1 september: Opnieuw naar school

1 September. De dag waarop je

• alle kindjes goeie moed toewenst voor het nieuwe schooljaar.
  In "mijn" tijd was dat maar amper zo. Je ging naar opnieuw naar school en dat was dat. Ruim een maand eerder werd je al geconfronteerd met vrolijk gekleurde Terug-Naar-School-advertenties in de uitstalramen van allerlei winkels... hetgeen je soms een pfffffff, nù al? gevoel gaf, maar dat wàs het zo ongeveer. Vandaag staat FB bol van de goeie wensen voor alle kindjes èn hun ouders. Veel gedoe. Maar goed bedoeld. Dus ik zwijg hier verder over.
• op het werk, aan de vrienden vraagt hoe het begin van de eerste schooldag van hun kroost geweest is.
  Ook daar herinner ik me nix van. Maar het dient gezegd: Toen ik naar school ging... zat ik op school terwijl de ouders misschien, héél misschien, inderdaad aan elkaar vroegen hoe hun zoon/dochter zich had laten afzetten aan de schoolpoorten. Alweer zwijgen dus, Olijf :)
• op het eind van de dag diezelfde vraag nog eens stelt aan de kinderen die je pad al dan niet toevallig kruisen.
  Olijf interpelleerde haar neefjes en nichtjes. De twee oudsten - puberjongens - antwoordden allebei met een bwah, goed zeker? De respons verbaasde me nauwelijks :)
  De meisjes waren beiden stukken enthousiaster. De allerjongste troonde door het huis met het kaftpapier van haar keuze en m'n petekindje had opnieuw van school moeten veranderen... maar leek daar niet rouwig om. Ik blijf me verbazen over haar moed en veerkracht.

Op 1 september zag ik ook dit.

KERSTspullen!
Of de schuchtere aanzet daartoe.
Op één september, luitjes....
Ik wil er nog begrip voor opbrengen. De zomer leek zò herfstachtig dat we met z'n allen misschien in de war zijn. Misschien denken we dat de winter daadwerkelijk voor de deur staat.
...
ofzo....

Of is het gewoon een uit de hand gelopen marketingstrategie? Lang geleden zette ik er al een boompje over op. Zolang er nog geen Jingle Bells weerklinken uit kerstkransen en -aanverwanten, denk ik dat ik beter zwijg.

En zwijgen had ik beter ook gedaan op de wekelijkse spaghetti-avond met de zussen.
Zo geduldig als ik me overdag kan houden, zo kort is m'n lont in familieverband. Lelijk om te zeggen, rot om te moeten toegeven, maar vandaag wàs het zover.
Jaren oude wisselwerkingen, vastgeroeste reflexen. Het lijkt nergens op.
Ik had beter gezwegen, maar ik deed het niet.
En dat vind ik dan spijtig.

Tja.