Ik beloof ze u (of mij?) voor de nabije toekomst.
Sinds m'n terugkeer gaf ik toe aan enkele onverwachte tussendoortjes, zoals daar zijn: huis poetsen (uitmesten is nog iets voor de wintermaanden), genieten van de najaarszon en praten met oude en nieuwe vrienden.
Olijf wordt, dat vernam u de laatste weken/maanden al (bijna?) tot vervelens toe, de laatste tijd omringd door een mooie schare liefdevolle mensen. Dat is tenminste de indruk die ik heb.
Mocht het niet zo zijn, dan zal de tijd uitwijzen dat Olijf dringend wat aan haar "mensenlezen" moet doen.
Tot het tegendeel bewezen wordt - en ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat tegendelen zich zullen aandienen - voel ik me gezegend met de mensen die ik mag kennen. Werkelijk gezegend.
"Wa zitta "joenk" der te wauwelen?" hoor ik u denken.
:)
Ach, noem het Old Age... Olijf wordt sentimenteel.
OF is eindelijk zover dat dankbaarheid om kleine dingetjes goed op weg is om een dagelijks automatisme te worden... en daar kan ik op zích alleen maar blij om zijn.
Het voelt zoveel beter dan treuren om verloren kansen. Díe zullen er nog wel komen, al was het maar omdat het leven niet altijd één groot feest is. Intussen kan je maar beter gewapend zijn voor de mindere momenten... denk ik zo...
MAAR! Ik wijk af... :)
Door tussendoortjes bleef de blog wat liggen. Leuke tussendoortjes, althans voor Olijf. Hopelijk ook voor anderen (méér kan een mens niet hopen, niewaar?)
Zo willen steeds meer mensen m'n "vriendje" zijn op het aanlijnsmoelenboek.
Tja, what can I say?... Het drukke verenigingsleven van de afgelopen maanden én - laat ik mezelf maar even een bescheiden schouderklopje geven - m'n vastberadenheid om de eigen vier muren in te wisselen voor (prominente) aanwezigheid op allerlei do's mét de nodige opgewektheid, heeft z'n vruchten afgeworpen.
Mensen zijn graag in de buurt van positivisme. Olijf is daar geen uitzondering op. In beide richtingen.
De ene keer voed je jezelf aan de vrolijkheid van anderen, andere keren ben je zélf de voeding.
Hoe dan ook... ik raak er steeds meer van overtuigd dat het NIET de tegengestelden zijn die elkaar aantrekken. Integendeel. Like attracts like (een kernachtiger uitspraak vind ik niet in m'n eigen taal, waarvoor excuses).
OK, OK, toegegeven.... het klinkt mooi en ooo zo luchtig dagdromerig... en Olijf is de laatste om te beweren dat ze zomaar even àlles aantrekt waar ze naar verlangt maar GEDULD...
alles op z'n tijd.
Er zùllen ook dingetjes zijn die ik nooit zal krijgen precies zoals ik ze wil, al was het maar omdat een god, een kosmos of Olijf zélf (in de bescheiden vorm van één van beide voornoemden) vindt dat het om welke reden dan ook "ongeschikt" is.
We leven om te leren.... niet?
Nieuwe (warme) vriendschappen dienen zich dus aan, oude hernieuwen zich.
...
Holadijee zeg ik dus :)
En aldus geschiedde dat een oude vriendschap gisteravond aangetrokken werd.
Aangetrokken in de zin van vernieuwd, voor de goede verstaander :)
Dat vertaalde zich in een apertiefje en een avondje uit eten.
Olijf mocht kiezen, jéééééj :)
Enkele weken geleden had ik me nog te goed gedaan aan een Japanner (of diens eten) op de Groenplaats in Antwerpen. Voor het andere Antwerpse sushi-huis dat m'n aandacht trok (wegens mooie bankjes.... érg professionele keuze als dàt een maat moet zijn voor de kwaliteit van de keuken...) voelden vriendinnen I en N toen wat minder.
"Ik kom daar nog wel eens" dacht ik.
Et voilà... nog geen twee weken later kwàm ik er, en geeneens alleen :)
Zaowang op de Oude Koornmarkt.
Vooraf gecheckt of het open was en jewèl, het wàs open!
Olijf besloot om allerlei redenen om haar fotoapparasie eens thuis te laten. Gewoon uit gaan gelijk normale mensen zonder voortdurend te staan flitsen en trekken.... het zou eens wat anders zijn.
"Heb je je fototoestel niet bij?" werd me gevraagd op het ogenblik dat de gigantische visboot op onze tafel werd gezet. De Sushi Maki Boat hadden we besteld... 45 stuks rauwe vis lagen ons voor de neus, al dan niet in, op of rond rijst. Zoiets móest toch op de foto???
Gniffel gniffel.... nééééén, ik had m'n apparasie NIET bij....
"Tja, je hebt toch een foto nodig voor je blog????"
;-) ;-) ;-)
Hihihi, ik moet lachen wanneer me gewezen wordt op m'n "plicht" om te bloggen.
OOOwwww néééén, niet lachen als in "uitlachen" en zelfs niet "plicht" als in" iets wat ik MOET doen".
Neeje,
eigenlijk is het leuk wanneer een ander meedenkt. Zeer leuk zelfs :)
Daarom lacht Olijf. Van contentement :)
Denk maar méé, mensen. Suggesties welkom!
Niet alles was verloren, zo bleek.
Een nieuw state-of-the-art palmtoppig ding (gsm slash gps slash mini-pc slash weerstation slash kompas slash grootkeuken slash poetsvrouw slash haarkapper) was voorzien van fotofunctie.
"Hiermee kan je wat doen eh, voor de blog."
Beetje felle flash, beetje blauwig licht en niet helemaal gefocust, maar het was érg donker daar in de Zaowang, ér-rug donker.
Dus ja, hiermee kon ik wat doen voor m'n blog.
En hoewel Olijf geen apparasie bij had, kunnen enkele foto's van 2 weken geleden mee dienst doen voor de illustratie. De bankjes buiten had ik namelijk tòen al gekiekt............ en zijn opgeslagen op m'n andere pc, waardoor publicatie later zal plaatsvinden.
:)
(voorzienigheid.....)
zoals steeds: voor non-bloggers bewaart Olijf strikte privacy.
Wat te zeggen over Zaowang?
Links en rechts zijn online comments te vinden over het etablissement. Sommige vond ik bij voorbaat overdreven muggezifterig.
De vis (overwegend rauw, zoals dat hoort te zijn in een sushi-plaats) was lekker en zag er verzorgd uit. De bediening vriendelijk op een Antwerpse manier. Niet noodzakelijk eenieders smaak, maar ik had er geen probelemen mee. Twintig minuutjes wachten op een tafeltje bleken er maar goed tien te zijn: een dikke meevaller dus.
Beetje donker binnen, voor sommigen de ideale romantische sfeer allicht, maar voor brillers als Olijf niet eenvoudig om het menu zonder problemen te lezen :)
De koffiemachine ... dààr wil ik een woordje over kwijt. Het ding staat op een rek op nét geen halve meter van het dichtstbijzijnde tafeltje. Bon, goed... wanneer niet gebruikt wordt, geen probleem. Wil de tafeldame een koffietje zetten voor een klant, dan vraagt het enig begrip van de nabijtafelende gasten maar ook dàt is niet onoverkomelijk. Op het ogenblik echter dat één van de bevallige dienstertjes een kan kokend heet water tegen de grond dient te pleuren omdat ze haar hand brandt aan de stoom.... dan vraag je je toch even af... wat als die stoom richting eetgast had gespoten.... zo ongeveer op gezichtshoogte zoals daar het geval was???
Mja, vreemde inrichtingsbeslissing vond Olijf.
Los daarvan aten Olijf en oud maatje smakelijk.
Denk overigens dat ik voor beiden mag spreken wanneer ik stel dat het algemeen een fijne avond was.
Nix meer en nix minder. Gewoon fijn.
En gewoon, dat weet u allang, is voor Olijf al dik in orde. Alles wat dààr nog bovenop komt, is héél fijn meegenomen :)
Carpe Diem enzo...
(bankjesfoto's van eerdere kieksessie volgen)
(toevoegsel 10sept: bankjes)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten