volhouden

Gisteravond ging Olijf nog eens dansen. Yep, alweer hetzelfde maar anders.
Ik prijs me allang gelukkig dat ik niet meer dagelijks zit te zeuren over verdrietjes.
Laat me het dan vervangen door steeds terugkerende verslagen over dansavonden. Misschien niet meer zo nieuw, maar wél positiever.

De Volkslust heet de zaal. In het begin had ik de grootste moeite om die naam te onthouden, weet niet waarom. Eigenlijk vond ik "Volkslust" best wel grappig. Een beetje duivenlokaal-achtig.

De Volkslust :)

Olijf ging daarheen met dansvriendin. We kunnen het goed vinden met elkaar.
Vooraf een hapje gegeten om de energie op peil te houden, lekker gebabbeld over allerleitjes en dan hup, naar de dansvloer.
Tegen dik tienen waren we daar.

Au fond is dat laat voor een zondagavond. De paar medecursisten die al aanwezig waren, hielden het voor bekeken kort nadat we arriveerden.
Tja, de meesten moeten werken op maandag, dus wie kan het hen kwalijk nemen?

Geen nood, nog volk genoeg aanwezig. Weliswaar intussen veel bekende gezichten (dat krijg je wanneer je regelmatig genoeg naar zo'n evenementen trekt... the usual suspects, zeg maar) maar weinig mensen waar je een gemoedelijk praatje mee kan slaan. Daar wordt gedanst, niet gesocialised, tenzij iemand graag touche zou hebben... en da's niet meteen het eerste contact dat me momenteel bezig houdt.
Laat Olijf nog maar eerst wat leren genieten van het leven van alledag, vooraleer zich te storten in iets nieuws met een "belangrijke andere".

Vriendin, van het vrolijke en aantrekkelijke tiep, moet nooit lang wachten op een danspartner. De ene na de andere dingt om haar dansgezelschap.
Aanvankelijk moest ook Olijf niet lang wachten, maar dan viel er een pauze.... een erg lange pauze.
Ondanks pogingen om er lieftallig afwachtend uit te zien, bleef ik zitten, de ene dans na de andere. Kijken naar dansende paren (in de meest ruime zin van het woord), ogen de kost geven in de hoop intussen toch wat bij te leren en vooràl erop letten om geen "gesloten" houding aan te nemen. Body Language, weet-u-wel? Het schijnt van belang te zijn, universele taal enzo.

Het mocht niet baten. Ondanks vele niet dansende mannen, voelde geen enkele zich geroepen om Olijf tot dansen uit te nodigen.
Ik voel me nog maar eens geroepen om eerlijk te zijn.
Dat muurbloemengedoe doet na verloop van tijd geen deugd.

Eén.
Je hebt potverdorie veel zin om te dansen en geen enkele ziel toont interesse.
Twee.
Ondanks emancipatie, krijg ik mezelf nog steeds niet zover om zelf een geschikt heerschap uit te nodigen. Dat heeft verschillende redenen.

• Restanten van ouderwetse verlegenheid.
• Misschien de vrees van afwijzing.
• De overweging dat die mannen tijdens het dansen écht wel moeten zwoegen... en Olijf denkt dan "Laat die mannen even uitrusten!"

Ik wéét intussen met stellige zekerheid dat het voor mannen minstens even moeilijk is om een vrouw te benaderen. Velen (mannen dus) probeerden me dat met hand en tand diets te maken. Ik geloof hen, daar niet van.
Maar waarom nemen ze dan wél andere vrouwen mee op de dansvloer terwijl Olive-darling zo lang blijft zitten?

Nope, geen zelfbeklag. Wél een kans om mezelf onder de loep te nemen.
Ik ga niet zitten zeuren over fysieke aantrekkelijkheid. De gustibus et coloribus non disputandum est. Niet iedereen is voor alle anderen even aantrekkelijk. Tegelijk klaag ik niet over m'n fysiek zelfbeeld. Er loopt lelijker én mooier rond dan Olijf. Op dat vlak schat ik m'n kansen ongeveer fifty-fifty in.

Uitstraling, da's andere koek.
Armen niet kruisen, niet boos kijken, zelfs een bevallig glimlachje "forceren"... allez, we letten op de details.
En toch... Noppes eh.

Na een poos komt vriendin erbij zitten. Ze is pompaf. Hààr moeten ze even niet uitnodigen, zegt ze.
"Je zit hier al een tijdje..." merkt ze op.
"Tja, wat doe je eraan," antwoord ik een beetje beteuterd.
"Weet je? Soms zie je er wat stuurs uit..." zegt ze.

Ze heeft gelijk.
Ik weet dat. Ik weet dat al van kindsbeen af.
Na jaren wenkbrauwen fronsen (en een stukje genetica? wie zal het zeggen) heeft Olijf een koppel diepe groeven op het voorhoofd. Hier en daar nog een gezichtsgroef die nix te maken heeft met fronsen maar pure fysionomie... en daar heb je't. Stuurs.
Blijkbaar deed m'n geschilderde glimlach niet wat-ie moest doen.

Dat stel ik dan vast.
Nochtans, ik lach erg graag. Voluit of gedempt, het doet er niet toe. Ik lach bijzónder graag.
Anderzijds... op je eentje kan je toch moeilijk een half uur met een gezichtsbrede blote-tanden-smile van oor tot oor de kamer in staren? Dan wordt je al gauw versleten voor wacko, lijkt me...

Daar zit ik dus even vast.
WIL er niet stuurs uitzien, maar tegelijk ook niet voor nutcase versleten worden.

So there you have it. Ondanks vrolijke muziek en dito mensen, last een mens een moment van bezinning in.

Nu, het dient gezegd: voor- en nadien heb ik gedanst.
Meer nog, met uitzondering van één notoir onbeweeglijk individu, waren het stuk voor stuk erg goeie dansers en dat doet veel :)
Heb zelfs m'n eerste Zouk-pasjes gezet met bij-zón-der yummie mannetje (maar hij wist het, dus die laat ik in gedachten alvast voor wat hij is :)).
Zouk en Bachata hebben de (dubieuze?) reputatie erg sensueel te zijn. En de heren hielden zich niet in, danstechnisch gezien. Olijf evenmin... je gaat niet plots preuts worden omdat de persoonlijke ruimte kleiner wordt... althans, zo denk ik erover. Zolang het niet onbeleefd wordt (en iedere vrouw weet preciés wat ik daarmee bedoel), doe je mee.
Ik geef toe. Tijdens het dansen dacht ik aan I, die zou gezegd hebben "Get a room!"... maar op dat ogenblik kon ik daarmee lachen :)

Ach wat, tot hiertoe bleef het onschuldig en in de loop der jaren heb ik voldoende assertiviteit opgebouwd om een eventueel toekomstig (al dan niet opzettelijk) opgewonden individu pardoes alleen achter te laten op de dansvloer.
Geloof me. Olijf gaat niet vragen "Is that a cellphone in your pocket or are you just happy to see me?"... if you catch my drift...
Het bleef proper gisteravond. Misschien niet voor de toeschouwer, maar daar gaf ik op dàt ogenblik niet om.

Conclusie.
Gisteravond was een moment van zelfreflectie én van plezier.
Na afsluiten wandelde ik huppelend naar de wagen.
En DUS was de avond - al bij al - geslààgd.
Amen y gracias :)