Estate Italiana 2011: Zaterdag 16 juli – Stella Marina I°

Eens in de zoveel tijd mag een mens omgaan met onvoorziene omstandigheden.
Meestal voorspelt zulks niet veel goeds maar  gelukkig  hoeft dat niet altijd zo te zijn.
Zoals nu (of “toen”, vermits deze post retrospectief ter blogge gaat… maar dit geheel terzijde).

Vrijdag 15 juli kent een vroege start. Om 4 uur in de ochtend om precies te zijn. Schoonbroer en dochter E vertrekken terug naar huis. E heeft nog een weekje paardenkamp op het programma staan schoonbroer popelt om thuis terug op z’n fiets te mogen springen.


Luchthaven Brindisi: moet er nog suiker zijn???

Olijf, zussen en de andere kinderen blijven nog even in Italië. Wij – de zussen – hebben nog één en ander te regelen m.b.t. nalatenschappen, te betalen rekeningen en te ontcijferen familiale gewoontes, die papà bij leven en welzijn steeds in een waas van geheimzinnigheid afhandelde.

Onze vakantie is een mengeling van werk en relax deze keer.

Na terugkeer van het vliegveld – inmiddels 6u30 – trekt Olijf de nog stille straten van het dorp in. Nu is het zonlicht op z’n mooist. Dit mag ik niet laten liggen.

dit is óók een vakantiebeeld... minder mooi maar net zo goed realiteit





de oudjes komen buiten

de honden ook...

eerste naar rechts en aankloppen bij Olijf :)

Rond achten volgt het ontbijt op het balkon: voor de meeste Italianen een zeer vreemde notie.
Ontbijt voor hèn bestaat uit een caffè of cappuccino in de bar om de hoek met éventuéél een cornetto of een brioche. De kinderen kunnen thuis desgewenst wél rekenen op een kom warme melk met suiker en verzopen koekjes. Echt gezinsmatig samen ontbijten, compleet met brood, boter, Nutella en al, is een concept dat hen vreemd lijkt.
Hoezeer “la tavola” dé verbroederingsplaats bij uitstek is voor de modale Italiaan, ’s ochtends is ze dat niet.

Maar ik wijk alweer af.

Vanochtend hebben Olijf en zussen een afspraak met nonkel A om de rekening van het water – la bolletta dell’acqua – op onze naam te laten zetten. Daarvoor moeten we naar de Acquedotto, de Aquaduct als het ware.
Heerlijk zo’n ouwerwets aandoende bewoording. Het refereert overduidelijk nog naar lang vervlogen tijden, naar zwoegende Romeinen die in het zweet huns aanschijns het hele Romeinse Rijk voorzagen van – voor die tijd – prima werkende watergeleidende bouwwerken.
Vreemd, hoe een volk ogenschijnlijk zo efficiënt kon zijn destijds… terwijl nù……….
ik verlies me alweer in mentale zijstraatjes. Zal wel wat te maken hebben met vakantie, denk ik.
Pazienza :)

Wanneer we de wachtzaal binnenstappen – kaal en ongezellig maar wèl met aria condizionata, yeehaa – ziet het er niet goed uit. Tien wachtenden vóór ons. Aan de ons gekende mediterrane snelheid zal dit nog uuuuuren duren, denken we. Bovendien legt een bord ons uit dat de loketten om 13 u onherroepelijk sluiten, wachtenden of niet. Wij zijn net vóór de middag gearriveerd… omdat er minder klanten zouden zijn. Ik vind 10 wachtenden vóór ons al ruim voldoende.

Ik hou ervan om de doorsnee-Italiaan te observeren in z’n dagdagelijkse doen: wachtzaal binnen en buiten lopen, sowieso organisch vergroeid met zonnebril en gsm. Hoe oud ze ook zijn, altijd (of meestal) zéér verzorgd uitgedost. Het imago – la bella figura – blijft van het opperste belang.

Het verbaast me – meer dan een beetje – wanneer ik zie hoe snel de rij wachtenden slinkt. Het verbaast me zo mogelijk nog méér wanneer “onze” loketman lijkt te weten wat hij doet.
Ik geef toe: door ervaringen in het verleden gelóóf ik niet echt in de efficiëntie van de gemiddelde werkmensch hier in het Zuiden. De beste, belangrijkste en gemakkelijkste “postjes” verkreeg je hier meestal niet om wat je kòn maar dankzij de connecties die je had.
Hetgeen z’n weerslag had op de werklust en –snelheid.

Mààr – het dient gezegd – onze loketman doet z’n werk, legt alles geduldig (2 keer) uit en zit daarbij – ondanks z’n leeftijd en licht overgewicht dat hem schijnt te hinderen – toch maar weer mooi te wezen terwijl hij het doet :)

Meer dan eens wens ik bij mezelf dat ik ergens een ingebouwde camera had om de gezichtsuitdrukkingen, de houding en het gegesticuleer te filmen.
Het zuiderse leven zoals het is, zeg maar. Mi piace, mi piace tantissimo :)

net naast de Acquedotto: lovely pastels :)

en er rechtover: E' severamente vietato lasciare la moto sul marciapiede.
TEN STRENGSTE verboden de motor op het voetpad achter te laten.
Er stonden er inderdààd geen. Leren ze eindelijk luisteren?.....

De te ondernemen stappen om de waterrekeningen bij één van de dochters te laten toekomen, zijn niet te onderschatten, maar als we alles correct begrepen hebben… zou alles binnen een aantal…. maanden…. in orde moeten zijn…. Leve de EU.
Fast Forward naar de avond…. want hier wilde ik arriveren.

Aan de bar van m’n neef wordt een mini-concertje georganiseerd. De percussionist is z’n schoonbroer en het groepje komt een tribute brengen aan Bob Marley. Reggae is niet echt m’n ding maar de band klinkt erg goed en het brengt wat leven in de brouwerij (en geld in neef’s kas, neem ik aan).

Ergens in de loop van de avond krijgt onze tafel een ciao di passaggio – een vluchtige groet. Olijf ciao-t bijna automatisch terug, kijkt de passant vanuit haar ooghoek aan…. en voelt haar hart een wipje maken.
Ik herken G, een oude vlam.
…
puntje puntje puntje
…
Stelt u zich er maar niet te veel bij voor. De heer in kwestie had nooit enige andere interesse in Olijf dan wat men gerust passatempo (tijdverdrijf) mag noemen. Olijf bevond zich destijds nog op een punt in haar leven waar ze meende dat aandacht in haar persoon een hoogst ongebruikelijke – bijna niet te geloven – gebeurtenis was. (Stom ja… dat weet ik vandààg ook. Maar toen was toen en nu is nu, laat het me daarbij houden)
Als de aandachtgever in kwestie op dat moment “per ongeluk” de juiste dingen deed en zei, was een meis als Olijf verloren.

Hij blij met enkele dagen verzet, Olijf tot over haar oren verliefd. Dat is ongeveer een correcte samenvatting.
Dat hij – uiteraard! – na de zomervakantie niet inzag waarom er nog contact diende te wezen… het ging er bij Olijf niet in.
Kort en bondig… veel onnodig ludduvudduh en een navelpiercing waren het eindresultaat.
Trekt u zich verder van die navelpiercing niet veel aan. Wie weet wordt dat ooit nog eens een verhaaltje op zich…. :)

G was dus na zo’n slordige 13 jaar terug opgedoken, had gedag gezegd en was weer in de nacht verdwenen….
Enkele minuten later keerde hij uit de nacht terug… en hield halt… voor een praatje.
Hoe het met me was, dat het erg lang geleden was en wat ik tegenwoordig zoal deed.
Smalltalk.
Chiacchiere.

Dat hij nu een zeilboot had, zei hij. Waarmee hij uitvoer met klanten. Soms tot in Griekenland.
“Fijn” dacht ik. “Een zeilboot”. En verder dacht ik nix.

Of ik al ooit gezeild had, wilde hij weten.
Neen, dat had ik nog niet. Wel al op eentje gevaren, maar met gestreken zeilen.

En of ik de dag nadien wat te doen had.
… puntje puntje
… nee, m’n zaterdag zag er nog maagdelijk blank uit.
Hij had dat weekend geen boekingen maar had wel zin in en dagje chillen op zee met een oude bekende.
En we waren weinig, maar oude bekenden waren we zéker.

…
Wel wel…

Zulke uitnodigingen neemt Olijf graag aan, oude vlam of niet.
En zo geschiedde dat Olijf met haar 13 jaar oude ludduvudduh een dag doorbracht op zee, op de Stella Marina 1°.
Met zeilen, broodjes, sappig fruit, wijn en mooie achtergrondmuziek.
Onmogelijk om in woorden uit te drukken. Iets wat– op dat eigenste ogenblik – nix meer te maken had met ouwe vlammetjes, vonkjes of anderssoortig vuurwerk. Gewoon zeilen (en jà, Olijf deed méé en leerde zelfs wat Italiaanse vaktermen), chillen en … oh ja…. de onderkant van de boot een poetsbeurt geven.

Dàt herinnerde ik me nog levendig: m’n grenzeloze bewondering voor G’s apnee. Hij kon dat goed, er-rug goed zelfs. En ook dat heeft iets wonderlijks… als dat soort dingen je interesseren.
Olijf – misschien een “wetenswaardig” stukje info – was als kind vaker ònder dan boven water te vinden was en heeft in haar hele leven slechts één competitieve opstoot gekend: de langste apnees doen van alle kindjes aan het strand, jongens en meisjes inbegrepen. Met die achtergrond mag het duidelijk wezen dat G’s onderwaterkunde wat later in m’n leven diepe indruk maakte op mij.

Ademloos brachten we beiden een uur door onder de boot, ieder aan zijn/haar kant. Ademloos… omdat lucht onder water zo schaars is. Méér bedoelde ik daar niet mee :)
Met de poetsbeurt had ik m’n snoepreisje wel min of meer terugverdiend, vond ik, zelfs al vond ik de karwij leuk.

Na afloop bedankte ik G van harte voor een schitterende dag. Ik meende het. Hij had me met de boottocht een onverwacht plezier gedaan. Eén van die dingen die je niet op voorhand kan plannen.


Op het feest van Santa Cristina wou hij het vuurwerk van op z’n boot zien, zei hij.
Of ik zin had om erbij te zijn… als hij nix anders “aan de hand” had.
Welja, indien nix anders aan de hand, zou vuurwerk op het water me wel kunnen boeien.
No strings attached. Want zo hoort dat te gaan voor de goede verstandhouding.
“Vabbeh, allora ci sentiamo”
Very very no strings attached, mocht u het niet weten.
“We horen ons dan nog wel”. Dat is wat gezegd wordt.
Wat je hóórt te horen, is dat we ons misschien ook weer NIET horen… en dat dat dan ook OK hoort te zijn.
Olijf begrijpt zo’n dingen inmiddels wel.
’t Is vakantie.