Een blogje.
Nix speciaals. Maar het is vandaag 10/10/10 en ik vind dat zo'n datum niet schrijfloos mag passeren.
Vandaar.
7/10: Wees Gegroet.
Ik stop een half uurtje eerder met werken om iemand te gaan groeten. Buur Mauries om precies te zijn.
Tussen 17 en 18 uur krijgen familie en vrienden de kans om hem een laatste keer te aanschouwen. Het valt me op dat buren en vrienden talrijker zijn dan familie.
Dit is Olijf's tweede groet ooit. Enkele jaren geleden hetzelfde gedaan voor een buur die ik heel wat minder goed kende en die z'n lage achting voor Olijf moeilijk onder stoelen of banken kon steken. De groet tóen was uit respect voor z'n véél sympathieker en alleen achtergebleven vrouw.
Bij Mauries had ik geen excuus nodig. Dat was gewoon een fijne man. Een rare man soms, maar een fijne.
Hij lag er "mooi" bij... rare opmerking die mensen maken op zo'n moment, maar goed. Het zijn akelige momenten.
Thuisgekomen bleef hij nog wat in m'n hoofd hangen. Hij hangt daar al dagen, soms op de achtergrond, soms prominent.
8/10: Verstrooid.
Waar Mauries gisteren nog in volle gedaante lag, staat nu een urne. Geen verrassing, ik wist dat hij dat zo wou. De plechtigheidsdame (geen priester, dat wou Mauries niet) leest statig en ingetogen voor.
Toch regelmatig verwijzingen naar God en Jezus. Ik weet niet goed hoe ik dat in Mauries' leven moet plaatsen maar bon, ik stoor me er niet aan.
De muziekjes tussendoor... goh... ze moeten er zijn eh. Momenten van bezinning pleegt men die te noemen. Keer op keer iets klassieks of iets veelzeggends, waardoor de emoties opwellen of je dat nu wil of niet. Plots hoor ik links en rechts gesnotter. Op mijn stoel ook.
't Ligt aan de muziek. Ze moeten daar eens wat aan doen, vind ik.
Olijf gaat nog meet naar de verstrooiing. Nog nooit meegemaakt, zoiets. Voor het eerst in m'n middelbaar leven zie ik hoe een verstrooiingsurne eruit ziet. Ik weet nu ook waarom de as niet The Big Lebowski-gewijs in onze gezichten vliegt. Voor àlles bestaat een praktische oplossing. Voor verstrooiingen ook... dus.
Alweer merk ik op dat familie éérder (en eerder emotieloos) afdruipt dan buren.
Bloed dikker dan water? Soms wel, soms niet.
Ik eet snel iets thuis. De kliekjes van m'n keukenexperiment van gisteren. Waterzooi van vis. Ben fier op m'n eerste verdienstelijke poging.
Terwijl ik eet, kijk ik naar buiten en zie de herfstzon. Vrolijk en een beetje triest tegelijk. Het pàst voor een dag als deze.
 |
| damp op de lens :) |
Zooitje op, Olijf rijdt terug naar het werk. Kilometers gevreten.
9/10: Mexicano + filmpje
Na de laatste werkdag van de week staat er een avondje meiden op het programma. Zij Vis, Olijf Vis... het lijkt te klikken. Ze had een film met eten vóór voorgesteld. Prima voor mij.
Het wordt een Mexicaantje... het restootje. Gringo's Cantina op de Antwerpse kaaien. Piepklein zegt ze, maar geen van ons beiden neemt veel plaats in, dus dat is dik ok.
Op weg daarheen loop ik bewust langs de kaaikant. Altijd fijn om huizen te kijken aan de overzijde.
Een openstaand raam op deze warme avond katapulteert me in gedachten even terug de zomer in. Mediterraans getint wat mij betreft, maar dat heeft met strikt persoonlijke herinneringen te maken. Een parkeerautomaat geeft me de nodige handvastigheid.
Een Quesadillo en een Desperado later lassen we een sanitaire pauze in om daarna de reis richting bioskoop aan te vatten.
Terwijl Olijf babysit op de handtassen, brandt het fotoapparasie in de tas. Hup, Fototime!
Kitch rules! Love it.
Ook de toiletten laten me niet onverschillig.
Van de hoge jachtbak (dank u Ils voor het correcte woord), die me herinnert aan lang vervlogen tijden, over het (excuseert u me de term:) pissijn IN het toiletkabinet tot de plastic bloemen aan de spiegel. Ook de tattoo-reclame in het herenhoekje amuseert me. Terwijl meneer met het ontblote "lid" in de hand staat, kan hij rustig mijmeren over aan te brengen decoraties, denk ik terloops. Auw auw auw....
Een mens moet IETS vertellen, niewaar?
De film...
Olijf was moe en had een - uitsluitend in familiale kringen gekende term - vreselijke aanval van "het frustel". Benen die schréééééuwden om te mogen bewegen terwijl de film tergend traag vooruitging. NIET bevorderlijk voor de onverdeelde aandacht.
Voeg daaraan toe: een Olijf in volle vertering van eerder vernoemd avondmaal én het late uur.... Resultaat: film met slaappauzes.
Ach ja. We worden er geen van allen jonger op.
Tóch blij met een nieuwe vriendin. Dit, denk ik, is een nieuw blijvertje. Of dat hoop ik toch.
Tientientien: namiddagje wandelen met de andere generatie.
Papa wou uit vissen maar had laten weten dat hij mama niet alleen wou laten. Oplossing: dochterlief past er een praktische mouw aan. Mama krijgt herfstwandeling met Brusselse Wafel, papa kan de zee op. Mij lijkt dat een elegant idee om eenieder wat plezier te gunnen, al weet de lijn dat warme apfelstrudel niet rijmt met dieet :)
Olijf trot met mama en schoonmama (van zus). Wij trotten niet alleen. Er zijn er nóg die hopen dat vandaag niet de laatste zonnige zondag van het jaar is.
De dag stopt even thuis, met een bericht van kennis wiens moeder haar plots kwam te ontvallen. Redelijk onverwacht.
Olijf beseft dat deze namiddag extra waardevol was, alléén al dààrom.
De avond zal eindigen met een pasje op de dansvloer.
Ieder zijn ding. Salsa is nog steeds Olijf's ding :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten