Soms, wanneer het weer even heel erg stil wordt, kijk ik even achteruit.
En dan zie ik - nu vaak blogsgewijs - dat Olijf al heel wat gedaan heeft. Of ook niet. Maar het lijkt gewoon zo. Vanuit mijn standpunt dat je - tussen haakjes en niet om één of andere superieur getinte reden - gerust uniek mag noemen.
Uniek.... omdat het mijn standpunt is en niet het uwe....
Yep, af en toe herlees ik eens wat
en denk ik
"Je bent er nog niet, maar je bent al een heel eind op weg".
En vlak daarna vraag ik me af of deze weg de juiste is. Zoals iedereen wel es doet wellicht.
Ik waag het er maar op. Gisteren en vandaag... en morgen.
Wanneer ik weer ver weg zal zijn.
Al dan niet in het gezelschap van mensen die me graag zien terugkeren.... maar zelfs dàt - een mens oefent iedere dag - mag de pret niet drukken.
Het enige wat zéker is, is (och sla me dood) de zee. Die zal er zijn, no matter what.
Al de rest is leuk maar niet bepalend.
Ik zie U binnen enkele dagen terug.
Tot dan... de kost :)
zondag 25 september 2011
vrijdag 23 september 2011
:(:(:(:(:(:(
Prutsen
Zoeken
alles altijd ZELF willen oplossen
en dan ...
fouten maken
waardoor alle foto's van het voorbije jaar onherroepelijk verloren zijn.
Alles behalve de 2011 vakantiefoto's. Een troost, maar een magere.
Soms kan Olijf onvoorstelbaar dom zijn.
Of (en veel meer uitleg hierover volgt niet publiek): hebzucht leidt nergens toe.
Laat me dàt maar een poos onthouden.
:(
Zoeken
alles altijd ZELF willen oplossen
en dan ...
fouten maken
waardoor alle foto's van het voorbije jaar onherroepelijk verloren zijn.
Alles behalve de 2011 vakantiefoto's. Een troost, maar een magere.
Soms kan Olijf onvoorstelbaar dom zijn.
Of (en veel meer uitleg hierover volgt niet publiek): hebzucht leidt nergens toe.
Laat me dàt maar een poos onthouden.
:(
dinsdag 20 september 2011
woorden
... hou ik van.
Meestal.
Niet als ze geroepen worden en boos zijn.
Dan wil ik ze terugnemen... of teruggeven.
Meestal.
Niet als ze geroepen worden en boos zijn.
Dan wil ik ze terugnemen... of teruggeven.
maandag 19 september 2011
nieuw "familie"lid
Het was eerder al aangekondigd. Olijf zou zich voorzien van een nieuw "familie"lid. U zal zodra merken waarom deze term in bepaald opzicht een trieste bijklank heeft. Hoewel ook dàt een kwestie van interpretatie is :)
In de optiek van Ken Uzelf besliste Olijf eerder deze zomer (en vandaag is het nog steeds zomer!) tot de aankoop van een nieuw hebbedingetje.
Het duurde even (draagtijd: bijna 2 maanden) maar hij is er. Het kleine broertje. De Eee PC.
Waarom, O waarom moest Olijf een Eee PC-tje hebben? Met een werklaptop en een multifunctionele thuisPC was de nood toch miniem?
Inderdaad, in het groter geheel der dingen is de nieuwe toevoeging een absolute overbodigheid.
In Olijf's chaotische leven kan hij echter verandering brengen.
Het frustreert me al een hele poos dat (vooral vakantie-)posts de blog nooit halen. Of indien wèl, zelden afgewerkt worden.
Dat heeft alles te maken met overtypen maar nog veel meer met het kiezen van foto's.
De tomaatblog was gemakkelijk. Je neemt een aantal nietszeggende kiekjes van diverse stadia, elimineert de mislukte foto's et voilà: blog klaar.
Op vakantie laat ik me helemaal gaan. Kiek vaak met een gedachte of post in het achterhoofd, constateer bijna even vaak dat fysiek schrijven (met pen en papier) me niet (meer) aantrekt maar doe het (soms) tòch... waarna de post bij thuiskomst helemaal gedigitaliseerd moet worden.
Met het overdadige fotomateriaal na weken vakantie heeft Olijf het moeilijk. Beslissen is niet m'n sterkste punt.
En hoewel ik veel (nutteloze) info het wereldwijdeweb instuur, hou ik er niet van om een eindeloze ongefilterde fotoblog uw richting uit te sturen.
Om te beginnen moet het voor mezelf iets betekenen en (o jee) tegelijk probeer ik mezelf enigszins in de plaats te zetten van de (toevallige) lezer die in sommige gevallen begot niet weet wie of wat Olijf is. Zou hij/zij al dan niet verveeld geraken door die Tinternetontboezemingen slash aanschouwelijke voorstelling?
En zodoende... vallen veel posts in het water. Door onbeslistheid enzo :)
Een mens zoekt altijd naar oplossingen... en het netboekje lijkt een Olijfoplossing. Hoop ik.
Vanochtend, iets vòòr tienen, belde de postbode aan met het pakket. De PC-ooievaar zeg maar :)
Waarna Olijf als een klein kind aan het uitpakken ging. Peeceetje aangezet en kijken wat er gebeurde.
Dat Windows7 Starter een doorn in het oog is van menig netbookgebruiker wist ik intussen al. Of ik het ding nog geüpgrade krijg vòòr m'n vertrek (en indien niet, of ik zal vloeken eens op vakantie), weet ik nog niet. We zullen zien, zei de blinde :)
Dèze blinde zag alvast dat de keuze de goeie is geweest.
OK, Qwerty-toetsenbord omdat - geloof het of niet - het prijsverschil met exàct hetzelfde netboekje in Azerty-versie een kleine 90€ bedroeg.... voor dat bedrag wil Olijf zich laten assimileren in de Qwertygemeenschap. Een kwestie van buigen of breken.
Met een simpele zoektocht had ik al ontdekt hoe je het toetsenbord netjes omvormt tot Azerty (al blijven de toetsen fysiek waar ze zich bevinden): met ALT + SHIFT is dat meteen opgelost. De verzenders waren me echter vòòr. Zodra ik begon te typen op m'n nieuw opgestarte Eee PC-tje, zaten alle letters mooi op hun plaats.
Dank u Asus, of Coolblue... mooie service!
Maar HOE kan ik nu weten of ik goed zit met het netboekje?
(Bereid u voor op een sterk staaltje van emo-vrouwdom...en interpreteert u dat "dom" in de ruimst mogelijke zin als u dat zo uitkomt)
In de optiek van Ken Uzelf besliste Olijf eerder deze zomer (en vandaag is het nog steeds zomer!) tot de aankoop van een nieuw hebbedingetje.
Het duurde even (draagtijd: bijna 2 maanden) maar hij is er. Het kleine broertje. De Eee PC.
Waarom, O waarom moest Olijf een Eee PC-tje hebben? Met een werklaptop en een multifunctionele thuisPC was de nood toch miniem?
Inderdaad, in het groter geheel der dingen is de nieuwe toevoeging een absolute overbodigheid.
In Olijf's chaotische leven kan hij echter verandering brengen.
Het frustreert me al een hele poos dat (vooral vakantie-)posts de blog nooit halen. Of indien wèl, zelden afgewerkt worden.
Dat heeft alles te maken met overtypen maar nog veel meer met het kiezen van foto's.
De tomaatblog was gemakkelijk. Je neemt een aantal nietszeggende kiekjes van diverse stadia, elimineert de mislukte foto's et voilà: blog klaar.
Op vakantie laat ik me helemaal gaan. Kiek vaak met een gedachte of post in het achterhoofd, constateer bijna even vaak dat fysiek schrijven (met pen en papier) me niet (meer) aantrekt maar doe het (soms) tòch... waarna de post bij thuiskomst helemaal gedigitaliseerd moet worden.
Met het overdadige fotomateriaal na weken vakantie heeft Olijf het moeilijk. Beslissen is niet m'n sterkste punt.
En hoewel ik veel (nutteloze) info het wereldwijdeweb instuur, hou ik er niet van om een eindeloze ongefilterde fotoblog uw richting uit te sturen.
Om te beginnen moet het voor mezelf iets betekenen en (o jee) tegelijk probeer ik mezelf enigszins in de plaats te zetten van de (toevallige) lezer die in sommige gevallen begot niet weet wie of wat Olijf is. Zou hij/zij al dan niet verveeld geraken door die Tinternetontboezemingen slash aanschouwelijke voorstelling?
En zodoende... vallen veel posts in het water. Door onbeslistheid enzo :)
Een mens zoekt altijd naar oplossingen... en het netboekje lijkt een Olijfoplossing. Hoop ik.
Vanochtend, iets vòòr tienen, belde de postbode aan met het pakket. De PC-ooievaar zeg maar :)
Waarna Olijf als een klein kind aan het uitpakken ging. Peeceetje aangezet en kijken wat er gebeurde.
Dat Windows7 Starter een doorn in het oog is van menig netbookgebruiker wist ik intussen al. Of ik het ding nog geüpgrade krijg vòòr m'n vertrek (en indien niet, of ik zal vloeken eens op vakantie), weet ik nog niet. We zullen zien, zei de blinde :)
Dèze blinde zag alvast dat de keuze de goeie is geweest.
OK, Qwerty-toetsenbord omdat - geloof het of niet - het prijsverschil met exàct hetzelfde netboekje in Azerty-versie een kleine 90€ bedroeg.... voor dat bedrag wil Olijf zich laten assimileren in de Qwertygemeenschap. Een kwestie van buigen of breken.
Met een simpele zoektocht had ik al ontdekt hoe je het toetsenbord netjes omvormt tot Azerty (al blijven de toetsen fysiek waar ze zich bevinden): met ALT + SHIFT is dat meteen opgelost. De verzenders waren me echter vòòr. Zodra ik begon te typen op m'n nieuw opgestarte Eee PC-tje, zaten alle letters mooi op hun plaats.
Dank u Asus, of Coolblue... mooie service!
Maar HOE kan ik nu weten of ik goed zit met het netboekje?
(Bereid u voor op een sterk staaltje van emo-vrouwdom...en interpreteert u dat "dom" in de ruimst mogelijke zin als u dat zo uitkomt)
Eee PC vond ik twee maanden geleden al zó sympathiek dat ik meteen gewonnen was. Deed me wat denken aan Wall-e, het ietwat trieste maar hoopvolle robotje uit de gelijknamige animatiefilm. Of hoe een naam je al half over de streep trekt. Slim!
Toen ik vandaag m'n nieuwe kleintje nader bekeek, viel m'n oog op Seashell series... nou nou... dat behoeft wat mij betreft al geen uitleg meer!
Het startscherm gaf me bovendien een mooi beeld van een niet nader gedefinieerd zeetje... voelt u me komen?
Het start-ikoontje (eerlijk is eerlijk) heb ik nadien zelf gekozen. Dat zeilbootje mocht erbij vond ik.
Nog maar wat wishful thinking :)
Maar de Eee PC stond al langer vast. Het is een Asus... en van m'n werklaptop, ook een Asus, was ik tot hiertoe zeer tevreden. Never change a winning horse dacht ik... hopelijk terecht :)
Ik laat u weten hoe het me vergaat met het nieuwe kleintje.
Misschien merkt u het zelf weldra... mocht de september-break snel op de blog verschijnen. Wie weet....
Een kinderhand is gauw gevuld, zeggen ze wel eens. Die van Olijf ook ;)
De zomer in m'n vriesvak
Binnenkort zal ik u vergasten op een werkelijk fantabulosische fotoreeks. Van de zomer. UIT een doosje IN de diepvriezer... via enkele noodzakelijke tussenstappen.
Afhankelijk van hoe lang u me volgt, weet u (of ook niet) dat tomaten m'n ding zijn.
In het onwaarschijnlijke geval dat men me ooit zou vragen "Kies één groente die je voor de rest van je leven zal eten en ga ervan uit dat alle andere groenten voor immer en altijd off limits zullen zijn" (ja zeg... mòcht die vraag ooit gesteld worden!)... dan zou m'n antwoord zonder twijfel "tomaten" zijn.
Gevolgd door een vreselijk klinkend elektronisch BUZZZZ-geluid waarschijnlijk (Buzz voor "FOUT antwoord") ... want ik vraag me af of tomaat een groente is.
Sommigen noemen het fruit maar ook dàt is voor discussie vatbaar.
Tomaten zijn, tenzij in het beginstadium, zelden groen. En dus misschien geen groente.
Maar dat kunnen we dan ook weer zeggen van paprika's, worteltjes, aubergines, pompoenen.... enfin, u begrijpt me wel.
Waar ik heen wil, zijn de zoete snoeptomaatjes. De kleine. De kersdingetjes.
Met zo'n snoepje in de mond word ik voorwaar lyrisch en dan heb ik het nog niet gehad over de zalige geur van het stengeltje waar ze aan hingen vooraleer ik ze in m'n mond stopte....
Spijtig vind ik dan weer de gedrochten van watertomaten die met misplaatste nationale trots in de winkelrekken worden gelegd. "Dit is Belgisch" staat er dan in grote letters boven... alsof dat een referentie moet wezen.
Tomaten, dat weet ieder klein kind, worden pas zoet in de zon... en in volle grond. Het kan me niet schelen hoe groot, sappig of blozend onze noordertomaten zijn... ik mòt ze niet.
In de winter zit ik safe (yep, ik wééét het... vreselijke ecologische voetafdruk hier) want dan "krijgen" we steevast de Spaanse en Marokkaanse varianten aangeboden. Helaas, zodra de "zomer" in 't land is, moet je heksentoeren uithalen om es wat anders dan Belgische Bucht te vinden.
Dan begint mijn zoektocht naar het beste en het lekkerste.
En dat gaat gepaard met veel koop- en proefwerk, maar ieder jaar vind ik wel wat.
Sinds buurman Mauries het hoekje omging, heb ik geen tomatenplantjes meer in de tuin. Dit jaar was dat niet eens biezonder erg. Met de zomer van 2011 zou het toch maar nix geworden zijn. Dus zocht, kocht en proefde ik dat het een lieve lust was.
En ik vond. Yessss, ik VOND.... in de "betere" discountketen. Die kopen maar wàt graag in, zolang het goedkoop blijft. Kon niet misgaan, dacht ik zo.
Wéken lang leefde ik in de veronderstelling dat Olijf de trotse ontdekker was van een mediterrane tomaat. Tot ik vandaag ontdekte dat het FLANDRIA-productie is, afkomstig uit België, geveild in Hoogstraten.
Nou nou.... chapeau. I stand corrected!
Weken lang heb ik de dingen massaal ingekocht. Met dozen gelijk. Want die tomaten dienen een hoger doel.
Voor een goeie saus, een écht goeie tomatensaus, heb je écht goeie tomaten nodig. Dàt, een uitje, een teentje (of 3) look, twee laurierblaadjes en een scheut Olijfolie. Méér moet dat niet zijn.
Omdat Olijf een zenuwinzinking vreest bij de idee om de winter door te moeten met middelmatige tomatensaus, ging ze aan het hamsteren.
Tomaten kopen, tomaten wassen, tomaten snijden, tomaten in de pot doen, tomaten koken, tomaten laten afkoelen, tomaten door de passe-vite draaien, passata in zakjes doen, passata invriezen. Klaar.
Conserveren doe ik niet. Dat veronderstelt konfituurpotten of ander glaswerk opsparen, de boel steriliseren en hopen dat het niet mislukt (schimmel is een ontstellende ontdekking maanden na je hard labeur).
Ik vries in.
De zomer dus. Voor m'n winter.
Intussen heb ik er een bescheiden wetenschap van gemaakt.
In m'n grootste pot stop ik juist gepast 4 doosjes tomaten. Een (gulle) éénpersoonsportie bestaat uit vier pollepels passata. De zakjes die ik kocht zijn daar net groot genoeg voor én je kan die zonder sluiten perfect horizontaal in de vrieslade leggen.... zonder morsen!
Eén doos tomaatjes kost € 3,99, hetgeen neerkomt op een kleine €16 per kookpot. Niet goedkoop.
Maar als je 10 tot 12 porties uit één pot haalt, reken je snel uit dat je wekelijks bordje heerlijke pasta nauwelijks €2 kost.
Akkoord... werkuren niet meegerekend.
Oh ja...
"binnenkort".... dat is NU.
Prepare to be amazed :)
Zeg nu zelf... interessanter dan dit wòrdt het toch niet????
Afhankelijk van hoe lang u me volgt, weet u (of ook niet) dat tomaten m'n ding zijn.
In het onwaarschijnlijke geval dat men me ooit zou vragen "Kies één groente die je voor de rest van je leven zal eten en ga ervan uit dat alle andere groenten voor immer en altijd off limits zullen zijn" (ja zeg... mòcht die vraag ooit gesteld worden!)... dan zou m'n antwoord zonder twijfel "tomaten" zijn.
Gevolgd door een vreselijk klinkend elektronisch BUZZZZ-geluid waarschijnlijk (Buzz voor "FOUT antwoord") ... want ik vraag me af of tomaat een groente is.
Sommigen noemen het fruit maar ook dàt is voor discussie vatbaar.
Tomaten zijn, tenzij in het beginstadium, zelden groen. En dus misschien geen groente.
Maar dat kunnen we dan ook weer zeggen van paprika's, worteltjes, aubergines, pompoenen.... enfin, u begrijpt me wel.
Waar ik heen wil, zijn de zoete snoeptomaatjes. De kleine. De kersdingetjes.
Met zo'n snoepje in de mond word ik voorwaar lyrisch en dan heb ik het nog niet gehad over de zalige geur van het stengeltje waar ze aan hingen vooraleer ik ze in m'n mond stopte....
Spijtig vind ik dan weer de gedrochten van watertomaten die met misplaatste nationale trots in de winkelrekken worden gelegd. "Dit is Belgisch" staat er dan in grote letters boven... alsof dat een referentie moet wezen.
Tomaten, dat weet ieder klein kind, worden pas zoet in de zon... en in volle grond. Het kan me niet schelen hoe groot, sappig of blozend onze noordertomaten zijn... ik mòt ze niet.
In de winter zit ik safe (yep, ik wééét het... vreselijke ecologische voetafdruk hier) want dan "krijgen" we steevast de Spaanse en Marokkaanse varianten aangeboden. Helaas, zodra de "zomer" in 't land is, moet je heksentoeren uithalen om es wat anders dan Belgische Bucht te vinden.
Dan begint mijn zoektocht naar het beste en het lekkerste.
En dat gaat gepaard met veel koop- en proefwerk, maar ieder jaar vind ik wel wat.
Sinds buurman Mauries het hoekje omging, heb ik geen tomatenplantjes meer in de tuin. Dit jaar was dat niet eens biezonder erg. Met de zomer van 2011 zou het toch maar nix geworden zijn. Dus zocht, kocht en proefde ik dat het een lieve lust was.
En ik vond. Yessss, ik VOND.... in de "betere" discountketen. Die kopen maar wàt graag in, zolang het goedkoop blijft. Kon niet misgaan, dacht ik zo.
Wéken lang leefde ik in de veronderstelling dat Olijf de trotse ontdekker was van een mediterrane tomaat. Tot ik vandaag ontdekte dat het FLANDRIA-productie is, afkomstig uit België, geveild in Hoogstraten.
Nou nou.... chapeau. I stand corrected!
Weken lang heb ik de dingen massaal ingekocht. Met dozen gelijk. Want die tomaten dienen een hoger doel.
Voor een goeie saus, een écht goeie tomatensaus, heb je écht goeie tomaten nodig. Dàt, een uitje, een teentje (of 3) look, twee laurierblaadjes en een scheut Olijfolie. Méér moet dat niet zijn.
Omdat Olijf een zenuwinzinking vreest bij de idee om de winter door te moeten met middelmatige tomatensaus, ging ze aan het hamsteren.
Tomaten kopen, tomaten wassen, tomaten snijden, tomaten in de pot doen, tomaten koken, tomaten laten afkoelen, tomaten door de passe-vite draaien, passata in zakjes doen, passata invriezen. Klaar.
Conserveren doe ik niet. Dat veronderstelt konfituurpotten of ander glaswerk opsparen, de boel steriliseren en hopen dat het niet mislukt (schimmel is een ontstellende ontdekking maanden na je hard labeur).
Ik vries in.
De zomer dus. Voor m'n winter.
Intussen heb ik er een bescheiden wetenschap van gemaakt.
In m'n grootste pot stop ik juist gepast 4 doosjes tomaten. Een (gulle) éénpersoonsportie bestaat uit vier pollepels passata. De zakjes die ik kocht zijn daar net groot genoeg voor én je kan die zonder sluiten perfect horizontaal in de vrieslade leggen.... zonder morsen!
Eén doos tomaatjes kost € 3,99, hetgeen neerkomt op een kleine €16 per kookpot. Niet goedkoop.
Maar als je 10 tot 12 porties uit één pot haalt, reken je snel uit dat je wekelijks bordje heerlijke pasta nauwelijks €2 kost.
Akkoord... werkuren niet meegerekend.
Oh ja...
"binnenkort".... dat is NU.
Prepare to be amazed :)
 |
| ik nam me voor dat dit de laatste 8 (ACHT) dozen zijn voor dit jaar... |
 |
| Inderdaad... FLANDRIA |
 |
| méér dan dit blijft niet over van 4 kilo tomaten. "Eerder" niet bedoeld voor consumptie... tenzij een vlotte stoelgang uw belangrijkste actueel probleem is. |
Zeg nu zelf... interessanter dan dit wòrdt het toch niet????
zaterdag 17 september 2011
aftellen
naar nieuw vertrek.
Weten dat er nog veel te doen valt.
en - potvernondepietjes - altijd wat ànders doen dan wat moet....
Onbeslistheid als verlammend mechanisme.
Tis toch godgeklaagd eh :-)
Weten dat er nog veel te doen valt.
en - potvernondepietjes - altijd wat ànders doen dan wat moet....
Onbeslistheid als verlammend mechanisme.
Tis toch godgeklaagd eh :-)
vrijdag 16 september 2011
duwtje in de rug
Dat heb je soms nodig... een duwtje in de rug.
U weet het of u weet het niet: Olijf was ooit, ergens in een ver verleden, duikster.
Ik deed dat soms met veel en dan weer met minder overgave. Maar duikster was ik.
Ooit komt dat misschien nog goed en wel terug maar dat laat ik momenteel in het midden.
De Oosterschelde, in m'n laatste actieve duikjaren m'n belangrijkste "werk"terrein, trekt me niet zo erg meer aan. En zolang de Méditerraneej te ver af ligt, zullen de onderwateractiviteiten redelijk beperkt blijven.
Hoe dan ook: er wàs een tijd dat ik jongleerde met duikflessen en vissenboekjes.
Dat er in een nòg verder verleden ook een studie Biologie aan was voorafgegaan hielp alleen maar in het relatief gemakkelijk onthouden van de ooo zo broodnodige Latijnse namen.
Maar alles was stilaan, bijna ongemerkt op de achtergrond geraakt.
De boekjes raakte ik ook al een poos niet meer aan. Ieder jaar gingen er steeds minder boekjes mee op reis (gedeeltelijk ook ingegeven door de gewichtslimiet op vliegtuigbagage).
Maar zie... andermans blog geeft me een duwtje in de rug. Lehti vraagt zich af welke vis ze heeft gegeten, reactiegewijs geraken we het niet meteen eens en dan....
dàn grijpt Olijf nog eens naar een boekje.
't Is eentje dat ik ooit kado kreeg. Dertien jaar geleden om precies te zijn... waarmee u, aandachtige lezer, waarschijnlijk weet wie de gever was (maar verder is dit detail van generlei belang).
Terwijl ik zoek, vind en op Tinternet dankzij de Italiaanse naam en via de Latijnse een gepaste Néderlands benaming Google, begint het opnieuw te kriebelen. Om te zien, te weten en met kennis van zaken te spreken.
Ik ben niet zéker maar ik dénk dat Lehti, zonder het te weten, het vuurtje onder m'n water heeft aangestoken.
Afwachten maar.... :)
En nu ik tòch naar een medeblogster verwijs en denk aan het feit dat ik ongewild het onderwerp van een derde blogster "stal" ... Lehti had het vandaag over zonnen en manen.
Nét nadat ik naar huis toe keerde van een koopavond (Yessss.. het netbookje is besteld en komt maandag aan.. hetgeen m'n blogactiviteiten op reis zeer zeker zal vergemakkelijken, juich juich), vond ik op m'n weg naar huis een zon om U tegen te zeggen. Eentje zonder huizen voor (hoewel niet aan zee). Het apparasie stond helaas op superzoom en leverde dit op.
Boos op mezelf om m'n fotografische onoplettendheid mòest en zou ik de zon opnieuw vastleggen.
... en faalde jammerlijk. Alles bewogen (en ik zeg u niet waarom :))
Koos desondanks nog de juiste afrit in de hoop die oranje bal nog te kunnen zien (en nu weet u dus wèl waarom de andere foto's bewogen waren...), besefte na een ommetje dattie intussen te laag stond en "nam" dan maar dit.
Beter dan nix.
En toen...
toen reed ik braaf naar huis.
U weet het of u weet het niet: Olijf was ooit, ergens in een ver verleden, duikster.
Ik deed dat soms met veel en dan weer met minder overgave. Maar duikster was ik.
Ooit komt dat misschien nog goed en wel terug maar dat laat ik momenteel in het midden.
De Oosterschelde, in m'n laatste actieve duikjaren m'n belangrijkste "werk"terrein, trekt me niet zo erg meer aan. En zolang de Méditerraneej te ver af ligt, zullen de onderwateractiviteiten redelijk beperkt blijven.
Hoe dan ook: er wàs een tijd dat ik jongleerde met duikflessen en vissenboekjes.
Dat er in een nòg verder verleden ook een studie Biologie aan was voorafgegaan hielp alleen maar in het relatief gemakkelijk onthouden van de ooo zo broodnodige Latijnse namen.
Maar alles was stilaan, bijna ongemerkt op de achtergrond geraakt.
De boekjes raakte ik ook al een poos niet meer aan. Ieder jaar gingen er steeds minder boekjes mee op reis (gedeeltelijk ook ingegeven door de gewichtslimiet op vliegtuigbagage).
Maar zie... andermans blog geeft me een duwtje in de rug. Lehti vraagt zich af welke vis ze heeft gegeten, reactiegewijs geraken we het niet meteen eens en dan....
dàn grijpt Olijf nog eens naar een boekje.
't Is eentje dat ik ooit kado kreeg. Dertien jaar geleden om precies te zijn... waarmee u, aandachtige lezer, waarschijnlijk weet wie de gever was (maar verder is dit detail van generlei belang).
Terwijl ik zoek, vind en op Tinternet dankzij de Italiaanse naam en via de Latijnse een gepaste Néderlands benaming Google, begint het opnieuw te kriebelen. Om te zien, te weten en met kennis van zaken te spreken.
Ik ben niet zéker maar ik dénk dat Lehti, zonder het te weten, het vuurtje onder m'n water heeft aangestoken.
Afwachten maar.... :)
 |
| niet het meest flashy exemplaar onder m'n boekjes, maar wél een erg handig :) |
En nu ik tòch naar een medeblogster verwijs en denk aan het feit dat ik ongewild het onderwerp van een derde blogster "stal" ... Lehti had het vandaag over zonnen en manen.
Nét nadat ik naar huis toe keerde van een koopavond (Yessss.. het netbookje is besteld en komt maandag aan.. hetgeen m'n blogactiviteiten op reis zeer zeker zal vergemakkelijken, juich juich), vond ik op m'n weg naar huis een zon om U tegen te zeggen. Eentje zonder huizen voor (hoewel niet aan zee). Het apparasie stond helaas op superzoom en leverde dit op.
 |
| al zeg ik het zelf... het hééft wel wat... |
... en faalde jammerlijk. Alles bewogen (en ik zeg u niet waarom :))
Koos desondanks nog de juiste afrit in de hoop die oranje bal nog te kunnen zien (en nu weet u dus wèl waarom de andere foto's bewogen waren...), besefte na een ommetje dattie intussen te laag stond en "nam" dan maar dit.
Beter dan nix.
En toen...
toen reed ik braaf naar huis.
donderdag 15 september 2011
onvervalst dromen
Voor wie onder u denkt dat Olijf één en al prakticiteit en nadenkerij is...
U heeft gelijk.
Of misschien ook niet.:)
Soms wordt een hele avond gevuld met niet veel meer dan irreële dromerijen over dingen die misschien wèl en misschien niet zullen komen.
Mèt of zonder mensen die daarin een belangrijke rol spelen.
Puur fantaseren zoals een kind dat doet. Zonder limieten en zonder enige wortel in de realiteit.
Nu kan ik me afvragen of dat "erg" is of niet.
En de conclusie vandaag (en ènkel vandaag?) is .... NOPE :)
's goed genoeg voor vandaag.
Morgen is een andere dag :):):)
U heeft gelijk.
Of misschien ook niet.:)
Soms wordt een hele avond gevuld met niet veel meer dan irreële dromerijen over dingen die misschien wèl en misschien niet zullen komen.
Mèt of zonder mensen die daarin een belangrijke rol spelen.
Puur fantaseren zoals een kind dat doet. Zonder limieten en zonder enige wortel in de realiteit.
Nu kan ik me afvragen of dat "erg" is of niet.
En de conclusie vandaag (en ènkel vandaag?) is .... NOPE :)
's goed genoeg voor vandaag.
Morgen is een andere dag :):):)
 |
| Been there, done that, bought the T-shirt AND saw the movie. |
 |
| Giglio di mare... ooit gezien op enigste paasbezoek ooit |
 |
nog nooit mogen aanschouwen ginder.
Te onthouden :)
|
(Olijfnoot: één van de voordelen kinderloos & single zijn: je kan zo onwaarschijnlijk worden als je wil.... geen haan die ernaar kraait :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
 |
| voor de goeie maat nog eentje postdatum toegevoegd :) |
(allemaal internetpluks overigens...)
458
Geen vraag en biezonder weinig gefilosofeer.
Niet veel meer dan een vaststelling vandaag. Bij wijze van mijlpaal in onze Belgische geschiedenis. En anders gewoon een mijlpaal op deze blog :)
Na 458 dagen schijnen onze heren politici een akkoord te hebben bereikt over BHV en z'n splitsing.
Nog niets is zeker... Zolang niet àlles een akkoord heeft, kan ook de BHV-deal nog vallen.
Maar laat ons - in tegenstelling tot de reporters die met morbide graagte nieuwe doemverhalen zouden ontlokken aan de vermoeide onderhandelaars - er eens van uit gaan dat het LUKT.
Stèl nu.....
Al 457 dagen lang (op dag 1 was ik nog naïef optimistisch na m'n stembusgang) zit ik me af te vragen hoe het kan dat een land als het onze, potverdorie een schéét groot, met zulke onoverkomelijke problemen kampt dat het er maar niet uitgeraakt.
Kijk even rond u. Heelder continenten in hongersnood, landen in burger- (of anderssoortige) oorlog, nòg andere ten prooi aan epidemieën al dan niet tengevolge van natuurrampen
.... en WIJ blijven maar struikelen over een tààlkwestie???
Het probleem van luxe mag je gerust wel zeggen.
Of ben ik nu kinderlijk naïef?
En zo ja.... is dat erg?
'k ga er gewoon van uit dat het gelukt is, neh :)
Niet veel meer dan een vaststelling vandaag. Bij wijze van mijlpaal in onze Belgische geschiedenis. En anders gewoon een mijlpaal op deze blog :)
Na 458 dagen schijnen onze heren politici een akkoord te hebben bereikt over BHV en z'n splitsing.
Nog niets is zeker... Zolang niet àlles een akkoord heeft, kan ook de BHV-deal nog vallen.
Maar laat ons - in tegenstelling tot de reporters die met morbide graagte nieuwe doemverhalen zouden ontlokken aan de vermoeide onderhandelaars - er eens van uit gaan dat het LUKT.
Stèl nu.....
Al 457 dagen lang (op dag 1 was ik nog naïef optimistisch na m'n stembusgang) zit ik me af te vragen hoe het kan dat een land als het onze, potverdorie een schéét groot, met zulke onoverkomelijke problemen kampt dat het er maar niet uitgeraakt.
Kijk even rond u. Heelder continenten in hongersnood, landen in burger- (of anderssoortige) oorlog, nòg andere ten prooi aan epidemieën al dan niet tengevolge van natuurrampen
.... en WIJ blijven maar struikelen over een tààlkwestie???
Het probleem van luxe mag je gerust wel zeggen.
Of ben ik nu kinderlijk naïef?
En zo ja.... is dat erg?
'k ga er gewoon van uit dat het gelukt is, neh :)
woensdag 14 september 2011
Woensdagochtendvraag
Stel: je wordt wakker. Stel: je bekijkt het nieuws van gisteravond (omdat dat gisteren alwéér niet wilde lukken :) )
Stel: je hoort voor de X-te keer dat er een misdaad is begaan tegen de mensheid. En je vraagt je voor de Y-de keer dit jaar af... hoe zit dat nu? Mensheid of menselijkheid? En waarom verandert dat periodiek? Wie beslist daarover en waarom?
Er bestààn productiever en zeer zeker meer optimistisch getinte gedachten dan deze op een woensdagochtend, maar goed.... deze vraag rent alweer rondjes door m'n hoofd.
Een eerste stap is die zaak Googlen. Zo voorkom ik - hoop ik - nutteloze hersenspinsels en domme ondoordachte uitspraken.
Blijkt dat Mensheid/Menselijkheid niet het enige dilemma is. Dit is wat Taaladvies.net erover te zeggen heeft: Misdaden/misdrijven tegen de menselijkheid/mensheid
Een woord van waarschuwing: best wel interessant maar bijzonder lang. Goed indien het u interesseert. Indien minder interesse -> ziehier de kortere versie.
Veel heeft te maken met juridische definities blijkbaar. En Nederlandse en Belgische strafwetboeken.
We - lees: de Nederlandstalige gemeenschappen - houden er, zo te zien, andere begrippen op na.
Goed, dit artikel legt dat haarfijn uit.
Wat het me NIET uitlegt, is waarom onze journalisten bij tijd en wijlen zeer consequent de term menselijkheid gebruiken en dan weer een poos éénlijnig mensheid.
Olijf meent te zijn opgegroeid met misdaden tegen de mensheid. Groot was dan ook m'n verbazing een paar jaren geleden toen bleek dat ik het al die tijd OF verkeerd gehoord had OF verkeerd gebruikt (het me misschien zelfs wel verkeerd herinnerde???).
En net nu ik het na enkele jaren menselijkheid-hersenspoeling gewoon was geworden, hebben onze verslaggevers het opnieuw over mensheid.
Olijf houdt van duidelijkheid en is bij deze officieel verward.
Ik vraag me af hoe dat in z'n werk gaat: het vervangen van de ene term door de andere. Worden daar speciale vergaderingen voor georganiseerd bij de Nieuwsdienstredactie? En wie is daar dan aanwezig? Alle journalisten of enkel de prominente? Of mag de directie alléén daarover beslissen? En waarom? Omdat ze de ene term beu-gehoord zijn of omdat ze innovatie/renovatie hoog in het vaandel dragen? Wordt er op voorhand beslist hoe lang ze de ene dan wel de andere term zullen gebruiken of wordt dat aan het toeval overgelaten? Wordt het bij unanimiteit beslist of mag er verdeeldheid heersen? En in geval van verdeeldheid, hoeveel meerderheid is nodig om door te gaan zoals vroeger of een nieuwe weg in te slaan?
U ziet... vragen genoeg.
Op het radionieuws gisteravond hoorde ik dat een groep slachtoffers van sexueel misbruik door leden van de RK-kerk de paus en een handvol andere prominenten gaan aanklagen voor misdaden tegen de mensheid. MENSHEID.
Los van de correctheid van de term schijnt Vlaams Hooglereaar en kerkjurist Rik Torfs van mening te zijn dat deze aanklacht nul kansen op honderd heeft om ontvankelijk te worden verklaard... om allerlei redenen die te ver gaan voor deze blog.
Heel kort denkt hij dat als de paus en zijn companen hun handen niet daadwerkelijk hebben vuil gemaakt aan deze kwestie, de aanklacht als null and void zal worden beschouwd.
Schuldig verzuim ... is dat geen juridische term, vraag ik me af?
Nochtans lees je in diverse online artikels dat er best wel een stevig dossier werd opgebouwd.... 20 000 pagina's dik asjeblief.
Een artikel eindigt met volgende bedenkingen:
"Volgens een VN-verdrag kunnen deze misdaden niet verjaren. Toch is het de vraag of de klacht enige kans maakt. Het Vaticaan erkent het Internationaal Strafhof namelijk niet."
Tja... als het Vaticaan het Internationaal Strafhof niet erkent... dan is er geen vuiltje aan de lucht, juist?
"Ik erkèn u niet. Wat vindt u dààr van?" (maakt lange neus en steekt tong uit.. nèèh nèh neneèèèh nèh)
Doet me gek genoeg denken aan een paar andere misdadigers tegen de menselijkheid... die erkenden hun respectievelijke rechtbanken ook niet....
En zodra ze geen andere keuze hadden dan de rechtspraak te ondergaan, werden ze stante pede "zeer ziek"... òòk een schitterende manier om niet te hoeven opdagen.
Wij blijven dat slikken... sigh.
MAAARRRR ik wil graag eindigen met een vrolijke noot.
Tijdens het ochtendlijk haardroogritueel kreeg Olijf bezoek.
Van een langpootmug.
Ze landde in de lavabo...
Vond het vreemd dat het dier binnen was gekomen, maar met alle ramen die open staan, neem ik aan dat het niet echt verwonderlijk is. De sukkel was in het beste geval nieuwsgierig geweest en in het slechtste geval gewoon aangezogen door één of andere luchtverplaatsing (wie weet hoe al die open ramen wervelende luchtstromen kunnen creëren?).
Na enkele minuten vroeg ik me af waarom de mug bleef zitten. Er viel niets te beleven in m'n lavabo en ze moest intussen toch wel doorhebben dat daar weinig verandering in zou komen?
Waarna m'n centje viel. ... Ze plakte vast. In de druppels .
Met zulke lange poten en biezònder weinig spierkracht geraakte den duts niet meer los.
Die poten dienen om te landen, ziet u... niet om te plakken en vervolgens weer los te trekken.
Dus deed ik wat Olijf altijd deed. M'n tijdelijke huisgenoot vastleggen... op de foto that is en hem daarna de vrijheid gegeven. Voor de curieuzeneuzemosterdpotten onder u: zo'n beest voel je zelfs niet zitten in je hand :)
Nu vraag ik me af.... heb ik een goede daad jegens de muggelijkheid begaan? Of hoort dat mugheid te zijn?
Oh! Bijna vergeten. "Mijn" spinneke van gisteren... Web was er nog, zij het enigszins verhuisd. Ze moet hebben beseft dat haar dwarse oversteek om problemen vragen was :)
Stel: je hoort voor de X-te keer dat er een misdaad is begaan tegen de mensheid. En je vraagt je voor de Y-de keer dit jaar af... hoe zit dat nu? Mensheid of menselijkheid? En waarom verandert dat periodiek? Wie beslist daarover en waarom?
Er bestààn productiever en zeer zeker meer optimistisch getinte gedachten dan deze op een woensdagochtend, maar goed.... deze vraag rent alweer rondjes door m'n hoofd.
Een eerste stap is die zaak Googlen. Zo voorkom ik - hoop ik - nutteloze hersenspinsels en domme ondoordachte uitspraken.
Blijkt dat Mensheid/Menselijkheid niet het enige dilemma is. Dit is wat Taaladvies.net erover te zeggen heeft: Misdaden/misdrijven tegen de menselijkheid/mensheid
Een woord van waarschuwing: best wel interessant maar bijzonder lang. Goed indien het u interesseert. Indien minder interesse -> ziehier de kortere versie.
Veel heeft te maken met juridische definities blijkbaar. En Nederlandse en Belgische strafwetboeken.
We - lees: de Nederlandstalige gemeenschappen - houden er, zo te zien, andere begrippen op na.
Goed, dit artikel legt dat haarfijn uit.
Wat het me NIET uitlegt, is waarom onze journalisten bij tijd en wijlen zeer consequent de term menselijkheid gebruiken en dan weer een poos éénlijnig mensheid.
Olijf meent te zijn opgegroeid met misdaden tegen de mensheid. Groot was dan ook m'n verbazing een paar jaren geleden toen bleek dat ik het al die tijd OF verkeerd gehoord had OF verkeerd gebruikt (het me misschien zelfs wel verkeerd herinnerde???).
En net nu ik het na enkele jaren menselijkheid-hersenspoeling gewoon was geworden, hebben onze verslaggevers het opnieuw over mensheid.
Olijf houdt van duidelijkheid en is bij deze officieel verward.
Ik vraag me af hoe dat in z'n werk gaat: het vervangen van de ene term door de andere. Worden daar speciale vergaderingen voor georganiseerd bij de Nieuwsdienstredactie? En wie is daar dan aanwezig? Alle journalisten of enkel de prominente? Of mag de directie alléén daarover beslissen? En waarom? Omdat ze de ene term beu-gehoord zijn of omdat ze innovatie/renovatie hoog in het vaandel dragen? Wordt er op voorhand beslist hoe lang ze de ene dan wel de andere term zullen gebruiken of wordt dat aan het toeval overgelaten? Wordt het bij unanimiteit beslist of mag er verdeeldheid heersen? En in geval van verdeeldheid, hoeveel meerderheid is nodig om door te gaan zoals vroeger of een nieuwe weg in te slaan?
U ziet... vragen genoeg.
Op het radionieuws gisteravond hoorde ik dat een groep slachtoffers van sexueel misbruik door leden van de RK-kerk de paus en een handvol andere prominenten gaan aanklagen voor misdaden tegen de mensheid. MENSHEID.
Los van de correctheid van de term schijnt Vlaams Hooglereaar en kerkjurist Rik Torfs van mening te zijn dat deze aanklacht nul kansen op honderd heeft om ontvankelijk te worden verklaard... om allerlei redenen die te ver gaan voor deze blog.
Heel kort denkt hij dat als de paus en zijn companen hun handen niet daadwerkelijk hebben vuil gemaakt aan deze kwestie, de aanklacht als null and void zal worden beschouwd.
Schuldig verzuim ... is dat geen juridische term, vraag ik me af?
Nochtans lees je in diverse online artikels dat er best wel een stevig dossier werd opgebouwd.... 20 000 pagina's dik asjeblief.
Een artikel eindigt met volgende bedenkingen:
"Volgens een VN-verdrag kunnen deze misdaden niet verjaren. Toch is het de vraag of de klacht enige kans maakt. Het Vaticaan erkent het Internationaal Strafhof namelijk niet."
Tja... als het Vaticaan het Internationaal Strafhof niet erkent... dan is er geen vuiltje aan de lucht, juist?
"Ik erkèn u niet. Wat vindt u dààr van?" (maakt lange neus en steekt tong uit.. nèèh nèh neneèèèh nèh)
Doet me gek genoeg denken aan een paar andere misdadigers tegen de menselijkheid... die erkenden hun respectievelijke rechtbanken ook niet....
En zodra ze geen andere keuze hadden dan de rechtspraak te ondergaan, werden ze stante pede "zeer ziek"... òòk een schitterende manier om niet te hoeven opdagen.
Wij blijven dat slikken... sigh.
MAAARRRR ik wil graag eindigen met een vrolijke noot.
Tijdens het ochtendlijk haardroogritueel kreeg Olijf bezoek.
Van een langpootmug.
Ze landde in de lavabo...
Vond het vreemd dat het dier binnen was gekomen, maar met alle ramen die open staan, neem ik aan dat het niet echt verwonderlijk is. De sukkel was in het beste geval nieuwsgierig geweest en in het slechtste geval gewoon aangezogen door één of andere luchtverplaatsing (wie weet hoe al die open ramen wervelende luchtstromen kunnen creëren?).
Na enkele minuten vroeg ik me af waarom de mug bleef zitten. Er viel niets te beleven in m'n lavabo en ze moest intussen toch wel doorhebben dat daar weinig verandering in zou komen?
Waarna m'n centje viel. ... Ze plakte vast. In de druppels .
Met zulke lange poten en biezònder weinig spierkracht geraakte den duts niet meer los.
Die poten dienen om te landen, ziet u... niet om te plakken en vervolgens weer los te trekken.
Dus deed ik wat Olijf altijd deed. M'n tijdelijke huisgenoot vastleggen... op de foto that is en hem daarna de vrijheid gegeven. Voor de curieuzeneuzemosterdpotten onder u: zo'n beest voel je zelfs niet zitten in je hand :)
Nu vraag ik me af.... heb ik een goede daad jegens de muggelijkheid begaan? Of hoort dat mugheid te zijn?
 |
| zoek de fout |
Oh! Bijna vergeten. "Mijn" spinneke van gisteren... Web was er nog, zij het enigszins verhuisd. Ze moet hebben beseft dat haar dwarse oversteek om problemen vragen was :)
dinsdag 13 september 2011
Bouwactiviteiten
Afgelopen weekend hield Olijf zich onder meer onledig met het fotograferen van spinnen in de tuin.
En wel hierom: in een zeldzame spurt van werkwilligheid, wou ik wat wiedwerk doen in "de tuin". Edoch... zulks werd mij zo goed als onmogelijk gemaakt door het enòrme aantal spinnen die m'n tuintje hadden volgesponnen. Geen tak, geen struik, geen plant was onbeweven. Er was geen doorkomen aan... tenzij ik hun web zou vernietigen.
En die sukkeltjes zaten daar zo geduldig te wachten op hun volgende maaltijd, dat m'n hart brak en ik dan maar een hoekje zocht waar géén spinnen zaten.
OK, sommige spinnekes zagen er beter doorvoed uit dan andere, maar dan nòg... wieden leek me een uitstelbare taak... in dàt deel van de tuin dan toch (perfect excuus, vindt u ook niet?).
De foto's haalden de blog (nog) niet omdat een aantal kiekjes griezelig goed gelukt waren. Geen haartje, geen stekel, geen poot bleef onzichtbaar. Zelfs Olijf - en ik ben heus geen arachnofoob - werd er met momenten lichtjes ongemakkelijk van :)
Vanochtend was ik voor één keer es tijdig klaar om met gemak naar het werk te vertrekken.
Stapte resoluut, gepakken en geladen, naar buiten en op weg naar het tuinpoortje... tot m'n blijkbaar al erg wakkere ochtendoog een nijvere spin opmerkte. Het dier had een méterslange draad gespannen van een struik naar de muur van m'n huis en was volop bezig met het weven van haar web.
Foto-apparasie, altijd - zoals u intussen weet - bij de hand, werd bovengehaald voor een paar momentopnamen.
Volgende beelden zijn NIET voor gevoelige zielen. U bent gewaarschuwd.
Niet zeker of de foto's geslaagd waren (geen tijd om te checken), liet ik er nog een filmpje op los. Zet het geluid gerust af: bij de overburen waren de tuinmannen volop bezig met hun zware machinerie :)
Olijf was diep onder de indruk van de spin en haar noeste arbeid. Na de opname kroop ik netjes onder haar bouwwerk door en nam me voor om ook vanavond oplettend te zijn bij m'n terugkeer.
Helaas.... hoe hàrd ik er vanavond onderweg in de auto aan dacht.... zodra ik thuis arriveerde bleef er van die oplettendheid niets over.
In alle eerlijkheid... ik heb niets gevoeld. Het web hing vanochtend ongeveer op ooghoogte... ik zòu het normaliter gevoeld hebben, mocht ik erdoor gelopen zijn... recht met m'n lelijke tronie door het fragiele bouwsel.
Ik kàn het fout hebben, maar ik vrees dat het web de windvlagen van vandaag niet doorstaan heeft.
Spijtig voor m'n spinnetje. Ze méénde het echt....zo naarstig als ze was.
Nagedachte....
soms wou ik dat het afwerken van m'n huis niet méér was dan een draadje uit m'n achterste trekken... da's wat veel gevraagd zeker?
Then again.... het zou ook geen gezicht zijn :)
En wel hierom: in een zeldzame spurt van werkwilligheid, wou ik wat wiedwerk doen in "de tuin". Edoch... zulks werd mij zo goed als onmogelijk gemaakt door het enòrme aantal spinnen die m'n tuintje hadden volgesponnen. Geen tak, geen struik, geen plant was onbeweven. Er was geen doorkomen aan... tenzij ik hun web zou vernietigen.
En die sukkeltjes zaten daar zo geduldig te wachten op hun volgende maaltijd, dat m'n hart brak en ik dan maar een hoekje zocht waar géén spinnen zaten.
OK, sommige spinnekes zagen er beter doorvoed uit dan andere, maar dan nòg... wieden leek me een uitstelbare taak... in dàt deel van de tuin dan toch (perfect excuus, vindt u ook niet?).
De foto's haalden de blog (nog) niet omdat een aantal kiekjes griezelig goed gelukt waren. Geen haartje, geen stekel, geen poot bleef onzichtbaar. Zelfs Olijf - en ik ben heus geen arachnofoob - werd er met momenten lichtjes ongemakkelijk van :)
Vanochtend was ik voor één keer es tijdig klaar om met gemak naar het werk te vertrekken.
Stapte resoluut, gepakken en geladen, naar buiten en op weg naar het tuinpoortje... tot m'n blijkbaar al erg wakkere ochtendoog een nijvere spin opmerkte. Het dier had een méterslange draad gespannen van een struik naar de muur van m'n huis en was volop bezig met het weven van haar web.
Foto-apparasie, altijd - zoals u intussen weet - bij de hand, werd bovengehaald voor een paar momentopnamen.
Volgende beelden zijn NIET voor gevoelige zielen. U bent gewaarschuwd.
 |
| hier hangt hij (of zij?) |
 |
| draadje uit de poep :) Den draad Harry, den drààd ..... |
Olijf was diep onder de indruk van de spin en haar noeste arbeid. Na de opname kroop ik netjes onder haar bouwwerk door en nam me voor om ook vanavond oplettend te zijn bij m'n terugkeer.
Helaas.... hoe hàrd ik er vanavond onderweg in de auto aan dacht.... zodra ik thuis arriveerde bleef er van die oplettendheid niets over.
In alle eerlijkheid... ik heb niets gevoeld. Het web hing vanochtend ongeveer op ooghoogte... ik zòu het normaliter gevoeld hebben, mocht ik erdoor gelopen zijn... recht met m'n lelijke tronie door het fragiele bouwsel.
Ik kàn het fout hebben, maar ik vrees dat het web de windvlagen van vandaag niet doorstaan heeft.
Spijtig voor m'n spinnetje. Ze méénde het echt....zo naarstig als ze was.
Nagedachte....
soms wou ik dat het afwerken van m'n huis niet méér was dan een draadje uit m'n achterste trekken... da's wat veel gevraagd zeker?
Then again.... het zou ook geen gezicht zijn :)
zondag 11 september 2011
Kavijaks
Heel even een shock.
Of ook niet echt.
Tot in 2007 had ik nooit van de Kavijaks gehoord. Maar ik werd attent gemaakt op hun bestaan en kreeg 1 afstammeling zelfs met regelmaat te zien. M'n sympathie voor die afstammeling was niet bijzonder groot, zelfs voor ik geacht werd op de hoogte te zijn van de familiereputatie.
Tot 2008 kon het me ook geen ene reet schelen.
Tot een tweede afstammeling m'n leven deels beïnvloedde...
en ik merkte hoe ZIEK die familie is.
Daarom
werd ik een rilling gewaar
toen op het einde van de aflevering
(geheel per ongeluk heengezapt)
de naam Vantorre verscheen, Jozef Vantorre. (Wikipedia, het boek én de film zijn meteen de reden waarom deze naam voluit op de blog mag)
En even, héél even alles terugkwam.
Meneer Vantorre, voorwaar een getormenteerd man dankzij z'n familiegeschiedis, scheen z'n boeken te ondertekenen zonder hoofdletters en wel als volgt:
veel leesgenoegen vanwege de kavijaks. wij hielden van geen hoofdletters.
wij hielden van stoofvlees en onze pisemmer. en nog het meest van elkaar.
De kinderen, waarvan ik er twee "mocht" kennen, zouden zulke onzin met dezelfde overtuiging hebben verkondigd. Waarna - en dat kan ik u met de hand op het hart verzekeren - u hun gespleten verklaring meteen verticaal mocht klasseren. Om vlak dààrna - als je wist wat goed voor je was - je telefoonnummer en als het effe kon je naam en adres te veranderen.
Ergens op Tinternet lees ik dit over het boek, het verhaal.
Het is een kroniek van vallen en opstaan, van samenspannen om te kunnen overleven tijdens de Duitse bezetting. Maar “de kavijaks’ gaat ook over familierelaties en over volwassen worden. Soms ontroerend en schrijnend, soms hilarisch.
Mijn close encounters waren meestal schrijnend. Ontroerend en hilarisch NOOIT. Mààr...ik zat al 1 (zieke) generatie verder. Misschien lag het daar aan....
Blij dat ze in m'n verleden liggen maar tòch... zonet ging die koude rilling over m'n rug.
Maar door DIT te schrijven, maak ik me er weer vanaf.
Of ook niet echt.
Tot in 2007 had ik nooit van de Kavijaks gehoord. Maar ik werd attent gemaakt op hun bestaan en kreeg 1 afstammeling zelfs met regelmaat te zien. M'n sympathie voor die afstammeling was niet bijzonder groot, zelfs voor ik geacht werd op de hoogte te zijn van de familiereputatie.
Tot 2008 kon het me ook geen ene reet schelen.
Tot een tweede afstammeling m'n leven deels beïnvloedde...
en ik merkte hoe ZIEK die familie is.
Daarom
werd ik een rilling gewaar
toen op het einde van de aflevering
(geheel per ongeluk heengezapt)
de naam Vantorre verscheen, Jozef Vantorre. (Wikipedia, het boek én de film zijn meteen de reden waarom deze naam voluit op de blog mag)
En even, héél even alles terugkwam.
Meneer Vantorre, voorwaar een getormenteerd man dankzij z'n familiegeschiedis, scheen z'n boeken te ondertekenen zonder hoofdletters en wel als volgt:
veel leesgenoegen vanwege de kavijaks. wij hielden van geen hoofdletters.
wij hielden van stoofvlees en onze pisemmer. en nog het meest van elkaar.
De kinderen, waarvan ik er twee "mocht" kennen, zouden zulke onzin met dezelfde overtuiging hebben verkondigd. Waarna - en dat kan ik u met de hand op het hart verzekeren - u hun gespleten verklaring meteen verticaal mocht klasseren. Om vlak dààrna - als je wist wat goed voor je was - je telefoonnummer en als het effe kon je naam en adres te veranderen.
Ergens op Tinternet lees ik dit over het boek, het verhaal.
Het is een kroniek van vallen en opstaan, van samenspannen om te kunnen overleven tijdens de Duitse bezetting. Maar “de kavijaks’ gaat ook over familierelaties en over volwassen worden. Soms ontroerend en schrijnend, soms hilarisch.
Mijn close encounters waren meestal schrijnend. Ontroerend en hilarisch NOOIT. Mààr...ik zat al 1 (zieke) generatie verder. Misschien lag het daar aan....
Blij dat ze in m'n verleden liggen maar tòch... zonet ging die koude rilling over m'n rug.
Maar door DIT te schrijven, maak ik me er weer vanaf.
Invidia,... nog even
Ziezo, Olijf heeft geslapen. Lang.
Even wakker geworden om 7u omdat ik wél de wekkerradio maar niet de gsm-wekker had afgezet.
Nadat ik de koekoek-tsjieptsjiep gsm-wekker had afgezet, wilde een extra dutje nog lukken. Al bij al een goeie nachtrust gehad.
Enkel een nogal akelige droom over m'n ouders verstoorde m'n slaperige vredigheid en ik weet niet meteen wat ik van die droom moet denken (ALS ik daar al wat van "moet" denken) maar ik mag écht niet klagen: vandaag voel ik me helemaal uitgerust!
Met 1 opgewarmde koffie al in het ochtendlijke keelgat (hoe ONglamoureus kan het leven van een happy single worden? ;)) en geduldig wachtend op een tweede vers gezette koffie komt het brein vrij snel op gang. Of het efficiënt werkt, laat ik in het midden :)
Ik denk nog even na over invidia en waarom het naar mijn gevoel niet correct vertaald wordt als afgunst.
Afgunst klinkt wat mij betreft zo mogelijk nog negatiever dan jaloezie (als dat al mogelijk is). Iemand heeft/beleeft iets wat "jij" met je afgunst hem/haar niet van harte gunt. Of je vindt dat het jou net zo goed (of zelfs méér) toekomt dan die undeserving b*stard. Nu ja... ik druk me even vrij extreem uit... maar in z'n lelijkste vorm komt het hierop neer, toch?
Invidia daarentegen...
Mòòi is invidia niet... maar lelijk òòk niet.
Al was het maar omdat het ook als werkwoord kan worden gebezigd. Ti invidio. Ik verafgunst je (???)
Wij in de lage landen kunnen jaloers ZIJN en afgunstig ZIJN maar we jaloezieën niet, net zo min als we kunnen verafgunsten.
Wacht... een voorbeeld kan (hopelijk) klaarheid brengen.
Stel - ik neem een héél willekeurig onderwerp :) - iemand laat FacebookMobile-gewijs weten dat ze op dit eigenste ogenblik een frisse Mojito zit te drinken terwijl ze sfeervol mijmert bij het zicht op een ondergaande zon aan zee, voeten diep in het koeler wordende zand gegraven. Jij zit thuis voor je pc (of Mac, allez kom, ik wil niet discrimineren), sokken aan omdat de kou niet te harden is en buiten klettert de regen alwéér tegen de ramen.
Een "ik ben zooooooo jaloeeeeeeeeers!" ontleent z'n welgemeendheid enkel aan het feit dat je je klinkers wat uitrekt en je er voor de goede maat nog een smiley-tje aan toevoegt. De lucky so-and-so, nog steeds intens genietend van haar Mojito aan dat idyllische strand, glimlacht even gelukzalig bij het lezen van de reactie en weet dat haar minder fortuinlijke, sokkendragende vriend(in) haar deze ervaring van harte gunt maar er zèlf graag ook bij was geweest.
In 't Italiaans kan je kortweg schrijven "Quanto ti invidio!" zonder tirlantijntjes en de boodschap komt evengoed over. Toegegeven, de eind-o màg langer en een smiley kan nooit kwaad (wat deden we vroeger zònder smiley's vraag ik me inmiddels af) maar ook zònder kan het perfect.
Dat is mijn aanvoelen van het verschil.
Maar ik kan het fout hebben.
Een perfect tweetalige native Italian zou me misschien kunnen terechtwijzen. Maar die leest m'n blog niet. En Olijf is niet perfect tweetalig. Eerder onperfect meertalig. Hetgeen al vaak genoeg z'n nut bewezen heeft maar het brengt me vandaag niet veel verder dan gewoon "aanvoelen" dat je sommige dingen niet perfect kàn vertalen.
Taal is iets geweldigs. En brengt me tot de Eskimo's en hun woorden voor sneeuw.
Vooraleer te ontsteken in lyrische ontboezemingen daaromtrent, ben ik "slim" genoeg om dat feit even te Googlen.
Wikipedia zet me binnen de 5 minuten op m'n plaats.
Eerder een mythe, dat verhaal over sneeuw en Eskimo's (net zoals - en nu wijk ik vréselijk af! - de mythe over spinazie en z'n hoog ijzergehalte... ooit het resultaat van een typfout in een wetenschappelijk rapport! Hetgeen betekent dat Popeye z'n legendarische kracht net zo goed had kunnen halen uit een blikje ingemaakte bonen... Jeezzzz... zat er marihuana in m'n ochtendkoffie???)
Ik nodig u uit om het Sneeuwwoordenverhaal even te lezen: het duurt niet lang.
"Wij" (en voor het doel van dit betoog zijn "wij" even Europeaan en niet Belg, Nederlander, Brit of Duitser) beschikken naar het schijnt over een éven grote woordenschat voor sneeuw als de Eskimo's (overigens ook een incorrecte term maar dit zou me te ver leiden). Het is een kwestie van even verder kijken dan je romantische neus lang is, zoals het Wikipedia-artikel aangeeft.
Er zijn - dit gaat niet aan mij voorbij - vermoedelijk véél uitgebreider en betrouwbaarder bronnen dan ènkel Wikipedia... maar het is zondagochtend en deze introductie is voor Olijf voorlopig genoeg.
Waarmee ik enkel wilde zeggen...
Invidio vriendinnen N en AM om hoe ze altijd een kraaknet huis hebben... omdat dat zo gewèldig is en ik dat òòk graag zou kunnen
Invidio sommige eerder genoemde (en toekomstig nog niet genoemde) bloggers om hun taalvaardigheid... omdat ze het zo goed doen en ik dat òòk zou willen kunnen
Invidio vriendin B om haar moed toen ze enkele jaren geleden besloot om op eigen poten te gaan staan en in een zelfstandige beroepsactiviteit stapte... omdat moed en een besluit nemen zo krachtig is en ik dat òòk zou willen durven.
Invidio een heleboel mensen om hun fantastische kwaliteiten. Ik gun het hen, ik bewonder hen erom en in het allerzwakste geval dient het als spiegel voor Olijf om te werken aan dingen/kwaliteiten die ik nog niet (ten volle) bezit.
In géén geval ben ik jaloers of afgunstig omdat zij iets hebben/kunnen dat ik niet heb/kan.
Invidia toont me m'n werkpunten, jaloezie niet. Enfin, dat vind IK :)
How about that for some sunday morning thinking? :)
Tijd om es in gang te schieten. Te werken dus...
Even wakker geworden om 7u omdat ik wél de wekkerradio maar niet de gsm-wekker had afgezet.
Nadat ik de koekoek-tsjieptsjiep gsm-wekker had afgezet, wilde een extra dutje nog lukken. Al bij al een goeie nachtrust gehad.
Enkel een nogal akelige droom over m'n ouders verstoorde m'n slaperige vredigheid en ik weet niet meteen wat ik van die droom moet denken (ALS ik daar al wat van "moet" denken) maar ik mag écht niet klagen: vandaag voel ik me helemaal uitgerust!
Met 1 opgewarmde koffie al in het ochtendlijke keelgat (hoe ONglamoureus kan het leven van een happy single worden? ;)) en geduldig wachtend op een tweede vers gezette koffie komt het brein vrij snel op gang. Of het efficiënt werkt, laat ik in het midden :)
Ik denk nog even na over invidia en waarom het naar mijn gevoel niet correct vertaald wordt als afgunst.
Afgunst klinkt wat mij betreft zo mogelijk nog negatiever dan jaloezie (als dat al mogelijk is). Iemand heeft/beleeft iets wat "jij" met je afgunst hem/haar niet van harte gunt. Of je vindt dat het jou net zo goed (of zelfs méér) toekomt dan die undeserving b*stard. Nu ja... ik druk me even vrij extreem uit... maar in z'n lelijkste vorm komt het hierop neer, toch?
Invidia daarentegen...
Mòòi is invidia niet... maar lelijk òòk niet.
Al was het maar omdat het ook als werkwoord kan worden gebezigd. Ti invidio. Ik verafgunst je (???)
Wij in de lage landen kunnen jaloers ZIJN en afgunstig ZIJN maar we jaloezieën niet, net zo min als we kunnen verafgunsten.
Wacht... een voorbeeld kan (hopelijk) klaarheid brengen.
Stel - ik neem een héél willekeurig onderwerp :) - iemand laat FacebookMobile-gewijs weten dat ze op dit eigenste ogenblik een frisse Mojito zit te drinken terwijl ze sfeervol mijmert bij het zicht op een ondergaande zon aan zee, voeten diep in het koeler wordende zand gegraven. Jij zit thuis voor je pc (of Mac, allez kom, ik wil niet discrimineren), sokken aan omdat de kou niet te harden is en buiten klettert de regen alwéér tegen de ramen.
Een "ik ben zooooooo jaloeeeeeeeeers!" ontleent z'n welgemeendheid enkel aan het feit dat je je klinkers wat uitrekt en je er voor de goede maat nog een smiley-tje aan toevoegt. De lucky so-and-so, nog steeds intens genietend van haar Mojito aan dat idyllische strand, glimlacht even gelukzalig bij het lezen van de reactie en weet dat haar minder fortuinlijke, sokkendragende vriend(in) haar deze ervaring van harte gunt maar er zèlf graag ook bij was geweest.
In 't Italiaans kan je kortweg schrijven "Quanto ti invidio!" zonder tirlantijntjes en de boodschap komt evengoed over. Toegegeven, de eind-o màg langer en een smiley kan nooit kwaad (wat deden we vroeger zònder smiley's vraag ik me inmiddels af) maar ook zònder kan het perfect.
Dat is mijn aanvoelen van het verschil.
Maar ik kan het fout hebben.
Een perfect tweetalige native Italian zou me misschien kunnen terechtwijzen. Maar die leest m'n blog niet. En Olijf is niet perfect tweetalig. Eerder onperfect meertalig. Hetgeen al vaak genoeg z'n nut bewezen heeft maar het brengt me vandaag niet veel verder dan gewoon "aanvoelen" dat je sommige dingen niet perfect kàn vertalen.
Taal is iets geweldigs. En brengt me tot de Eskimo's en hun woorden voor sneeuw.
Vooraleer te ontsteken in lyrische ontboezemingen daaromtrent, ben ik "slim" genoeg om dat feit even te Googlen.
Wikipedia zet me binnen de 5 minuten op m'n plaats.
Eerder een mythe, dat verhaal over sneeuw en Eskimo's (net zoals - en nu wijk ik vréselijk af! - de mythe over spinazie en z'n hoog ijzergehalte... ooit het resultaat van een typfout in een wetenschappelijk rapport! Hetgeen betekent dat Popeye z'n legendarische kracht net zo goed had kunnen halen uit een blikje ingemaakte bonen... Jeezzzz... zat er marihuana in m'n ochtendkoffie???)
Ik nodig u uit om het Sneeuwwoordenverhaal even te lezen: het duurt niet lang.
"Wij" (en voor het doel van dit betoog zijn "wij" even Europeaan en niet Belg, Nederlander, Brit of Duitser) beschikken naar het schijnt over een éven grote woordenschat voor sneeuw als de Eskimo's (overigens ook een incorrecte term maar dit zou me te ver leiden). Het is een kwestie van even verder kijken dan je romantische neus lang is, zoals het Wikipedia-artikel aangeeft.
Er zijn - dit gaat niet aan mij voorbij - vermoedelijk véél uitgebreider en betrouwbaarder bronnen dan ènkel Wikipedia... maar het is zondagochtend en deze introductie is voor Olijf voorlopig genoeg.
Waarmee ik enkel wilde zeggen...
Invidio vriendinnen N en AM om hoe ze altijd een kraaknet huis hebben... omdat dat zo gewèldig is en ik dat òòk graag zou kunnen
Invidio sommige eerder genoemde (en toekomstig nog niet genoemde) bloggers om hun taalvaardigheid... omdat ze het zo goed doen en ik dat òòk zou willen kunnen
Invidio vriendin B om haar moed toen ze enkele jaren geleden besloot om op eigen poten te gaan staan en in een zelfstandige beroepsactiviteit stapte... omdat moed en een besluit nemen zo krachtig is en ik dat òòk zou willen durven.
Invidio een heleboel mensen om hun fantastische kwaliteiten. Ik gun het hen, ik bewonder hen erom en in het allerzwakste geval dient het als spiegel voor Olijf om te werken aan dingen/kwaliteiten die ik nog niet (ten volle) bezit.
In géén geval ben ik jaloers of afgunstig omdat zij iets hebben/kunnen dat ik niet heb/kan.
Invidia toont me m'n werkpunten, jaloezie niet. Enfin, dat vind IK :)
How about that for some sunday morning thinking? :)
Tijd om es in gang te schieten. Te werken dus...
zaterdag 10 september 2011
Pipì
Terwijl ik Tinternet ging sluiten maar de deur nog open stond, hoorde ik regendruppels vallen.
Drie, maximum vijf.
En toen nix meer.
Het klonk, vond ik in een moment van ongebruikelijk "poëtisch" denken, als een engeltje dat kwam piessen in m'n tuin. En dan weer verdween.
Het plasje uit de hemel bleef me bij.
Tot een flashback me pakweg 35 jaar terug katapulteerde naar onbevangen vakanties, zingend voor de poort van het appartementsgebouw met m'n vakantieboezemvriendinnetje Lia.
Lia Modugno uit Barletta.
Eén van de weinige namen die ik nooit zal vergeten.
Het moet zijn dat ze een diepe indruk op me heeft nagelaten. De meeste van m'n schoolvriendinnetjes - om u maar een vergelijkingspunt te geven - herinner ik me niet met naam en toenaam. Soms is zelfs hun voornaam tout court helemaal uit m'n geheugen gewist. Nix om fier op te zijn but there you have it.
Lia was een jaar of twee jonger dan Olijf en pakweg half zo breed. Olijf zat in haar mollige jaren.
Het was een levendig en opgewekt meisje dat altijd zong. En ze wou dat Olijf meezong.
Dus passeerden we onze vakanties tezamen al oefenend en zingend op het achterkoertje, in de garage, op het strand, in elkaars appartement tot we vonden dat we klaar waren voor het "grote" publiek: de nonkels en tante en papa's en mama's van dienst.
Eén keer, op het toppunt van onze carrière, haalden we zelfs een optreden in.... de plaatselijke slagerij :):):)
Ik heb die foto onlangs weergezien en dat op zich is een klein wonder omdat al onze foto's uit de kindertijd jaren geleden miraculeus verdwenen zijn. We kunnen ze niet meer vinden en dat stemt me soms een beetje triest. Af en toe wens ik hééél hard dat die ouwe foto's even miraculeus als ze verdwenen zijn terug tevoorschijn komen.
Maar wat heeft Lia te maken met plassende engeltjes, hoor ik u denken?
Het was een liedje dat ze me aanleerde. Eentje waarvan ik - hoe is het mogelijk? - vandaag nog alle woorden ken.
En dat ging zò.
Questa è la storia dei dodici angioletti
che scesero dal cielo per fare la pipì
poi videro con gli occhi spaghetti proprio lì
e si dimenticarono di fare la pipì
(pom pom pom pom - pom pom - pom pom pom pom pom pom
pom pom pom pom - pom pom - pom pom pom pom pom pom
pom pom pom pom ) [Olijfnoot... ze zijn correct geteld, alle 28 pom poms]
E adesso fratelli
che ci siamo divertiti
andiamo dietro quel, dietro quel muretto li
andiamo tutti insieme, andiamo tutti lì
andiamo tutti insieme a fare la pipì
(pom pom pom pom - pom pom - pom pom pom pom pom pom
pom pom pom pom - pom pom - pom pom pom pom pom pom
pom pom pom pom )
Zonder een letterllijke vertaling te maken, komt het hierop neer:
Het verhaal van 12 engeltjes die uit de hemelen nederdalen om een plasje te doen. Een bord spaghetti houdt hen van hun celestiale taak (tijdens de langdurige pom pom pom hoor je je voor te stellen hoe de engeltjes zich tegoed doen aan de pasta). Met hun buikjes gevuld neemt één engeltje het woord (het alfa-engeltje waarschijnlijk) en gebiedt z'n broertjes om nu te doen wat ze kwamen doen: plassen achter het muurtje.
De tweede pom pom pom geeft de toehoorder alweer de kans om zich een aanschouwelijke voorstelling te maken van 12 engeltjes met tomaatbesmeurde mondjes die achter een muurtje hun hemels watertje laten tinkelen.
End of story.
In gedachten zie ik mezelf daar in de slagerij het liedje zingen, geflankeerd door Lia en enkele jonge muzikanten, m'n buik schaamteloos vooruitgestoken en met kroezelige vlechten.
Olijf zag er - destijds de oudste en fors-ste uit de buurt - helemaal niet engelachtig uit... maar het publiek was vriendelijk genoeg om enthousiast te applaudiseren.
En wij glunderden.
Dàt waren nog eens tijden :)
PS.
U gelooft overigens niet wat Google me afbeeldingsgewijs voorstelde toen ik "plassend engeltje" intikte. Een onwaarschijnlijk beeldengamma dat varieerde van een veld madeliefjes over een foto van een knetterend haardvuur over een wel zéér interessante punk-haartooi over een hand-in-hand-foto van Mabel en Friso tot ... Susan Boyle...
Begrijpe wie begrijpen kan.
De enige plassende engel die ik vond, blijkt in Knokke te staan op het Driehoeksplein, heet Rose des Vents II (uiteraard, want we zitten in het Vlaams landsgedeelte...), staat manifest met piemel in de hand te urinen op z'n eingen windroos (= géén beeldspraak voor een ander deel van z'n anatomie ) en heeft méér weg van een zeer volwassen - weliswaar gevleugelde - man.
Baby-achtige engeltjes, meer in de stijl van Manneken Pis maar dan met vleugeltjes, vond ik niet.
Eerlijk is eerlijk: na het prinsenpaar en Susan Boyle gaf ik het op.
Voor de volledigheid: Rose Des Vents in Knokke. Zelf nooit gezien, hoe vaak ik er ook moge geweest zijn...
Drie, maximum vijf.
En toen nix meer.
Het klonk, vond ik in een moment van ongebruikelijk "poëtisch" denken, als een engeltje dat kwam piessen in m'n tuin. En dan weer verdween.
Het plasje uit de hemel bleef me bij.
Tot een flashback me pakweg 35 jaar terug katapulteerde naar onbevangen vakanties, zingend voor de poort van het appartementsgebouw met m'n vakantieboezemvriendinnetje Lia.
Lia Modugno uit Barletta.
Eén van de weinige namen die ik nooit zal vergeten.
Het moet zijn dat ze een diepe indruk op me heeft nagelaten. De meeste van m'n schoolvriendinnetjes - om u maar een vergelijkingspunt te geven - herinner ik me niet met naam en toenaam. Soms is zelfs hun voornaam tout court helemaal uit m'n geheugen gewist. Nix om fier op te zijn but there you have it.
Lia was een jaar of twee jonger dan Olijf en pakweg half zo breed. Olijf zat in haar mollige jaren.
Het was een levendig en opgewekt meisje dat altijd zong. En ze wou dat Olijf meezong.
Dus passeerden we onze vakanties tezamen al oefenend en zingend op het achterkoertje, in de garage, op het strand, in elkaars appartement tot we vonden dat we klaar waren voor het "grote" publiek: de nonkels en tante en papa's en mama's van dienst.
Eén keer, op het toppunt van onze carrière, haalden we zelfs een optreden in.... de plaatselijke slagerij :):):)
Ik heb die foto onlangs weergezien en dat op zich is een klein wonder omdat al onze foto's uit de kindertijd jaren geleden miraculeus verdwenen zijn. We kunnen ze niet meer vinden en dat stemt me soms een beetje triest. Af en toe wens ik hééél hard dat die ouwe foto's even miraculeus als ze verdwenen zijn terug tevoorschijn komen.
Maar wat heeft Lia te maken met plassende engeltjes, hoor ik u denken?
Het was een liedje dat ze me aanleerde. Eentje waarvan ik - hoe is het mogelijk? - vandaag nog alle woorden ken.
En dat ging zò.
Questa è la storia dei dodici angioletti
che scesero dal cielo per fare la pipì
poi videro con gli occhi spaghetti proprio lì
e si dimenticarono di fare la pipì
(pom pom pom pom - pom pom - pom pom pom pom pom pom
pom pom pom pom - pom pom - pom pom pom pom pom pom
pom pom pom pom ) [Olijfnoot... ze zijn correct geteld, alle 28 pom poms]
E adesso fratelli
che ci siamo divertiti
andiamo dietro quel, dietro quel muretto li
andiamo tutti insieme, andiamo tutti lì
andiamo tutti insieme a fare la pipì
(pom pom pom pom - pom pom - pom pom pom pom pom pom
pom pom pom pom - pom pom - pom pom pom pom pom pom
pom pom pom pom )
Zonder een letterllijke vertaling te maken, komt het hierop neer:
Het verhaal van 12 engeltjes die uit de hemelen nederdalen om een plasje te doen. Een bord spaghetti houdt hen van hun celestiale taak (tijdens de langdurige pom pom pom hoor je je voor te stellen hoe de engeltjes zich tegoed doen aan de pasta). Met hun buikjes gevuld neemt één engeltje het woord (het alfa-engeltje waarschijnlijk) en gebiedt z'n broertjes om nu te doen wat ze kwamen doen: plassen achter het muurtje.
De tweede pom pom pom geeft de toehoorder alweer de kans om zich een aanschouwelijke voorstelling te maken van 12 engeltjes met tomaatbesmeurde mondjes die achter een muurtje hun hemels watertje laten tinkelen.
End of story.
In gedachten zie ik mezelf daar in de slagerij het liedje zingen, geflankeerd door Lia en enkele jonge muzikanten, m'n buik schaamteloos vooruitgestoken en met kroezelige vlechten.
Olijf zag er - destijds de oudste en fors-ste uit de buurt - helemaal niet engelachtig uit... maar het publiek was vriendelijk genoeg om enthousiast te applaudiseren.
En wij glunderden.
Dàt waren nog eens tijden :)
PS.
U gelooft overigens niet wat Google me afbeeldingsgewijs voorstelde toen ik "plassend engeltje" intikte. Een onwaarschijnlijk beeldengamma dat varieerde van een veld madeliefjes over een foto van een knetterend haardvuur over een wel zéér interessante punk-haartooi over een hand-in-hand-foto van Mabel en Friso tot ... Susan Boyle...
Begrijpe wie begrijpen kan.
De enige plassende engel die ik vond, blijkt in Knokke te staan op het Driehoeksplein, heet Rose des Vents II (uiteraard, want we zitten in het Vlaams landsgedeelte...), staat manifest met piemel in de hand te urinen op z'n eingen windroos (= géén beeldspraak voor een ander deel van z'n anatomie ) en heeft méér weg van een zeer volwassen - weliswaar gevleugelde - man.
Baby-achtige engeltjes, meer in de stijl van Manneken Pis maar dan met vleugeltjes, vond ik niet.
Eerlijk is eerlijk: na het prinsenpaar en Susan Boyle gaf ik het op.
Voor de volledigheid: Rose Des Vents in Knokke. Zelf nooit gezien, hoe vaak ik er ook moge geweest zijn...
 |
| geleend van Sincfala.be |
Met de deur open
Zaterdag 10 september.
Olijf heeft de godganse zwoele zaterdagnamiddag er niets beters op gevonden dan haar professionele adminstratieve bezigheden te vervangen door wat fysiek werk... onder een ongeïsoleerd metalen magazijndak. Gekkenwerk. Maar het moest gebeuren.
En - zoals m'n teergeliefde collega in een vrijdagavondmail liet weten - de kabouters komen het niet doen. Waarna Olijf zichzelf virtueel in een Elfenpakje hees en de job aanpakte.
Sorteren. Bon, het zij zo. Verandering van spijs doet eten.
Rond zessen thuis en ik dacht "nog even lekker genieten van het zwoele avondweer"... hetgeen ik welgeteld een kwartier deed. Waarna ik - godsamme - weer nieuwsgierig werd naar wat er voor nieuws was verschenen op Tinternet.
De deur liet ik open, zodat de warmte van buiten m'n binnen zou kunnen verwarmen.
Er wàs nix nieuws, hetgeen me enigszins teleurstelde maar me niet tegenhield.
Dan zou ik maar op zoek gaan naar wat ouds. De nieuw ontdekte Freds hielden me bezig. En bezig. En bezig.
Mja...
Woorden schieten tekort en mocht ik al woorden vinden, dan nòg zouden ze tekort schieten... alsubegrijptwatikbedoel (waarschijnlijk niet vermits het ook mij verwart)
Mja dus.
Er zijn mensen die schrijven en mensen die schrijven.
Zij SCHRIJVEN.
en Hoe.
Niet alleen schrijven ze, ze denken na... terwijl je als doodgewone sterveling je brein langzaamaan tot het kookpunt voert met de vraag "waar hàlen ze't?"... net nadat je je jaloerse wens om dat òòk te kunnen moeizaam opzij had gezet.
Correctie: niet jaloers, wel afgunstig... of dat is toch wat de google-vertaalmachine me suggereert nadat ik gelosia heb vergeleken met invidia.
Vreemd, vind ik (even zijspronggewijs) dat ik het verschil tussen gelosia en invidia intuïtief aanvoel, terwijl jaloezie en afgunst wat mij betreft hetzelfde zijn.
Hoe dan ook: "groen van" ben ik niet maar het neemt niet weg dat ik dat graag òòk zou kunnen.
Gewoon. Alsof het niet m'n tweede maar éérste natuur was.
Maar goed, dàt kan ik niet. Niet op dat niveau. En tja... wakker zal ik er niet van liggen, maar het ware mooit geweest (het kunnen, niet het wakker liggen) :)
Na een uur of wat ononderbroken lezen en een licht schuldgevoel jegens mezelf omdat ik niet buiten maar binnen zat op wat mogelijks de laatste zwoele avond van het jaar zou kunnen zijn, liep ik even naar buiten (en hier betrap ik mezelf op een zware vernederlandsing want ik LIEP niet, ik STAPTE gewoon ...maar naar buiten stappen klinkt zo dom omdat ik mezelf dan Monty Python-gewijs een silly walk zie doen en wandelen in je eigen woonkamer doe je ook niet echt... waarmee m'n keuze voor het werkwoord lopen meteen en totààl overbodig verklaard wordt).
Ik BEGAF me dus naar buiten en aanschouwde de donkerder wordende lucht. Vanuit m'n linkerooghoek en heel in de verte zelfs een weerlicht. En op de grond een pot Lobelia's die er bij dit licht verdomde mooi uitzagen.
U raadt het. Olijf BEGAF zich weer naar binnen, zocht (en vond) het trouwe foto-apparasie (overigens zowat het enige in m'n huis dat ik ten allen tijde onmiddellijk vinden kan) en BEGAF zich wederom naar buiten.
Om te doen wat ik altijd doe: volkomen nutteloze foto's nemen van dingen die niemand behalve mezelf interesseren.
Zoals een slak, die ik niet bepaald liefheb omdat zij en haar maatjes zich steevast tegoed doen aan m'n basilicum, peterselie en andere aromatische etenswaren, daarbij potverdorie - en ik zou graag eens weten waaròm - professioneel al het onkruid in m'n tuin dat het verDIENT om te worden opgegeten negerend. (morgen strooi ik slakkenkorrels, neh).
De kiekjes van vandaag.
Op FB regent het uitnodigingen om snel naar buiten te rennen (ja rennen, lopen dus) om het imposante weerlicht te bekijken. Vanuit m'n raam zie ik het... achter de daken van m'n achterbuur.
En vloek intern omdat ik geen daken wil zien en even goed niet gemotiveerd genoeg ben om ergens in de buurt een vrije horizont te gaan opzoeken.
Inmiddels heeft de windstille lucht plaats geruimd voor ruisende bomen. Wàt ruist er door het struikgewas??? De wind, de stormige wind.
Ik antwoord tweemaal negatief op een uitnodiging om te komen dansen en zeg dat ik vandaag vroeg in bed kruip. Het cocooningseizoen laat zich stilaan gevoelen.
Vandaag heeft Olijf zin om onder de wol te kruipen en - met een beetje geluk - te dromen van onbelemmerde vergezichten op zonnen, manen en imposante weerlichten.
One day... one day, I swear :)
Tinternet gaat uit, de deur toe en ik denk nog heel even aan G die vandaag meedong naar de Nationale titel voor visvangst in apnee. Enkele jaren geleden was hij Nationaal kampioen. Ik hoop dat de geschiedenis zich vandaag heeft herhaald en dat ie dat nu uitbundig viert met een frisse pint en grenzeloos zicht op zee.
Tinternet gaat uit.
Nu.
Olijf heeft de godganse zwoele zaterdagnamiddag er niets beters op gevonden dan haar professionele adminstratieve bezigheden te vervangen door wat fysiek werk... onder een ongeïsoleerd metalen magazijndak. Gekkenwerk. Maar het moest gebeuren.
En - zoals m'n teergeliefde collega in een vrijdagavondmail liet weten - de kabouters komen het niet doen. Waarna Olijf zichzelf virtueel in een Elfenpakje hees en de job aanpakte.
Sorteren. Bon, het zij zo. Verandering van spijs doet eten.
Rond zessen thuis en ik dacht "nog even lekker genieten van het zwoele avondweer"... hetgeen ik welgeteld een kwartier deed. Waarna ik - godsamme - weer nieuwsgierig werd naar wat er voor nieuws was verschenen op Tinternet.
De deur liet ik open, zodat de warmte van buiten m'n binnen zou kunnen verwarmen.
Er wàs nix nieuws, hetgeen me enigszins teleurstelde maar me niet tegenhield.
Dan zou ik maar op zoek gaan naar wat ouds. De nieuw ontdekte Freds hielden me bezig. En bezig. En bezig.
Mja...
Woorden schieten tekort en mocht ik al woorden vinden, dan nòg zouden ze tekort schieten... alsubegrijptwatikbedoel (waarschijnlijk niet vermits het ook mij verwart)
Mja dus.
Er zijn mensen die schrijven en mensen die schrijven.
Zij SCHRIJVEN.
en Hoe.
Niet alleen schrijven ze, ze denken na... terwijl je als doodgewone sterveling je brein langzaamaan tot het kookpunt voert met de vraag "waar hàlen ze't?"... net nadat je je jaloerse wens om dat òòk te kunnen moeizaam opzij had gezet.
Correctie: niet jaloers, wel afgunstig... of dat is toch wat de google-vertaalmachine me suggereert nadat ik gelosia heb vergeleken met invidia.
Vreemd, vind ik (even zijspronggewijs) dat ik het verschil tussen gelosia en invidia intuïtief aanvoel, terwijl jaloezie en afgunst wat mij betreft hetzelfde zijn.
Hoe dan ook: "groen van" ben ik niet maar het neemt niet weg dat ik dat graag òòk zou kunnen.
Gewoon. Alsof het niet m'n tweede maar éérste natuur was.
Maar goed, dàt kan ik niet. Niet op dat niveau. En tja... wakker zal ik er niet van liggen, maar het ware mooit geweest (het kunnen, niet het wakker liggen) :)
Na een uur of wat ononderbroken lezen en een licht schuldgevoel jegens mezelf omdat ik niet buiten maar binnen zat op wat mogelijks de laatste zwoele avond van het jaar zou kunnen zijn, liep ik even naar buiten (en hier betrap ik mezelf op een zware vernederlandsing want ik LIEP niet, ik STAPTE gewoon ...maar naar buiten stappen klinkt zo dom omdat ik mezelf dan Monty Python-gewijs een silly walk zie doen en wandelen in je eigen woonkamer doe je ook niet echt... waarmee m'n keuze voor het werkwoord lopen meteen en totààl overbodig verklaard wordt).
Ik BEGAF me dus naar buiten en aanschouwde de donkerder wordende lucht. Vanuit m'n linkerooghoek en heel in de verte zelfs een weerlicht. En op de grond een pot Lobelia's die er bij dit licht verdomde mooi uitzagen.
U raadt het. Olijf BEGAF zich weer naar binnen, zocht (en vond) het trouwe foto-apparasie (overigens zowat het enige in m'n huis dat ik ten allen tijde onmiddellijk vinden kan) en BEGAF zich wederom naar buiten.
Om te doen wat ik altijd doe: volkomen nutteloze foto's nemen van dingen die niemand behalve mezelf interesseren.
Zoals een slak, die ik niet bepaald liefheb omdat zij en haar maatjes zich steevast tegoed doen aan m'n basilicum, peterselie en andere aromatische etenswaren, daarbij potverdorie - en ik zou graag eens weten waaròm - professioneel al het onkruid in m'n tuin dat het verDIENT om te worden opgegeten negerend. (morgen strooi ik slakkenkorrels, neh).
De kiekjes van vandaag.
 |
| Zò weinig licht dat - zelfs met het apparasie vast op de grond - de rechtertentakel van de slak nòg te snel is. En tòch zal ik niet flashen :) |
Op FB regent het uitnodigingen om snel naar buiten te rennen (ja rennen, lopen dus) om het imposante weerlicht te bekijken. Vanuit m'n raam zie ik het... achter de daken van m'n achterbuur.
En vloek intern omdat ik geen daken wil zien en even goed niet gemotiveerd genoeg ben om ergens in de buurt een vrije horizont te gaan opzoeken.
Inmiddels heeft de windstille lucht plaats geruimd voor ruisende bomen. Wàt ruist er door het struikgewas??? De wind, de stormige wind.
Ik antwoord tweemaal negatief op een uitnodiging om te komen dansen en zeg dat ik vandaag vroeg in bed kruip. Het cocooningseizoen laat zich stilaan gevoelen.
Vandaag heeft Olijf zin om onder de wol te kruipen en - met een beetje geluk - te dromen van onbelemmerde vergezichten op zonnen, manen en imposante weerlichten.
One day... one day, I swear :)
Tinternet gaat uit, de deur toe en ik denk nog heel even aan G die vandaag meedong naar de Nationale titel voor visvangst in apnee. Enkele jaren geleden was hij Nationaal kampioen. Ik hoop dat de geschiedenis zich vandaag heeft herhaald en dat ie dat nu uitbundig viert met een frisse pint en grenzeloos zicht op zee.
Tinternet gaat uit.
Nu.
Fortune Cookies
Al opruimend in de SD-kaart van het foto-apparasie bots ik op enkele foto's die ik eerder deze week nam.
't Is intussen algemeen geweten dat het beeldmateriaal op deze blog vaker als illustratie is bedoeld (in een poging om uw weledele aandacht erbij te houden) dan een poging om artiestiekerig te zijn.
Hoewel... iederéén denkt wel es graag dattie "het" kan, foto's nemen.
Olijf kiekt en doet maar wat, de laatste jaren vaak met een blogje in het achterhoofd... hetgeen tot het bizarre fenomeen leidt dat nog weinig van m'n fotootjes een levend persoonsmens tonen. ... (dode ook niet.. het zou verdorie raar zijn...)
Erger nog: ik betrap mezelf erop dat mij bekénde (en dus dierbare) personen steeds minder vaak in m'n beeldarchief voorkomen.
Omwille van de blog.
Omdat ik hen niet herkenbaar op Tinternet wil smijten.
Een enkele vroeg me ooit in paniek - toen ze hoorde dat ik openbare dingen schreef - of zij "toch asjeblief niet op de foto's stond?" Want dat had ze niet graag. En ik begrijp dat.
Een andere liet langs haar neus weg weten dat ze niet graag gekiekt wordt en al helemaal niet op Tinternet wil met haar aantrekkelijke tronie. Want (and I quote) "Herinneringen leg je niet vast op foto. M'n mooiste momenten zitten allemaal hièr (wijst naar haar brein) en daar koester ik ze".
Alweer knikte Olijf in vol begrip.
...tot een gemeenschappelijke kennis me liet weten dat dame waarvan sprake wel dègelijk en wel degelijk vààk op Tinternet stond in andermans foto-album. Getagd en al.
Het lijkt erop - en méér dan lijken doet het niet en verder kan het Olijf geen ene r**t schelen - dat mevrouw eerder niet geassociéérd wil worden met bepaalde individuen van haar keuze. Ainsi soit-il.
Bon, het foto-apparasie is altijd mee (op enkele - helaas soms "cruciale" - momenten na).
En zo geschiedde dat het Olijf's beurt was om afgelopen week de traditionele spaghetti-avond te verzorgen. En iedereen gezellig rond de tafel zat tot nichtje G vroeg of Olijf een dessertje had.
Dat had ik niet, shame on me.
Maar nichtje G liet zich hierdoor niet van de wijs brengen en ging op ontdekkingstocht in Olijf's (nieuwe, jaja!) keuken. Ze zocht en vond.
Gelukskoekjes.
Vervàllen gelukskoekjes.
Ze opeten mocht niet meer, ècht niet meer. Ze bleken al een jaar onbruikbaar te zijn. Niet geschikt voor menselijke consumptie.
"Geeft niet" zei G, "we kunnen ze toch nog lezen???"
Dat dacht ik wèl ja :)
Waarna de koekjes deskundig en eerlijk werden verdeeld, geopend en gelezen.
Wijsheid uit een koekje.
Geen Confucius say, helaas, maar toch vermakelijk.
Uit respect voor de koekjes omdat ze zo lang stil bleven liggen in m'n (nieuwe, jaja!) keuken én omdat we ze nooit hebben kunnen proeven, deed het foto-apparasie dienst als laatste eerbetoon vooraleer de wak geworden Glückskekse roemloos de vuilbak in verdwenen en alle spreuken netjes verzameld werden door verzamelaar-by-default nichtje G.
Pliezant fait-divers.
Maar nu weet ik nog steeds niet hoe een Fortune Cookie smaakt.
...
Zou ik es een nieuwe doos kopen?
... :)
't Is intussen algemeen geweten dat het beeldmateriaal op deze blog vaker als illustratie is bedoeld (in een poging om uw weledele aandacht erbij te houden) dan een poging om artiestiekerig te zijn.
Hoewel... iederéén denkt wel es graag dattie "het" kan, foto's nemen.
Olijf kiekt en doet maar wat, de laatste jaren vaak met een blogje in het achterhoofd... hetgeen tot het bizarre fenomeen leidt dat nog weinig van m'n fotootjes een levend persoonsmens tonen. ... (dode ook niet.. het zou verdorie raar zijn...)
Erger nog: ik betrap mezelf erop dat mij bekénde (en dus dierbare) personen steeds minder vaak in m'n beeldarchief voorkomen.
Omwille van de blog.
Omdat ik hen niet herkenbaar op Tinternet wil smijten.
Een enkele vroeg me ooit in paniek - toen ze hoorde dat ik openbare dingen schreef - of zij "toch asjeblief niet op de foto's stond?" Want dat had ze niet graag. En ik begrijp dat.
Een andere liet langs haar neus weg weten dat ze niet graag gekiekt wordt en al helemaal niet op Tinternet wil met haar aantrekkelijke tronie. Want (and I quote) "Herinneringen leg je niet vast op foto. M'n mooiste momenten zitten allemaal hièr (wijst naar haar brein) en daar koester ik ze".
Alweer knikte Olijf in vol begrip.
...tot een gemeenschappelijke kennis me liet weten dat dame waarvan sprake wel dègelijk en wel degelijk vààk op Tinternet stond in andermans foto-album. Getagd en al.
Het lijkt erop - en méér dan lijken doet het niet en verder kan het Olijf geen ene r**t schelen - dat mevrouw eerder niet geassociéérd wil worden met bepaalde individuen van haar keuze. Ainsi soit-il.
Bon, het foto-apparasie is altijd mee (op enkele - helaas soms "cruciale" - momenten na).
En zo geschiedde dat het Olijf's beurt was om afgelopen week de traditionele spaghetti-avond te verzorgen. En iedereen gezellig rond de tafel zat tot nichtje G vroeg of Olijf een dessertje had.
Dat had ik niet, shame on me.
Maar nichtje G liet zich hierdoor niet van de wijs brengen en ging op ontdekkingstocht in Olijf's (nieuwe, jaja!) keuken. Ze zocht en vond.
Gelukskoekjes.
Vervàllen gelukskoekjes.
Ze opeten mocht niet meer, ècht niet meer. Ze bleken al een jaar onbruikbaar te zijn. Niet geschikt voor menselijke consumptie.
"Geeft niet" zei G, "we kunnen ze toch nog lezen???"
Dat dacht ik wèl ja :)
Waarna de koekjes deskundig en eerlijk werden verdeeld, geopend en gelezen.
Wijsheid uit een koekje.
Geen Confucius say, helaas, maar toch vermakelijk.
Uit respect voor de koekjes omdat ze zo lang stil bleven liggen in m'n (nieuwe, jaja!) keuken én omdat we ze nooit hebben kunnen proeven, deed het foto-apparasie dienst als laatste eerbetoon vooraleer de wak geworden Glückskekse roemloos de vuilbak in verdwenen en alle spreuken netjes verzameld werden door verzamelaar-by-default nichtje G.
 |
| Olijf's Fortune... ik neem alles op als een compliment, zelfs dat impulsieve :) |
 |
| pre-vuilbak |
Pliezant fait-divers.
Maar nu weet ik nog steeds niet hoe een Fortune Cookie smaakt.
...
Zou ik es een nieuwe doos kopen?
... :)
vrijdag 9 september 2011
Nice one :)
Alweer door stom toeval
stootte ik gisteravond op een nieuwe blog.
Nix zinnigs gepland en ALS er al iets zinnigs te plannen viel, dan bleef ik lekker zitten wachten tot dat gevoel over ging :)
Online zat ik alweer... of dat nu een te verdedigen houding is of niet. Daar zat ik dan. Online dus.
Een linkje hier, een suggestie daar.. nog maar eens een linkje en "OOps"... voor ik het wist zat ik breedmonds te glimlachen. Van oor tot oor. Van links naar rechts (of omgekeerd.... richtingen zijn hier puur illustratief bedoeld).
Fred en Fred.
Geen idee wie de heren zijn.
Olijf gaat er voor het gemak van uit dat het HEREN zijn, deels omdat ze het zelf zeggen in hun intro, deels omdat Fred algemeen als mannelijk wordt aanvaard.
But never assume...
Voorlopig doe ik dat heel theoretisch wèl :)
Maar verder ken ik ze niet, laat dat duidelijk wezen.
Voor de anglofielen onder u, de taalspelers èn de liefhebbers van Engelse humor.... ik kan niet anders dan u aanraden om de blog te checken.
NIET geschikt echter voor puriteinen. U bent gewaarschuwd :)
stootte ik gisteravond op een nieuwe blog.
Nix zinnigs gepland en ALS er al iets zinnigs te plannen viel, dan bleef ik lekker zitten wachten tot dat gevoel over ging :)
Online zat ik alweer... of dat nu een te verdedigen houding is of niet. Daar zat ik dan. Online dus.
Een linkje hier, een suggestie daar.. nog maar eens een linkje en "OOps"... voor ik het wist zat ik breedmonds te glimlachen. Van oor tot oor. Van links naar rechts (of omgekeerd.... richtingen zijn hier puur illustratief bedoeld).
Fred en Fred.
Geen idee wie de heren zijn.
Olijf gaat er voor het gemak van uit dat het HEREN zijn, deels omdat ze het zelf zeggen in hun intro, deels omdat Fred algemeen als mannelijk wordt aanvaard.
But never assume...
Voorlopig doe ik dat heel theoretisch wèl :)
Maar verder ken ik ze niet, laat dat duidelijk wezen.
Voor de anglofielen onder u, de taalspelers èn de liefhebbers van Engelse humor.... ik kan niet anders dan u aanraden om de blog te checken.
NIET geschikt echter voor puriteinen. U bent gewaarschuwd :)
zondag 4 september 2011
.... en dan ontdek je
dat je pagina werd bezocht door een Blackberry uit de UK....
Eén keer.
Olijf vindt zoiets grappig.
En verder niets :)
Eén keer.
Olijf vindt zoiets grappig.
En verder niets :)
Zondag 4 september: fingers crossed 2x
Het experiment verliep niet zonder botsen en bulten.
Een uur vroeger dan voorzien moest ik mama terug afhalen... bij het vijfde telefoontje hield ze't niet meer uit.
Geen onverdeeld succes, maar in Olijf's ogen desalniettemin een kleine overwinning.
Mama zag het niet zo. "Alles mislukt. Ik had er méér van verwacht." enzovoort enzoverder.
Daarna werd het zwaar. Maar goed... babysteps. Ik hou m'n vingers nog steeds gekruist voor de volgende poging.
Zo'n dagen - ik moet zoiets grif toegeven - kunnen zwaar gaan wegen. Vooral nu de dagen stilaan korter en kouder worden.... maar ik wil mijn zorgen wat dàt betreft niet eens gaan afwegen tegen die van mijn moeder.
...
en net dààrom was een onverwacht chatmomentje zeer welgekomen.
Skipper G liet zich online vinden... hetgeen Olijf een leuk detail vond.... maar Olijf hield zich koest.
Voor een "geboren" chatter als mijzelf is "koest houden" een inspanning die fenomenale proporties kan aannemen maar ik hield vol (pluim op m'n hoedje :))
Weet IK veel of Sujet G graag chat???
..
ewel..
blijkbaar wèl :)
Enthousiast verwelkomende groet, ruim een uur aan de praat en alweer een boel nieuwtjes wijzer.
Zoals dat dinsdag de dag des oordeels is. De (ingekorte) duim gaat dan opnieuw het water in... hetgeen niet onbelangrijk is voor enkele zeer nabije onderwaterjobjes.
Op zulk moment kan je niet anders zeggen dan fingers crossed en hopen dattie het niet verkeerd opneemt :)
Onbenulligheden als zuk'n onverwachte babbel maken Olijf's dag weer goed.
En "bewijzen" dat playing it cool pays off.
Nu ja... "bewijzen"...
Een mens ziet wat hij wil zien, zo eenvoudig is dat. En DIT is dus wat ik wens te zien :)
(verder hangt van deze stelling helemaal niets af, hetgeen me in een verrèkt comfortabele positie plaatst :))
Of zoals een onbekende ooit moet hebben gezegd (nadien opgepikt door meneer Wayne Dyer himself):
The way you look at things, changes the things you look at
Ik ondervind iedere dag dat dat een waarheid als een koe is, maar begrijp dat niet iedereen het daarmee eens zal zijn.
Toetterniettoe. Ieder zijn/haar waarheden.
Zolang ze onschadelijk zijn, is alles OK voor Olijf :)
door den band genomen (voor de Nederlandse lezer: over het algemeen ... :)....) was dit een goeie dag.
Alles kan altijd beter, maar gewoon goed was goed genoeg voor Olijf.
Een uur vroeger dan voorzien moest ik mama terug afhalen... bij het vijfde telefoontje hield ze't niet meer uit.
Geen onverdeeld succes, maar in Olijf's ogen desalniettemin een kleine overwinning.
Mama zag het niet zo. "Alles mislukt. Ik had er méér van verwacht." enzovoort enzoverder.
Daarna werd het zwaar. Maar goed... babysteps. Ik hou m'n vingers nog steeds gekruist voor de volgende poging.
Zo'n dagen - ik moet zoiets grif toegeven - kunnen zwaar gaan wegen. Vooral nu de dagen stilaan korter en kouder worden.... maar ik wil mijn zorgen wat dàt betreft niet eens gaan afwegen tegen die van mijn moeder.
...
en net dààrom was een onverwacht chatmomentje zeer welgekomen.
Skipper G liet zich online vinden... hetgeen Olijf een leuk detail vond.... maar Olijf hield zich koest.
Voor een "geboren" chatter als mijzelf is "koest houden" een inspanning die fenomenale proporties kan aannemen maar ik hield vol (pluim op m'n hoedje :))
Weet IK veel of Sujet G graag chat???
..
ewel..
blijkbaar wèl :)
Enthousiast verwelkomende groet, ruim een uur aan de praat en alweer een boel nieuwtjes wijzer.
Zoals dat dinsdag de dag des oordeels is. De (ingekorte) duim gaat dan opnieuw het water in... hetgeen niet onbelangrijk is voor enkele zeer nabije onderwaterjobjes.
Op zulk moment kan je niet anders zeggen dan fingers crossed en hopen dattie het niet verkeerd opneemt :)
Onbenulligheden als zuk'n onverwachte babbel maken Olijf's dag weer goed.
En "bewijzen" dat playing it cool pays off.
Nu ja... "bewijzen"...
Een mens ziet wat hij wil zien, zo eenvoudig is dat. En DIT is dus wat ik wens te zien :)
(verder hangt van deze stelling helemaal niets af, hetgeen me in een verrèkt comfortabele positie plaatst :))
Of zoals een onbekende ooit moet hebben gezegd (nadien opgepikt door meneer Wayne Dyer himself):
The way you look at things, changes the things you look at
Ik ondervind iedere dag dat dat een waarheid als een koe is, maar begrijp dat niet iedereen het daarmee eens zal zijn.
Toetterniettoe. Ieder zijn/haar waarheden.
Zolang ze onschadelijk zijn, is alles OK voor Olijf :)
door den band genomen (voor de Nederlandse lezer: over het algemeen ... :)....) was dit een goeie dag.
Alles kan altijd beter, maar gewoon goed was goed genoeg voor Olijf.
Zondag 4 september: spannende dag...
Ik zie nu pas dat het 8 maanden geleden is, vandaag op de dag af...
Ons belangrijkste afscheid ooit tot hiertoe.
En precies vandaag begint mama aan haar experiment. Voor het eerst sinds toen gaat ze enkele uren alleen doorbrengen in haar huis, HUN huis...
Ik heb haar zonet afgezet, sloot water aan, zorgde dat TV en cd-speler werkten, pompte haar fietsbanden op (mocht ze een klein ritje willen wagen), ruimde samen met haar wat van papa's werkkledij op en reed naar huis.
"Zorg dat je niet teveel ineens doet. Doe niets wat je emotioneel zwaar valt. Rust op tijd en maak je niet druk als iets niet van de eerste keer lukt"
Met die woorden liet ik haar achter.
Niet geheel onbezorgd... maar gààn moest ik, anders zou het een zondag worden zoals alle andere en daarmee geraken we geen stap vooruit.
De stap naar terug naar huis keren is gezet. We hopen met z'n allen dat het geen onrealistische droom is... maar dat wordt afwachten.
Het is een spannende dag.
Fingers crossed!
Ons belangrijkste afscheid ooit tot hiertoe.
En precies vandaag begint mama aan haar experiment. Voor het eerst sinds toen gaat ze enkele uren alleen doorbrengen in haar huis, HUN huis...
Ik heb haar zonet afgezet, sloot water aan, zorgde dat TV en cd-speler werkten, pompte haar fietsbanden op (mocht ze een klein ritje willen wagen), ruimde samen met haar wat van papa's werkkledij op en reed naar huis.
"Zorg dat je niet teveel ineens doet. Doe niets wat je emotioneel zwaar valt. Rust op tijd en maak je niet druk als iets niet van de eerste keer lukt"
Met die woorden liet ik haar achter.
Niet geheel onbezorgd... maar gààn moest ik, anders zou het een zondag worden zoals alle andere en daarmee geraken we geen stap vooruit.
De stap naar terug naar huis keren is gezet. We hopen met z'n allen dat het geen onrealistische droom is... maar dat wordt afwachten.
Het is een spannende dag.
Fingers crossed!
zaterdag 3 september 2011
Vredefeesten Rivierenhof: II
Voorlopig (?) ontbreken de foto's nog. De foto's die moeten illustreren waarom Olijf gisteren weer even kind werd gedurende zo'n minuut of 20-30.
Vuurwerk, u raadde het :)
Vrijdag 2 september lag al maanden vast. Gabriel Rios op de laatste avond van de zomerse OLT's (openluchttheater) van het Rivierenhof in Deurne.
Een hele zomer lang kwakkelde het weer dat het een lieve lust was.
Net wanneer het schooljaar weer begon, lanceerden de weergoden een offensief. Schitterende zon, zomerse temperaturen. Waar hàlen ze't vandaan om de jeugd zó te teisteren?
Olijf treurde niet om het warme weer. Dit kon enkel een gezellig warm concert + vuurwerk betekenen.
En dat werd het ook.
Ils - onverwachte laatste toevoeging aan het groepje OLT-gangers wegens overgebleven concertticket - kwam - zoals altijd (:)) - als eerste aan. Ze bezette meteen een tafeltje aan het water. Zo goed als op de eerste rij voor het vuurwerk.
Gabriel Rios zou pas nà het vuurwerk optreden. Voor de lichtshow zouden twee acts het voorprogramma verzorgen.
Olijf is geen voorprogramma-mens. Een concert voor mij moet bij voorkeur van/door mij bekende muzikanten zijn. Verder reikt m'n muzikale kunde niet. 'k Vind het doorgaans moeilijk om te genieten van muziek die ik voor het eerst hoor. Er zijn enkele uitzonderingen, toegegeven.
Macaco is zo'n groep die ik jaren geleden voor het eerst zag en die sindsdien tot m'n absolute favorieten horen. Open staan voor nieuwigheden, ook muzikale, is dus de boodschap.
Maar gisteren had ik geen zin in Nieuw. Wél in Vuurwerk.
Dat bleek voor Ils niet anders. Waardoor we bleven zitten aan onze tafeltjes aan't water.
En waardoor we, gemakkelijk gezeten, een eersteklas zicht hadden op het pràchtige vuurwerk. Het was schitterend, het was mooi.
En dat kan ik u niet tonen... omdat het apparasie thuis lag.
Gabriel Rios was ook schitterend, al was Olijf naar het einde toe moe genoeg om te beginnen knikkebollen. Niet Rios' schuld, Olijf was gewoon aan het eind van haar dagelijks Latijn. De pijp was uit.
Later vernamen we dat de voorprogramma's ronduit slecht waren geweest.
Hup, nog maar eens een reden om zeer blij te zijn dat we waren blijven zitten aan het water (alsof we nog een reden nodig hadden).
Dank u Ils, voor de gereserveerde tafel.
Dank u weergoden voor de warme windstille avond.
Twee jaar geleden was dat lichtjes anders. Regen Regen en nog eens Regen. Evengoed mooi vuurwerk (de mensen van het Rivierenhof weten waarmee ze bezig zijn), maar trillend van de doorweekte kou is het tóch even anders beleven.
Ils maakte ook een filmpje van de apotheose van het vuurwerk. Op het scherm van haar apparasie zag het er bijzonder mooi uit. Later hoop ik het u te mogen tonen. Hier of linksgewijs.
hoe dan ook: als u volgend jaar niet weet wat doen op het eind van de zomer, dan raad ik u de Vredesfeesten in het Rivierenhof in Deurne van harte aan. Vuurwerk om niet te missen!
Vuurwerk, u raadde het :)
Vrijdag 2 september lag al maanden vast. Gabriel Rios op de laatste avond van de zomerse OLT's (openluchttheater) van het Rivierenhof in Deurne.
Een hele zomer lang kwakkelde het weer dat het een lieve lust was.
Net wanneer het schooljaar weer begon, lanceerden de weergoden een offensief. Schitterende zon, zomerse temperaturen. Waar hàlen ze't vandaan om de jeugd zó te teisteren?
Olijf treurde niet om het warme weer. Dit kon enkel een gezellig warm concert + vuurwerk betekenen.
En dat werd het ook.
Ils - onverwachte laatste toevoeging aan het groepje OLT-gangers wegens overgebleven concertticket - kwam - zoals altijd (:)) - als eerste aan. Ze bezette meteen een tafeltje aan het water. Zo goed als op de eerste rij voor het vuurwerk.
Gabriel Rios zou pas nà het vuurwerk optreden. Voor de lichtshow zouden twee acts het voorprogramma verzorgen.
Olijf is geen voorprogramma-mens. Een concert voor mij moet bij voorkeur van/door mij bekende muzikanten zijn. Verder reikt m'n muzikale kunde niet. 'k Vind het doorgaans moeilijk om te genieten van muziek die ik voor het eerst hoor. Er zijn enkele uitzonderingen, toegegeven.
Macaco is zo'n groep die ik jaren geleden voor het eerst zag en die sindsdien tot m'n absolute favorieten horen. Open staan voor nieuwigheden, ook muzikale, is dus de boodschap.
Maar gisteren had ik geen zin in Nieuw. Wél in Vuurwerk.
Dat bleek voor Ils niet anders. Waardoor we bleven zitten aan onze tafeltjes aan't water.
En waardoor we, gemakkelijk gezeten, een eersteklas zicht hadden op het pràchtige vuurwerk. Het was schitterend, het was mooi.
En dat kan ik u niet tonen... omdat het apparasie thuis lag.
Gabriel Rios was ook schitterend, al was Olijf naar het einde toe moe genoeg om te beginnen knikkebollen. Niet Rios' schuld, Olijf was gewoon aan het eind van haar dagelijks Latijn. De pijp was uit.
Later vernamen we dat de voorprogramma's ronduit slecht waren geweest.
Hup, nog maar eens een reden om zeer blij te zijn dat we waren blijven zitten aan het water (alsof we nog een reden nodig hadden).
Dank u Ils, voor de gereserveerde tafel.
Dank u weergoden voor de warme windstille avond.
Twee jaar geleden was dat lichtjes anders. Regen Regen en nog eens Regen. Evengoed mooi vuurwerk (de mensen van het Rivierenhof weten waarmee ze bezig zijn), maar trillend van de doorweekte kou is het tóch even anders beleven.
Ils maakte ook een filmpje van de apotheose van het vuurwerk. Op het scherm van haar apparasie zag het er bijzonder mooi uit. Later hoop ik het u te mogen tonen. Hier of linksgewijs.
hoe dan ook: als u volgend jaar niet weet wat doen op het eind van de zomer, dan raad ik u de Vredesfeesten in het Rivierenhof in Deurne van harte aan. Vuurwerk om niet te missen!
Vredefeesten Rivierenhof Deurne: I
En daar lag ie dan, wanneer ik terug thuis kwam.
Op de tafel.
Vergeten.
Nieuw opgeladen batterijen had ik méé. Maar het fotoapparasie niet.
Tijdens het mooiste vuurwerk van dit jaar.
Op de mooist mogelijke plaats, gezeten en (net niet) op de eerste rij.
Ik reken op Ils voor het foto- en filmmateriaal.
Er zijn momenten dat een mens zich voor de kop kan slaan....
Lichtpunt (pardon the pun): zonder apparasie keek Olijf van begin tot eind naar het vuurwerk met een brede smile van oor tot oor.... en niet via een schermpje.
Elke wolk, zilveren randje enzo :)
Oh ja... en sinds 0u30 vandaag gebruikt Olijf de nieuwe Blogger-interface. Weer even gewoon worden :)
Op de tafel.
Vergeten.
Nieuw opgeladen batterijen had ik méé. Maar het fotoapparasie niet.
Tijdens het mooiste vuurwerk van dit jaar.
Op de mooist mogelijke plaats, gezeten en (net niet) op de eerste rij.
Ik reken op Ils voor het foto- en filmmateriaal.
Er zijn momenten dat een mens zich voor de kop kan slaan....
Lichtpunt (pardon the pun): zonder apparasie keek Olijf van begin tot eind naar het vuurwerk met een brede smile van oor tot oor.... en niet via een schermpje.
Elke wolk, zilveren randje enzo :)
Oh ja... en sinds 0u30 vandaag gebruikt Olijf de nieuwe Blogger-interface. Weer even gewoon worden :)
vrijdag 2 september 2011
Out with the Old
Eerder deze week ondernam ik al een schuchtere poging tot verandering. Het werd me ingegeven, zo uit het niets.
Vandaag, for no particular reason, voel ik de nood om de oude titel finaal te laten verdwijnen.
Het is tijd.
Het verleden ligt al een poos achter me. Het is een inherente eigenschap van verleden, dat het achter je ligt.
Het zijn wij, mensen, die het steeds proberen te herbeleven... tot onze scha en schande.
De oude titel gaat dus finaal de vuilbak in.
Omdat ie geen deel meer uitmaakt van m'n leven. Niet in de realiteit, niet in m'n dromen en - wat onmételijk veel belangrijker is - zèlfs niet meer in m'n wensen.
Waardoor dat DAT is.
U begrijpt het niet? Dat kan geen kwaad. Deze blogpost is voor Olijf... en voor Olijf alleen.
RIP oude titel.
Alla faccia di chi non ne voleva sapere niente.
Estate Italiana 2011: dinsdag 26 juli - rare vakantie
Deze vakantie is tot hiertoe al één van de raarste geweest.
“Raar”… niet in de zin van bizar of zeldzaam… gewoon “raar”. Niet zoals de andere.
Ten eerste – en dit is inmiddels algemene kennis – kwamen we (de zussen, hun gezinnen en Olijf) voor het eerst terug zònder papà. Ook mama kon er niet bij zijn gezien haar algemene gezondheid. “Zonder papà” betekent meteen het overnemen van een boel verantwoordelijkheden.
Om diverse redenen kunnen die niet in detail op deze blog maar u kan zich voorstellen dat ook de Italiaanse overheid dient te weten dat alle documenten i.v.m. papà’s overlijden in orde moeten zijn.
Zoals altijd hebben “documenten” meer voeten in de aarde wanneer je in Italië bent.
Domani… tra qualche giorno… of tra due, tre mesi zijn begrippen die je altijd in je achterhoofd moet houden. Morgen, binnen enkele dagen, binnen 2,3 maanden.
Olijf heeft zich alvast een nieuw blitzbezoek gepland ergens in Oktober. Dan zijn die maanden alweer gepasseerd. Dankzij lowcost vliegen is een snelle trip nu geen echt probleem meer.
Klusjes die m’n vader pleegde… nah ja.. te plegen, nam Olijf gezwind over.
Néén, ik kan niet alles wat m’n vader kon, maar ik doe m’n best. En in het algemeen lukt dat vrij aardig.
M’n zussen zijn dan weer de administratieve beteren. Ieder de taak waar hij/zij het best in is.
Deze zomer was Olijf verder niet echt in topvorm. Een handvol (ouderdoms?)kwaaltjes verhinderden een volkomen zorgeloos verblijf. Nix ernstigs, gewoon ongemakkelijk.
“Ik begin te lijken op m’n ouders” denk ik… en ik ben niet zeker wat ik daarvan moet denken.
Op 4 dagen van m’n vertrek constateer ik dat m’n linkerknie op het punt staat het te begeven. Dat die knie onderhoud vroeg, wist ik al langer.
Een hele dag rondhossen op hoge hakken gisteren heeft de situatie helaas niet verbeterd.
Bij het begin van de dag wist ik ook niet dat ik de hele godganse dag zou rondlopen en leken hoge hakken nog een goed idee.
Ach ja… eens thuis, zal ik de zaak – lees de knie – eens nader laten onderzoeken.
Van het vuurwerk voor Santa Cristina kwam niet gek veel in huis. Niet op de boot en niet aan land.
G had een ongeluk gehad met z’n hand, had ik enkele dagen eerder vernomen. Stuk duim kwijt, alstublieft.
Erg vond ik dat. Niet voor de boot en het vuurwerk, maar voor G uiteraard.
Het vroegere zomerliefje in Olijf wilde wel een beterschap-smsje sturen maar de nieuwe Olijf deed dat niet… en geeneens omdat ik “vandaag” pretendeer precies te weten hoe je in zulke situaties best reageert.
Enerzijds had G me een zeer fijne dag kado gedaan vorige week en – tenzij ik me schromelijk vergis – had hij evenzeer genoten van de dag, de sfeer en het gezelschap.
Dat beterschap-smsje zou in de context van een hernieuwde “vriendschap” niet eens zo gek zijn geweest.
Anderzijds… met sommige mensen weet Olijf – de oude èn de nieuwe – niet goed hoe vriendschap gedefinieerd moet worden.
G is één van die mensen. Ik kan hem niet vatten.
Tof je te zien, laat ons er een fijne dag van maken en ik zie later “wel eens” terug… ik geloof dat het dàt soort vriendschap is.
Dik OK hoor. Geen probleem mee, maar dan hoeft een smsje niet echt. Omdat het, wat Olijf betreft, te veel zou aangeven dat ik wat weet over z’n persóónlijk leven… en dat lijkt nu net NIET de bedoeling…. Toch?
Het oude vlam-gegeven en – vermits hij me na al die jaren nog herkende en aansprak – doet me vermoeden dat hij zich daar vaag nog wat van herinnerde. Geen zin om de man terug het gevoel te geven dat Olijf appiccicosa (aanklamperig) zou worden.
Wat ik niet werd.
Dus geen noodzaak om die idee te wekken.
Ziet u? :)
Moeilijk. In elk ander geval thuis, in België, zou ik zonder twijfelen wél even gecheckt hebben bij deze of gene hoe het was. Pijn? Erg? Kan ik wat doen?
Maar in dit geval….smste ik dus niet.
Stukje duim weg. Geen drama. We’ll all live, me dunkt.
Geen vuurwerk vanop de boot, vanzelfsprekend.
En maar half vanop het land. Wegens veel wind werd maar 1 van de 2 rondes vuurwerk afgeschoten op zondag. Die ik zag. Met O, de beeldschone vrouw van m’n neef.
Schoon madam, maar ik mag ze u niet tonen.
Zolang ik haar ken, is het altijd een mooi meisje/vrouw geweest die mannen deed omkijken en struikelen.
Slank, welgevormd, lange blonde haren, fijne trekken en hoge jukbeenderen. Met de juiste connecties kon ze met gemàk fotomodel zijn. Voor de catwalk mist ze enkele centimeters. Maar fotomodel? Assolutamente!
Zo wandelden we na het vuurwerk nog even door Gallipoli. Te veel traffico dus we konden net zo goed even gaan flaneren. In volle glorie… nichtje O dan toch. Olijf had voor het eerst in dikke twee weken een lange jeans en gemakkelijk schoeisel aangetrokken. Voor de kou en voor de wandeling.
O combineerde zoals altijd praktische noodzaak met schoonheid met als resultaat “vol ornaat”.
U kan zich overigens niet voorstellen hoe “ornaat” overeenstemt met haar naam, maar dat geheel terzijde :)
Een jongeheer op z’n scooter bleek zodanig onder de indruk van O’s achterkant dat hij bij het voorbijrijden omkeek om ook de voorzijde te aanschouwen. Die zijde beviel hem zodanig dat hij verderop rechtsomkeer maakte en in echte latino-stijl tot de aanval overging.
Dat hij zodanig capovolto (ondersteboven) was van haar verschijning dat hij graag haar naam zou weten.
We (nah ja, Olijf had er nix mee te maken maar ik liep wèl naast de oogverblindendheid zelve) gebaarden van krommenaas (deden dus alsof er nix aan de hand was) en liepen verder.
Zò gemakkelijk liet de jongeman zich echter niet afpoeieren. Hij keerde terug voor de tweede ronde.
“Ben ik zo’n lelijkerd dat ik zelfs geen antwoord verdien?” vroeg hij, nog steeds brommerend op z’n scooter.
Waarop zij fluweelzacht (zelfs haar stem is des engelen) antwoordde dat ze getrouwd was en een zoon had… waarna hij gracieus afdroop.
Hij had vermoedelijk bijna haar zoon kunnen zijn, maar bij O is de tijd stil blijven staan, gelooft u me vrij. Vanop een scooter geef je haar geen dàg meer dan 25.
Ze is er 40, geloof ik…..
Dat antwoord over die man en die zoon had ze ook de eerste keer kunnen geven. Olijf zou zulks waarschijnlijk gedaan hebben. Maar dan verstoor je de dynamiek. En verlies je meteen de aandacht. O weet dat. Zij is hier geboren en getogen. Zij respecteert het jager-en-prooi-principe. De opwinding en de onzekerheid. Ze weet hoe het moet.
Ze deed dat schitterend.
En Olijf… die stond erbij en keek ernaar.
Met de glimlach en in opperste bewondering.
Het is een kunst, waarempel en waarachtig.
“Raar”… niet in de zin van bizar of zeldzaam… gewoon “raar”. Niet zoals de andere.
Ten eerste – en dit is inmiddels algemene kennis – kwamen we (de zussen, hun gezinnen en Olijf) voor het eerst terug zònder papà. Ook mama kon er niet bij zijn gezien haar algemene gezondheid. “Zonder papà” betekent meteen het overnemen van een boel verantwoordelijkheden.
Om diverse redenen kunnen die niet in detail op deze blog maar u kan zich voorstellen dat ook de Italiaanse overheid dient te weten dat alle documenten i.v.m. papà’s overlijden in orde moeten zijn.
Zoals altijd hebben “documenten” meer voeten in de aarde wanneer je in Italië bent.
Domani… tra qualche giorno… of tra due, tre mesi zijn begrippen die je altijd in je achterhoofd moet houden. Morgen, binnen enkele dagen, binnen 2,3 maanden.
Olijf heeft zich alvast een nieuw blitzbezoek gepland ergens in Oktober. Dan zijn die maanden alweer gepasseerd. Dankzij lowcost vliegen is een snelle trip nu geen echt probleem meer.
Klusjes die m’n vader pleegde… nah ja.. te plegen, nam Olijf gezwind over.
Néén, ik kan niet alles wat m’n vader kon, maar ik doe m’n best. En in het algemeen lukt dat vrij aardig.
M’n zussen zijn dan weer de administratieve beteren. Ieder de taak waar hij/zij het best in is.
Deze zomer was Olijf verder niet echt in topvorm. Een handvol (ouderdoms?)kwaaltjes verhinderden een volkomen zorgeloos verblijf. Nix ernstigs, gewoon ongemakkelijk.
“Ik begin te lijken op m’n ouders” denk ik… en ik ben niet zeker wat ik daarvan moet denken.
Op 4 dagen van m’n vertrek constateer ik dat m’n linkerknie op het punt staat het te begeven. Dat die knie onderhoud vroeg, wist ik al langer.
Een hele dag rondhossen op hoge hakken gisteren heeft de situatie helaas niet verbeterd.
Bij het begin van de dag wist ik ook niet dat ik de hele godganse dag zou rondlopen en leken hoge hakken nog een goed idee.
Ach ja… eens thuis, zal ik de zaak – lees de knie – eens nader laten onderzoeken.
Van het vuurwerk voor Santa Cristina kwam niet gek veel in huis. Niet op de boot en niet aan land.
G had een ongeluk gehad met z’n hand, had ik enkele dagen eerder vernomen. Stuk duim kwijt, alstublieft.
Erg vond ik dat. Niet voor de boot en het vuurwerk, maar voor G uiteraard.
Het vroegere zomerliefje in Olijf wilde wel een beterschap-smsje sturen maar de nieuwe Olijf deed dat niet… en geeneens omdat ik “vandaag” pretendeer precies te weten hoe je in zulke situaties best reageert.
Enerzijds had G me een zeer fijne dag kado gedaan vorige week en – tenzij ik me schromelijk vergis – had hij evenzeer genoten van de dag, de sfeer en het gezelschap.
Dat beterschap-smsje zou in de context van een hernieuwde “vriendschap” niet eens zo gek zijn geweest.
Anderzijds… met sommige mensen weet Olijf – de oude èn de nieuwe – niet goed hoe vriendschap gedefinieerd moet worden.
G is één van die mensen. Ik kan hem niet vatten.
Tof je te zien, laat ons er een fijne dag van maken en ik zie later “wel eens” terug… ik geloof dat het dàt soort vriendschap is.
Dik OK hoor. Geen probleem mee, maar dan hoeft een smsje niet echt. Omdat het, wat Olijf betreft, te veel zou aangeven dat ik wat weet over z’n persóónlijk leven… en dat lijkt nu net NIET de bedoeling…. Toch?
Het oude vlam-gegeven en – vermits hij me na al die jaren nog herkende en aansprak – doet me vermoeden dat hij zich daar vaag nog wat van herinnerde. Geen zin om de man terug het gevoel te geven dat Olijf appiccicosa (aanklamperig) zou worden.
Wat ik niet werd.
Dus geen noodzaak om die idee te wekken.
Ziet u? :)
Moeilijk. In elk ander geval thuis, in België, zou ik zonder twijfelen wél even gecheckt hebben bij deze of gene hoe het was. Pijn? Erg? Kan ik wat doen?
Maar in dit geval….smste ik dus niet.
Stukje duim weg. Geen drama. We’ll all live, me dunkt.
Geen vuurwerk vanop de boot, vanzelfsprekend.
En maar half vanop het land. Wegens veel wind werd maar 1 van de 2 rondes vuurwerk afgeschoten op zondag. Die ik zag. Met O, de beeldschone vrouw van m’n neef.
Schoon madam, maar ik mag ze u niet tonen.
Zolang ik haar ken, is het altijd een mooi meisje/vrouw geweest die mannen deed omkijken en struikelen.
Slank, welgevormd, lange blonde haren, fijne trekken en hoge jukbeenderen. Met de juiste connecties kon ze met gemàk fotomodel zijn. Voor de catwalk mist ze enkele centimeters. Maar fotomodel? Assolutamente!
Zo wandelden we na het vuurwerk nog even door Gallipoli. Te veel traffico dus we konden net zo goed even gaan flaneren. In volle glorie… nichtje O dan toch. Olijf had voor het eerst in dikke twee weken een lange jeans en gemakkelijk schoeisel aangetrokken. Voor de kou en voor de wandeling.
O combineerde zoals altijd praktische noodzaak met schoonheid met als resultaat “vol ornaat”.
U kan zich overigens niet voorstellen hoe “ornaat” overeenstemt met haar naam, maar dat geheel terzijde :)
Een jongeheer op z’n scooter bleek zodanig onder de indruk van O’s achterkant dat hij bij het voorbijrijden omkeek om ook de voorzijde te aanschouwen. Die zijde beviel hem zodanig dat hij verderop rechtsomkeer maakte en in echte latino-stijl tot de aanval overging.
Dat hij zodanig capovolto (ondersteboven) was van haar verschijning dat hij graag haar naam zou weten.
We (nah ja, Olijf had er nix mee te maken maar ik liep wèl naast de oogverblindendheid zelve) gebaarden van krommenaas (deden dus alsof er nix aan de hand was) en liepen verder.
Zò gemakkelijk liet de jongeman zich echter niet afpoeieren. Hij keerde terug voor de tweede ronde.
“Ben ik zo’n lelijkerd dat ik zelfs geen antwoord verdien?” vroeg hij, nog steeds brommerend op z’n scooter.
Waarop zij fluweelzacht (zelfs haar stem is des engelen) antwoordde dat ze getrouwd was en een zoon had… waarna hij gracieus afdroop.
Hij had vermoedelijk bijna haar zoon kunnen zijn, maar bij O is de tijd stil blijven staan, gelooft u me vrij. Vanop een scooter geef je haar geen dàg meer dan 25.
Ze is er 40, geloof ik…..
Dat antwoord over die man en die zoon had ze ook de eerste keer kunnen geven. Olijf zou zulks waarschijnlijk gedaan hebben. Maar dan verstoor je de dynamiek. En verlies je meteen de aandacht. O weet dat. Zij is hier geboren en getogen. Zij respecteert het jager-en-prooi-principe. De opwinding en de onzekerheid. Ze weet hoe het moet.
Ze deed dat schitterend.
En Olijf… die stond erbij en keek ernaar.
Met de glimlach en in opperste bewondering.
Het is een kunst, waarempel en waarachtig.
 |
| toch nog een kleinigheid kunnen meepikken |
 |
| Onscherp maar dit koppeltje op de muur moest "erop" (Olijf's weke kant) |
Abonneren op:
Posts (Atom)