Met de deur open

Zaterdag 10 september.
Olijf heeft de godganse zwoele zaterdagnamiddag er niets beters op gevonden dan haar professionele adminstratieve bezigheden te vervangen door wat fysiek werk... onder een ongeïsoleerd metalen magazijndak. Gekkenwerk. Maar het moest gebeuren.
En - zoals m'n teergeliefde collega in een vrijdagavondmail liet weten - de kabouters komen het niet doen. Waarna Olijf zichzelf virtueel in een Elfenpakje hees en de job aanpakte.
Sorteren. Bon, het zij zo. Verandering van spijs doet eten.

Rond zessen thuis en ik dacht "nog even lekker genieten van het zwoele avondweer"... hetgeen ik welgeteld een kwartier deed. Waarna ik - godsamme -  weer nieuwsgierig werd naar wat er voor nieuws was verschenen op Tinternet.
De deur liet ik open, zodat de warmte van buiten m'n binnen zou kunnen verwarmen.

Er wàs nix nieuws, hetgeen me enigszins teleurstelde maar me niet tegenhield.
Dan zou ik maar op zoek gaan naar wat ouds. De nieuw ontdekte Freds hielden me bezig. En bezig. En bezig.

Mja...
Woorden schieten tekort en mocht ik al woorden vinden, dan nòg zouden ze tekort schieten... alsubegrijptwatikbedoel (waarschijnlijk niet vermits het ook mij verwart)
Mja dus.

Er zijn mensen die schrijven en mensen die schrijven.
Zij SCHRIJVEN.
en Hoe.
Niet alleen schrijven ze, ze denken na... terwijl je als doodgewone sterveling je brein langzaamaan tot het kookpunt voert met de vraag "waar hàlen ze't?"... net nadat je je jaloerse wens om dat òòk te kunnen moeizaam opzij had gezet.
Correctie: niet jaloers, wel afgunstig... of dat is toch wat de google-vertaalmachine me suggereert nadat ik gelosia heb vergeleken met invidia.

Vreemd, vind ik (even zijspronggewijs) dat ik het verschil tussen gelosia en invidia intuïtief aanvoel, terwijl jaloezie en afgunst wat mij betreft hetzelfde zijn.

Hoe dan ook: "groen van" ben ik niet maar het neemt niet weg dat ik dat graag òòk zou kunnen.
Gewoon. Alsof het niet m'n tweede maar éérste natuur was.
Maar goed, dàt kan ik niet. Niet op dat niveau. En tja... wakker zal ik er niet van liggen, maar het ware mooit geweest (het kunnen, niet het wakker liggen) :)

Na een uur of wat ononderbroken lezen en een licht schuldgevoel jegens mezelf omdat ik niet buiten maar binnen zat op wat mogelijks de laatste zwoele avond van het jaar zou kunnen zijn, liep ik even naar buiten (en hier betrap ik mezelf op een zware vernederlandsing want ik LIEP niet, ik STAPTE gewoon ...maar naar buiten stappen klinkt zo dom omdat ik mezelf dan Monty Python-gewijs een silly walk zie doen en wandelen in je eigen woonkamer doe je ook niet echt... waarmee m'n keuze voor het werkwoord lopen meteen en totààl overbodig verklaard wordt).

Ik BEGAF me dus naar buiten en aanschouwde de donkerder wordende lucht. Vanuit m'n linkerooghoek en heel in de verte zelfs een weerlicht. En op de grond een pot Lobelia's die er bij dit licht verdomde mooi uitzagen.

U raadt het. Olijf BEGAF zich weer naar binnen, zocht (en vond) het trouwe foto-apparasie (overigens zowat het enige in m'n huis dat ik ten allen tijde onmiddellijk vinden kan) en BEGAF zich wederom naar buiten.
Om te doen wat ik altijd doe: volkomen nutteloze foto's nemen van dingen die niemand behalve mezelf interesseren.
Zoals een slak, die ik niet bepaald liefheb omdat zij en haar maatjes zich steevast tegoed doen aan m'n basilicum, peterselie en andere aromatische etenswaren, daarbij potverdorie - en ik zou graag eens weten waaròm - professioneel al het onkruid in m'n tuin dat het verDIENT om te worden opgegeten negerend. (morgen strooi ik slakkenkorrels, neh).

De kiekjes van vandaag.

Zò weinig licht dat - zelfs met het apparasie vast op de grond - de rechtertentakel van de slak nòg te snel is. En tòch zal ik niet flashen :)

Op FB regent het uitnodigingen om snel naar buiten te rennen (ja rennen, lopen dus) om het imposante weerlicht te bekijken. Vanuit m'n raam zie ik het... achter de daken van m'n achterbuur.
En vloek intern omdat ik geen daken wil zien en even goed niet gemotiveerd genoeg ben om ergens in de buurt een vrije horizont te gaan opzoeken.

Inmiddels heeft de windstille lucht plaats geruimd voor ruisende bomen. Wàt ruist er door het struikgewas??? De wind, de stormige wind.

Ik antwoord tweemaal negatief op een uitnodiging om te komen dansen en zeg dat ik vandaag vroeg in bed kruip. Het cocooningseizoen laat zich stilaan gevoelen.
Vandaag heeft Olijf zin om onder de wol te kruipen en - met een beetje geluk - te dromen van onbelemmerde vergezichten op zonnen, manen en imposante weerlichten.
One day... one day, I swear :)

Tinternet gaat uit, de deur toe en ik denk nog heel even aan G die vandaag meedong naar de Nationale titel voor visvangst in apnee. Enkele jaren geleden was hij Nationaal kampioen. Ik hoop dat de geschiedenis zich vandaag heeft herhaald en dat ie dat nu uitbundig viert met een frisse pint en grenzeloos zicht op zee.

Tinternet gaat uit.
Nu.