Kavijaks

Heel even een shock.
Of ook niet echt.

Tot in 2007 had ik nooit van de Kavijaks gehoord. Maar ik werd attent gemaakt op hun bestaan en kreeg 1 afstammeling zelfs met regelmaat te zien. M'n sympathie voor die afstammeling was niet bijzonder groot, zelfs voor ik geacht werd op de hoogte te zijn van de familiereputatie.
Tot 2008 kon het me ook geen ene reet schelen.

Tot een tweede afstammeling m'n leven deels beïnvloedde...
en ik merkte hoe ZIEK die familie is.

Daarom
werd ik een rilling gewaar
toen op het einde van de aflevering
(geheel per ongeluk heengezapt)
de naam Vantorre verscheen, Jozef Vantorre. (Wikipedia, het boek én de film zijn meteen de reden waarom deze naam voluit op de blog mag)
En even, héél even alles terugkwam.

Meneer Vantorre, voorwaar een getormenteerd man dankzij z'n familiegeschiedis, scheen z'n boeken te ondertekenen zonder hoofdletters en wel als volgt:

veel leesgenoegen vanwege de kavijaks. wij hielden van geen hoofdletters.
wij hielden van stoofvlees en onze pisemmer. en nog het meest van elkaar.

De kinderen, waarvan ik er twee "mocht" kennen, zouden zulke onzin met dezelfde overtuiging hebben verkondigd. Waarna - en dat kan ik u met de hand op het hart verzekeren - u hun gespleten verklaring meteen verticaal mocht klasseren. Om vlak dààrna - als je wist wat goed voor je was - je telefoonnummer en als het effe kon je naam en adres te veranderen.

Ergens op Tinternet lees ik dit over het boek, het verhaal.
Het is een kroniek van vallen en opstaan, van samenspannen om te kunnen overleven tijdens de Duitse bezetting. Maar “de kavijaks’ gaat ook over familierelaties en over volwassen worden. Soms ontroerend en schrijnend, soms hilarisch. 
Mijn close encounters waren meestal schrijnend. Ontroerend en hilarisch NOOIT. Mààr...ik zat al 1 (zieke) generatie verder. Misschien lag het daar aan....

Blij dat ze in m'n verleden liggen maar tòch... zonet ging die koude rilling over m'n rug.
Maar door DIT te schrijven, maak ik me er weer vanaf.