Zondagmiddag

Haag snoeien, tuinrommel opruimen.

Het werd bijna een "ter ere van".
De jaren dat Olijf haar ladder besteeg om met ware doodsverachting en vaak een chronisch tijdsgebrek de haag te lijf te gaan, onveranderlijk op één of ander punt "gestoord" door Mauries die, na enige gadeslaging van op afstand, besloot om uit z'n deurgat te komen en een praatje te komen slaan.

Het ergerde me na verloop van tijd dat een simpele snoeibeurt niet kon worden afgemaakt omdat het praatje zo lang duurde.
Na een half uurtje overlopen van wie nú weer gedumpt was (al dan niet in zwangere toestand) en het daarmee gepaard gaand licht leedvermaak (dat me dubbel ergerde), deed ik meestal een eerste schuchtere poging om het werk te hervatten.
Dat lukte nóóit.
De heggeschaar werd gemiddeld 5 tot 10 keer aan en af gezet vooraleer de hint "ik zou dit nog graag afkrijgen" naar waarde werd geschat.

Goed, het ergerde me soms.
Tegelijk was het zowat het enige waarmee ik Mauries een plezier kon doen.
Geld wilde hij niet voor m'n jaarlijkse tomatenplantjes.
Boodschappen mocht ik niet doen voor hem, dat deed de buurvrouw al.
Kadootjes wilde hij ook niet, hoewel ik het enkele keren geprobeerd heb.
Dus tijd voor een praatje was m'n enige nuttige bijdrage.

... die ik de laatste maanden stevig verzuimde, zelfs uit de wég ging.
Bon, Olijf heeft daar spijt van maar schuldgevoelens.... nee.
Roddel is m'n ding niet en tja... vaak werd het me wat veel, die smartverhalen.
Noem het een poging om negativiteit te vermijden. Ik vond dat mijn goed recht.

Mauries, zo hoorde ik gisteren van de buurvrouw, had soms wel eens spijt dat hij z'n hele leven "jonkman" gebleven was.
Het lag aan z'n keuzes, moet hij zelf gezegd hebben. "In de tijd" (DE tijd is dus de periode waarin hij zich romantisch gezien had moeten reppen) waren de pintjes belangrijker dan de zoektocht naar een metgezel.

Hij verborg dat gemis meesterlijk. Olijf heeft het nooit geweten.
Vermoed wél. Omwille van dat leedvermaak om andermans stukgelopen relaties.
Maar gewéten? Nee. Aan Olijf heeft hij het nooit luidop gezegd.
Zijn goed recht.

Het haagscheren gisteren verliep heel vlot. Verdomde vlot.
Ik miste Mauries' inspecterende blik.
Hij kwam me ook geen goedkeurend schouderklopje geven omdat ik eindelijk nog es wat deed in m'n tuintje.

Stom, hoe je te vaak te laat stilstaat bij het leven van iedere dag.