf forcéérde zich een weg naar boven.
Nodeloos te zeggen dat het jasje een sentimentele meerwaarde heeft verworven. Maar het is wit. En het etiket "zei" dat het niet mocht gewassen worden.
Na lang uitstel, héééél lang uitstel, besloot ik gisteren het jasje klaar te leggen in de auto voor m'n allereerste droogkuis ooit. Stel je voor... 44 going on 45 en nog nooit een droogkuis gedaan.Min of meer op die manier presenteerde ik het soldenkoopje aan de meneer achter de toonbank. Een beetje verontschuldigend (wie in gódsnaam haalt mijn gezegende leeftijd zonder droogkuis, niewaar?) vroeg ik hem om hulp, erbij zeggend dat het geen duur ding was (alsof hij dat niet zélf kon vaststellen....) maar dat ik het wél graag droeg.
Kijk... soms gebeuren er dan mooie dingen. Meneer bestudeert het etiket, denkt even na en geeft me goeie raad. Koud wassen, geen droogkast, op de hanger laten drogen en niet in de buurt van een warmtebron. "Zo zal het wel lukken", zegt meneer. "Ik zie u liever terugkeren wanneer u eens écht m'n hulp nodig hebt".
Ik word daar warm van. Echt. Zeventien euro vijftig had hij me in een handomdraai lichter kunnen maken. Zomaar, voor de lol. Maar hij dééd het niet. Dat vind ik mooi. En daar keer ik zéker terug.... wanneer ik eens écht z'n hulp nodig heb. - Fruit.
Een vrucht die je hier (in België dus) maar af en toe te zien krijgt. Periode: einde zomer, begin herfst. Geïmporteerd uit ... goh ja... een zuiders land.
Olijf moest de vrucht missen dit jaar, wegens géén trip naar het zuiden.
Ligt dat ding gewoon te blinken in de supermarkt, netjes verpakt, net op het ogenblik dat m'n zuiderse familieleden op bezoek zijn.
Ik koop het. Niet voor hén, ze hebben zich waarschijnlijk al de hele zomer ziek gegeten aan die vrucht. Nope, het is voor Olijf.
En om het plezier volledig te maken, eet ik het niet alleen op, ik maak er vooraf een Rararaatje van. Een paar makrootjes voor de FB-vrienden om te zien hoever hun culinaire kennis reikt.
Een beetje onschuldig mysterie kan me doen lachen. De enkelingen die hun weg naar deze blog kennen, hebben bij deze een stapje voor.
De vrucht, tussen haakjes, heeft (alweer) meerwaarde voor Olijf omdat een VIP ze ooit met veel omhaal "leerde" eten. Op film. Het filmpje haalt de blog niet. Uit respect, weetuwel?
Bij wijze van Reis Terug In De Tijd herinner ik me plotsklaps ook een anekdote uit m'n kindertijd. Een punt in m'n leven waarop Olijf - destijds weinig geliefd dikkertje in de klas met (helaas helaas) een stel hersenen.... een dodelijke combinatie voor concurrerende leeftijdsgenoten - zichzelf onsterfelijk belachelijk maakte door te stellen dat vijgen niet plat en droog zijn.
Hilariteit alòm, herinner ik me. Juf incluis. Waar hààlde ik het uit om "algemene kennis" zomaar onderuit te halen???
Tot de dag van vandaag, bij het aanschouwen van een kunstig versneden vijg op een restaurantbord, blijf ik denken aan alle oenen uit die tijd die GEDROOGDE vijgen kochten op de vreemdelingenmarkt en wérkelijk gelóófden dat die dingen zó aan de bomen groeiden....
 |
| het is lelijk |
 |
| het ziet er niet uit |
 |
| eenmaal ontkleed |
 |
| en eenmaal in totaalbeeld |
 |
| (her)ontdekt u de Cactuusvijg. Fico d'India of Indische Vijg als je de Italjonders moet geloven. Bijzónder lekker! |
- Een laatavondfilm, gedwongen laat omdat de Konijnenpijp weer muurvast zat op spitsuur. De vroege voorstelling ging erààn door foute verkeersinschatting. Stress werd weggewerkt met een kaartje voor de late voorstelling en een etentje vooraf. Giecheldegiechel wanneer Olijf vaststelt dat foto's nemen op onnozele momenten aanstekelijk begint te werken. Eén glaasje alcohol (de controles zijn me bijgebleven) en een koffietje tegen de slaap tijdens de film. Alles lukt.Olijf's kinderhand is weer gevuld.
 |
| Olijf is ijdel. De "mindere" foto (en die wàs er!) komt hier niet op :) |
vrijdag 15 oktober 2010
Familietijd
Ik ZOU moeten schrijven dat het allemaal leuk en fijn en geweldig is.
Papa's zus en schoonbroer op bezoek.
De mens kan nog eens lekker plat dialect praten terwijl hij een spelletje kaart speelt.
Hij is content.
Was.
Verder zwijg ik beter.
het kaartspel op blog moet me eraan herinneren dat leuk kàn, al is het maar voor kort.
Papa's zus en schoonbroer op bezoek.
De mens kan nog eens lekker plat dialect praten terwijl hij een spelletje kaart speelt.
Hij is content.
Was.
Verder zwijg ik beter.
het kaartspel op blog moet me eraan herinneren dat leuk kàn, al is het maar voor kort.
 |
| Briscola, als ik me niet vergis |
donderdag 14 oktober 2010
Woensdag 13 oktober
Vandaag komt (een deeltje van) m'n Italiaanse helft van de familie naar België. Vijf dagen blijven ze.
Olijf kan ze niet gaan afhalen op het vliegveld., wegens een vergadering die, achteraf gezien, niet eens zo belangrijk was. Ik had er m'n geplande vrije dag voor uitgesteld.
Geen erg. Zusje doet de taxiduty.
Olijf gaat door de dag met enkele indrukken.
Ik APPRECIEER ze zelfs om hun schoonheid.
Maar BLIJ om herfst en winter? Ik hoop dat dàt ooit nog terugkeert.
Olijf kan ze niet gaan afhalen op het vliegveld., wegens een vergadering die, achteraf gezien, niet eens zo belangrijk was. Ik had er m'n geplande vrije dag voor uitgesteld.
Geen erg. Zusje doet de taxiduty.
Olijf gaat door de dag met enkele indrukken.
- Bladeren op de grond buiten met bijhorende geuren en lichtinvallen: de herfst is goed op gang gekomen.
- Plots bedenken dat deze blog binnenkort twee jaar oud is. Ik check: 12 november 2008 was de eerste...
- Ernaar uitkijken om zio en zia (nonkel en tante) 's avonds terug te zien. Zio heeft voor het eerst in z'n leven gevlogen. Hoe heeft hij dat doorstaan? De man is achteraan in de 60... Toch wel moedig, denk ik.
- Denken aan oude en nieuwe vrienden. Merken dat de aankomende winter met toenemende neiging naar cocoonen, steeds minder zin om 's avonds laat in het donker nog in de auto te stappen en - wie weet?- nakende winterblues ervoor zorgt dat "we" elkaar minder vaak zien. Daar waar in de zomer geen afstand te lang en geen feest te gek was om erheen te rijden, lijkt het nu plots moeilijk om enkelen bij elkaar te ronselen voor een eenvoudige vrijdagavond dicht bij de deur.
- Hopen dat winterblues wegblijven dit jaar.
- Me afvragen hoe het zit met de synergie in m'n leven.
- Oude en nieuwe dingetjes gewaar worden, er soms het mijne van denken en heel hard proberen om daar sereen bij te blijven. Gelijkmoedigheid, weetuwel?
- De wereld zien meeleven met de mijnwerkers in Chili, die na maanden gedwongen ondergronds verblijf, eindelijk hun leven aan de oppervlakte mogen hervatten.
- Iedere dag bij de start van de werkdag naar buiten gaan en aan Mauries denken, die nu niet meer in z'n deurgat staat.
- Blij zijn voor vriend(inn)en die, met het nodige geduld en soms nóg met lange intervallen, vaak/af en toe/soms zich in de armen van hun lief kunnen nestelen voor een weldoende knuffel. Zelf (en zéker met de korter wordende dagen) opnieuw (bijna) luidop willen toegeven dat een knuffel deugd zou doen, niet zo maar éénder welke.... dat begrijpt ieder kind. Weten waar ik die knuf niet KAN en waar ik die niet WIL halen en soms (tja, schiet me dood, IK noem mezelf een relatief normaal mens) vrezen dat Olijf de nieuwe Mauries van de straat gaat worden: alleen leven en alleen sterven. Yep, omgeven door massa's vrienden, maar.....
- Die weemoed zoveel mogelijk negeren en indien niet mogelijk, het op "het vallen van het blad" steken.
- Weten dat lachen een goed substituut is maar ook niet veel méér dan een substituut.
- Denken "Get over it Woman!"
Ik APPRECIEER ze zelfs om hun schoonheid.
Maar BLIJ om herfst en winter? Ik hoop dat dàt ooit nog terugkeert.
woensdag 13 oktober 2010
Do onto others...
as you would have them do onto you.
M'n excuses: ik blijf het mooier vinden in een andere taal.
Zeg nu zelf:
"Behandel anderen zoals je zelf wil behandeld worden"... het KLINKT niet zo mooi.
Het is een gedachte die soms langs komt spoken.
Wanneer ik iets doe of zeg waarvan ik later spijt heb.
Wanneer anderen iets doen wat voor mij niet lekker aanvoelt.
Het is zo'n dooddoener.... handel met respect... en als respect moeilijk lijkt, doe het dan tenminste eerlijk.
Neen, er is me niets specifieks overkomen. Verdere uitleg is dus onbestaande.
Gewoon... Wees lief voor elkaar. Je wil toch ook dat anderen lief zijn voor jou?
En Olijf, wees maar zeker, zondigt zélf vaak en klopt zich voor het hoofd... iedere keer te laat.
M'n excuses: ik blijf het mooier vinden in een andere taal.
Zeg nu zelf:
"Behandel anderen zoals je zelf wil behandeld worden"... het KLINKT niet zo mooi.
Het is een gedachte die soms langs komt spoken.
Wanneer ik iets doe of zeg waarvan ik later spijt heb.
Wanneer anderen iets doen wat voor mij niet lekker aanvoelt.
Het is zo'n dooddoener.... handel met respect... en als respect moeilijk lijkt, doe het dan tenminste eerlijk.
Neen, er is me niets specifieks overkomen. Verdere uitleg is dus onbestaande.
Gewoon... Wees lief voor elkaar. Je wil toch ook dat anderen lief zijn voor jou?
En Olijf, wees maar zeker, zondigt zélf vaak en klopt zich voor het hoofd... iedere keer te laat.
maandag 11 oktober 2010
Over Spinnen en Andere Mysteries
Terwijl het stoofvlees voor 12 op het vuur staat, vind ik nog maar eens tijd om te mijmeren.
Dat hèb je met stoofpot: veel tijd :)
Je moet er wèl éééééjfe bijblijven....
Intussen dus, stel ik me enkele vragen.
Voor vandaag hou ik het voor bekeken met m'n existentialisme.
Dat hèb je met stoofpot: veel tijd :)
Je moet er wèl éééééjfe bijblijven....
Intussen dus, stel ik me enkele vragen.
- Hoe doet een vieze, vuile akelige huisspin het om plots dood te verschijnen in het midden van de woonkamervloer? Nergens een afgebroken spinnendraadje te vinden, nog afgezien van het feit dat die beesten mijns inziens naast het spinnen van een trechterweb nooit een draadje uit hun lijf toveren om doelloos aan te bengelen...
Hoe dan ook, ze lag er, prima zichtbaar, pootjes netjes naar binnen opgekruld. Olijf, half vragend in gedachten verzonken, greep de stofzuiger et voilà. - Hoe werkt een wonderspons? Jaren geleden gekocht (tweemaal zelfs) en de laatste tijd gretige gebruiker ervan geworden. Geen zeep nodig, geen groen kraslaagje te bespeuren. En tóch verwijdert het vlekken waar ik met een gewone spons niet eens aan durf beginnen. M'n inox fornuis is er alvast erg blij mee: spic & span zonder krassen.
Vermits ik me de vraag stel, google ik even snel. En zie, er zijn nog mensen die zich dezelfde vraag stelden... - Hoe oefenen enkele duizenden militairen (man én vrouw) hun march (marsj?) op zodanige wijze dat alle beentjes even hoog stijgen, alle voetjes precies gelijk en op één lijn de vloer raken en - wee o wee - alle gezichten precies dezelfde uitdrukking dragen?
Los daarvan - of net niet - hoe krijg je zoveel mensen zo gek om dat überhaupt te doen, aldus aangevend dat ze hun lijf, leden én brein volledig ende compleet hebben overgegeven aan hun heerser?
Laat die gelijke beentjes maar. Dat mysterie hoeft niet zonodig ontrafeld voor mij. Maar die schijnloos dode hoofden... dàt intrigeert.
 |
| bron: metro-online |
- Nobelprijs voor de Economie gaat naar een handvol wetenschappers die zich bogen over de vraag hoe het kàn dat er tegelijk zoveel werklozen en zoveel openstaande vacatures zijn. Ik troost me met de gedachte dat hun onderzoek "ongetwijfeld" niet enkel in België plaatsvond.
Parce que, très franchement.... hier in "mijn" land wil ik het u ook zónder diepgaand onderzoek graag vertellen...
Eerlijk is eerlijk: ik hoor zonet op het avondjournaal dat de heren wetenschappers een model ontwikkelden waarop heelder regeringen zich baseren om de werklozen aan de werkplaatsen te matchen. Dat kan Olijf niet :) - Hoe komt het, na ruim 20 jaar ongecontroleerd rijden, dat mij op één maand tijd twee maal de eer te beurt valt te worden aangehouden door de heren en dames politieagenten van de alcoholcontrole?
Na alweer de S van Safe, wachtte ik op geheelonthoudende vriendin die dezelfde staalname onderging. Hoe doodt een Olijf dan de tijd? Juist... met een (onscherpe) foto van haar trofee :)
 |
| Zegt u het maar: onscherp foto of wazig zicht? |
- Waarom o waarom zie ik enkel halvegaren op Man Bijt Hond? Eens in de maand overkomt het me dat ik (een deel van) het programma zie of hoor. Keer op keer spelen dorpsgekken de hoofdrol.Ik zoek zelf het antwoord in de vorm van een vraag.. als je ervan uitgaat dat Man Bijt Hond een representatief staal neemt van de Vlaamse Bevolking en als je er nóg eens van uit gaat dat ook mijn toevallige bezoeken aan het programma representatief zijn voor de uitgezonden reportages... is het dan zó erg gesteld met ons land?
Alternatief: normale mensen zijn niet interessant. Ergo: laat ons nationaal lachen met de idiotieën van de simpelen van geest? - Hoe doe je DIT?
 |
| Geen idee hoe een suggestie smaakt... |
Voor vandaag hou ik het voor bekeken met m'n existentialisme.
Vanaf nu: stoofvlees nakijken en ?????
Alaaf :)
zondag 10 oktober 2010
tientientien (en de aanloop daarnaartoe)
Na weer enkele dagen stilte (typische drukdrukdrukperiode) maak ik nog even tijd voor een praatje.
Een blogje.
Nix speciaals. Maar het is vandaag 10/10/10 en ik vind dat zo'n datum niet schrijfloos mag passeren.
Vandaar.
7/10: Wees Gegroet.
Ik stop een half uurtje eerder met werken om iemand te gaan groeten. Buur Mauries om precies te zijn.
Tussen 17 en 18 uur krijgen familie en vrienden de kans om hem een laatste keer te aanschouwen. Het valt me op dat buren en vrienden talrijker zijn dan familie.
Dit is Olijf's tweede groet ooit. Enkele jaren geleden hetzelfde gedaan voor een buur die ik heel wat minder goed kende en die z'n lage achting voor Olijf moeilijk onder stoelen of banken kon steken. De groet tóen was uit respect voor z'n véél sympathieker en alleen achtergebleven vrouw.
Bij Mauries had ik geen excuus nodig. Dat was gewoon een fijne man. Een rare man soms, maar een fijne.
Hij lag er "mooi" bij... rare opmerking die mensen maken op zo'n moment, maar goed. Het zijn akelige momenten.
Thuisgekomen bleef hij nog wat in m'n hoofd hangen. Hij hangt daar al dagen, soms op de achtergrond, soms prominent.
8/10: Verstrooid.
Waar Mauries gisteren nog in volle gedaante lag, staat nu een urne. Geen verrassing, ik wist dat hij dat zo wou. De plechtigheidsdame (geen priester, dat wou Mauries niet) leest statig en ingetogen voor.
Toch regelmatig verwijzingen naar God en Jezus. Ik weet niet goed hoe ik dat in Mauries' leven moet plaatsen maar bon, ik stoor me er niet aan.
De muziekjes tussendoor... goh... ze moeten er zijn eh. Momenten van bezinning pleegt men die te noemen. Keer op keer iets klassieks of iets veelzeggends, waardoor de emoties opwellen of je dat nu wil of niet. Plots hoor ik links en rechts gesnotter. Op mijn stoel ook.
't Ligt aan de muziek. Ze moeten daar eens wat aan doen, vind ik.
Olijf gaat nog meet naar de verstrooiing. Nog nooit meegemaakt, zoiets. Voor het eerst in m'n middelbaar leven zie ik hoe een verstrooiingsurne eruit ziet. Ik weet nu ook waarom de as niet The Big Lebowski-gewijs in onze gezichten vliegt. Voor àlles bestaat een praktische oplossing. Voor verstrooiingen ook... dus.
Alweer merk ik op dat familie éérder (en eerder emotieloos) afdruipt dan buren.
Bloed dikker dan water? Soms wel, soms niet.
Ik eet snel iets thuis. De kliekjes van m'n keukenexperiment van gisteren. Waterzooi van vis. Ben fier op m'n eerste verdienstelijke poging.
Terwijl ik eet, kijk ik naar buiten en zie de herfstzon. Vrolijk en een beetje triest tegelijk. Het pàst voor een dag als deze.
Een blogje.
Nix speciaals. Maar het is vandaag 10/10/10 en ik vind dat zo'n datum niet schrijfloos mag passeren.
Vandaar.
7/10: Wees Gegroet.
Ik stop een half uurtje eerder met werken om iemand te gaan groeten. Buur Mauries om precies te zijn.
Tussen 17 en 18 uur krijgen familie en vrienden de kans om hem een laatste keer te aanschouwen. Het valt me op dat buren en vrienden talrijker zijn dan familie.
Dit is Olijf's tweede groet ooit. Enkele jaren geleden hetzelfde gedaan voor een buur die ik heel wat minder goed kende en die z'n lage achting voor Olijf moeilijk onder stoelen of banken kon steken. De groet tóen was uit respect voor z'n véél sympathieker en alleen achtergebleven vrouw.
Bij Mauries had ik geen excuus nodig. Dat was gewoon een fijne man. Een rare man soms, maar een fijne.
Hij lag er "mooi" bij... rare opmerking die mensen maken op zo'n moment, maar goed. Het zijn akelige momenten.
Thuisgekomen bleef hij nog wat in m'n hoofd hangen. Hij hangt daar al dagen, soms op de achtergrond, soms prominent.
8/10: Verstrooid.
Waar Mauries gisteren nog in volle gedaante lag, staat nu een urne. Geen verrassing, ik wist dat hij dat zo wou. De plechtigheidsdame (geen priester, dat wou Mauries niet) leest statig en ingetogen voor.
Toch regelmatig verwijzingen naar God en Jezus. Ik weet niet goed hoe ik dat in Mauries' leven moet plaatsen maar bon, ik stoor me er niet aan.
De muziekjes tussendoor... goh... ze moeten er zijn eh. Momenten van bezinning pleegt men die te noemen. Keer op keer iets klassieks of iets veelzeggends, waardoor de emoties opwellen of je dat nu wil of niet. Plots hoor ik links en rechts gesnotter. Op mijn stoel ook.
't Ligt aan de muziek. Ze moeten daar eens wat aan doen, vind ik.
Olijf gaat nog meet naar de verstrooiing. Nog nooit meegemaakt, zoiets. Voor het eerst in m'n middelbaar leven zie ik hoe een verstrooiingsurne eruit ziet. Ik weet nu ook waarom de as niet The Big Lebowski-gewijs in onze gezichten vliegt. Voor àlles bestaat een praktische oplossing. Voor verstrooiingen ook... dus.
Alweer merk ik op dat familie éérder (en eerder emotieloos) afdruipt dan buren.
Bloed dikker dan water? Soms wel, soms niet.
Ik eet snel iets thuis. De kliekjes van m'n keukenexperiment van gisteren. Waterzooi van vis. Ben fier op m'n eerste verdienstelijke poging.
Terwijl ik eet, kijk ik naar buiten en zie de herfstzon. Vrolijk en een beetje triest tegelijk. Het pàst voor een dag als deze.
 |
| damp op de lens :) |
Zooitje op, Olijf rijdt terug naar het werk. Kilometers gevreten.
9/10: Mexicano + filmpje
Na de laatste werkdag van de week staat er een avondje meiden op het programma. Zij Vis, Olijf Vis... het lijkt te klikken. Ze had een film met eten vóór voorgesteld. Prima voor mij.
Het wordt een Mexicaantje... het restootje. Gringo's Cantina op de Antwerpse kaaien. Piepklein zegt ze, maar geen van ons beiden neemt veel plaats in, dus dat is dik ok.
Op weg daarheen loop ik bewust langs de kaaikant. Altijd fijn om huizen te kijken aan de overzijde.
Een openstaand raam op deze warme avond katapulteert me in gedachten even terug de zomer in. Mediterraans getint wat mij betreft, maar dat heeft met strikt persoonlijke herinneringen te maken. Een parkeerautomaat geeft me de nodige handvastigheid.
Een Quesadillo en een Desperado later lassen we een sanitaire pauze in om daarna de reis richting bioskoop aan te vatten.
Terwijl Olijf babysit op de handtassen, brandt het fotoapparasie in de tas. Hup, Fototime!
Kitch rules! Love it.
Ook de toiletten laten me niet onverschillig.
Van de hoge jachtbak (dank u Ils voor het correcte woord), die me herinnert aan lang vervlogen tijden, over het (excuseert u me de term:) pissijn IN het toiletkabinet tot de plastic bloemen aan de spiegel. Ook de tattoo-reclame in het herenhoekje amuseert me. Terwijl meneer met het ontblote "lid" in de hand staat, kan hij rustig mijmeren over aan te brengen decoraties, denk ik terloops. Auw auw auw....
Een mens moet IETS vertellen, niewaar?
De film...
Olijf was moe en had een - uitsluitend in familiale kringen gekende term - vreselijke aanval van "het frustel". Benen die schréééééuwden om te mogen bewegen terwijl de film tergend traag vooruitging. NIET bevorderlijk voor de onverdeelde aandacht.
Voeg daaraan toe: een Olijf in volle vertering van eerder vernoemd avondmaal én het late uur.... Resultaat: film met slaappauzes.
Ach ja. We worden er geen van allen jonger op.
Tóch blij met een nieuwe vriendin. Dit, denk ik, is een nieuw blijvertje. Of dat hoop ik toch.
Tientientien: namiddagje wandelen met de andere generatie.
Papa wou uit vissen maar had laten weten dat hij mama niet alleen wou laten. Oplossing: dochterlief past er een praktische mouw aan. Mama krijgt herfstwandeling met Brusselse Wafel, papa kan de zee op. Mij lijkt dat een elegant idee om eenieder wat plezier te gunnen, al weet de lijn dat warme apfelstrudel niet rijmt met dieet :)
Olijf trot met mama en schoonmama (van zus). Wij trotten niet alleen. Er zijn er nóg die hopen dat vandaag niet de laatste zonnige zondag van het jaar is.
De dag stopt even thuis, met een bericht van kennis wiens moeder haar plots kwam te ontvallen. Redelijk onverwacht.
Olijf beseft dat deze namiddag extra waardevol was, alléén al dààrom.
De avond zal eindigen met een pasje op de dansvloer.
Ieder zijn ding. Salsa is nog steeds Olijf's ding :)
donderdag 7 oktober 2010
Loeten
Als er IETS is waar Olijf een hekel aan heeft, dan zijn het loeten.
Kuren.
Wispelturigheid.
Bommen uit het niets.
Wat loeten betreft, heb ik de laatste jaren meer dan genoeg m'n part gehad.
Eerlijk is eerlijk. Er ZIJN sommige mensen van wie ik meer slik dan van een ander.
Tel daar gerust familie en goede (soms oude) vrienden bij. Die hebben wat meer marge.
Iets dat met bloed en verbondenheid te maken heeft.
Dus nee, ik zou liegen als ik zei dat loeten consequent dezelfde reactie bij me losweken.
Sommigen mogen wat meer dan anderen.
Maar loeten van mensen die hun sporen nog niet hebben verdiend (of zelfs nagelaten); daar heb ik een heel eenvoudig systeem voor. De MUUR.
Die heb ik vandaag nog eens opgetrokken.
Onbeleefdheid, kort en bot zijn omdat iets je niet aanstaat. Kan gebeuren.
Nadien verzachtende omstandigheden aanhalen mag ook.
Edoch.
Heb te vaak verzachtende omstandigheden gehoord én ontvangen met schier eindeloos geduld.
Om kort nadien een nieuwe gril op m'n dak te krijgen. En nog eens. En nog eens.
ehm.
Neen dank u.
Been there tot en met T-shirt.
Mijn grenzen zijn bekend... voor mij dan toch. Wie die overschrijdt, kan best maar rekenen op diepe vriendschap, zoniet... de muur, de kooi... het kind heeft een naam nodig.
Ben ik goed bezig? Misschien niet. Waarschijnlijk niet.
Het is goed mogelijk dat onschuldigen boeten voor de fouten van anderen.
En tóch: ik pik het niet meer.
Ik snak naar een vorm van gelijkmoedigheid, zelfs al faal ik zélf af en toe. Voor mezelf weet ik dat ik oefen, heel hard en heel bewust oefen. Wat anderen doen, weet ik niet. Wél weet ik dat ik niet blijf toekijken hoe "men" z'n frustraties, baaldagen, rotervaringen op mij uitwerkt....
Gelijkmoedigheid...
Ik dacht dat ik dàt woord nooit zou gebruiken.
Was vroeger voorvechter voor "liever hoge pieken en diepe dalen" dan een platte lijn.
Het gebeurt steeds vaker dat gelijkmoedigheid me méér aantrekt. Zal wel iets met leeftijd enzo te maken hebben.
En wie weet? Misschien verander ik binnenkort nog eens van gedachte.
Wie weet....
Kuren.
Wispelturigheid.
Bommen uit het niets.
Wat loeten betreft, heb ik de laatste jaren meer dan genoeg m'n part gehad.
Eerlijk is eerlijk. Er ZIJN sommige mensen van wie ik meer slik dan van een ander.
Tel daar gerust familie en goede (soms oude) vrienden bij. Die hebben wat meer marge.
Iets dat met bloed en verbondenheid te maken heeft.
Dus nee, ik zou liegen als ik zei dat loeten consequent dezelfde reactie bij me losweken.
Sommigen mogen wat meer dan anderen.
Maar loeten van mensen die hun sporen nog niet hebben verdiend (of zelfs nagelaten); daar heb ik een heel eenvoudig systeem voor. De MUUR.
Die heb ik vandaag nog eens opgetrokken.
Onbeleefdheid, kort en bot zijn omdat iets je niet aanstaat. Kan gebeuren.
Nadien verzachtende omstandigheden aanhalen mag ook.
Edoch.
Heb te vaak verzachtende omstandigheden gehoord én ontvangen met schier eindeloos geduld.
Om kort nadien een nieuwe gril op m'n dak te krijgen. En nog eens. En nog eens.
ehm.
Neen dank u.
Been there tot en met T-shirt.
Mijn grenzen zijn bekend... voor mij dan toch. Wie die overschrijdt, kan best maar rekenen op diepe vriendschap, zoniet... de muur, de kooi... het kind heeft een naam nodig.
Ben ik goed bezig? Misschien niet. Waarschijnlijk niet.
Het is goed mogelijk dat onschuldigen boeten voor de fouten van anderen.
En tóch: ik pik het niet meer.
Ik snak naar een vorm van gelijkmoedigheid, zelfs al faal ik zélf af en toe. Voor mezelf weet ik dat ik oefen, heel hard en heel bewust oefen. Wat anderen doen, weet ik niet. Wél weet ik dat ik niet blijf toekijken hoe "men" z'n frustraties, baaldagen, rotervaringen op mij uitwerkt....
Gelijkmoedigheid...
Ik dacht dat ik dàt woord nooit zou gebruiken.
Was vroeger voorvechter voor "liever hoge pieken en diepe dalen" dan een platte lijn.
Het gebeurt steeds vaker dat gelijkmoedigheid me méér aantrekt. Zal wel iets met leeftijd enzo te maken hebben.
En wie weet? Misschien verander ik binnenkort nog eens van gedachte.
Wie weet....
maandag 4 oktober 2010
Wêr Bisto. Zomaar
Tijdens de werkzaamheden vandaag stond m'n muziek random op.
Zonet passeerde Wêr Bisto (Twarres) de revue.
Call me a sentimental fool... ik heb het altijd een lief nummer gevonden.
Voor de gelegenheid ben ik de tekst eens gaan opsnorren.
Op zich geen literair hoogstandje, maar goed... ik hou van dialecten en dit is onmiskenbaar een dialect (al zullen de Friesen nu op hun achterpoten gaan staan).
Ik corrigeer mezelf: streektaal... beter?
Zonet passeerde Wêr Bisto (Twarres) de revue.
Call me a sentimental fool... ik heb het altijd een lief nummer gevonden.
Voor de gelegenheid ben ik de tekst eens gaan opsnorren.
Op zich geen literair hoogstandje, maar goed... ik hou van dialecten en dit is onmiskenbaar een dialect (al zullen de Friesen nu op hun achterpoten gaan staan).
Ik corrigeer mezelf: streektaal... beter?
Doe't ik dy seach lang ferlyn
Wat docht it dochs sear as ik d'r wer oan tink
Ik sjoch dy
Ik hear dy
Ik fiel dy, eltse kear opnij
Wat docht it dochs sear as ik d'r wer oan tink
Ik sjoch dy
Ik hear dy
Ik fiel dy, eltse kear opnij
Hjir bin ik
Wêr bisto
It is al lang lyn
Hjir bin ik
Wêr bisto
It is te lang lyn
Do bist net oars as leaf
Want do dochst gewoan neat ferkeard
Ik hâld fan dy, sa asto bist
Datst dat dan wol efkes wist
Wêr bisto
It is al lang lyn
Hjir bin ik
Wêr bisto
It is te lang lyn
Do bist net oars as leaf
Want do dochst gewoan neat ferkeard
Ik hâld fan dy, sa asto bist
Datst dat dan wol efkes wist
Hjir bin ik
Wêr bisto
It is al lang lyn
Hjir bin ik
Wêr bisto
It is te lang lyn
Wêr bisto
It is al lang lyn
Hjir bin ik
Wêr bisto
It is te lang lyn
Ik sjoch dy
Ik hear dy
Ik fiel dy, eltse kear opnij
Ik hear dy
Ik fiel dy, eltse kear opnij
Verder wil ik hier helemaal nix mee zeggen.
Gewoon.
Gewoon.
Ik vind het nog steeds mooi.
Gommaris
Maandagnamiddag.
De zon weet niet goed wat ze wil. Soms is ze d'er, soms weer niet.
Olijf beslist dat het maar eens moet gebeuren.
De zjozzemien moet eruit.
In m'n tuin, vlak naast de haag staat een Sering. Ook wel gekend als Jasmijn (vandaar zjozzemien, met een beetje goede wil).
Olijf houdt er niet bepaald van om levende bomen zomaar te vellen.
In dit geval maak ik een uitzondering.
Vandaag was zo'n dag waarop ik (nog maar eens) moet toegeven dat er zoiets bestaat als vrouwenjobs en mannenjobs.
Een boom ontwortelen is nix voor een vrouw. Met de moed der wanhoop bleef ik met de spade inhakken op de grootste wortels. Zaagde er een paar door maar was binnen de korste keren uitgeteld.
Van pure miserie begon ik dan maar aan de rest van de tuin. Nog een woekerende plant stond te wachten op ontworteling. Die gaat nadien naar zus voor een tweede leven.
Zo'n 6 uren heb ik bijna onafgebroken geploeterd in de tuin. Spades, rieken en ander tuingereedschap waarvan ik geeneens de naam ken, kwamen er aan te pas.
Na een grondige (maar nog niet voltooide) opkuis van de tuin, probeerde ik de boom nog wat te overtuigen om op te geven. Zonder merkelijk resultaat.
Olijf is een gebroken vrouw.
Morgen zullen zich zonder twijfel laten gevoelen:
rug
schouders
armen
polsen
vingers
Alles doet pijn.
Maar 't is goeie pijn.
Ben blij dat ik me er eindelijk aan gezet heb. Het moest er ooit van komen.
M'n tuin, tussen haakjes, weet nog niet goed welk seizoen het is. Er is duidelijk sprake van twijfel.
De zon weet niet goed wat ze wil. Soms is ze d'er, soms weer niet.
Olijf beslist dat het maar eens moet gebeuren.
De zjozzemien moet eruit.
In m'n tuin, vlak naast de haag staat een Sering. Ook wel gekend als Jasmijn (vandaar zjozzemien, met een beetje goede wil).
Olijf houdt er niet bepaald van om levende bomen zomaar te vellen.
In dit geval maak ik een uitzondering.
- omdat de boom de onhebbelijke gewoonte heeft om onnoemelijk veel scheuten te produceren op de worteluitlopers. Scheuten, tussen haakjes, die je niet zomaar even uittrekt. Ah neeeeee... ze zitten op die megawortels!
In een kleine tuin als die van Olijf is dat een pest. - de boom is oud, heel oud en geeft maar eens in de twee jaar een fatsoenlijke bloemenkroon... die na twee weken uitgebloemd is. Niet echt zwaar de moeite vind ik... tenminste... dat beetje bloem weegt niet op tegen die ergerlijke wortelscheuten.
- omdat de boom zo oud is, lijkt hij het sinds dit jaar vanzelf stilaan te begeven. Eén van de stammen stierf af. Door een zwam geloof ik. Ook op de andere twee stammen zie ik intussen zwammen verschijnen.
- tot voor kort was er één iemand die waarschijnlijk de aanplant van de boom heeft meegemaakt. Die laatste getuige is er nu niet meer. Gommaris lees ik op het overlijdensbericht dat ik zonet in m'n bus vond. Mauries was een Gommaris.
Nooit eerder heb ik deze naam gehoord of gelezen.
Maar goed, ik schat de boom minstens 50 jaar oud en Gommaris is net geen 84 geworden.
Ik denk dat hij het wel goed zou vinden dat ik na al die jaren sakkeren op de zjozzemien eindelijk de handen uit de mouwen steek. - De vijgenboom die de boom zal vervangen, staat al te wachten sinds deze zomer. Winter is een mooie tijd om bomen te planten.
Vandaag was zo'n dag waarop ik (nog maar eens) moet toegeven dat er zoiets bestaat als vrouwenjobs en mannenjobs.
Een boom ontwortelen is nix voor een vrouw. Met de moed der wanhoop bleef ik met de spade inhakken op de grootste wortels. Zaagde er een paar door maar was binnen de korste keren uitgeteld.
Van pure miserie begon ik dan maar aan de rest van de tuin. Nog een woekerende plant stond te wachten op ontworteling. Die gaat nadien naar zus voor een tweede leven.
Zo'n 6 uren heb ik bijna onafgebroken geploeterd in de tuin. Spades, rieken en ander tuingereedschap waarvan ik geeneens de naam ken, kwamen er aan te pas.
Na een grondige (maar nog niet voltooide) opkuis van de tuin, probeerde ik de boom nog wat te overtuigen om op te geven. Zonder merkelijk resultaat.
Olijf is een gebroken vrouw.
Morgen zullen zich zonder twijfel laten gevoelen:
rug
schouders
armen
polsen
vingers
Alles doet pijn.
Maar 't is goeie pijn.
Ben blij dat ik me er eindelijk aan gezet heb. Het moest er ooit van komen.
M'n tuin, tussen haakjes, weet nog niet goed welk seizoen het is. Er is duidelijk sprake van twijfel.
 |
| Eindelijk, na twee jaar, een echt siergras van de scheut die ik destijds aan de tuin van zus ontvreemdde |
 |
| Lavendel begint er nog maar eens aan. |
 |
| stokroos |
 |
| nie moeilijk: SPIN!!! |
 |
| levend of net niet? geen idee |
 |
| maagdenpalm |
 |
| "gewone" roos |
 |
| nog maar eens stokroos |
 |
| Nieuw Passieflora, waarvan ik dacht dat hij jammerlijk vergaan was |
 |
| witte framboos, stevig overtijd |
 |
| de druivelaar, altijd mooie kleurtjes |
 |
| Hydrangea. Zomer: wit. Herfst: roze. |
Zondagmiddag
Haag snoeien, tuinrommel opruimen.
Het werd bijna een "ter ere van".
De jaren dat Olijf haar ladder besteeg om met ware doodsverachting en vaak een chronisch tijdsgebrek de haag te lijf te gaan, onveranderlijk op één of ander punt "gestoord" door Mauries die, na enige gadeslaging van op afstand, besloot om uit z'n deurgat te komen en een praatje te komen slaan.
Het ergerde me na verloop van tijd dat een simpele snoeibeurt niet kon worden afgemaakt omdat het praatje zo lang duurde.
Na een half uurtje overlopen van wie nú weer gedumpt was (al dan niet in zwangere toestand) en het daarmee gepaard gaand licht leedvermaak (dat me dubbel ergerde), deed ik meestal een eerste schuchtere poging om het werk te hervatten.
Dat lukte nóóit.
De heggeschaar werd gemiddeld 5 tot 10 keer aan en af gezet vooraleer de hint "ik zou dit nog graag afkrijgen" naar waarde werd geschat.
Goed, het ergerde me soms.
Tegelijk was het zowat het enige waarmee ik Mauries een plezier kon doen.
Geld wilde hij niet voor m'n jaarlijkse tomatenplantjes.
Boodschappen mocht ik niet doen voor hem, dat deed de buurvrouw al.
Kadootjes wilde hij ook niet, hoewel ik het enkele keren geprobeerd heb.
Dus tijd voor een praatje was m'n enige nuttige bijdrage.
... die ik de laatste maanden stevig verzuimde, zelfs uit de wég ging.
Bon, Olijf heeft daar spijt van maar schuldgevoelens.... nee.
Roddel is m'n ding niet en tja... vaak werd het me wat veel, die smartverhalen.
Noem het een poging om negativiteit te vermijden. Ik vond dat mijn goed recht.
Mauries, zo hoorde ik gisteren van de buurvrouw, had soms wel eens spijt dat hij z'n hele leven "jonkman" gebleven was.
Het lag aan z'n keuzes, moet hij zelf gezegd hebben. "In de tijd" (DE tijd is dus de periode waarin hij zich romantisch gezien had moeten reppen) waren de pintjes belangrijker dan de zoektocht naar een metgezel.
Hij verborg dat gemis meesterlijk. Olijf heeft het nooit geweten.
Vermoed wél. Omwille van dat leedvermaak om andermans stukgelopen relaties.
Maar gewéten? Nee. Aan Olijf heeft hij het nooit luidop gezegd.
Zijn goed recht.
Het haagscheren gisteren verliep heel vlot. Verdomde vlot.
Ik miste Mauries' inspecterende blik.
Hij kwam me ook geen goedkeurend schouderklopje geven omdat ik eindelijk nog es wat deed in m'n tuintje.
Stom, hoe je te vaak te laat stilstaat bij het leven van iedere dag.
Het werd bijna een "ter ere van".
De jaren dat Olijf haar ladder besteeg om met ware doodsverachting en vaak een chronisch tijdsgebrek de haag te lijf te gaan, onveranderlijk op één of ander punt "gestoord" door Mauries die, na enige gadeslaging van op afstand, besloot om uit z'n deurgat te komen en een praatje te komen slaan.
Het ergerde me na verloop van tijd dat een simpele snoeibeurt niet kon worden afgemaakt omdat het praatje zo lang duurde.
Na een half uurtje overlopen van wie nú weer gedumpt was (al dan niet in zwangere toestand) en het daarmee gepaard gaand licht leedvermaak (dat me dubbel ergerde), deed ik meestal een eerste schuchtere poging om het werk te hervatten.
Dat lukte nóóit.
De heggeschaar werd gemiddeld 5 tot 10 keer aan en af gezet vooraleer de hint "ik zou dit nog graag afkrijgen" naar waarde werd geschat.
Goed, het ergerde me soms.
Tegelijk was het zowat het enige waarmee ik Mauries een plezier kon doen.
Geld wilde hij niet voor m'n jaarlijkse tomatenplantjes.
Boodschappen mocht ik niet doen voor hem, dat deed de buurvrouw al.
Kadootjes wilde hij ook niet, hoewel ik het enkele keren geprobeerd heb.
Dus tijd voor een praatje was m'n enige nuttige bijdrage.
... die ik de laatste maanden stevig verzuimde, zelfs uit de wég ging.
Bon, Olijf heeft daar spijt van maar schuldgevoelens.... nee.
Roddel is m'n ding niet en tja... vaak werd het me wat veel, die smartverhalen.
Noem het een poging om negativiteit te vermijden. Ik vond dat mijn goed recht.
Mauries, zo hoorde ik gisteren van de buurvrouw, had soms wel eens spijt dat hij z'n hele leven "jonkman" gebleven was.
Het lag aan z'n keuzes, moet hij zelf gezegd hebben. "In de tijd" (DE tijd is dus de periode waarin hij zich romantisch gezien had moeten reppen) waren de pintjes belangrijker dan de zoektocht naar een metgezel.
Hij verborg dat gemis meesterlijk. Olijf heeft het nooit geweten.
Vermoed wél. Omwille van dat leedvermaak om andermans stukgelopen relaties.
Maar gewéten? Nee. Aan Olijf heeft hij het nooit luidop gezegd.
Zijn goed recht.
Het haagscheren gisteren verliep heel vlot. Verdomde vlot.
Ik miste Mauries' inspecterende blik.
Hij kwam me ook geen goedkeurend schouderklopje geven omdat ik eindelijk nog es wat deed in m'n tuintje.
Stom, hoe je te vaak te laat stilstaat bij het leven van iedere dag.
Spotlight
Zondagavond
Drankje nuttigen.
In de spotlight.
Heerlijk.
Jàààààààà
Olijf hééft schaduwbeestjes gemaakt. Geen foto's daarvan :)
Drankje nuttigen.
In de spotlight.
Heerlijk.
Jàààààààà
Olijf hééft schaduwbeestjes gemaakt. Geen foto's daarvan :)
Turquaze & Piraterij
Zondagochtend.
Olijf heeft afgesproken met moeder om naar de bioskoop te trekken.
Turquaze is nog niet zo lang uit en we pakken de spreekwoordelijke koe bij de horens.
Niet uitstellen wat je vandaag kan doen enzo.
Dankzij Cinebel - waar is een mens tegenwoordig zonder tinternet? - weet ik dat er een voorstelling om 11u in de ochtend is.
Met een voorspelde zonnige zondag (22° alstublieft... op 3 oktober!) lijkt het me een leuk idee om de vroege voorstelling mee te pikken. Kwestie van ook dààrna nog wat met de dag te kunnen aanvangen.
We vertrekken goed op tijd. Heel erg goed op tijd: 10u.
Voor een rit van 20 minuten en een verwachte korte aanschuifrij aan de kassa (wie gaat nu op dit uur naar de bioskoop?) is een uurtje reistijd ruim gerekend vind ik.
We parkeren niet binnen. Het is mooi weer, dat verdient een korte wandeling, zelfs al ligt het tempo niet zo hoog. Tegenwoordig haakt mama graag in op Olijf's arm. In elkaar gehaakt stesselen we naar de Keyserlei, slakkengangetje.
We steken over. Kijken links: Meir ligt er zonovergoten bij. Kijken rechts, idem dito voor Keyserlei.
Kan die oude gebouwen wel appreciëren. Voel me zomers vrolijk.
Mama ziet de zon én de schoonheid, maar vindt het nog steeds moeilijk om te lachen.
Olijf heeft afgesproken met moeder om naar de bioskoop te trekken.
Turquaze is nog niet zo lang uit en we pakken de spreekwoordelijke koe bij de horens.
Niet uitstellen wat je vandaag kan doen enzo.
Dankzij Cinebel - waar is een mens tegenwoordig zonder tinternet? - weet ik dat er een voorstelling om 11u in de ochtend is.
Met een voorspelde zonnige zondag (22° alstublieft... op 3 oktober!) lijkt het me een leuk idee om de vroege voorstelling mee te pikken. Kwestie van ook dààrna nog wat met de dag te kunnen aanvangen.
We vertrekken goed op tijd. Heel erg goed op tijd: 10u.
Voor een rit van 20 minuten en een verwachte korte aanschuifrij aan de kassa (wie gaat nu op dit uur naar de bioskoop?) is een uurtje reistijd ruim gerekend vind ik.
We parkeren niet binnen. Het is mooi weer, dat verdient een korte wandeling, zelfs al ligt het tempo niet zo hoog. Tegenwoordig haakt mama graag in op Olijf's arm. In elkaar gehaakt stesselen we naar de Keyserlei, slakkengangetje.
We steken over. Kijken links: Meir ligt er zonovergoten bij. Kijken rechts, idem dito voor Keyserlei.
Kan die oude gebouwen wel appreciëren. Voel me zomers vrolijk.
Mama ziet de zon én de schoonheid, maar vindt het nog steeds moeilijk om te lachen.
 |
| Meir |
 |
| Centraal Station.... Centraal op het zebrapad... het WAS groen! |
We zijn ruim vroeg, maar tijd voor een koffietje vóór is er nét niet.
Aan de kassa wacht ons een fijne verrassing. Meteen een tip voor alle geïnteresseerde bioskoopgangers: de hele winter lang - en de winter bij betreffende bioskoop (waarvan ik de naam niet mag noemen en u begrijpt straks waaróm) begint blijkbaar op 1 oktober en eindigt in mei.... - betaal je maar 5€ voor een film wanneer je op zater-, zon- of woensdag naar de voormiddagvoorstelling trekt.
Dat opent mogelijkheden :)
Gezien het tijdsoverschot, haalt Olijf haar apparasie boven. Kleurtjes, lichtjes en schaduwen alom.
Hoe meer lichtspel, hoe leuker ik het vind, dus ik kiek.
Op het gelijkvloers, op de eerste verdieping, op de roltrap, op de tweede verdieping.
...
Tot een heerschap m'n richting uit komt.
Of hij mag vragen waarom ik foto's neem?
Hij mag dat vragen. Omdat ik foto's nemen leuk vind.
Ja mààr.... waarvoor moeten die foto's dan dienen, wil hij graag weten.
Euh.... om naar te kíjken??? Is dat een voldoende goede reden?
"Ja hoor"... maar ben ik er nog iets anders mee van plan?
(mensen lief, ben ik er nog wat mee van plan?)
Krijg stilaan een third degree-gevoel (*). "What is this? The Spanish Inquisition???" denk ik vluchtig.
Maar ik blijf poeslief.
"Nee, behalve kijken heb ik weinig intenties met deze foto's. Kleurtjes, lichtjes, schaduwen, weet-u-wel?"
Na een "bent u daar zeker van?" en een bevestigende knik van Olijf mag ik opgelucht ademhalen. M'n apparasie mag in m'n bezit blijven. Oef. (op oorlogszuchtige wijze filmrolletjes uit een apparasie rukken kan al lang niet meer :))
"Ja, ziet u.... we moeten voorzichtig zijn. We hebben nogal wat te maken met piraterij." zegt hij nog, terwijl hij afdruipt.
Nu... (en straks, ik beloof het u plechtig, vertel ik óók wat over de fillem)... ik vind het raar wanneer mensen op openbare plaatsen je menen te moeten verbieden om kiekjes te maken.
Had onlangs iets gelijkaardigs voor in Londen. Marktje. Standjes met artisanale en minder artisanale prullaria. Sommigen boden sierkaarsen aan met de uitdrukkelijke vermelding dat het standje niet mocht gefotografeerd worden.
Bon. Vond het tóch lelijke kaarsjes, dus Olijf voelde zich niet gestraft :)
Groot m'n verbazing wanneer ik enkele uren later op een ander marktje exact dezelfde kaarsjes terug vond. Nix geen artisanale kunstwerkjes dus. Massabrol. Maar foto's mochten NIET... begrijpe wie begrijpen kan...:)
Idem dito met een sjiek juwelenvrouwtje. Mevrouw was sjiek. De sieraden konden me weer gestolen worden (smaak, ok...). Olijf wou mevrouw's sierlijke bezigheid vastleggen.
Maar néé hoor. De juffrouw draaide zich om en vroeg me vriendelijk maar kordaat om dat niet te doen.
"Intellectuele eigendom" of iets in die aard werd heel Engels gemompeld.
Na jaaaaaaaa zeg.
Als je op de markt gaat staan met je artikels, kan je toch geen privacy pretenderen???
Ik probeer oplossingen te bedenken voor deze mensen.
- een groot zwart scherm rondom je kraampje optrekken. Voordeel: je wordt niet gezien. Nadeel:... je wordt niet gezien. Extra nadeel: kan de verkoopscijfers ernstig beïnvloeden. Voordeel: geheimzinnig zwart scherm trekt nieuwsgierigen. Nadeel: welk soort nieuwsgierigen trek je aan? De perverse soort of de kapitaalkrachtige soort?Idee zwart scherm afgevoerd.
- Je gaat NIET op de markt staan. Voordeel: je intellectuele eigendom is beschermd. Nadeel: verkoop recht de dieperik in.Idee afgevoerd.
Ach wat... dat ze zelf maar oplossingen zoeken OF ermee leren leven dat de digitale fotografie Jan Piet en Klaas erg kieklustig heeft gemaakt.
Back to the theatre.
Er werd dus tijd, geld en een boel creativiteit in het interieur gestoken. Ik VERMOED dat men hoopt de bioskoopbezoeker op die manier aan te trekken en hopelijk te laten terugkeren.
Het onvermijdelijk gevolg is dat de bezoeker het interieur meer dan eens in zich zal opnemen.
De ene maalt niet om de inrichting en is dus de gedroomde klant voor bovenvermelde security-meneer.
De andere steelt met de ogen, noteert desgewenst de naam van de stoelenontwerper en doet er z'n ding mee. Ik vraag me af: wordt z'n notablokje dan óók afgenomen? "U mag hier niet notéren, meneer. Piraterij-bla-bla-bla'....
De andere, zoals Olijf, neemt een foto en doet daar iets mee, of ook niet. Wankel evenwicht...
Hoe dan ook zijn "wij" dieven. Piràten zelfs....
We nemen geen gevangenen. Dood aan alle intellectuele eigenaars!!!! Woooooeeeehoeeeeeee
Allez kóm nu..... :)
Voor alle duidelijkheid. Kan me begót niet herinneren waar ik onderstaande foto's nam.... :):):):)
Maar ik beloof plechtig dat ik mijn woonkamer niet op dezelfde manier zal inrichten. Ook àndermans interieur zal ik niet langs deze weg proberen te beïnvloeden.
Dzjéééééz :)
 |
| Schaduw |
 |
| kleur (en ietwat onscherm, hetgeen me prima uitkomt) |
 |
| sterrenhemel: érg origineel (uiteraard) én bewogen :) Mama vindt het donker en somber... zucht :( |
 |
| Kleur, Licht én Schaduw Ik voel me een ware Piraat... |
And now, without further ado: De Fillem!
Turquaze.
"Erg eigenlijk, dat het tot 2010 heeft moeten duren vooraleer we eens een deftige film over Turken in België te zien kregen" lees ik op de Humo-website.
Inderdaad, spijtig dat het zo lang moest duren. Maar nu hébben we hem. En hij màg er potverdorie zijn.
Kadir Balci schrijft de regie op z'n naam. Broer Burak neemt de mannelijke hoofdrol (Timur) op zich.
En Boy! doen die broers dat goed zeg!
Kadir weet wat van beelden. Heeft ook lak aan cliché's en overdreven beladen dialogen en Olijf vindt dat prima!
Burak weet iedere ingetogen expressie wonderbaarlijk wel op z'n niet onaantrekkelijk (maar ook niet overdreven knap) gezicht te toveren.
Gewoon het leven van alledag meesterlijk op film gezet.
Over vrouwelijke leading lady Charlotte Vandermeersch (Sarah) ben ik persoonlijk minder wild. Overacting wat mij betreft maar goed... niets of niemand is perfect.
"Al bij al" is een uitdrukking die hier niet op z'n plaats is. De film is zonder meer een ab-so-lu-te aanrader.
Tenminste.... voor iedereen die nog niet verteerd is door blinde vreemdelingenhaat en met een voldoende open mind naar de prent gaat kijken.
Bij nader inzien... ook aan de meer bekrompenen onder ons zou ik de film met nadruk aanraden... maar iets zegt me dat zelfs déze film hen nog niet gaat overtuigen.
Kadir bekijkt ons allen met verbazingwekkend weinig vooroordeel. Hij schuwt geen taboe's.
Zelf Turk zijnde (Kadir dus), maakt hij er bievoorbeeld geen probleem van om hypocrisie bij z'n eigen volk heel even in de verf te zetten.
Ik verwijs hier naar de oudste broer in de film, die jongere broer Timur verbiedt om met een "heidin" naar huis te komen.... maar intussen wél z'n zaad gaat verschieten bij een eigen persoonlijke heidin... terwijl vrouwlief thuis (dik tegen zijn zin in) Nederlands zit te leren.
Vraag me tussendoor af of Kadir intussen nog op de sympathie van z'n Turkse achterban mag rekenen, want ook dàt onbegrip is een vorm van racisme (noot van Olijf, met permissie).
Anderzijds groeit bij mij als toeschouwer nogmaals de sympathie voor andere volkeren als ménsen en niet als ras.
Zwijgend samen eten, moeders-weduwen die treuren als ieder ander, jeugd die z'n weg zoekt (en niet altijd vindt), kinderen die overleden vader missen.... die dingen zijn van alle tijden en van alle volkeren.
Individuen die geen weg weten met hun conflicterende wensen - hou ik m'n ouders gelukkig of ga ik voor m'n eigen overtuiging - daar hoeft zelfs geen rassenkwestie rond gebreid worden. We maken dat allemaal vroeg of laat mee.
Olijf zegt u: Gaan zien, die film!
Er mogen er nog van dat soort komen!!!
Ik kijk alvast uit naar de volgende productie van de heren Balci.
Afrondend: een paar beeldjes buiten, na de film.
Cappucio en zoetigheden in de zon. Ik hoop dat de eigenaars van de zaak het niet erg vinden :)
 |
| kiezen |
 |
| gekozen |
 |
| rabarber-amandel: ter plaatse gemaakt en héérlijk! |
 |
| Vruchtenmuffin: voor thuis :) |
 |
| Mja.... sentiment :) |
(*) Wikipedia: Third degree (interrogation), colloquially an intensive rough interrogation
Abonneren op:
Posts (Atom)