afscheid van een stukje geschiedenis

Er gaat iets verdwijnen uit Olijf's huis. Uit de garage, om precies te zijn.
Na zo'n 27 jaren.
De Piaggio Bravo.

Ik had 'em als studente aan de unief. Olijf was nog extreem lui toen. Nòg luier dan nu :)
Geen fiets, zoals de meeste studenten.... neen... een brommer.
Altijd gedroomd van een Vespa maar dat behoorde toen niet tot de mogelijkheden.
De helft moest Olijf zelf betalen, de andere helft werd door de ouders bekostigd.
Die Vespa kon ik dus mooi op m'n buik schrijven.
Maar Olijf, tòen al even fanatiek als nu, bleef in "het huis". Dat van Piaggio, de makers van de Vespa.

Het werd dan maar een Bravo. Destijds was dat ginderachter een bijzonder coole brommer. Met dubbel zadel, om vriendjes mee te vervoeren.
Ik heb 'em lang gehouden, een beetje omdat ik dacht dat neef S hem misschien zou gebruiken wanneer hij 16 werd.
Dat was dit jaar. S werd 16.
Ik heb het hem niet gevraagd, maar iets zegt me dat de Bravo nu niet meer zo cool is als 27 jaar geleden.
S kan trouwens best wat fysieke beweging gebruiken. Hij lijkt wel zo lui als Olijf vroeger. En - omdat ik hoop dat hij m'n koers niet vaart - ik heb liever niet dat hij zich rot gaat voelen over zichzelf zoals ik dat vroeger deed.
Dus mocht de brommer weg.

Door toeval, echt toeval, kon ik hem plots verkopen aan ... val nu dood... een ouwe Italiaan op m'n werkplek.
Ik zag hem rijden met een Bravo, zei daar wat over (en dat ik er ook eentje had)... voor ik het wist, wou hij de mijne kopen! Zo geflikt, nix geen moeite voor gedaan.
(Voor het gemak neem ik aan dat je Italo moet zijn om een gedrocht als mijn Bravo te kunnen appreciëren.... en eigenlijk ben ik daar stiekem een beetje blij om)

Nu, twee maanden later (meneer had een afbetalingsplan voorgesteld), gaat de Bravo naar een nieuwe baas.
Vandaag haalde ik hem van onder het stof, waste hem, blonk het chroom op, pompte de banden op en legde hem - samen met m'n potige overbuur - in de auto. (Oeps: ik herlees en herschrijf. De overbuur werd NIET in de auto gelegd. Hij hielp bij het te rusten leggen van de brommer. That's it.  Olijf legt geen overburen in haar auto....)
Morgen is hij niet meer van mij.

Ga ik hem missen?
Och.... een heel klein beetje, heel even.
Maar ik deed er al jaren nix mee. Sinds m'n studententijd om precies te zijn.

De sleutels van het stuurslot kon ik niet meer vinden. Twee uren zoeken op alle plaatsen die ik me maar kon voorstellen, leverde enkel een onverwachte pauze in oude foto's op. Niet te lang, ik had geen tijd.
Die oude foto's moet ik op een donkere winterdag maar es opnieuw doornemen.

De doos met herinneringen aan het ex-lief passeerde ook even door m'n handen. Even dacht ik "weggooien, die boel". Maar dat lukte nog niet. Doos terug in de kast gezet. Ook voor een andere keer. Die dag komt nog wel, dat ik alles weggooi. Of op een donkere plaats op de zolder zet.... tot m'n neefjes na m'n dood de hele boel moeten opruimen en zich afvragen wat ik met al die rommel deed.

Brrrr... rare gedachtengang. NU al wegsmijten opdat m'n nabestaanden niet teveel opruimwerk zouden hebben: waar in godsnaam hou ik me mee bezig?

Samenvattend: de Bravo gaat morgen in ander handen.
Eigenlijk ben ik daar blij om.
Dingen wegdoen is niet m'n sterkste punt. En daarmee druk ik me zachtjes uit.

U ziet het: Olijf méént het. De brommer kan niet blijven. Hij ligt al klaar voor de reis. Zodat ik me morgen niet bedenk :)