't moet snel gaan

De tijd vliegt.
Nog niet zo lang geleden hoopte ik op een goed gevulde maand.
Door allerlei (gewone én bizarre) omstandigheden heb ik tot nu toe gekregen wat ik vroeg.
Met het gevolg dat de tijd zodanig vloog dat ik amper merkte dat die 44 akelig dichtbij kwam.
Vandaag is ze er.

Bloemen noch kransen graag :)

Voor vandaag had ik sowieso vrijaf gepland en voor de goeie maat deed ik gisteren er maar bij. Vrij.
Vandaag is er geen tijd voor een taartje. Gisteren deed ik het ook zonder taart maar wel in gezelschap dat me bekoort.
Een wandelingetje door Antwerpen, een rustig etentje en een combinatie van bizarre vermoeidheid met een apérootje maakten dat ik bij tijd en wijlen onverklaarbaar melancholisch werd. Het voelen naderen van de wissel der jaren zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben, wie zal het zeggen?

Deze namiddag was gewijd aan de tuin. Alle dode plantenmateriaal heb ik verwijderd. In sneltempo, want vanavond staat er weer een dansles op het programma.
De tuin is dus nog niet pico bello maar wel al stukkkkkken schoner dan voorheen en meer moet dat voor nu niet zijn.
Tijdens het snoeien doet een mens aan wat zelfreflectie (deze mens toch) waardoor de tuinopruim meteen symbool ging staan voor een innerlijk gevoel van schoonmaak.
Een beetje verleden mee de groene tuinzak in gesmeten en tegelijk wachten op bloemetjes in m'n toekomst. Ze komen, ik voel het. Waar, wanneer en in welke hoedanigheid, ... dat zal zich wel uitwijzen.
Ik zie wel.

Vandaag was goed. Rustig. Sereen.
Hoe noem je dat? Gewoon Zijn en nix overhaasten. Vandaag was vandaag. Morgen is een andere dag :)

Olijf voelt de Lente in haar lijf en wacht nu met een béétje ongeduld op het zomeruur. Nog een tiental daagjes, peeps. Tel mee af, ok?

In tussentijd hou ik m'n vingers gekruist voor Nadia die wacht op nieuws omtrent haar nieuwe job. Iedere dag gaat er een kaarsje aan voor haar tot we weten DAT ze de job heeft :)