En plots.... staat de tijd even stil

Dinsdagavond.
Behalve een goed voornemen om wat op te ruimen, heb ik mosseltjes gepland.
Eén kilo Jumbo's met frietjes die in de oven mogen.
Twee voordelen aan dat laatste.
Minder vet en geen gedoe met frietketels en daaruitvolgende oliedampen doorheen het hele huis.
Het scheelt zelfs op de afwas.

"Keurig" denk ik, "prima idee. Lekker simpel en toch lekker lekker".
Terwijl ik even later de beestjes één voor één naar binnen werk, schiet me weer zo'n typisch single-gedachte door het hoofd. Licht zelfspottend (en dus hopelijk grappig) en beetje zielig tegelijk.
Zowel de gedachte als het feit dat de gedachte persé door m'n hoofd moest.

"Eén van de voordelen van het single-mosseltjes-eten. Zelfs wanneer je een onbewoonde schelp tegenkomt, weet je met stellige zekerheid dat het blote exemplaar later zwemmend in het vocht teruggevonden wordt. Nix geen "andere helft" die om één of andere reden de sjanse heeft om met "jouw" beestjes aan de haal te gaan..."

....
tja...
ik zei het: licht grappig en zielig tegelijk :)
Laat het me een kwestie van benadering noemen.
Je kan erover klagen, je kan ermee leren omgaan. En soms kan je er zelfs mee lachen.

Een handvol frietjes hield ik tot het laatst. Iedereen heeft zo z'n rare gewoontes. Olijf eindigt graag met een friet. Anderen houden de laatste hap voor de mossel, bij mij is dat de friet.
Net wanneer ik de patatjes wil afwerken, gaat de deurbel.

"Héh," denk ik.... "ik hààt het wanneer men aanbelt terwijl ik eet. Mauries toch niet, hoop ik. Hij prààt altijd zo lang..."
In gedachten zie ik m'n frietjes ijskoud worden, waardoor ze heel wat minder smakelijk worden, en licht geërgerd loop ik naar de voordeur.

Geen Mauries. Wél de overbuurvrouw.
Ze heeft nieuws.

"Mauries", zegt ze. "Ik wil je maar laten weten dat hij vanochtend een zware hartaanval heeft gehad en nu op intensieve zorgen ligt in het hospitaal. Ben erbij geweest. Hij ligt in kunstmatige coma en het ziet er niet goed uit."
.....
Ik ben geschockt.
De helft van z'n hartspier is afgestorven, zo blijkt.
De verpleegkundigen hebben er geen goed oog in.

Het valt me te binnen dat ik geeneens weet wat Mauries' familienaam is, mocht ik hem willen/kunnen/mogen bezoeken. Ik schaam me diep.

Intussen is de andere buurvrouw erbij komen staan. Ze worstelt ermee op haar eigen manier. Ik merk het aan de poging tot luchtigheid, het zenuwachtige gegrap...
Ze wil niet gemeen zijn, daar ben ik zeker van. Gewoon even niet weten hoe je reageert op zo'n ogenblik...

Van tijd tot tijd wordt Mauries aangehaald in de verleden tijd.
"Hé... Mauries is er nog steeds" zeg ik. "Ik praat niet graag in het verleden over mensen die nog bij ons zijn".
Iets van bijgeloof misschien. Of "hoop doet leven"...

En dan schaam ik me weer.
Ik bedenk plots dat ik dit jaar m'n laatste tomatenplantjes van Mauries heb gehad....
Alsof DAT wat uitmaakt!.....

We praten nog wat. Over familie, hoe en wat. Wie wat kan en mag doen, mocht het zover komen....
Mauries heeft nog één zuster. Nooit een vrouw gehad, geen kinderen.
Hij is vandaag nog steeds 83...

Een half uurtje later sluit ik m'n deur.
De frietjes zijn koud.
Ik eet ze op.
Opruimen doe ik niet meer...

een kaarsje voor Mauries

voor leven en welzijn

Ik wil hem nog niet moeten missen...

Linkenlinkenlinken....

Het Nieuwsblad - Kringwinkel De Cirkel is officieel geopend

heel wat minder grappig

vind ik

• de enorme bloedvlek op m'n truitje en de pijnlijke boebel op m'n arm, die wijst op een interne perforatie van de ader
• een laat gesprek over moeilijke veertigers die liefde behandelen als een verbruiksproduct, daar waar het onderwerp noch tot m'n levensfilosofie behoort, noch strookt met m'n persoonlijke ervaringen

het leven doet soms rare dingen. Iedereen leert ermee te leven op zijn/haar manier.
Of ook niet.

Ik noteer.

dingen die ik grappig vind

• Aan de "toespijs"toog staan en de allochtone, zeer vriendelijke en welopgevoede (alsof dat noodzakelijke tegenstellingen zijn...) jongen horen vragen om een halve kilo gehakt.... van de koe.
• de toespijsjuffrouw met een toon van vertedering/verbazing/verbolgenheid/cynisme (schrappen wat niet past) horen herhalen.... "van de koe"...
• 's avonds in het voorbijrijden merken dat het bloedgeefavond is, spontaan beslissen om er vandaag maar eens opnieuw mee te beginnen en in de zaal zus en schoonbroer zien. Leuk toeval.
• Beginnen met een bloeddruk die veel te hoog is voor m'n normale doen en eindigen met een druk die ver beneden m'n gemiddelde ligt....
• Me overgeven aan een dokter die te voorzichtig is (hij weet niet dat Olijf niet van suiker is) en "dus" twintig minuten "moeten" recupereren met non-diet coca cola (bleikes!), speciale druppeltjes en voeten omhoog.

Mja... "grappig"....
Het amuseert me :)

8erstand

wordt ingehaald.
Drukke weken achter de rug.
Veel, hard en "voldoenend" gewerkt.
Vrienden zien vallen en weer opstaan. Anderen gewoon zien genieten. En zelf even op pauze gestaan.
Nu weer rustiger.

Olijf hoopt op een blogmaandag.
Hopen, nie beloven.

Bubbelbad

Thuis komen, een paar mensen groeten, boke eten en bubbelbad in.

Olijf is geen bubbelbadmens. Douche wint het keer op keer.
Maar soms, hééél soms, lijkt zo'n half uurtje nixen in overdreven veel water met onwezenlijk veel bubbels wel eens leuk.

En dan gaat Olijf overboard.
Water veel te warm. Bubbels als in een oude film uit de vijftiger jaren (kunstig gemaakt zodat nix méér dan een blote schouder te zien was op het zwart-wit scherm).
En gewoon nix doen.
Liggen en als het even kan, nergens aan denken.
Weken.

Het is herfst.
Het viel me pas gisteren te binnen, twee dagen te laat.
"Kijk" ik minder om me heen?
Of is simpelweg leven van dag tot dag intussen zo gewoon geworden dat het me nog bijzonder weinig kan schelen?

Geen idee.
Vandaag waren het bubbels. Geen foto die kan weergeven hoe ik stomweg over-dreef :)

Taal

Er gebeurt zoveel en tegelijk zo weinig.
Schrijven zit er niet in, niet omdat Olijf nie wil, maar omdat ze even niet kan kiezen.

daarom, gewoon om te tonen dat "we" er nog zijn, een leukerdje.
Nie van Olijf.
Naar aanleiding van wat gebral op de chat, schoot deze me te binnen.
Bron onbekend OF Toon Hermans, hetgeen u alvast een duw in de juiste richting moet geven.
Ik blijf 'em schitterend vinden.

Te lezen op een voordeur in Parijs:

"Sochez ni belle
savez sachies belle
J’ai nue patient"

alstublieft!
Olive is still in da house :)

Man Bijt Hond Lacht

Man Bijt Hond is een programma dat ik zelden bekijk.
Daar is geen specifieke reden voor. Méér zelfs... de enkele keren dat ik het wèl zag, vond ik het best wel leuk gevonden. Kijken naar mensen die wetens of niet wetens zichzelf eens goed aanstellen hééft iets.

Gisteren stond de zender bij m'n ouders op Man Bijt Hond.
Na een reportage over Vlaanderen's grote zangers die zichzelf graag in de spotlight plaatsten (naar aanleiding van een on-stage black-out van Robbie Williams, die z'n tekst vergat en daar blijkbaar nix op wist te verzinnen) volgde "Het gesproken Dagblad".

Onderwerp: Koud Gepakt. Oude zwart-wit beelden van geestelijken tijdens een interview met daarover vals ingesproken dialogen.
Het ging over eskimootjes, gezellig dicht bij elkaar liggen in de iglo's, hun warme kledij (en hoe ze daaronder naakt zijn).... het geheel mooi afgerond met een aantal "spitsvondig" bedachte websites.
Ik herhaal ze hier NIET, hoe grappig het ook moge hebben geleken.
Voor mij was de grap eraf.

Dat je de hele vetzakkerij in de kerk op een luchtige manier wil benaderen... tot daar aan toe.
Dat je dat doet in volle actualiteit én op onze openbare zender... nope, één brug te ver voor Olijf.

Probeerde me in te beelden hoe de slachtoffers zich moeten hebben gevoeld bij het zien van de "grappige" reportage. De hele zaak werd in het belachelijke getrokken. En hoezeer het waarschijnlijk "enkel" de bedoeling was om met de Kerk te lachen en niet met de honderden (duizenden?) slachtoffers die al een heel leven met dit trauma rondlopen en pas nu de moed bijeen rapen om gerechtigeheid te zoeken... ....naar mijn bescheiden mening hebben de makers van de reportage daar schandelijk in gefaald.

Zou IEMAND - zelfs maar één medewerker? - tijdens het bedenken/maken/editen van die rubriek niet - zelfs maar voor een seconde? - een gevoel van goedkope schaamte hebben ervaren?

Lachen mag.
We lachen met alles. De politiek, eigen of andermans gebreken, falende systemen en instituten.
Vreemdelingenmoppen, mongolenmoppen, koningsmoppen, piespoepenkakmoppen.... alles is bruikbaar.
En we doen àllemaal mee.
Het doet deugd en is soms zelfs noodzakelijk om de miserie in en rond ons te relativeren.
Maar er zijn grenzen.
Eén heeft gisteren een gevoelige grens overschreden.
Vind ik.

Vliegbriefje

Flyer, leaflet.... alleeeeeezzz.... Hoe nóem je dat ook weer?
De termen vlogen door de lucht gisteren op de vergadering. De "baas" kwam er niet op.

"Strooibriefje", zei m'n collega.
Voilà de correcte naam. Strooibriefje.

Waarna Olijf een kruisbestuiving deed tussen Vlieger en Briefje... en het ineens een vliegbriefje werd.
Gisteren was ik nog bij de pinken :)
Morgen hopelijk opnieuw.
Vandaag ben ik al blij als ik me herinner wat ik gisteren zei :)

Soms zou ik willen dat een woordje uit m'n hoofd ooit de Dikke Vandaele haalt.
Vliegbriefje lijkt me kuis genoeg... tenzij het al eerder werd bedacht.
(Olijfnoot:.... en ja hoor, het bestààt al :))

Energie

Iets waarvan Olijf vandaag wat minder heeft...
Had het stopje niet goed in de afloop gestoken, zo blijkt... en dan loop je even leeg.

No worries.
Gewoon terug bijvullen.

Oude man Nieuwe man

Olijf had nog eens een etentje afgesproken.
Nix biezonders. Gewoon een weerzien met een "oude" bekende.

De vraag was gekomen om nog eens een teken van leven te geven, dus Olijf gaf een teken.
Het enthousiasme om dat teken was vrij groot, hetgeen me licht verbaasde.
En me tegelijk een licht warm gevoel gaf. Geef toe: weten dat een "date" met je "fantastische zelf" met groot enthousiasme wordt onthaald.... het streelt het ego.

Dus goed. Eten en/of drinken? Waarschijnlijk beide, ja.
Et voilà. De dag was aangebroken. Hij was een kwartier te vroeg, zoals altijd. Olijf had het moeten weten :)
Voor iemand als Olijf die altijd eerder 5 tot 15 minuten te laat arriveert, is dat bizar. Bizar. Maar niet goed of niet slecht.

Te laat aankomen is niet beleefd.
Wat te denken van te vroeg? Op zich niet slecht bedoeld waarschijnlijk. Ergens in m'n hoofd maak ik er dan weer een soort van overcompensatie van. "Als op tijd komen beleefd is, is te vroeg komen waarschijnlijk nóg beleefder"... of zo....
Ehm.... denk denk denk.... voor mij is te vroeg óók niet echt beleefd. Toch niet als je bij iemand thuis hebt afgesproken.
Ergens op de Grote Markt bij het standbeeld van Brabo.... tot daar aan toe. Je bent te vroeg, je wacht en dat is dat.
Aan iemand's deur is dat anders... vind ik. Ontvangende partij zou nog wel eens volop verwikkeld kunnen zijn in het betere plamuurwerk. Bel je daar aan en moet ze de hele rimram laten vallen terwijl ze dacht nog rustig een kwartier bezig te kunnen zijn met restauratiewerken?...
hmmmm..... snapt u?

Het toeval wil dat Olijf vandaag redelijk tevreden was met haar façade en "dus" meer dan tijdig klaar stond. No harm done dus.

Tijd voor een mini-reunie. Tja.
"Hoe gaat het met je? Waar ben je mee bezig de laatste tijd? Binnenkort zelfstandig? Mooi zo! Proficiat! En loopt het goed? Fijn."...
Alles als vanouds. Olijf stelde de vragen, de antwoorden kwamen, uitgebreid.
Op weg naar resto. Idem dito.
In het resto: van hetzelfde laken een broek.
Pluim op eigen hoed: Olijf weet van niets echt veel maar van veel dingen een kleinigheidje, hetgeen me toestaat om een gesprek met de nodige - al dan niet geveinsde - interesse gaande te houden.

....
Drie uren vragen stellen, geanimeerd reageren op cowboyverhalen uit "den bouw" en zèlf niet één vraag terug krijgen (bwoh.... wat zou je denken van een "en hoe gaat het met jou, meiske?").... da's nèt iets teveel van het goede.
Hoofdgerechtje braaf naar binnen gewerkt (en het wàs verrassend lekker, eerlijk is eerlijk), koffietje gedronken (meneer sorbet), rekening gevraagd.

Dan gebeurt er weer wat waarbij je je als "vrouw van de wereld" éven onder controle moet houden.
De Oude Man betaalt graag de hele rekening.
De Nieuwe Man.... daarvan wéét je het niet zo direct.
Van deze man weet Olijf het wèl. Die deelt de kosten graag... en ik ben er niet de vrouw naar om "dan maar even" te gaan profiteren, willens nillens.
Olijf grijpt dus naar de handtas. Kan de rekening niet lezen maar besluit voor zichzelf dat "gewoon de helft" allang goed is.

En dàn verschijnt de Kruising van de Nieuwe Man met de Oude Man....
Dat gaat als volgt.
"Nee nee..... leg die handtas maar weg"
"Ah," denkt Olijf "wat krijgen we nu? Ie gaat het toch niet ménen, dattie betaalt?"
....
"Betaal straks maar in de auto. Ik hou er niet zo van als er met geld gerommeld wordt op tafel".

HAHAHAHAHAHAHAHaaaaa!
Mooi excuus, denk ik.
"Rommelen met geld op tafel?"
De Rockefeller uithangen in het restaurant, jaaaaaaa, voor de schoon ogen van het publiek. Maar wèl mooi incasseren achter de coulissen.....
De jonge man is een lépe man geworden. Mooi zo. Levenservaring is dan tóch èrgens goed voor....

Nu, het maakt me niet uit of ik m'n eigen dineetje moet betalen. Ben een zelfstandige vrouw, verdien de eigen kost, wat ga ik op de kap van m'n medemens zitten consumeren?
Het truucje van het rommelende geld vind ik zelfs nog op een gekke manier spitsvondig.
Olijf "gedraagt" zich dus en laat heerschap grootmoedig de rekening betalen. Lach in mezelf, ietwat meewarig.

We wandelen naar de auto. Er volgt nog een omweg langs z'n nieuwe werkplaats - alsof dàt me bezig houdt.... maar meneer is fier en hij krijgt van mij z'n plaatske in de zon.
Aan de voordeur, in de auto, heeft Olijf de verscheurende keuze: doen alsof de neus bloedt en zonder betalen uitstappen OF de portemonnee eindelijk tevoorschijn toveren.

"Gij zult niet stelen" schiet het kerkelijk door m'n hoofd.
Hup, de portemonnee springt me bijna tegemoet.
"Hoeveel was dat? De helft OK? Nee, zit er maar niet over in dat jij een sorbetje nam en ik een koffie, wat maakt dat nu uit?"
en
"Fijne avond, leuk restaurantje, lekker eten, bedankt"

"Ah... ik zal dan maar eens naar huis rijden zeker?" (veelbetekenende pauze)
"Ja, ik ben moe hoor. Drukke dagen op het werk." (Hee, gaf ik daar nu ongevraagd een blik op m'n leven???)

Flapjes geld worden uitgedeeld. Gek, hoe "rommelen" nu plots geen bezwaar meer is.

"Een fijne avond nog"
"Yep, fijne avond. Tot nog eens"

Olijf slaat de deur van de auto voorzichtig toe, wuift nog eens en wandelt naar de voordeur.
Hij wacht mooi tot hij ziet dat ik m'n deur open duw en rijdt pas dàn verder.

Galant. Als het op deuren aankomt.
Verder.... dank u.... in de toekomst rommel ik zèlf wel met m'n centjes... zonder daar "ne cirque" over te doen.

The end :)

Vroege vogels

Effe for the record.

maandag 13 september
in de winkel: KERSTVERSIERING!!!!!

KERSTversiering!

Volgend jaar mik ik op Juli om de eerste kerstballen te verwachten :)

't Oud Zot

ondertitel: Olijf capitueert :)

Nog niet zo lang geleden geraakte Olijf verstrikt in een discussie over kleuren.
Haarkleuren om precies te zijn.
Discussie is óók teveel gezegd maar het kwam erop neer dat we het niet eens waren.

Wat ik donkerblond noemde, was voor hem lichtbruin.
Terwijl ik mezelf eerder typeer als lichtbruin, vond hij dat het donkerbruin was...
waarna ik op een donkerbruine dame wees ...afijn.... u begrijpt, we kwamen er niet uit.

Donkerbruin, dónkerbruin was ik, zei hij...
Waarna hij zich bedacht en al lachend uitriep "Neeje, gae zèt graes!"

(zucht)...
Ik kon ermee lachen, maar ik móet toegeven dat het een béééétje stàk.
Graag geef ik het niet toe, maar ik hèb een ego dat me soms wat in de weg zit... :)

Dat "graes" bleef sluimerend hangen.

Tot hiertoe zwoer ik bij naturèl. Vond van mezelf dat het nog redelijk binnen de perken bleef.
Ik bèn de 40 goed en wel voorbij en de normale gang van zaken verdoezelen hoort niet echt bij mij...
Bijkomend hou ik wel van de manier waarop "gewone" haren van tint veranderen volgens de seizoenen.
Tja... da's de - misschien wat naiëve - natuurmens in Olijf (merkt u hoe ik me probeer te verontschuldigen voor een eigen keuze???)
Jawèl... de grijze lok rechts vooraan begon stilaan m'n ogen uit te steken maar ik hield vól.

En dan....GRAES!!!!!

Resultaat?
Vandaag, 13 september 2010 trok Olijf resoluut naar de winkel, op zoek naar camouflage.
Zocht en vond iets wat op mijn kleur leek én bovendien beperkt bleef tot retouche. Niets meer en niets minder dan hier en daar wat "bijkleuren".
Thuis meteen het spul erop gezet .....  en braafjes tien minuten gewacht.

"Wat als ik verkeerd gekozen heb?"
"Wat als het nergens op lijkt?"
"Wat als ik het niet juist doe en met een paarse ouwmadammenlok blijf zitten?"

Tevergeefse vragen.
Want het is perfect gekozen, het lijkt precies op m'n eigen kleur en Olijf is puberaal blij met de ietwat jeugdiger aanblik.

Ego... ik weet het, ego.
:)

(neeeee, een foto krijgt u vandaag niet :))

Sentimetele Olijf met tomaatjes

't is nog niet zo lang geleden toen ik m'n eerste tomaatje plukte en opat.
31 juli om precies te zijn.

De natte zomer heeft ons parten gespeeld, mij en de tomaatjes.
Vandaag, 12 september, besloot ik de verschrompelde plantjes een laatste inspectieronde te geven, haalde er nog wat "beloftevollen" af (en dat was maar een handje vol) en haalde de planten vervolgens uit de grond. Klaar voor de compostbak.

Hier zou niets meer van komen, zoveel was duidelijk.
Wat er nog aan hing, was bruin, gebarsten of plat.

Samen met tomaatjes van de vorige pluk, belandden de laatste snoepjes in de pan.
Koken, door de "passe-vite" halen en dan een sausje van maken, onmiddellijk of - via een omweg in de diepvriezer - op latere datum.

Op onnozel sentimentele wijze haalde Olijf haar apparasie er nog even bij.
Dit zijn de laatste van 2010.
Adios zelfgekweekte tomaatjes. Volgend jaar proberen we het opnieuw en hopen we weer op veel warme zon en kilo's verse oogst :)

(Wie plaatst nu foto's van gekookte tomaten op z'n blog??????)

Gezegde geparafraseerd.

't Is laat (of vroeg) maar hier wil ik even iets kwijt dat door m'n hoofd schoot op weg naar bed.

Er is een gezegde dat gaat als volgt:

"Hope for the best and expect the worst"

 De bedoeling, als ik het goed begrijp, is om de mensheid iets bij te brengen wat ik realistisch positivisme noem.

Hoop op het beste, ergo, wees positief.
Expect the worst: wees niet teleurgesteld als je niet krijgt waar je op hoopt.

Ik neem de vrijheid om het te parafraseren, een beetje in de lijn van gedachtengangen waar ik me nu al een poos mee bezig houd, mensen meelijwekkend mee doe lachen... of waarmee ik soms op onverbloemde kritiek stuit (en waarom niet? iedereen zijn overtuigingen): de wet van de aantrekking.

Met "Hope for the best"  zit je nog redelijk goed, voor zover hopen niet duidt op een "nood aan, iets waar ik niet zonder kan" want dan zit je op een zijspoor.
Gewoon hopen. Komt het, dan is dat fijn. Komt het niet, dan is dat ook OK.

Olijf heeft problemen met "expect the worst".  Hiermee (en lacht u gerust nog maar eens vol liefdevol medelijden) maakt u deel één van de stelling finaal kapot.
In de lijn van aantrekking "waar je het meest aan denkt, dat krijg je" (as a man thinketh, weet u nog wel?)..... verwacht je het ergste en KRIJG je dat ook.

Dus, ziehier mijn versie van het gezegde.... het lijkt me foolproof...

"Hope for the best and expect..... the unexpected"

Ik kàn het mis hebben, maar hierin zit hoegenaamd geen kans tot teleurstelling.
Hoop op het beste en verwacht het onverwachte.
Daarmee - DUS - verwacht je eigenlijk PRECIES niets!
En wat onverwacht is, kan alle kanten uit. Goed of slecht. Leuk of niet leuk.
Het mooie eraan is dat het ongekend is.
Ongekend is niet langer gebonden aan "verwachting".
En als er geen verwachting is, is er ook geen teleurstelling.

Ik weet niet of ik me duidelijk maak....
Het is verder ook van weinig tel.
Wat telt, is dat Olijf het voor zichzelf begrijpt.

... en méér zelfs...

het nog verdomde goed gevonden vindt :)

Interludium: herst in het verschiet

De herst is in aantocht.
Hoe Olijf dat weet?
Behalve aan bruinige bladeren op de grond en onnozel hevige regens?

Aan de megagrote huisspin die recht op me afkwam met vastberaden tred en die ik DUS resoluut te lijf ging met m'n rechterschoen.

Het is niet de eerste deze week en het zal zeker niet de laatste zijn.

Binnenkort verwacht ik ze te spotten in de afvoergaten van de pompbak en badkuip.
Waarom die dieren dààr verschijnen, is me een raadsel.
Maar ik ga ze te lijf... meestal.
Het moet snel gaan, meestal..... een schoen is dan een uitmuntend bestrijdingsmiddel.

Zometeen gaat het spinnenlijkje in de vuilbak.
Excuses aan de gevoelige lezers.

:)

London - The Underground

Londen staat bekend om z'n metro-gebeuren.
Olijf zou bijna zeggen: nergens ter wereld vind je zo'n georganiseerd metronetwerk.
Maar Olijf heeft nog niet de hele wereld gezien, dus we zwijgen.

Van vorige bezoeken herinner ik me dat ik ook destijds zwaar onder de indruk was van de organisatie.

Dat was deze keer (aanvankelijk) niet anders.

Duidelijke aanwijzingen, beleefde bordjes om alles in goede banen te leiden, up-to-date electronische borden omtrent de lijnen waaraan gewerkt werd (logischerwijze in het weekend omdat onderhoud in de week onwerkbaar zou zijn), ogenschijnlijk democratische dagprijzen (waar je ook gaat: méér dan 5,60 pond per dag rekenen ze je niet aan.... theoretisch).

Met een kaartje in de hand en twee paar oplettende ogen en oren in de metro liepen we feilloos naar onze verschillende stations. Met uitzondering van het plattegrondkaartje zagen we eruit als de échten.

die pràchtige gewoonte om braaf stil te staan aan de rechterkant zodat de meer gehaasten er vlotjes door kunnen. N vertelt me dat "wij" Belgen dat tegenwoordig ook doen.

Het is een poos geleden sinds ik de metro nam in België... laatste keer merkte ik nog nix van links-rechts-discipline...

Let op de wandelrichting :)

Wellicht merkte u aan het begin van de blog het woordje "aanvankelijk" op.

Ik verklaar me nader.

De Londense metro werkt tegenwoordig hoofdzakelijk met elektronisch herlaadbare kaarten.

Zelfs de stomste toerist kan met z'n kredietkaart de kaart herladen en met een gerust hart de metro bezigen.

Waar toegangspoortjes dienen gepasseerd te worden, stelt zich amper een probleem.

Je touch-t in en je touch-t out. Je hebt amper een keuze. Je traject wordt bepaald en je reiskrediet wordt navenant aangepast.

Op de bovengrondse lijnen is dat lichtjes anders.

Daar staan de touch-paaltjes vrij langs de kant.

Vergeet uit te touchen en je bent de pineut. Meteen beland je in het rood.

"Seek assistance" zegt het machientje je beleefd en je gaat dus assistance seeken.

De assistent is uiterst behulpzaam maar moet zich beperken tot een uitleg over het waarom, de goede raad om de kaart nog eens bij te vullen en om in de Metro nog eens extra uitleg te vragen. Dààr kunnen ze je reisgeschiedenis aflezen van je kaart en desgewenst wat geld teruggeven.

...

DRIE keer overkomt het ons om diverse redenen dat we niet outtouchen en DUS moeten bijvullen.

Omdat onze (overigens ruim berekende) terugrit richting Internationaal station door allerlei vertragingen behoorlijk spannend wordt, hebben we geen tijd meer om geld terug te vragen met het treurig gezicht van de verwarde toerist.

De zondagritjes komen ons zo'n 18 pond per persoon te kosten.... vér boven de maximumwaarde van 5,60 pond...

En die vertraging?

Werken aan de lijnen, zoals gezegd.

Een rechtstreekse rit naar ons eindstation met een vijftal haltes wordt in een handomdraai omgevormd tot een "omweggetje" via twee lijnen en een klein dozijn tussenhaltes.

Op de Victorialijn mogen we er aanvankelijk niet in.

Naderhand begrijpen we waarom.

...

ALLE toeristen moeten plots terug naar de Eurostar. Het perron is o-ver-vol. Het lijkt wel een maandagochtend, maar dan met rugzakken en trolleys.

Alle reizigers willen meteen de eerste trein op. N en ik zijn geen uitzonderingen.

Waar ik een uurtje eerder nog geruststellend fluisterde "we halen het wel" begon ik 'm stilaan ook te knijpen op het volle perron.

Angstvallig telde ik het aantal haltes die ons scheidden van de eindbestemming, terwijl ik éven angstvallig probeerde te verbergen dat ik er niet gerust op was.

Op het ogenblik dat we EIgenlijk al aan de incheckbalie hoorden te staan, arriveerden we in King's Cross.

No problemo?

Si problemo!

Onze trolleys stonden nog netjes in het hotelletje, op zo'n tien minuten stappen van het station....

10 heen, 10 terug (mét bagage).... dat wordt spannend!

Hier is niet de plaats voor heldenverhaaltjes.

Het volstaat te weten dat Olijf rende met de moed der wanhoop. Vrezend dat het een maat voor niets was maar hopend dat m'n beschermengelen me zouden helpen.

Zuchtend, puffend en drijfnat arriveerden we aan de incheckbalie.... welgeteld 5 minuten vóór vertrek.

OEF!

Het was ons gelukt.

No thanks to the London Underground.

En tóch.... volgende keer pak ik 'em wéér :)

Er hingen geen mensenlevens van af (niemand geraakte zelfs maar een beetje gewond :)), het loopje heen en terug was goed voor de lijn én we zijn er stukkkken metro-slimmer op geworden.

Dit - geloof me vrij - overkomt ons geen tweede keer!

London's messages

In "mijn" sector, meer bepaald in het winkelgebeuren, wordt ons vaak op het hart gedrukt dat het zinloos is om de zaak vol te hangen met "mededelingen".
"Ze worden tóch niet gelezen" zeggen de experts terzake me.

DAT principe wordt niet onderschreven door de Londoners.
Ze hebben voor alles een mededeling en die worden lustig overal geafficheerd.
Of de Londoners zélf ze nog zien, weet ik niet. Wij zagen ze.
En Olijf vond dat goed. Je kan maar weten waar je aan toe bent, vind ik zo...

Leuke verrassing: de Metro in Londen!

Mededeling: Help yourself and please recycle your copy when you've read it.

Mooi eh, zo nadrukkelijk vragen aan de mensen om solidair te zijn.

Ze staan nogal op etiquette.

de typische Look Left, Look Right... voor een fietspad!

Wel handig voor de toeristen van "the continent"... (doet me "groot" voelen.... continent)

Gek genoeg: na 2 daagjes Londen keek ik in België al verkeerd. Echt Waar!!!

Oók het noteren waard: de duidelijke tegenstelling met de daadwerkelijke gedragscode op de weg (oversteekplaatsen). Rood mannetje? Niet oversteken... tenzij er geen auto's in aantocht zijn.

We deden er een halve dag over om ons te schikken naar dat gebruik...

The Gap is tegenwoordig niet écht meer zo'n gap. Dateert nog van de tijden dat de metrostellen smaller waren? Evengoed, ook IN de metro weerklinkt nog steeds de zoetgevooisde stem "Maaaaajnd the Gap".

:)

in The Porcupine. Bord mét website om de mening van de klanten te vernemen.

Neem het van me aan: ze hebben niets te vrezen mbt negatieve commentaren.

De VRIEN-DE-LIJK-HEID zelve, waarempel en waarachtig.

De pubmadam zag Olijf en N besluiteloos staan draaien aan de ingang en kwam ons begroeten. Wij wilden graag een plaatselijk biertje proeven "but I'm afraid I have to warn you: we ARE from Belgium" antwoordde ik haar grappend. Wist ze meteen welk vlees ze in de kuip had.

Kregen meteen een uitgebreide uitleg over het verschil tussen een Ale en een Lager. Of we wat wilden degusteren? "We'd like that very much" :)

Enkele Ales en Lagers later (proevertjes, geserveerd door alweer een  vriendelijke en geduldige barman) kozen we beiden onze drank. Een Ale voor Olijf: plat, bitter en warm (zoals dat hoort te zijn) en een Lager voor N: minder plat, minder bitter en fris.

Beide biertjes zonder kraag (zoals dat hoort, nogmaals :))

Ziehier het bewijs dat een schuimend kraagje niet gewenst is...

Half uurtje later kwam pubmadam nog even checken hoe de drankjes ons bevallen waren.

Maak je niet alle dagen mee.

Pubgenoot had niet zo'n vaste hand.

De drank of gemis aan flash?

zomaar.... algemene indruk.

Covent Garden winkelcentrum. Een klein werkje aan de gang.

Excuses voor hun "voorkomen" :)

Op de metro. Stof voor gesprek.

Zwangere vrouwen, mindervaliden en ouderen, dat zie ik.

Maar ze schrijven "people less able to stand".

Begin te denken aan één van m'n medewerkers, zwaar obees. Lang staan is er niet meteen bij.

Hoor je ook op te staan voor "the morbidly obese"?

Asjeblief, lees hierin geen veroordeling. Het is maar een vraag.

Hoor ik op te staan, mocht het al gebeuren, voor een zeer zwaarlijvig iemand omdat die zich te zwaar heeft gegeten? Ik zou het waarschijnlijk dóen, daar niet van. Maar of de geste geapprecieerd wordt, is een andere vraag. Zowel door sujet zelf als door eventueel kritische omstaanders...

Nota: zag geen extreem zware mensen op de metro. Probleem opgelost :)

N had nog opgemerkt dat Londen er opmerkelijk schoon bij lag, gezien de omvang van de stad.

Kort nadien wisten we waarom :)

Kortom: in Londen weet je min of meer waar je aan toe bent. Not much room for error.

En tóch: opvallend ontspannen volkje!

Nog wat Metro-nieuws

De middagpauze voltrok zich met een Metro in de hand, een kop koffie naast me en een stoeltje in de waterzon. (Olijf óp het stoeltje, uiteraard :))
Bladeren, snuisteren.

Fait-divers: Lindsay Lohan.
Behalve het feit dat de naam me niet onbekend in de oren klinkt, wist ik met moeite van welk geslacht Lindsay hoorde te zijn.... Tegenwoordie wéét je het niet meteen aan de naam...
Een vrouw, zo bleek uit de foto, en nog een schoontje ook.

Lindsay Lohan, bekend personage op één of andere scène, heeft zich schuldig gemaakt aan misbruik van diverse middelen.... en diende daarvoor enkele dagen/weken/maanden (who cares?) te brommen.

Bon. Dat ze dan maar bromt, denk ik.
Dat op zich is (zucht, alwéér) wat mij betreft non-nieuws.
Tot ik het volgende lees.
Verschillende persagentschappen/TV-stations hebben zich gestort in een schandelijke opbod-race om Lindsay's verhaal te mogen coveren.
De jonge deerne schijnt zich nu te beraden over een aanbod ter waarde van een slordig miljoen dollar om haar "inside story" te vertellen.

ZUCHT!

Olijf wordt een oude zeur...
Als ik het goed begrijp.....

• gelden voor the Absolutely Fabulous wél dezelfde wetten als voor gewone stervelingen.... goed zo....
• zit het enige verschil tussen een inside story van een normale ex-drugverslaafde en die van een celebrity met dezelfde verslaving hem in de vergoeding.
• Sterk.... sterk..... zij die het ongetwijfeld financieel minder nodig hebben, worden na uitzitten van de straf, stinkend rijk voor hun verhaal (waar of niet waar.... aan ons kijkers om het te beoordelen).

 Da's 1 miljoen dollar voor een beetje verhaal.
En dan nog es ? voor het schrijven van de mémoires of een column?

Ergo, beste addicts.
Zorg dat u eerst een BA wordt.
Verslaaf u pas daarna, pieker niet over uw toekomstig strafblad maar tel uit hoeveel het u kan opbrengen.
Sit back and smile...

Niet dan?

Kerk en Leven, een sterk merk

... las ik gisteren vanuit de wagen op een poster.
Hij hing op de voorgevel van een Katholieke school.

"Sterk" dacht ik.... sterk dat iemand NU (nog) de euvele moed heeft om met dit soort reclame naar buiten te komen.
Niet dat de gelovers plots hun overtuigingen overboord moeten gooien, maar er bestaat toch zoiets als goede smaak?

In een periode dat oude kardinalen zichzelf "herpakt" weten door een woordvoerder af en toe op het scherm te laten verschijnen met nietszeggende rommel over "de kardinaal geeft NIET toe dat hij willens wetens (ja hoor, willens wetens!) iets misdaan heeft omdat hij niet willens wetens handelde" en "het is een oude man" (begrip dus asjeblieft voor zijn onwillendheid in het toegeven van willenswetensheid)... heb ik een probleem met "Kerk en Leven, een sterk merk".
Welke Kerk precies? En wiens Leven?

De Brugse Bisschop-àf mag zelf beslissen of hij de laïcisering aanvraagt.
Yep, Laïcisering... terug leek worden, niet-kerkelijk dus....
Euh?
Kan niemand hem daartoe dwingen dan?
Een soort van oneervol ontslag, om maar iets te zeggen?
Een eerste stap naar het mogelijk maken van een normale burgerlijke rechtspraak?

Ik vraag het me af....
Kerk en Leven is een merk, zoveel is zeker.
Of het stèrk is, daar denk ik het mijne van...

tussendoortje

Londen-verhaal is nog niet gedaan, er zitten nog verslagjes in de lucht.
Ik beloof ze u (of mij?) voor de nabije toekomst.
Sinds m'n terugkeer gaf ik toe aan enkele onverwachte tussendoortjes, zoals daar zijn: huis poetsen (uitmesten is nog iets voor de wintermaanden), genieten van de najaarszon en praten met oude en nieuwe vrienden.

Olijf wordt, dat vernam u de laatste weken/maanden al (bijna?) tot vervelens toe, de laatste tijd omringd door een mooie schare liefdevolle mensen. Dat is tenminste de indruk die ik heb.
Mocht het niet zo zijn, dan zal de tijd uitwijzen dat Olijf dringend wat aan haar "mensenlezen" moet doen.
Tot het tegendeel bewezen wordt - en ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat tegendelen zich zullen aandienen - voel ik me gezegend met de mensen die ik mag kennen. Werkelijk gezegend.

"Wa zitta "joenk" der te wauwelen?" hoor ik u denken.

:)

Ach, noem het Old Age... Olijf wordt sentimenteel.
OF is eindelijk zover dat dankbaarheid om kleine dingetjes goed op weg is om een dagelijks automatisme te worden... en daar kan ik op zích alleen maar blij om zijn.
Het voelt zoveel beter dan treuren om verloren kansen. Díe zullen er nog wel komen, al was het maar omdat het leven niet altijd één groot feest is. Intussen kan je maar beter gewapend zijn voor de mindere momenten... denk ik zo...

MAAR! Ik wijk af... :)

Door tussendoortjes bleef de blog wat liggen. Leuke tussendoortjes, althans voor Olijf. Hopelijk ook voor anderen (méér kan een mens niet hopen, niewaar?)

Zo willen steeds meer mensen m'n "vriendje" zijn op het aanlijnsmoelenboek.
Tja, what can I say?... Het drukke verenigingsleven van de afgelopen maanden én - laat ik mezelf maar even een bescheiden schouderklopje geven - m'n vastberadenheid om de eigen vier muren in te wisselen voor (prominente) aanwezigheid op allerlei do's mét de nodige opgewektheid, heeft z'n vruchten afgeworpen.
Mensen zijn graag in de buurt van positivisme. Olijf is daar geen uitzondering op. In beide richtingen.
De ene keer voed je jezelf aan de vrolijkheid van anderen, andere keren ben je zélf de voeding.
Hoe dan ook... ik raak er steeds meer van overtuigd dat het NIET de tegengestelden zijn die elkaar aantrekken. Integendeel. Like attracts like (een kernachtiger uitspraak vind ik niet in m'n eigen taal, waarvoor excuses).

OK, OK, toegegeven.... het klinkt mooi en ooo zo luchtig dagdromerig... en Olijf is de laatste om te beweren dat ze zomaar even àlles aantrekt waar ze naar verlangt maar GEDULD...
alles op z'n tijd.
Er zùllen ook dingetjes zijn die ik nooit zal krijgen precies zoals ik ze wil, al was het maar omdat een god, een kosmos of Olijf zélf (in de bescheiden vorm van één van beide voornoemden) vindt dat het om welke reden dan ook "ongeschikt" is.
We leven om te leren.... niet?

Nieuwe (warme) vriendschappen dienen zich dus aan, oude hernieuwen zich.
...
Holadijee zeg ik dus :)

En aldus geschiedde dat een oude vriendschap gisteravond aangetrokken werd.
Aangetrokken in de zin van vernieuwd, voor de goede verstaander :)
Dat vertaalde zich in een apertiefje en een avondje uit eten.
Olijf mocht kiezen, jéééééj :)

Enkele weken geleden had ik me nog te goed gedaan aan een Japanner (of diens eten) op de Groenplaats in Antwerpen. Voor het andere Antwerpse sushi-huis dat m'n aandacht trok (wegens mooie bankjes.... érg professionele keuze als dàt een maat moet zijn voor de kwaliteit van de keuken...) voelden vriendinnen I en N toen wat minder.
"Ik kom daar nog wel eens" dacht ik.
Et voilà... nog geen twee weken later kwàm ik er, en geeneens alleen :)

Zaowang op de Oude Koornmarkt.
Vooraf gecheckt of het open was en jewèl, het wàs open!
Olijf besloot om allerlei redenen om haar fotoapparasie eens thuis te laten. Gewoon uit gaan gelijk normale mensen zonder voortdurend te staan flitsen en trekken.... het zou eens wat anders zijn.

"Heb je je fototoestel niet bij?" werd me gevraagd op het ogenblik dat de gigantische visboot op onze tafel werd gezet. De Sushi Maki Boat hadden we besteld... 45 stuks rauwe vis lagen ons voor de neus, al dan niet in, op of rond rijst. Zoiets móest toch op de foto???
Gniffel gniffel.... nééééén, ik had m'n apparasie NIET bij....

"Tja, je hebt toch een foto nodig voor je blog????"
;-) ;-) ;-)
Hihihi, ik moet lachen wanneer me gewezen wordt op m'n "plicht" om te bloggen.
OOOwwww néééén, niet lachen als in "uitlachen" en zelfs niet "plicht" als in" iets wat ik MOET doen".
Neeje,
eigenlijk is het leuk wanneer een ander meedenkt. Zeer leuk zelfs :)
Daarom lacht Olijf. Van contentement :)
Denk maar méé, mensen. Suggesties welkom!

Niet alles was verloren, zo bleek.
Een nieuw state-of-the-art palmtoppig ding (gsm slash gps slash mini-pc slash weerstation slash kompas slash grootkeuken slash poetsvrouw slash haarkapper) was voorzien van fotofunctie.
"Hiermee kan je wat doen eh, voor de blog."

Beetje felle flash, beetje blauwig licht en niet helemaal gefocust, maar het was érg donker daar in de Zaowang, ér-rug donker.
Dus ja, hiermee kon ik wat doen voor m'n blog.

En hoewel Olijf geen apparasie bij had, kunnen enkele foto's van 2 weken geleden mee dienst doen voor de illustratie. De bankjes buiten had ik namelijk tòen al gekiekt............ en zijn opgeslagen op m'n andere pc, waardoor publicatie later zal plaatsvinden.
 :)
(voorzienigheid.....)

zoals steeds: voor non-bloggers bewaart Olijf strikte privacy.

Wat te zeggen over Zaowang?

Links en rechts zijn online comments te vinden over het etablissement. Sommige vond ik bij voorbaat overdreven muggezifterig.

De vis (overwegend rauw, zoals dat hoort te zijn in een sushi-plaats) was lekker en zag er verzorgd uit. De bediening vriendelijk op een Antwerpse manier. Niet noodzakelijk eenieders smaak, maar ik had er geen probelemen mee. Twintig minuutjes wachten op een tafeltje bleken er maar goed tien te zijn: een dikke meevaller dus.

Beetje donker binnen, voor sommigen de ideale romantische sfeer allicht, maar voor brillers als Olijf niet eenvoudig om het menu zonder problemen te lezen :)

De koffiemachine ... dààr wil ik een woordje over kwijt. Het ding staat op een rek op nét geen halve meter van het dichtstbijzijnde tafeltje. Bon, goed... wanneer niet gebruikt wordt, geen probleem. Wil de tafeldame een koffietje zetten voor een klant, dan vraagt het enig begrip van de nabijtafelende gasten maar ook dàt is niet onoverkomelijk. Op het ogenblik echter dat één van de bevallige dienstertjes een kan kokend heet water tegen de grond dient te pleuren omdat ze haar hand brandt aan de stoom.... dan vraag je je toch even af... wat als die stoom richting eetgast had gespoten.... zo ongeveer op gezichtshoogte zoals daar het geval was???

Mja, vreemde inrichtingsbeslissing vond Olijf.

Los daarvan aten Olijf en oud maatje smakelijk.

Denk overigens dat ik voor beiden mag spreken wanneer ik stel dat het algemeen een fijne avond was.

Nix meer en nix minder. Gewoon fijn.

En gewoon, dat weet u allang, is voor Olijf al dik in orde. Alles wat dààr nog bovenop komt, is héél fijn meegenomen :)

Carpe Diem enzo...

(bankjesfoto's van eerdere kieksessie volgen)

(toevoegsel 10sept: bankjes)

London and it's Londoners

Het dient gezegd - en dit méén ik uit de grond van m'n hart - Londoners zijn immens vriendelijke mensen.

Het was al een poos geleden sinds ik laatste keer daar was, dus dat detail lag diep in m'n geheugen begraven.

Het begon bij onze aankomst aldaar. Met de kaart in de hand stonden N en ik wat te draaien aan het station, waarna een eerder gezette heer ons vroeg of hij kon helpen.
Zo'n vraag doet deugd op zich. Zo'n vraag in hoog-Engels voert Olijf recht naar de talen-hemel.
De toon was gezet.

Het was vroege ochtend bij onze aankomst.
De wekker had me om 4u30 uit m'n bed gezet, na een door omstandigheden korte nacht.
Ontbijt was op dat uur geen optie (twee koppen zéér sterke koffie wél... hetgeen zich wat later vertaalde in "het schuddeke").
Na een ongewenste alcoholcontrole op 5 minuten van N's huis, hadden we het toch gehaald. Netjes op tijd aan de trein en twee uurkes later (vlijtig lezend in een Londenfoldertje) arriveerden we ter plekke.

"Honger" zeiden we beiden. Wat zouden we doen?
De zon scheen (nog) dus dat zou een terrasje worden. English Breakfast leek ons een leuk idee.
Eggs, bacon, sausage and beans with toast.... Welke normale ziel werkt zoiets naar binnen?
ahem.... wij dus :)
When in Rome... niewaar?

In een pre-Jamie Oliver-tijd zou ik daar op hebben neergekeken.
Toen leek het alsof de Engelsen, door één of andere genetische belasting, niet in staat waren om iets eetbaars op een bord te pleuren.
Een tien-vijftiental jaren en een tienvoud daarvan aan culinaire programma's later (geef toe.... onze kookprogramma's kunnen in geen millennia tippen aan wat de BBC ons voorschotelt) heeft geen enkele Engelsman nog een excuus om te blijven zweren bij een blobje onnatuurlijk groen ogende erwtjes onder een al even onsmakelijk uitziend prakje mashed potatoes....

Vol vertrouwen namen we plaats aan een tafeltje op de stoep. Het etablissement had iets keten-achtigs. Foto's van gerechten achter een schamel ogende vitrine konden ons niet afschrikken.
English Breakfast zou het worden!
En mot! Alwéér een uiterst vriendelijke heer die ons bediende! Een waar genoegen!
Ik zou liegen als ik zei dat het ontbijt niet lekker was.
Olijf ging voor de klassieker (mét sausage dus), N koos de vegetarische variant.

u ziet.... I kid you not :)

Let u even mee op de achtergrond.... Pasta... hierover zet ik verderop nog een boompje op...

De Engelse vriendelijkheid overigens zette zich mooi verder in het hotel, in de Underground, op straat.... voorwaar het deed me deugd.
DAT alleen is al een goede reden om een weekendje London te plannen. Truly!

London... it's time

Olijf heeft een weekend in Londen doorgebracht.
Met vriendin N.

Tijd, na een dagje thuis, voor wat blogwerk.

Het fotoapparasie was mee (of wat dacht u???).
'kOnthield me zoveel mogelijk van het bekende-plaatsen-kieken, met een uitzondering hier en daar.
Het was nix bewusts. Eerder een gevoel van "miljoenen mensen hebben het me voorgedaan en minstens de helft daarvan heeft hoogstwaarschijnlijk betere souvenierfoto's gemaakt dan Olijf. Wat sta ik hier nog te documenteren?"

Verwacht u bijgevolg niet aan grote achter- of zelfs voorgronden van bekende plaatsen. Een Big Ben of een Buckingham Palace wil ik er nog tussen gooien, maar verder hou ik het daar ongeveer bij.

M'n tweedaagse was vooral gevuld met onnozele details vastleggen, mensen kijken en stil genieten aan N's zijde.

Voel deze keer ook niet zoveel voor chronologie. Het zal komen zoals het komt.
Desnoods achterstevoren binnenstebuiten en ondersteboven.

Enjoy the ride :)

Om lekker tegendraads te doen: ziehier het toonbeeld van Engelsheid :)

Tomaten en filosofie

"Ik moet nog wat tomaatjes gaan plukken" zeg ik. "Ze beginnen weer te barsten"

Dat dat een understatement van formaat was, ontdekte ik pas enkele minuten later.
Gebarsten tomaten.... als het dàt maar was geweest.

Ik had het al enkele dagen van ver gezien. De tomatenplanten zagen er zwaarbeladen uit. Grote rode vlekken tussen het groen. Ze waren klaar, m'n tomaten.
Maar Olijf was niet klaar.
Tijdgebrek, rotweer, rothumeur.
Dus bleven ze nog even hangen.
"Ze zullen lekker rijp en zoet zijn wanneer ik er wél aan begin" dacht ik nog.

Mja....

Sommige....

Eind augustus. Begin september eigenlijk al. Einde tomatentijd, of toch bijna.

Olijf vond tomaten in alle variëteiten.

De knalrode maar platte rotte. Te laat. Ik had er eerder moeten bij zijn. Ze hadden hun beste tijd gehad.
Ze hadden hun best gedaan met het weer dat hen was gegeven én ze waren er in geslaagd om tijdig rijp te zijn, maar Olijf had ze koppig verwaarloosd. Gewoon Simpelweg Te Laat. En Zonde...

De rode stevige ronde. Yessss! Goed gerief. Daar kon ik nog wat mee aanvangen. Zelf opeten, uitdelen, meenemen naar het werk als snoepje tussendoor.

De rode, semi-stevige met een barst. Sommige al half uitgegeten door "on"gedierte.
De opgevreten exemplaren plukte ik weg en smeet ik op de grond. "Ashes to ashes, dust to dust" dacht ik bemestingsgewijs.
De gebarsten stevige dingetjes, daar kan ik nog wat mee. Die gaan de pan in. Individueel en zoals ze zijn, wil geen hond ze nog in de mond stoppen. Maar in groep en mits een beetje manipulatie hebben ze nog 'n doel in het leven. Het mijne of het hunne... ik laat het in het midden.
Die barsttomaatjes hadden nét niet kunnen doen wat ze wilden doen: langzaampjes rijpen en flink gaan glanzen. "Dankzij" de regen waren ze plots gaan zwellen en barstten ze uit hun vel, letterlijk. Een ongewenste groeischeut hadden ze doorgemaakt, met alle gevolgen vandien. Nét niet geworden wat ze hadden kunnen zijn.

En dan al de rest.
Triest soms.
Op dit punt in het seizoen, vooral wanneer de regen stevig wat roet in het eten gooide, loopt het mis, op alle manieren.
Ik zag gele en oranje tomaten.
Sommige gewoon omdat ze er nog niet zijn. Ze hebben nog wat tijd nodig. Voor hen is er nog hoop, als het weer het nog wat houdt.
Andere even geel en oranje als de vorige maar gevlekt en gedeukt. Op één of andere manier zie je zó dat het nix meer wordt. Je hoeft ze zelfs niet te proeven om te weten dat "zoet" geen optie meer is. Plukken en weggooien. Niets aan te doen. Hulp kan niet meer baten.
Nóg andere konden er zélf nix aan doen, klaarblijkelijk. Het hele takje waar ze collectief aan hingen, was bruin geworden. Tak en tomaten: vies bruin, vol deuken.  Uitgedroogd en verrimpeld.
Waarom deze wel en andere niet? Geen idee.

Al wat niet deugde, haalde ik eraf.
Ook de mooie rode en de glanzend gele.
De planten beginnen er langzaamaan minder florissant uit te zien. Veel voedsel zal de tomaten niet meer bereiken.
Redden wat nog te redden valt.
De geeltjes krijgen nog een kans om te rijpen op eigen kracht, zonder hulp van de zon en de moederplant.
Ik leg ze in een doos en in het licht. Hopen dat daar nog wat van komt.
De rode gaan nog heel even mee, maar niet te lang. Opeten en uitdelen dus.
Een deeltje belandt  in de pan en de rest op de composthoop.

Ik vroeg me af, bij het aanschouwen van al die gelukte en MISlukte....
Waarom jij zus en hij zo?
Geen idee.

Natuurlijke selectie? Het lot?
Kwestie van "eerst is eerst"?

Het doet er niet toe.
Het is wat het is, zelfs met tomaten.
Het hield me bezig, zowel in m'n hoofd als in de keuken.

En zo... gaat een avond voorbij :)

The Good

The Bad

and The Ugly

van deze weet ik pas later in welke categorie ze zullen vallen :)