Oude man Nieuwe man

Olijf had nog eens een etentje afgesproken.
Nix biezonders. Gewoon een weerzien met een "oude" bekende.

De vraag was gekomen om nog eens een teken van leven te geven, dus Olijf gaf een teken.
Het enthousiasme om dat teken was vrij groot, hetgeen me licht verbaasde.
En me tegelijk een licht warm gevoel gaf. Geef toe: weten dat een "date" met je "fantastische zelf" met groot enthousiasme wordt onthaald.... het streelt het ego.

Dus goed. Eten en/of drinken? Waarschijnlijk beide, ja.
Et voilà. De dag was aangebroken. Hij was een kwartier te vroeg, zoals altijd. Olijf had het moeten weten :)
Voor iemand als Olijf die altijd eerder 5 tot 15 minuten te laat arriveert, is dat bizar. Bizar. Maar niet goed of niet slecht.

Te laat aankomen is niet beleefd.
Wat te denken van te vroeg? Op zich niet slecht bedoeld waarschijnlijk. Ergens in m'n hoofd maak ik er dan weer een soort van overcompensatie van. "Als op tijd komen beleefd is, is te vroeg komen waarschijnlijk nóg beleefder"... of zo....
Ehm.... denk denk denk.... voor mij is te vroeg óók niet echt beleefd. Toch niet als je bij iemand thuis hebt afgesproken.
Ergens op de Grote Markt bij het standbeeld van Brabo.... tot daar aan toe. Je bent te vroeg, je wacht en dat is dat.
Aan iemand's deur is dat anders... vind ik. Ontvangende partij zou nog wel eens volop verwikkeld kunnen zijn in het betere plamuurwerk. Bel je daar aan en moet ze de hele rimram laten vallen terwijl ze dacht nog rustig een kwartier bezig te kunnen zijn met restauratiewerken?...
hmmmm..... snapt u?

Het toeval wil dat Olijf vandaag redelijk tevreden was met haar façade en "dus" meer dan tijdig klaar stond. No harm done dus.

Tijd voor een mini-reunie. Tja.
"Hoe gaat het met je? Waar ben je mee bezig de laatste tijd? Binnenkort zelfstandig? Mooi zo! Proficiat! En loopt het goed? Fijn."...
Alles als vanouds. Olijf stelde de vragen, de antwoorden kwamen, uitgebreid.
Op weg naar resto. Idem dito.
In het resto: van hetzelfde laken een broek.
Pluim op eigen hoed: Olijf weet van niets echt veel maar van veel dingen een kleinigheidje, hetgeen me toestaat om een gesprek met de nodige - al dan niet geveinsde - interesse gaande te houden.

....
Drie uren vragen stellen, geanimeerd reageren op cowboyverhalen uit "den bouw" en zèlf niet één vraag terug krijgen (bwoh.... wat zou je denken van een "en hoe gaat het met jou, meiske?").... da's nèt iets teveel van het goede.
Hoofdgerechtje braaf naar binnen gewerkt (en het wàs verrassend lekker, eerlijk is eerlijk), koffietje gedronken (meneer sorbet), rekening gevraagd.

Dan gebeurt er weer wat waarbij je je als "vrouw van de wereld" éven onder controle moet houden.
De Oude Man betaalt graag de hele rekening.
De Nieuwe Man.... daarvan wéét je het niet zo direct.
Van deze man weet Olijf het wèl. Die deelt de kosten graag... en ik ben er niet de vrouw naar om "dan maar even" te gaan profiteren, willens nillens.
Olijf grijpt dus naar de handtas. Kan de rekening niet lezen maar besluit voor zichzelf dat "gewoon de helft" allang goed is.

En dàn verschijnt de Kruising van de Nieuwe Man met de Oude Man....
Dat gaat als volgt.
"Nee nee..... leg die handtas maar weg"
"Ah," denkt Olijf "wat krijgen we nu? Ie gaat het toch niet ménen, dattie betaalt?"
....
"Betaal straks maar in de auto. Ik hou er niet zo van als er met geld gerommeld wordt op tafel".

HAHAHAHAHAHAHAHaaaaa!
Mooi excuus, denk ik.
"Rommelen met geld op tafel?"
De Rockefeller uithangen in het restaurant, jaaaaaaa, voor de schoon ogen van het publiek. Maar wèl mooi incasseren achter de coulissen.....
De jonge man is een lépe man geworden. Mooi zo. Levenservaring is dan tóch èrgens goed voor....

Nu, het maakt me niet uit of ik m'n eigen dineetje moet betalen. Ben een zelfstandige vrouw, verdien de eigen kost, wat ga ik op de kap van m'n medemens zitten consumeren?
Het truucje van het rommelende geld vind ik zelfs nog op een gekke manier spitsvondig.
Olijf "gedraagt" zich dus en laat heerschap grootmoedig de rekening betalen. Lach in mezelf, ietwat meewarig.

We wandelen naar de auto. Er volgt nog een omweg langs z'n nieuwe werkplaats - alsof dàt me bezig houdt.... maar meneer is fier en hij krijgt van mij z'n plaatske in de zon.
Aan de voordeur, in de auto, heeft Olijf de verscheurende keuze: doen alsof de neus bloedt en zonder betalen uitstappen OF de portemonnee eindelijk tevoorschijn toveren.

"Gij zult niet stelen" schiet het kerkelijk door m'n hoofd.
Hup, de portemonnee springt me bijna tegemoet.
"Hoeveel was dat? De helft OK? Nee, zit er maar niet over in dat jij een sorbetje nam en ik een koffie, wat maakt dat nu uit?"
en
"Fijne avond, leuk restaurantje, lekker eten, bedankt"

"Ah... ik zal dan maar eens naar huis rijden zeker?" (veelbetekenende pauze)
"Ja, ik ben moe hoor. Drukke dagen op het werk." (Hee, gaf ik daar nu ongevraagd een blik op m'n leven???)

Flapjes geld worden uitgedeeld. Gek, hoe "rommelen" nu plots geen bezwaar meer is.

"Een fijne avond nog"
"Yep, fijne avond. Tot nog eens"

Olijf slaat de deur van de auto voorzichtig toe, wuift nog eens en wandelt naar de voordeur.
Hij wacht mooi tot hij ziet dat ik m'n deur open duw en rijdt pas dàn verder.

Galant. Als het op deuren aankomt.
Verder.... dank u.... in de toekomst rommel ik zèlf wel met m'n centjes... zonder daar "ne cirque" over te doen.

The end :)