Man Bijt Hond Lacht

Man Bijt Hond is een programma dat ik zelden bekijk.
Daar is geen specifieke reden voor. Méér zelfs... de enkele keren dat ik het wèl zag, vond ik het best wel leuk gevonden. Kijken naar mensen die wetens of niet wetens zichzelf eens goed aanstellen hééft iets.

Gisteren stond de zender bij m'n ouders op Man Bijt Hond.
Na een reportage over Vlaanderen's grote zangers die zichzelf graag in de spotlight plaatsten (naar aanleiding van een on-stage black-out van Robbie Williams, die z'n tekst vergat en daar blijkbaar nix op wist te verzinnen) volgde "Het gesproken Dagblad".

Onderwerp: Koud Gepakt. Oude zwart-wit beelden van geestelijken tijdens een interview met daarover vals ingesproken dialogen.
Het ging over eskimootjes, gezellig dicht bij elkaar liggen in de iglo's, hun warme kledij (en hoe ze daaronder naakt zijn).... het geheel mooi afgerond met een aantal "spitsvondig" bedachte websites.
Ik herhaal ze hier NIET, hoe grappig het ook moge hebben geleken.
Voor mij was de grap eraf.

Dat je de hele vetzakkerij in de kerk op een luchtige manier wil benaderen... tot daar aan toe.
Dat je dat doet in volle actualiteit én op onze openbare zender... nope, één brug te ver voor Olijf.

Probeerde me in te beelden hoe de slachtoffers zich moeten hebben gevoeld bij het zien van de "grappige" reportage. De hele zaak werd in het belachelijke getrokken. En hoezeer het waarschijnlijk "enkel" de bedoeling was om met de Kerk te lachen en niet met de honderden (duizenden?) slachtoffers die al een heel leven met dit trauma rondlopen en pas nu de moed bijeen rapen om gerechtigeheid te zoeken... ....naar mijn bescheiden mening hebben de makers van de reportage daar schandelijk in gefaald.

Zou IEMAND - zelfs maar één medewerker? - tijdens het bedenken/maken/editen van die rubriek niet - zelfs maar voor een seconde? - een gevoel van goedkope schaamte hebben ervaren?

Lachen mag.
We lachen met alles. De politiek, eigen of andermans gebreken, falende systemen en instituten.
Vreemdelingenmoppen, mongolenmoppen, koningsmoppen, piespoepenkakmoppen.... alles is bruikbaar.
En we doen àllemaal mee.
Het doet deugd en is soms zelfs noodzakelijk om de miserie in en rond ons te relativeren.
Maar er zijn grenzen.
Eén heeft gisteren een gevoelige grens overschreden.
Vind ik.