Tante Nanna is fier (revisited)

Een dik jaar geleden deed ze het voor het eerst. Gedichtje voordragen voor een heus publiek.
Toen won ze, in haar leeftijdsgroep.
Dat ze NIET de algemene grooote prijs won, was destijds een hele teleurstelling voor haar.... mijn petekind.

Dit jaar zou ze opnieuw meedoen.
De hele familie had haar "voorbereid" op een mogelijke ontgoocheling.
"Je kan niet ieder jaar winnen, eh meisje, dat weet je toch?"
Een beetje bang waren we dat ze éven - zoniet méér - ontgoocheld zou zijn als het jaar voordien.
"Meedoen is het belangrijkste. Niet iedereen heeft de moed om voor een groot publiek te staan en een gedichtje voor te dragen. Jij doet wat vele anderen niet eens zouden durven proberen".

(Klaar)Stomen stomen stomen... psychologisch misschien niet helemaal juist maar we wilden haar behoeden voor een mega-teleurstelling.

Mijn petekindje is m'n grote inspiratie, u weet dat.
Ze doet het met wat ze heeft... and thén some.
Het heeft me meer dan eens heus beschaamd gemaakt om m'n eigen getreur om - in wezen kleine - tegenslagen.

Een vriendin zei me vandaag "In het leven zijn we allemaal leerlingen en leraars"... en ze heeft gelijk.
M'n petekindje weet het niet, maar zij is één van m'n leraars....
Ik moet dat leren onthouden.

Maar terug naar de kern van de zaak... de gedichtenvoordracht.
We waren weer opgedaagd met (bijna) de hele familie. Supporteren.
Haar broers zitten in een stadium in hun leven dat morele steun hen kan gestolen worden want "ze moeten al de hele week luisteren naar die pippo's".... (glimlach).
Nonno is tegenwoordig te moe om nog twee uur in een vreemde zaal te gaan zitten. We weten dat en hopen gewoon stil dat hij ooit opnieuw niet te moe zal worden....

Luisteren, kijken, mee-mimieken en klappen deden we vanavond. Tot het gaatje, tot de winnaars werden bekend gemaakt.
In het derde leerjaar is de laureate Eva..... pauze.....(familienaam).
Er bleken twee Eva's in het derde leerjaar te zitten. Tante Nanna wist dat niet en begreep bijgevolg niet waarom petekindje niet meteen begon te glunderen toen ze haar voornaam hoorde. Na de familienaam wisten we wel zeker dat petekindje het maar wéér had gepresteerd.
Hartjehuppel, hopladijee.... het kind had het verdiend... vinden wij, onpartijdigen :)

Ze heeft veel bijgeleerd sinds vorig jaar. Van haar wegstervend stemmetje was nix meer te bespeuren. Ze had veel geoefend en ze werd ervoor beloond.
Waren er geen betere kindjes in haar jaar? Geen idee. Ik ben bevooroordeeld.
IK vind dat petekind de prijs mocht krijgen.
Gewóón omdat petekind verdomde stenen kloten aan haar jonge lijf heeft. En DAT alleen verdient een prijs, nah!

Geen foto's vandaag. Alles te herkenbaar.
Gelooft u me maar, ze glunderde.
En tante Nanna (en zij niet alléén) glunderde mee.
Olé!