Olijf kan ze niet gaan afhalen op het vliegveld., wegens een vergadering die, achteraf gezien, niet eens zo belangrijk was. Ik had er m'n geplande vrije dag voor uitgesteld.
Geen erg. Zusje doet de taxiduty.
Olijf gaat door de dag met enkele indrukken.
- Bladeren op de grond buiten met bijhorende geuren en lichtinvallen: de herfst is goed op gang gekomen.
- Plots bedenken dat deze blog binnenkort twee jaar oud is. Ik check: 12 november 2008 was de eerste...
- Ernaar uitkijken om zio en zia (nonkel en tante) 's avonds terug te zien. Zio heeft voor het eerst in z'n leven gevlogen. Hoe heeft hij dat doorstaan? De man is achteraan in de 60... Toch wel moedig, denk ik.
- Denken aan oude en nieuwe vrienden. Merken dat de aankomende winter met toenemende neiging naar cocoonen, steeds minder zin om 's avonds laat in het donker nog in de auto te stappen en - wie weet?- nakende winterblues ervoor zorgt dat "we" elkaar minder vaak zien. Daar waar in de zomer geen afstand te lang en geen feest te gek was om erheen te rijden, lijkt het nu plots moeilijk om enkelen bij elkaar te ronselen voor een eenvoudige vrijdagavond dicht bij de deur.
- Hopen dat winterblues wegblijven dit jaar.
- Me afvragen hoe het zit met de synergie in m'n leven.
- Oude en nieuwe dingetjes gewaar worden, er soms het mijne van denken en heel hard proberen om daar sereen bij te blijven. Gelijkmoedigheid, weetuwel?
- De wereld zien meeleven met de mijnwerkers in Chili, die na maanden gedwongen ondergronds verblijf, eindelijk hun leven aan de oppervlakte mogen hervatten.
- Iedere dag bij de start van de werkdag naar buiten gaan en aan Mauries denken, die nu niet meer in z'n deurgat staat.
- Blij zijn voor vriend(inn)en die, met het nodige geduld en soms nóg met lange intervallen, vaak/af en toe/soms zich in de armen van hun lief kunnen nestelen voor een weldoende knuffel. Zelf (en zéker met de korter wordende dagen) opnieuw (bijna) luidop willen toegeven dat een knuffel deugd zou doen, niet zo maar éénder welke.... dat begrijpt ieder kind. Weten waar ik die knuf niet KAN en waar ik die niet WIL halen en soms (tja, schiet me dood, IK noem mezelf een relatief normaal mens) vrezen dat Olijf de nieuwe Mauries van de straat gaat worden: alleen leven en alleen sterven. Yep, omgeven door massa's vrienden, maar.....
- Die weemoed zoveel mogelijk negeren en indien niet mogelijk, het op "het vallen van het blad" steken.
- Weten dat lachen een goed substituut is maar ook niet veel méér dan een substituut.
- Denken "Get over it Woman!"
Ik APPRECIEER ze zelfs om hun schoonheid.
Maar BLIJ om herfst en winter? Ik hoop dat dàt ooit nog terugkeert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten