“Raar”… niet in de zin van bizar of zeldzaam… gewoon “raar”. Niet zoals de andere.
Ten eerste – en dit is inmiddels algemene kennis – kwamen we (de zussen, hun gezinnen en Olijf) voor het eerst terug zònder papà. Ook mama kon er niet bij zijn gezien haar algemene gezondheid. “Zonder papà” betekent meteen het overnemen van een boel verantwoordelijkheden.
Om diverse redenen kunnen die niet in detail op deze blog maar u kan zich voorstellen dat ook de Italiaanse overheid dient te weten dat alle documenten i.v.m. papà’s overlijden in orde moeten zijn.
Zoals altijd hebben “documenten” meer voeten in de aarde wanneer je in Italië bent.
Domani… tra qualche giorno… of tra due, tre mesi zijn begrippen die je altijd in je achterhoofd moet houden. Morgen, binnen enkele dagen, binnen 2,3 maanden.
Olijf heeft zich alvast een nieuw blitzbezoek gepland ergens in Oktober. Dan zijn die maanden alweer gepasseerd. Dankzij lowcost vliegen is een snelle trip nu geen echt probleem meer.
Klusjes die m’n vader pleegde… nah ja.. te plegen, nam Olijf gezwind over.
Néén, ik kan niet alles wat m’n vader kon, maar ik doe m’n best. En in het algemeen lukt dat vrij aardig.
M’n zussen zijn dan weer de administratieve beteren. Ieder de taak waar hij/zij het best in is.
Deze zomer was Olijf verder niet echt in topvorm. Een handvol (ouderdoms?)kwaaltjes verhinderden een volkomen zorgeloos verblijf. Nix ernstigs, gewoon ongemakkelijk.
“Ik begin te lijken op m’n ouders” denk ik… en ik ben niet zeker wat ik daarvan moet denken.
Op 4 dagen van m’n vertrek constateer ik dat m’n linkerknie op het punt staat het te begeven. Dat die knie onderhoud vroeg, wist ik al langer.
Een hele dag rondhossen op hoge hakken gisteren heeft de situatie helaas niet verbeterd.
Bij het begin van de dag wist ik ook niet dat ik de hele godganse dag zou rondlopen en leken hoge hakken nog een goed idee.
Ach ja… eens thuis, zal ik de zaak – lees de knie – eens nader laten onderzoeken.
Van het vuurwerk voor Santa Cristina kwam niet gek veel in huis. Niet op de boot en niet aan land.
G had een ongeluk gehad met z’n hand, had ik enkele dagen eerder vernomen. Stuk duim kwijt, alstublieft.
Erg vond ik dat. Niet voor de boot en het vuurwerk, maar voor G uiteraard.
Het vroegere zomerliefje in Olijf wilde wel een beterschap-smsje sturen maar de nieuwe Olijf deed dat niet… en geeneens omdat ik “vandaag” pretendeer precies te weten hoe je in zulke situaties best reageert.
Enerzijds had G me een zeer fijne dag kado gedaan vorige week en – tenzij ik me schromelijk vergis – had hij evenzeer genoten van de dag, de sfeer en het gezelschap.
Dat beterschap-smsje zou in de context van een hernieuwde “vriendschap” niet eens zo gek zijn geweest.
Anderzijds… met sommige mensen weet Olijf – de oude èn de nieuwe – niet goed hoe vriendschap gedefinieerd moet worden.
G is één van die mensen. Ik kan hem niet vatten.
Tof je te zien, laat ons er een fijne dag van maken en ik zie later “wel eens” terug… ik geloof dat het dàt soort vriendschap is.
Dik OK hoor. Geen probleem mee, maar dan hoeft een smsje niet echt. Omdat het, wat Olijf betreft, te veel zou aangeven dat ik wat weet over z’n persóónlijk leven… en dat lijkt nu net NIET de bedoeling…. Toch?
Het oude vlam-gegeven en – vermits hij me na al die jaren nog herkende en aansprak – doet me vermoeden dat hij zich daar vaag nog wat van herinnerde. Geen zin om de man terug het gevoel te geven dat Olijf appiccicosa (aanklamperig) zou worden.
Wat ik niet werd.
Dus geen noodzaak om die idee te wekken.
Ziet u? :)
Moeilijk. In elk ander geval thuis, in België, zou ik zonder twijfelen wél even gecheckt hebben bij deze of gene hoe het was. Pijn? Erg? Kan ik wat doen?
Maar in dit geval….smste ik dus niet.
Stukje duim weg. Geen drama. We’ll all live, me dunkt.
Geen vuurwerk vanop de boot, vanzelfsprekend.
En maar half vanop het land. Wegens veel wind werd maar 1 van de 2 rondes vuurwerk afgeschoten op zondag. Die ik zag. Met O, de beeldschone vrouw van m’n neef.
Schoon madam, maar ik mag ze u niet tonen.
Zolang ik haar ken, is het altijd een mooi meisje/vrouw geweest die mannen deed omkijken en struikelen.
Slank, welgevormd, lange blonde haren, fijne trekken en hoge jukbeenderen. Met de juiste connecties kon ze met gemàk fotomodel zijn. Voor de catwalk mist ze enkele centimeters. Maar fotomodel? Assolutamente!
Zo wandelden we na het vuurwerk nog even door Gallipoli. Te veel traffico dus we konden net zo goed even gaan flaneren. In volle glorie… nichtje O dan toch. Olijf had voor het eerst in dikke twee weken een lange jeans en gemakkelijk schoeisel aangetrokken. Voor de kou en voor de wandeling.
O combineerde zoals altijd praktische noodzaak met schoonheid met als resultaat “vol ornaat”.
U kan zich overigens niet voorstellen hoe “ornaat” overeenstemt met haar naam, maar dat geheel terzijde :)
Een jongeheer op z’n scooter bleek zodanig onder de indruk van O’s achterkant dat hij bij het voorbijrijden omkeek om ook de voorzijde te aanschouwen. Die zijde beviel hem zodanig dat hij verderop rechtsomkeer maakte en in echte latino-stijl tot de aanval overging.
Dat hij zodanig capovolto (ondersteboven) was van haar verschijning dat hij graag haar naam zou weten.
We (nah ja, Olijf had er nix mee te maken maar ik liep wèl naast de oogverblindendheid zelve) gebaarden van krommenaas (deden dus alsof er nix aan de hand was) en liepen verder.
Zò gemakkelijk liet de jongeman zich echter niet afpoeieren. Hij keerde terug voor de tweede ronde.
“Ben ik zo’n lelijkerd dat ik zelfs geen antwoord verdien?” vroeg hij, nog steeds brommerend op z’n scooter.
Waarop zij fluweelzacht (zelfs haar stem is des engelen) antwoordde dat ze getrouwd was en een zoon had… waarna hij gracieus afdroop.
Hij had vermoedelijk bijna haar zoon kunnen zijn, maar bij O is de tijd stil blijven staan, gelooft u me vrij. Vanop een scooter geef je haar geen dàg meer dan 25.
Ze is er 40, geloof ik…..
Dat antwoord over die man en die zoon had ze ook de eerste keer kunnen geven. Olijf zou zulks waarschijnlijk gedaan hebben. Maar dan verstoor je de dynamiek. En verlies je meteen de aandacht. O weet dat. Zij is hier geboren en getogen. Zij respecteert het jager-en-prooi-principe. De opwinding en de onzekerheid. Ze weet hoe het moet.
Ze deed dat schitterend.
En Olijf… die stond erbij en keek ernaar.
Met de glimlach en in opperste bewondering.
Het is een kunst, waarempel en waarachtig.
 |
| toch nog een kleinigheid kunnen meepikken |
 |
| Onscherp maar dit koppeltje op de muur moest "erop" (Olijf's weke kant) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten