Aanschouwt den mensch...

ge kent hem niet.

Een zin die me al enkele keren te binnen schoot deze week. Telkens onder zeer verschillende omstandigheden.

Laatst was ongeveer 2 minuten geleden.
Olijf heeft een vrije (lees luie) dag, neemt een late douche en rondt af met een maskertje.
Dat laatste gebeurt niet vaak, tenzij als random inspiratie én afhankelijk van de vooraad in de badkamer.
U lacht? Ik ook. Een masker is lachwekkend, maar op een "zekere" leeftijd.... u weet wel :)

"Ik draag een masker", denk ik, en dat bedoel ik dan heel letterlijk.
Het valt me te binnen dat anderen dat heel wat minder letterlijk zouden kunnen nemen, de diepzinnige toer opgaand.

De laatste tijd (vooral: weken) zie ik me "onderworpen" aan huis-tuin-en-keuken-ontleding.
Niet veel verschillend van wat Olijf al een hele poos zélf doet.
Mensen kijken, mensen leren kennen en mensen klasseren.

Ik doe dat met mezelf en met anderen. Een relatief normale binnenbezigheid lijkt me.
Een béétje taxeren en klasseren is nodig, al was het maar omdat het je helpt om te merken waar en met wie je je goed kunt voelen. Sommigen vallen onvermijde- en onmiddellijk af. Het leven.
De ene ligt je. De andere niet.

Da's filter nummer 1. De grove.
Eens die gepasseerd, volgt het meer gedetailleerde werk. Filter nummer 2. De fijnere.

Wat Olijf betreft, speelt het hele proces zich hoofdzakelijk intern af. Zien, voelen, aftasten, (proberen) begrijpen en een beetje ordenen... in m'n hoofd, zonder al te veel theorieën die ik persé aan betrokken personen wereldkundig wil maken.
Anderen pakken het op hun manier aan. Doen nét als ik het aftastspelletje en dan... krijg je de beknopte samenvatting.

"Jij bent een gevoelig persoon, maar je hebt een kooitje rond je opgetrokken", krijg ik dan op m'n taloor.
"Goed" zeg ik... "dat is jouw mening. Ben niet noodzakelijk akkoord maar ik leg me erbij neer als dat zo overkomt."
Maar men dringt aan.
"Nee nee. Jij HEBT een kooi opgetrokken. Je LAAT niemand toe in je leven. Je BESEFT dat niet."

Wel wel wel.... de stellige zekerheid waarmee zulke theorieën op me worden afgevuurd... Ik denk er het mijne van.
Het weerhoudt me er niet van om nóg maar eens naar binnen te kijken en me af te vragen of het zou kunnen kloppen. Eerlijk is eerlijk. Mijn mening is niet noodzakelijk de enige juiste.

Soms, héél soms, is het evident waarom men meent tot die conclusie te moeten komen.
Olijf hapt niet toe bij elke romantische ontboezeming en dan valt het woord "muur" of "kooi".
Ik begrijp dat wel... Alles heeft een uitleg nodig. Muren en kooien zijn heel plausibele verklaringen, zij het wel de meest voordehandliggende.
Een duidelijke uiteenzetting over de noodzaak aan wederzijdse gevoelens (en als die er niet zijn... de eerlijkheid om niet zomaar eens te gaan proberen... met alle rampzalige gevolgen vandien) lijkt keer op keer de minst aanvaarde te zijn.

"Je kan niets voelen als je in je kooi blijft zitten", hoor ik dan.

In GODSnaam...
Hoe móeilijk is het om te vatten dat niet iederéén met grote regelmaat zwicht voor het eerste het beste gedichtje/kadootje/attentietje/uiterlijk vertoon van bravoure en dat kortstondige warm gevoel "dus" niet meteen vertaalt in de Groote Verliefdheid?

KOOI smijten ze dan meteen terug.

Tja... dan ga ik zwijgen.
Je kan iets maar een pààr keren op relativerende manier proberen uitleggen.
Wat baten kaars en bril.... etc etc....

Soms heb ik er genoeg van als men mijn psychologische kaart wil voorleggen.
"Je kent me niet... bijlange niet", denk ik dan maar.
Maar goed.... wie kent wie eigenlijk wél?

Een kwartier is ruim verstreken. Het masker gaat er weer af .
Of zo'n ding wat uithaalt? Geen idee.
Maar een maskertje af en toe doet deugd :)