Toeval: erdoor omringd.

Olijf mist vanavond een dansmoment.
Door toeval.

De eerste week werk was zwaar. Weinig personeel en heel veel inhaalwerk, wegens een week gesloten geweest, slecht weer en "dus" mensen die hun zolder uitrommelen (en dat bij ons komen afzetten.... massààl).
De hele week heeft Olijf zich op magazijnwerk gestort, ondanks prangende administratieve vragen (die overigens snel maar - en dit zeg ik niet zonder trots - efficiënt werden afgehandeld).
Het stil "verwijten" aan mijn adres dat we 15 000 € mislopen wegens maanden geen reclame in de plaatselijke kranten, lap ik even vierkant aan m'n laars. De rekken moeten gevuld en dat kan niet wachten.
Olijf heeft - net als de meeste mensen - maar twee armen, twee benen en één hoofd en doet haar best.

Gisteren gaf ik verstek voor een avondje in de open lucht. De regen trok me niet aan, ondanks de enthousiaste aanmoediging van collega salsa-dansers die het blijkbaar niet alleen romantisch maar bijzonder opwindend vonden om met regenuitrusting de meteorologische omstandigheden te trotseren.
Nu, Olijf danst òòk graag in de regen.
Op voorwaarde dat die volgt op een maandenlang aanhoudende verzengende hitte.
Dan vind je me desnoods blootvoets dansend in m'n topje en bijpassende short op straat. In bikini als het moet, for
NIET na 2 weken deprimerend weer echter....

Maar ik zou het goedmaken met zaterdagavond in de open lucht OF onder dak.

Eens thuis vanavond had ik een beetje ontspanning nodig. Unwinding als het ware.
En begon te YouTuben naar gewenste liedjes. Nogal luid.

Pas om 20u30 merkte ik dat ik een oproep van driekwartier eerder had gemist. Van danspartner voor de avond.
Zo snel als ik kon, belde ik terug... zonder gevolg.
Een kwartier later hetzelfde... geen antwoord.

Dat hij het misschien niet biezonder leuk vond om twee avonden na mekaar een dansmogelijkheid te missen en daarom niet antwoordde, schoot me even door het hoofd.
Maar ik probeer niet te denken in andermans plaats en trachtte "de zaak" achter me te zetten. Niet helemaal zonder schuldgevoel.

"Bon" dacht ik, "dan maken we er eindelijk een blogavond van". Of toch tenminste een fotobewerkavond om de langverwachte vakantieblog voor te bereiden.
Vlak dààrvoor postte ik iets op FB bij een vroegere duikcollega die toevallig ook een zeilboot bezit.
Of hij maandag iets gepland had en dat het bij Olijf kriebelde.

En zie.....
enkele uren later rinkelt de gsm. Bon.. hij rinkelt niet, hij melodie-t. Maar ik hoorde hem, dat is het punt.
Van FB-contact, die ik al jaren niet meer in levende lijve had gezien of gehoord.

Dat het toevallig zò was dat hij dolgraag wou gaan zeilen, maar dat z'n zeilpartner zondag z'n boot uit het water ging halen en hij dus om zeilcompagnie verlegen zat. En dat z'n aanhangwagen toevallig net hersteld was, waardoor zijn boot opnieuw in het water kon.
En of ik nog een derde man kon versieren.

....
Dat meende ik te kunnen ja. De danspartner die in Olijf al twee opeenvolgende avonden een onbetrouwbare afspraak had gezien.

Ik vind dat bijzonder... denk er gerust het uwe van.
Na enkele jaren FB-berichten negeren omtrent zeiltochtjes (vooràl omdat zeilsujet gehuwd is en Olijf geen ongemakkelijke situaties wil creëren... al was het maar in iemands hoofd), besliste ik vandaag een soortement wanhoopsdaad te plegen om nog iets van m'n weekend te bakken.
Voor uw info: het mag dan wel 15 augustus zijn, voor Olijf is maandag sowieso vrije dag, dus mijn weekend bestaat, net als alle weekends, uit 2 gewone dagen.... met als enig verschil dat er op déze maandag geen enkele winkel zal open zijn (erg onproductief met een halfafgewerkte keuken, you see?).

Ik vind toeval iets uitzonderlijks.
Of je mag het een andere naam geven.

Toevallig nam Olijf het initiatief om een gunst te vragen.
Toevallig kwam dat biezonder goed uit voor de andere partij.
Toevallig zou ook de derde man graag iets doen op maandag (op voorwaarde dat hij niet van wacht is)
Toevallig kan Olijf op deze manier één en ander (min of meer) goedmaken.

Toeval, denk je dan.

Toevallig vraagt derde partij aan de telefoon om enkele foto's uit het verleden.
Waardoor Olijf aan het zoeken gaat (en voorlopig niet vindt!)
Wegens gat in het geheugen, grasduint Olijf door haar eigen blog omdat één van de foto's hier gebruikt werd (Olijfnoot: nog steeds niet gevonden).
En daardoor passeert Olijf nog eens langs het begin van dit jaar.... toen papa ophield met te bestaan in deze wereld.

Heel onverwacht wordt het Olijf heel even wat teveel.... en herinnert ze zich wat ze zich deze zomer voornam.

Het zal wel toeval zijn.
Dat ik een deel van papa's voetstappen wil vullen.
Heel hard. En graag niet binnen 10 jaar.

Laatste 20 minuten vòòr 1u in de ochtend besteed ik aan photoshopping.
Zodat m'n vakantie binnenkort op de blog kan.

Ik hou u niet graag in suspense.
Het is overigens niet erg mysterieus.
Maar wel persoonlijk. Anders zou het mijn blog niet zijn, juist?