even lachen: tinternetgevaren

Een tijd geleden zag (en deelde?) ik een licht cynisch filmpje over Facebook en zijn gevaren.

Ik kon er fijntjes om lachen.
En ... yep... dat kan ik nu nog steeds. Geweldig, oef. :)

Edoch, Olijf viel afgelopen week ten prooi aan het fenomeen zoals hierboven in het filmpje wordt geïllustreerd.
Ik werd ontvriend en weet begot niet door wie.
Eén vriendje verdween maar dat was aangekondigd. 'k Begreep ook volkomen waarom.
Kort daarna bleek nog een tweede vriendje de plaat te hebben gepoetst.
En eerlijk... zoiets maakt je wel nieuwsgierig.

Nu... het is belangrijk dat ik duidelijk ben.
Veel van m'n "vriendjes" zijn niet mèèr dan contacten die ik "opdeed", bijna als een griepvirus. Vrienden van vrienden van (voornamelijk) de salsascene.
Mensen die een vriendschapsverzoek sturen, die je misschien van ziens kent en waarvan je denkt "Ach ja, waarom niet?"
Sommigen gebruiken FB (terecht, waarom zouden ze niet?) als reclamemedium. In Olijf's geval zijn dat dan hoofdzakelijk mensen die een dansschool hebben opgericht en langs die weg leden willen ronselen. Onder het motto "Je kan nooit geïnformeerd genoeg zijn" aanvaardde ik ook die vriendschappen.
The Information Age

Wat bekenden betreft, weet ik precies wie in m'n lijst staat. Het zou er nog aan mankeren.
Maar van de andere pakweg 90% ben ik eerlijkheidshalve nauwelijks op de hoogte.

Zelf heb ik meermaals een stevige opkuisbeurt gehouden in m'n lijst. Mensen die ik niet zag, niet hoorde...kortom, die weinig of niets gemeen hadden met Olijf. Ik verwijderde hen zonder boe of ba. 'k Betwijfel of ze't ooit gemerkt hebben.

... of werden ze - net als Olijf deze week - toch een béétje nieuwsgierig naar wie verdwenen was?
En konden ze om de dooie dood niet ontdekken wie niet langer vriendjes wilde zijn?
En gaven ze kort daarna gewoon op omdat er geen ontdekken ààn was en het au fond dan ook niet zo belangrijk kon zijn als ze het met de beste wil van de wereld, echtig in techtig  NIET konden vinden?

Neen, lieve lezer, Olijf voelt zich niet uitgesloten. Ik was gewoon nieuwsgierig, meer niet.
Maar verloor er ook geen minuut slaap om toen ik merkte dat ik het echtig in techtig niet wist :)

Waarna ik vlotjes overstap op een FB-gedachte die me al enkele weken bezig houdt.
De "gevaren" van FB.
Een jong vriendje van me is van de multimediageneratie. Mensen als ik zijn dat niet. Niet echt, in alle geval.
Wij zijn nog opgegroeid met vaste telefoons, van die oude, met draaischijven. Olijf moest nog communiceren via brieven die vaak wekenlang onderweg waren en waarnaar halsreikend werd uitgekeken. Met trillende handen werden opengemaakt. Nu lezen of bewaren voor strakjes? Want het was een kleine schat (al beseften we dat toen nog niet ten volle).
De gsm leerde ik pas gebruiken op - ahum - relatief latere leeftijd. Voor je't wist, liet je per sms weten wààr precies op het plein je je bevond omdat je je vriend(in) niet binnen de 5 minuten kon lokaliseren.

De multimediageneratie leerde op 2-jarige leeftijd computerspelletjes spelen (die al snel online werden uitgevochten met total strangers aan de andere kant van de wereld), onder het mom "mijne kleine kan maar beter met een pc leren omgaan... voor z'n toekomst).
Naast de klauw- en hamertenen die onze niet-dichtgebonden-sportschoenen-dragende-jeugd teisterde, zou het me niet verbazen als er ook zoiets zou bestaan als muis- en klaviervingers, gevolg van het jeugdig vastklampen van pc-onderdelen :)

Ik wijk af.

De multimediageneratie is opgegroeid met social media alsof het normaal was. En dàt op een ogenblik dat niemand echt weet wat alle gevolgen zijn.
We moeten het allemaal leren, wat er wél en niet publiek kan gezegd worden. Veel kan en mag, maar veel kan ook mislopen.
Eens in de nadenkende fase van hun leven komen enkelen al zover dat ze eerder gemaakte (kwetsende en zelfs zwaar blamerende) uitspraken leren deleten om hun achterklap-sporen te wissen. Maar vaak is het kwaad dan al geschied. En wel hierom.

Stel: je bent jong en jaaaa, je wil wat. Je krijgt wat.. in de vorm van een liefje.
Om de haverklap verklaren je liefje en jij mekaar openlijk de eeuwige liefde. Het voelt zo goed, het stààt zo goed om aan ieder die het lezen wil te laten merken hoe immens gelukkig je wel bent.
En dan.. stel... gebeurt er wat. Het geraakt "uit". (nu zeggen ze, als ik me niet vergis, dat ze niet meer "op" mekaar zijn... nu ja... aan, uit, op, af... what's in a name?)
Het is uit of af - enfin, het is dus gedààn - en in je jeugdige impulsiviteit ontvriend je je voorheen eeuwige liefde meteen.
Eeuwigheid kan soms héél kort duren...

Ontvrienden volstaat uiteraard niet. Je moet je frustratie kwijt. En ook dat gebeurt even openlijk als het voormalig geflikflooi.
Je schrijft wat. Iets kwetsends. Iets persoonlijks. Iets wat ei-gen-lijk helemaal niet en nooit voor andermans ogen bestemd was. Ei-gen-lijk ga je sociaal gezien véél te ver. Maar je bent jong en je doèt maar wat.
Zij (of hij) kan het tòch niet lezen... denk je. Zij/hij is ontvriend.
Tot je - shit - meestal pas veeeeeel te laat bedenkt dat ZIJ misschien wel ontvriend was, maar NIET - slik - al haar èn jouw gemeenschappelijk vrienden... die dat netjes doorspelen aan het ex-liefje.
Waarmee de cirkel bijna rond is.

The internet createth and the internet distroyeth zeg maar :)

Want zij maakt het weer aan... ofzo. Enfin, twee dagen later zijn zij en jij weer "op" mekaar.
Geweldig! Weer de eeuwige zon tegemoet, vriendlijk en tevree, hand in hand.
En 24 uren later zijn jullie weer over and out.

Het is niet duidelijk, je begrijpt er niets van en hoogstwaarschijnlijk zal je het nooit zeker weten.
Jeugdig ongeduld of gewoon stomme onvoorziene omstandigheden?
Dat zij hoorde van hem die intussen op haar (andere vriendin) was, die toevallig maatjes was met hem (de ex) die zoveel naars had geschreven, waardoor zij dacht "Ik zal hem gaan hebben" en daarmee helemaal niet bedoelde dat ze hem terùg hebben wou... maar gewoon bij z'n pietje... tot ze dat loslaten zou... en plein public zodat hij een tweede keer - z'n wonden en gedeukt ego likkend en na haar alwèèr te hebben ontvriend - de lelijkst mogelijke dingen over haar zou schrijven.... op GezichtBoek.

Oh ja... zij of hij... ik moest een geslacht kiezen. Zelf vrouw zijnde en in een vlaag van totaal misplaatste genderfierheid, ga ik ervan uit dat alleen hij zoiets doms kan doen... maar dat is uiteraard een onnozele veronderstelling. Zij is net zo goed in staat om haar daden niet te overzien.

En vergis u niet.
Vandaag doel ik op de jeugd. Maar ik las al grooten die net zo dom hun privé-leven uit de doeken deden. Zoals de - och, namen noemen heeft geen zin - volwassen man die niet kiezen kon tussen twee liefjes, beiden een goed jaar lang aan het lijntje hield en er intussen in slaagde om de ene wijs te maken dat hij de andere niet luchten kon... waarna hij op FB - volkomen leesbaar voor de ene - aan de andere schreef dat hij smachtend uitkeek naar hun weekje verlof tezamen.

Einstein moet eens gezegd hebben: Two things are infinite. The universe and human stupidity. I'm not sure about the universe.

Einstein was geen dommerdje.
Hoe hij Tinternet zou hebben gebruikt, weet ik niet. Met mate(n) waarschijnlijk :)

Maar ik heb een ei gelegd. Over Tinternet en z'n gevaren. Freewheelend als het ware... en het deed nog eens deugd.

M'n vriendjes, de èchte, waarvan ik er enkele op FB heb, lachen wel eens met Olijf's FB-activiteit.
"Je zet er zovéél op" zeggen ze.
"Maar ik vind het leuk, want je schrijft nooit iets voluit. Ik heb er altijd het raden naar wat je precies bedoelt"

Het is m'n aard. Om iets te zeggen en tegelijk ook niets. Om me te laten kennen, maar niet helemaal.
Vanavond buig ik me (geheel offline) over de vraag hoe het komt dat Olijf online wél een dosis mysterie weet te bewaren en offline, met beide voeten op de geheel echte en begane grond... niet.
Nieuwsgierig wat daar uit zal komen. This just might get quite interesting :)


Olijfnoot: lichtjes sombere nagedachte (maar niet tè)
Yours truly schrijft online wat u allen 's avonds aan de andere helft kan zeggen, gezellig neergeploft in de zetel, biertje/theetje in de ene hand, krant in de andere, de afwas netjes met z'n tweeën gedaan. (Okee okee, dit is een al te idyllisch beeld but you get the picture).
Hoe grappig het ook moge lijken... in de grond heeft het iets triests.

Enkel in de grond. Want bovengronds.... lacht Olijf dat het een lieve lust is!
Olé :)