't Is intussen algemeen geweten dat het beeldmateriaal op deze blog vaker als illustratie is bedoeld (in een poging om uw weledele aandacht erbij te houden) dan een poging om artiestiekerig te zijn.
Hoewel... iederéén denkt wel es graag dattie "het" kan, foto's nemen.
Olijf kiekt en doet maar wat, de laatste jaren vaak met een blogje in het achterhoofd... hetgeen tot het bizarre fenomeen leidt dat nog weinig van m'n fotootjes een levend persoonsmens tonen. ... (dode ook niet.. het zou verdorie raar zijn...)
Erger nog: ik betrap mezelf erop dat mij bekénde (en dus dierbare) personen steeds minder vaak in m'n beeldarchief voorkomen.
Omwille van de blog.
Omdat ik hen niet herkenbaar op Tinternet wil smijten.
Een enkele vroeg me ooit in paniek - toen ze hoorde dat ik openbare dingen schreef - of zij "toch asjeblief niet op de foto's stond?" Want dat had ze niet graag. En ik begrijp dat.
Een andere liet langs haar neus weg weten dat ze niet graag gekiekt wordt en al helemaal niet op Tinternet wil met haar aantrekkelijke tronie. Want (and I quote) "Herinneringen leg je niet vast op foto. M'n mooiste momenten zitten allemaal hièr (wijst naar haar brein) en daar koester ik ze".
Alweer knikte Olijf in vol begrip.
...tot een gemeenschappelijke kennis me liet weten dat dame waarvan sprake wel dègelijk en wel degelijk vààk op Tinternet stond in andermans foto-album. Getagd en al.
Het lijkt erop - en méér dan lijken doet het niet en verder kan het Olijf geen ene r**t schelen - dat mevrouw eerder niet geassociéérd wil worden met bepaalde individuen van haar keuze. Ainsi soit-il.
Bon, het foto-apparasie is altijd mee (op enkele - helaas soms "cruciale" - momenten na).
En zo geschiedde dat het Olijf's beurt was om afgelopen week de traditionele spaghetti-avond te verzorgen. En iedereen gezellig rond de tafel zat tot nichtje G vroeg of Olijf een dessertje had.
Dat had ik niet, shame on me.
Maar nichtje G liet zich hierdoor niet van de wijs brengen en ging op ontdekkingstocht in Olijf's (nieuwe, jaja!) keuken. Ze zocht en vond.
Gelukskoekjes.
Vervàllen gelukskoekjes.
Ze opeten mocht niet meer, ècht niet meer. Ze bleken al een jaar onbruikbaar te zijn. Niet geschikt voor menselijke consumptie.
"Geeft niet" zei G, "we kunnen ze toch nog lezen???"
Dat dacht ik wèl ja :)
Waarna de koekjes deskundig en eerlijk werden verdeeld, geopend en gelezen.
Wijsheid uit een koekje.
Geen Confucius say, helaas, maar toch vermakelijk.
Uit respect voor de koekjes omdat ze zo lang stil bleven liggen in m'n (nieuwe, jaja!) keuken én omdat we ze nooit hebben kunnen proeven, deed het foto-apparasie dienst als laatste eerbetoon vooraleer de wak geworden Glückskekse roemloos de vuilbak in verdwenen en alle spreuken netjes verzameld werden door verzamelaar-by-default nichtje G.
 |
| Olijf's Fortune... ik neem alles op als een compliment, zelfs dat impulsieve :) |
 |
| pre-vuilbak |
Pliezant fait-divers.
Maar nu weet ik nog steeds niet hoe een Fortune Cookie smaakt.
...
Zou ik es een nieuwe doos kopen?
... :)
Wat dacht je van twee SD-kaartjes? Het blogbestand en een familiefilm? Zoiets. "Nee, sorry mensen, nog even blijven glimlachen, ik moet er even een antiblogfilm in draaien."
BeantwoordenVerwijderenIk had ooit een soortgelijke reactie in een salsacafé. Verplichte praatjes over hobbies en zo. Ik zei dat ik graag schreef. Als door een angel gestoken "Toch zeker niet over òns??!". Bij deze dus lekker stiekem wel gedaan.
BTW 'Impulsief' ìs een compliment.
Schitterend idee, Lehti, die 2 SD-kaartjes!
BeantwoordenVerwijderenZouden er al "dual SD" foto-apparasies bestaan denk je? Zoals m'n dual Sim gsm... super handig :)
Impulsief is inderdaad een compliment, indien verstandig gehanteerd. Mijn soort impulsief heeft me in het verleden, wegens NIET verstandig gebruikt, nog niet vaak het gewenste effect gebracht. Maar dàt weten is al een stap in de goeie richting :):):)