pretjes

Er zijn nog mensen die schrikken wanneer ik "bepaald" nieuws aan de man breng.
Dat ik er "verbazend goed" mee omga enzo.

Sommige lezers weten begot niet waarover ik het heb en... goh... ik wil het graag zo houden.
Straks zit ik hier een kleine twee jaar te bloggen en - zoals zo dikwijls gaat -  een mens moet leren uit z'n fouten. Oók uit zwijgen wat gezwegen moet worden.

Heel cryptisch: er gebeuren nog steeds zaken in Olijf's leven die beter niet zouden gebeuren maar het leven zal altijd rare kronkels hebben.
Of mijn reactie op die kronkels als afstandelijk, ongevoelig, gezond of ongezond worden bestempeld, zal mij een worst wezen. Waar het om gaat - en dit geloof ik elke dag steeds méér - is dat we allemaal een tijd op deze aardkloot hebben gekregen. Hoe met die tijd wordt omgesprongen, hangt grotendeels van onszelf af.
De ene ziet lijden als het hoogste goed (Jezus stierf toch ook aan het kruis?... om de Kerk nog maar eens aan te halen), de andere denkt "als IK mezelf niet gelukkig kan maken, wie zal het dan wél voor me doen?".

Olijf probeert bij de laatsten te horen, u mag dat weten.

Bon, ondanks minder fraaie evenementen in m'n leven, probeer ik de draad niet kwijt te spelen. Niet opnieuw.
En dus kijk ik naar de kleine dingen des levens.

Zoals daar zijn:

• een Nieuwkuisuitbater die Olijf van toeten of blazen kent en die zo eerlijk is om z'n nieuwe potentiële klant niet nodeloos op kosten te jagen.
  Ik heb een jasje. Iets warms, korts en vooràl... iets goedkoops. Een soldendingetje. Zoals dat zo vaak gaat, beleef ik vaak meer plezier aan "goeie (en lees gerust: goedkope)" vondsten dan aan de gemakkelijke (maar peperdure) aankoop. Het jasje is geen uitzondering. Ik "vond" het ding op een moment dat zoeken, vinden, ervan genieten en er het beste van maken even NIET tot m'n prioriteiten hoorden. Tóch, op een bizarre manier, was het - dat besef ik nu pas - één van de eerste schuchtere stapjes naar beterschap, tóen. Olijf forcéérde zich een weg naar boven.
  Nodeloos te zeggen dat het jasje een sentimentele meerwaarde heeft verworven. Maar het is wit. En het etiket "zei" dat het niet mocht gewassen worden.
  Na lang uitstel, héééél lang uitstel, besloot ik gisteren het jasje klaar te leggen in de auto voor m'n allereerste droogkuis ooit. Stel je voor... 44 going on 45 en nog nooit een droogkuis gedaan.Min of meer op die manier presenteerde ik het soldenkoopje aan de meneer achter de toonbank. Een beetje verontschuldigend (wie in gódsnaam haalt mijn gezegende leeftijd zonder droogkuis, niewaar?) vroeg ik hem om hulp, erbij zeggend dat het geen duur ding was (alsof hij dat niet zélf kon vaststellen....) maar dat ik het wél graag droeg.
  Kijk... soms gebeuren er dan mooie dingen. Meneer bestudeert het etiket, denkt even na en geeft me goeie raad. Koud wassen, geen droogkast, op de hanger laten drogen en niet in de buurt van een warmtebron. "Zo zal het wel lukken", zegt meneer. "Ik zie u liever terugkeren wanneer u eens écht m'n hulp nodig hebt".
  Ik word daar warm van. Echt. Zeventien euro vijftig had hij me in een handomdraai lichter kunnen maken. Zomaar, voor de lol. Maar hij dééd het niet. Dat vind ik mooi. En daar keer ik zéker terug.... wanneer ik eens écht z'n hulp nodig heb.
• Fruit.
  Een vrucht die je hier (in België dus) maar af en toe te zien krijgt. Periode: einde zomer, begin herfst. Geïmporteerd uit ... goh ja... een zuiders land.
  Olijf moest de vrucht missen dit jaar, wegens géén trip naar het zuiden.
  Ligt dat ding gewoon te blinken in de supermarkt, netjes verpakt, net op het ogenblik dat m'n zuiderse familieleden op bezoek zijn.
  Ik koop het. Niet voor hén, ze hebben zich waarschijnlijk al de hele zomer ziek gegeten aan die vrucht. Nope, het is voor Olijf.
  En om het plezier volledig te maken, eet ik het niet alleen op, ik maak  er vooraf een Rararaatje van. Een paar makrootjes voor de FB-vrienden om te zien hoever hun culinaire kennis reikt.
  Een beetje onschuldig mysterie kan me doen lachen. De enkelingen die hun weg naar deze blog kennen, hebben bij deze een stapje voor.
  De vrucht, tussen haakjes, heeft (alweer) meerwaarde voor Olijf omdat een VIP ze ooit met veel omhaal "leerde" eten. Op film. Het filmpje haalt de blog niet. Uit respect, weetuwel?
  Bij wijze van Reis Terug In De Tijd herinner ik me plotsklaps ook een anekdote uit m'n kindertijd. Een punt in m'n leven waarop Olijf - destijds weinig geliefd dikkertje in de klas met (helaas helaas) een stel hersenen.... een dodelijke combinatie voor concurrerende leeftijdsgenoten - zichzelf onsterfelijk belachelijk maakte door te stellen dat vijgen niet plat en droog zijn.
  Hilariteit alòm, herinner ik me. Juf incluis. Waar hààlde ik het uit om "algemene kennis" zomaar onderuit te halen???
  Tot de dag van vandaag, bij het aanschouwen van een kunstig versneden vijg op een restaurantbord, blijf ik denken aan alle oenen uit die tijd die GEDROOGDE vijgen kochten op de vreemdelingenmarkt en wérkelijk gelóófden dat die dingen zó aan de bomen groeiden....

het is lelijk

het ziet er niet uit

eenmaal ontkleed

en eenmaal in totaalbeeld

(her)ontdekt u de Cactuusvijg. Fico d'India of Indische Vijg als je de Italjonders moet geloven.
Bijzónder lekker!

•  Een laatavondfilm, gedwongen laat omdat de Konijnenpijp weer muurvast zat op spitsuur. De vroege voorstelling ging erààn door foute verkeersinschatting. Stress werd weggewerkt met een kaartje voor de late voorstelling en een etentje vooraf. Giecheldegiechel wanneer Olijf vaststelt dat foto's nemen op onnozele momenten aanstekelijk begint te werken. Eén glaasje alcohol (de controles zijn me bijgebleven) en een koffietje tegen de slaap tijdens de film. Alles lukt.Olijf's kinderhand is weer gevuld.

Olijf is ijdel. De "mindere" foto (en die wàs er!) komt hier niet op :)