Pipì

Terwijl ik Tinternet ging sluiten maar de deur nog open stond, hoorde ik regendruppels vallen.
Drie, maximum vijf.
En toen nix meer.

Het klonk, vond ik in een moment van ongebruikelijk "poëtisch" denken, als een engeltje dat kwam piessen in m'n tuin. En dan weer verdween.

Het plasje uit de hemel bleef me bij.
Tot een flashback me pakweg 35 jaar terug katapulteerde naar onbevangen vakanties, zingend voor de poort van het appartementsgebouw met m'n vakantieboezemvriendinnetje Lia.
Lia Modugno uit Barletta.
Eén van de weinige namen die ik nooit zal vergeten.
Het moet zijn dat ze een diepe indruk op me heeft nagelaten. De meeste van m'n schoolvriendinnetjes - om u maar een vergelijkingspunt te geven - herinner ik me niet met naam en toenaam. Soms is zelfs hun voornaam tout court helemaal uit m'n geheugen gewist. Nix om fier op te zijn but there you have it.

Lia was een jaar of twee jonger dan Olijf en pakweg half zo breed. Olijf zat in haar mollige jaren.
Het was een levendig en opgewekt meisje dat altijd zong. En ze wou dat Olijf meezong.
Dus passeerden we onze vakanties tezamen al oefenend en zingend op het achterkoertje, in de garage, op het strand, in elkaars appartement tot we vonden dat we klaar waren voor het "grote" publiek: de nonkels en tante en papa's en mama's van dienst.
Eén keer, op het toppunt van onze carrière, haalden we zelfs een optreden in.... de plaatselijke slagerij :):):)
Ik heb die foto onlangs weergezien en dat op zich is een klein wonder omdat al onze foto's uit de kindertijd jaren geleden miraculeus verdwenen zijn. We kunnen ze niet meer vinden en dat stemt me soms een beetje triest. Af en toe wens ik hééél hard dat die ouwe foto's even miraculeus als ze verdwenen zijn terug tevoorschijn komen.

Maar wat heeft Lia te maken met plassende engeltjes, hoor ik u denken?

Het was een liedje dat ze me aanleerde. Eentje waarvan ik - hoe is het mogelijk? - vandaag nog alle woorden ken.
En dat ging zò.

Questa è la storia dei dodici angioletti
che scesero dal cielo per fare la pipì
poi videro con gli occhi spaghetti proprio lì
e si dimenticarono di fare la pipì

(pom pom pom pom - pom pom - pom pom pom pom pom pom
pom pom pom pom - pom pom - pom pom pom pom pom pom
pom pom pom pom ) [Olijfnoot... ze zijn correct geteld, alle 28 pom poms]

E adesso fratelli
che ci siamo divertiti
andiamo dietro quel, dietro quel muretto li
andiamo tutti insieme, andiamo tutti lì
andiamo tutti insieme a fare la pipì

(pom pom pom pom - pom pom - pom pom pom pom pom pom
pom pom pom pom - pom pom - pom pom pom pom pom pom
pom pom pom pom )

Zonder een letterllijke vertaling te maken, komt het hierop neer:
Het verhaal van 12 engeltjes die uit de hemelen nederdalen om een plasje te doen. Een bord spaghetti houdt hen van hun celestiale taak (tijdens de langdurige pom pom pom hoor je je voor te stellen hoe de engeltjes zich tegoed doen aan de pasta). Met hun buikjes gevuld neemt één engeltje het woord (het alfa-engeltje waarschijnlijk) en gebiedt z'n broertjes om nu te doen wat ze kwamen doen: plassen achter het muurtje.
De tweede pom pom pom geeft de toehoorder alweer de kans om zich een aanschouwelijke voorstelling te maken van 12 engeltjes met tomaatbesmeurde mondjes die achter een muurtje hun hemels watertje laten tinkelen.
End of story.

In gedachten zie ik mezelf daar in de slagerij het liedje zingen, geflankeerd door Lia en enkele jonge muzikanten, m'n buik schaamteloos vooruitgestoken en met kroezelige vlechten.
Olijf zag er - destijds de oudste en fors-ste uit de buurt - helemaal niet engelachtig uit... maar het publiek was vriendelijk genoeg om enthousiast te applaudiseren.
En wij glunderden.
Dàt waren nog eens tijden :)


PS.
U gelooft overigens niet wat Google me afbeeldingsgewijs voorstelde toen ik "plassend engeltje" intikte. Een onwaarschijnlijk beeldengamma dat varieerde van een veld madeliefjes over een foto van een knetterend haardvuur over een wel zéér interessante punk-haartooi over een hand-in-hand-foto van Mabel en Friso tot ... Susan Boyle...
Begrijpe wie begrijpen kan.
De enige plassende engel die ik vond, blijkt in Knokke te staan op het Driehoeksplein, heet Rose des Vents II (uiteraard, want we zitten in het Vlaams landsgedeelte...), staat manifest met piemel in de hand te urinen op z'n eingen windroos (= géén beeldspraak voor een ander deel van z'n anatomie ) en heeft méér weg van een zeer volwassen  - weliswaar gevleugelde - man.
Baby-achtige engeltjes, meer in de stijl van Manneken Pis maar dan met vleugeltjes, vond ik niet.
Eerlijk is eerlijk: na het prinsenpaar en  Susan Boyle gaf ik het op.

Voor de volledigheid: Rose Des Vents in Knokke. Zelf nooit gezien, hoe vaak ik er ook moge geweest zijn...

geleend van Sincfala.be