Afhankelijk van hoe lang u me volgt, weet u (of ook niet) dat tomaten m'n ding zijn.
In het onwaarschijnlijke geval dat men me ooit zou vragen "Kies één groente die je voor de rest van je leven zal eten en ga ervan uit dat alle andere groenten voor immer en altijd off limits zullen zijn" (ja zeg... mòcht die vraag ooit gesteld worden!)... dan zou m'n antwoord zonder twijfel "tomaten" zijn.
Gevolgd door een vreselijk klinkend elektronisch BUZZZZ-geluid waarschijnlijk (Buzz voor "FOUT antwoord") ... want ik vraag me af of tomaat een groente is.
Sommigen noemen het fruit maar ook dàt is voor discussie vatbaar.
Tomaten zijn, tenzij in het beginstadium, zelden groen. En dus misschien geen groente.
Maar dat kunnen we dan ook weer zeggen van paprika's, worteltjes, aubergines, pompoenen.... enfin, u begrijpt me wel.
Waar ik heen wil, zijn de zoete snoeptomaatjes. De kleine. De kersdingetjes.
Met zo'n snoepje in de mond word ik voorwaar lyrisch en dan heb ik het nog niet gehad over de zalige geur van het stengeltje waar ze aan hingen vooraleer ik ze in m'n mond stopte....
Spijtig vind ik dan weer de gedrochten van watertomaten die met misplaatste nationale trots in de winkelrekken worden gelegd. "Dit is Belgisch" staat er dan in grote letters boven... alsof dat een referentie moet wezen.
Tomaten, dat weet ieder klein kind, worden pas zoet in de zon... en in volle grond. Het kan me niet schelen hoe groot, sappig of blozend onze noordertomaten zijn... ik mòt ze niet.
In de winter zit ik safe (yep, ik wééét het... vreselijke ecologische voetafdruk hier) want dan "krijgen" we steevast de Spaanse en Marokkaanse varianten aangeboden. Helaas, zodra de "zomer" in 't land is, moet je heksentoeren uithalen om es wat anders dan Belgische Bucht te vinden.
Dan begint mijn zoektocht naar het beste en het lekkerste.
En dat gaat gepaard met veel koop- en proefwerk, maar ieder jaar vind ik wel wat.
Sinds buurman Mauries het hoekje omging, heb ik geen tomatenplantjes meer in de tuin. Dit jaar was dat niet eens biezonder erg. Met de zomer van 2011 zou het toch maar nix geworden zijn. Dus zocht, kocht en proefde ik dat het een lieve lust was.
En ik vond. Yessss, ik VOND.... in de "betere" discountketen. Die kopen maar wàt graag in, zolang het goedkoop blijft. Kon niet misgaan, dacht ik zo.
Wéken lang leefde ik in de veronderstelling dat Olijf de trotse ontdekker was van een mediterrane tomaat. Tot ik vandaag ontdekte dat het FLANDRIA-productie is, afkomstig uit België, geveild in Hoogstraten.
Nou nou.... chapeau. I stand corrected!
Weken lang heb ik de dingen massaal ingekocht. Met dozen gelijk. Want die tomaten dienen een hoger doel.
Voor een goeie saus, een écht goeie tomatensaus, heb je écht goeie tomaten nodig. Dàt, een uitje, een teentje (of 3) look, twee laurierblaadjes en een scheut Olijfolie. Méér moet dat niet zijn.
Omdat Olijf een zenuwinzinking vreest bij de idee om de winter door te moeten met middelmatige tomatensaus, ging ze aan het hamsteren.
Tomaten kopen, tomaten wassen, tomaten snijden, tomaten in de pot doen, tomaten koken, tomaten laten afkoelen, tomaten door de passe-vite draaien, passata in zakjes doen, passata invriezen. Klaar.
Conserveren doe ik niet. Dat veronderstelt konfituurpotten of ander glaswerk opsparen, de boel steriliseren en hopen dat het niet mislukt (schimmel is een ontstellende ontdekking maanden na je hard labeur).
Ik vries in.
De zomer dus. Voor m'n winter.
Intussen heb ik er een bescheiden wetenschap van gemaakt.
In m'n grootste pot stop ik juist gepast 4 doosjes tomaten. Een (gulle) éénpersoonsportie bestaat uit vier pollepels passata. De zakjes die ik kocht zijn daar net groot genoeg voor én je kan die zonder sluiten perfect horizontaal in de vrieslade leggen.... zonder morsen!
Eén doos tomaatjes kost € 3,99, hetgeen neerkomt op een kleine €16 per kookpot. Niet goedkoop.
Maar als je 10 tot 12 porties uit één pot haalt, reken je snel uit dat je wekelijks bordje heerlijke pasta nauwelijks €2 kost.
Akkoord... werkuren niet meegerekend.
Oh ja...
"binnenkort".... dat is NU.
Prepare to be amazed :)
Inderdaad... FLANDRIA |
méér dan dit blijft niet over van 4 kilo tomaten. "Eerder" niet bedoeld voor consumptie... tenzij een vlotte stoelgang uw belangrijkste actueel probleem is. |
Zeg nu zelf... interessanter dan dit wòrdt het toch niet????
Chapeau, ook voor jou olijf! Wat een werk. Ik zweer (-de) bij inmaken (conserveren in het Vlaams?). courgette, perziken, melanzane (die neem ìk mee naar dat onbewoonde eiland), reine claudes op siroop en passato natuurlijke.... Ik had een snelle manier voor het steriliseren van potjes. Heimwee!
BeantwoordenVerwijderenJe foto's zijn weer erg mooi. Enne, ontwaar ik daar geen stukjes nieuwe keuken :-)
hehe Lehti
BeantwoordenVerwijderenJe hebt het goed gezien, een stukje van de nieuwe keuken. Ooit, als en wanneer die volledig klaar is volgt er waarschijnlijk een zo mogelijk nog interessànter foto-reportage over dat onderwerp. Maar dan moet die keuken wel helemaal àf zijn :)
"Inmaken" is - denk ik - inderdaad de correcte term. Soms neemt m'n Vlaams alter ego nog de overhand, waardoor ik me taalkundig onjuist ga uitdrukken :)
M'n mémé zaliger was in haar jonge jaren een capabel inmaakster. 's Winters was onze zolder destijds gevuld met Weckpotten vol bonen. Snijbonen, princessebonen, boterbonen... BONEN dus :)
Helaas was ik toen te jong om me het onvolprezen inmaaktalent eigen te maken...
Tomateninmakerij heb ik één keer meegemaakt gedurende m'n Bologna-tijd. Dat vond plaats buiten, in de zon. Onwaarschijnlijke hoeveelheden potten, flessen en aanverwanten werden gesteriliseerd in een gigantische kookpot op een al even buitenmaats Butagas-vuur.
In Puglia heb ik de grote tomateninmaak nog niet mogen beleven. Maar dat komt nog wel... als (neenee... wannéér!) ik m'n dromen waarmaak :)
Leg jij me binnenkort je snelle sterilisatietechniek maar uit. Aan onderwerpen zal het ons niet ontbreken....ik ga- geloof ik- maar eens een lijstje maken over te behandelen topics :)