Thuis, afgepeigerd van alweer een vermoeiende dag op het werk.
Werken is goed. Werken is dik OK. Olijf klaagt niet.
Neemt niet weg dat ik moe thuis kom.
Heb ook "wat" weinig gegeten vandaag omdat de weegschaal me weer iets anders toonde dan wat ik wilde zien (en dàt - uiterààrd - terwijl ik perfect WIST dat de weegschaal zou tonen wat ik net niet wilde zien... een vrouw is een raar ding).
IETS moet een mens eten, dus werden het de kliekjes van zondagmiddag. Toen had ik braaf en uitgebalanceerd gekookt voor mama. Teveel natuurlijk, want ze eet niet meer zoveel.
Op zondag mag mama van zichzelf en van de dochters al eens zondigen. Zondigen is in dit geval eten met een beetje zout. Zodat het nog wat zou smaken.... en wij (de dochters) hopen dat ze dan voor één keer in de week es wat meer zou eten.
Want ze vermagert zo. Dat zegt ze zelf.
En het klopt. Ze vermagert.
Want het smaakt haar niet, dat eten dat ze meekrijgt, helemaal zoutloos en zonder de minste fantasie klaargemaakt.
Olijf kookte dus, met een béétje zout en zorgde voor de hele mikmak. Aardappeltjes, twee soorten groentjes en schaap. Schaap smaakt ons, dus dat zat goed.
Ze had er zin in... tot ze de opgeschepte porties alvast begon te oeioeien.
"Oei oei! Da's teveel se! Da ganek ni opkrijgen!"
Maar ze deed haar best en at op wat Olijf had geserveerd.
Hoe dan ook had Olijf blijkbaar voor vieren gekookt want de helft bleef over.
Waardoor.... vandaag kliekjes. Gezonde... dus ik voel me safe.
Na het werk dus, moe thuis en de zon haalt nog nèt het randje van de tuin.
Ik eet buiten, gezeten op een tuinstoel aan de tuintafel. Zoals dat hoort. Nààst de stoel gaan zitten staat zo vreselijk mal....
Ik denk terug aan een gesprek dat ik eerder vandaag had met een collega over gelukkig zijn, zich ontworteld voelen en dies meer. U kent het soort gesprekken misschien. ... of misschien ook niet.
Olijf leeft in een wereld van singles en die plegen zulke onderwerpen al es aan te snijden... vooràl wanneer het "wringt".
Wàt er precies wringt, hangt van persoon tot persoon af en toetter in wezen ook niet toe. Als het wringt, zoek je iemand om mee te praten.
Ontevredenheid, onrust en ontworteling... een heleboel on's passeren de revue. En Olijf luistert.
Ik voel me niet echt meer ontevreden. Zelfs niet onrustig (hoewel daar vermoedelijk bijzonder veel reden toe is met een chaotisch leven als het mijne). M'n wortels zijn terug gegroeid, al weet ik soms nog niet helemaal wààr... maar ik (en m'n wortels) hou(den) "het" vast. Ik wéét iets... maar ik weet nog nog niet goed wat het is (voor wie dit begrijpt.... laat me wat weten, want ik begrijp het zèlf nog niet volkomen :))
Terug naar m'n tuinmeubilair en de kliekjesmaaltijd.
Daar zit ik dus, geworteld te wezen.
En dan denk ik...
"Dit is het niet".
Vind ik het erg dat ik alleen zit te eten? In m'n onafgewerkte tuin achter m'n onafgewerkt huis?
Nope, niet erg. Niet ideaal maar niet erg. Het IS gewoon wat het is.
Maar het is "het" niet.
Net zomin als de bloemen (of wat daarvan rest) die ik enkele dagen na m'n terugkeer in een poging van bewondering kiekte.
Ik vond ze mooi, maar ze zijn "het" niet.
Of de wolkenlucht zondagavond. Mooie kleuren, maar geen horizon.
Ik vond toen òòk dat ze "het" niet waren.
Alles wat ik daarvan kan maken - voorlopig - is dat ik iets weet.... maar wàt precies?
Mboh!
Het zal wel komen. Daar vertrouw ik op.
Dat ik het ooit zal weten.
(Olijfnoot: Maakt u zich geen zorgen als u niet kan volgen. Ik kan dat ook niet :) )
Eerder deze week zag ik deze (gefotografeerd door m'n denkbeeldige bijrijder, Lehti :))
En in gedachten was ik weer wèg, méé met één van de vliegers :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten