Estate Italiana 2011: Vrijdag 8 juli - Olijf vertrekt

Het had net zo goed vrijdag de 13de kunnen zijn.
Met wat de afgelopen week al stuk was gegaan, kon dit er nog wel bij.
Pakken tot 2 uur in de ochtend.
Ondanks goede voornemens om vroeg in de week te starten, presteerde ik het wéér om de avond voor het vertrek met de koffers te beginnen.
Pakken is nix. Maar de maximaal toegelaten gewichten respecteren, dat was wat anders.
Als je een duikuitrusting mee wil nemen, telt dat dubbel.

Om 2 uur ’s nachts was ik min of meer klaar, dus….

Aan Ils had ik gevraagd om “voor alle zekerheid” rond 6 uur bij me thuis te zijn.
Voor mezelf had ik 4 uur opgelegd. Douche, laatste check, vuilzakken buiten zetten, auto binnen… met 2 uur voorbereiding moest dat lukken.
En – gezien m’n late activiteit – 2 uur slapen dus.
“Geen erg,” dacht ik “op het vliegtuig kan ik wel slaap inhalen”

…

Wat een vreemd geluid.
M’n wekker? Nee, iets anders.
De gsm….. DE GSM?????
Waarom de gsm????
Ik schrik wakker. Kijk naar de klok.
…. 6 uur.

…
6 uur???? WTF???
Ils aan de foon. “Sandra?”
Ik had geslapen, door 1 uur wekkerradio geslapen en was nu officieel te laat.
Honderdduizend excuses, intern (en waarschijnlijk ook extern) vloeken, lopen als een kip zonder kop, weer excuses, géén douche, koffie zetten, vuilzakken buiten, auto binnen, reiszakken sluiten en weg, halfgekamd en ongewassen.

Ils blijft – zoals altijd – ongewoon kalm. Ik bewonder dat. Hoe kalm Ils altijd blijft.

De weg naar Charleroi is helemaal vrij. Geen files rond BXL… met de vakantie kan je zoiets verwachten maar je mag er nóóit op rekenen… toch niet rond BXL.

Al pratend vliegt de tijd voorbij. Voor ik het weet, sta ik netjes in Charleroi.
Halfacht.
Ruim, ruim, ruim op tijd. Dankzij die lege ring en dankzij Ils en haar gsm.

Koffer inchecken: 1 kg minder dan toegelaten.
Schitterend, dat opent mogelijkheden voor de shopping op vakantie.
Rustig een boekje kopen. M’n tijdschrift had ik – wakker als ik was – in de auto laten liggen.
Rustig koffietje drinken, croissantje erbij, laatste sigaret vóór de vlucht en – niet vergeten – even naar de toiletten.

Ruim op tijd passeer ik de dounacontrole. Het verloopt wat traag. Blijkbaar heeft iemand vooraan in de rij iets “verbodens” bij. Zijn (of haar?) koffer blijft verdacht lang onder de doorlichtmachine liggen.
Maar ik heb tijd. Ik blijf rustig. Het valt me op dat bijna iedereen gefouilleerd wordt. Mannen door een man en vrouwen door een vrouw.
Ze zijn erg grondig, merk ik. Vooraan, achteraan, zelfs een betasting in de nek die iets weg heeft van een combinatie van kietelen en masseren.
“Dat moet een speciale opleiding zijn” denk ik nog.
En “als reiziger mag je niet kietelgevoelig zijn” ook :)

Mij valt ook de eer te beurt van een hoogstpersoonlijke fouillering. Na afloop duurt het nog even voor ik me realiseer dat ik nix gemerkt heb van de kriebelbeurt. Zal wel gemaskeerd zijn door de gedachte dat mevrouw de fouilleteuse 2 maal en vrij grondig m’n borststreek onderzocht. Duidelijk, alweer, waarom mannen bij mannen moeten blijven… en omgekeerd.

Eens voorbij de douane neem ik m’n handbagage nog even.. nou ja… onder handen, loop nog even de tax free binnen en hoor plots m’n naam.
…
M’n naam???
MIJN naam?????

Of ik zo snel mogelijk naar de gate wil komen.
Ik loop, word nog even gestopt voor gewichtscontrole –jààà jààà, die is in orde, zo’n 70 keer nagekeken – loop verder en kom licht hijgend aan bij de lege Boarding Gate.
“Pas de problème” glimlacht de steward me toe.

Ik schaam me diep. Voor de tweede keer op deze korte dag.

Voordeel – alle schaamte ten spijt – deze keer moest ik eens niet aanschuifelen tussen jengelende kinderen en zeurende grootmoeders. Every cloud en Silver lining enzo….

Ook op het vliegtuig is iedereen al gezeten… ah jaaaaa… ze wachten op mij!
“Lekker” denk ik.”ook hier nix aanschuiven, nix geërgerd wachten tot iedereen z’n zakje in het bovencompartiment heeft geperst, nix vaststellen dat meneer’s okselgeur toch niet tot mijn feromonentype hoort…
Gewoon. Lege plaats vinden, geluk hebben omdat meneer aan het raampje z’n plaats aan mij afstaat (niet omdat ik zo’n schat ben, eerder wel omdat hij naast z’n vrouw wil zitten en misschien omdat hij dan ook gemakkelijker naar het toilet kan indien gewenst) en de handbagage nog lekker dichtbij kunnen opbergen.

En dan vertrekken we. Mooi op tijd.
Fabio, onze sprekende steward, praat voor één keer es niet met die typische vliegtuigintonatie. Z’n Engels is zelfs meer dan behoorlijk. Respect.

Vluchtroute en reddingsvestje worden besproken. Olijf kijkt voor het eerst in haar vliegtuigcarrière es niet meer mee.
Mocht er es wat uit de lucht komen vallen, dan is het nog zeer de vraag of we kalm zouden blijven. En mocht ik kalm blijven…na bijna 40 jaren vliegen, weet je hoe je de nooduitgang vindt in een brandend toestel… de lichtstrip enzo…

M’n aandacht gaat wél uit naar de schaamteloze sigarettenreclame. Bon, nééééé, geen sigarettenreclame. Sigarettenvervàngersreclame: De Smokeless.

Eerst zegt Fabio dat roken niet is toegestaan op de vlucht. Yep, weten we. Da’s al jàren zo. No surprise there.De “goeie” ouwe tijd dat je vóóraan mocht roken en je daarbij nog oprècht dacht dat de niet-rokers àchter je daar ab-so-luut nix van merkten, is definitief voorbij
Maar goed. Niet roken in de vlieger…. Dus.

“Mààààr…. Voor de èchte rokers onder u hebben we een geweldig product. De Smokeless sigaret! In drie smaken: Menthos, …. (vergeten, maar het leek me bijna Strawberry) en American… voor de echte rokers. U kan rustig genieten van de smaak van uw sigaret zonder uw medepassagiers te storen. De Smokeless heeft hetzelfde nicotinegehalte als een gewone sigaret. De èchte rokers onder u zullen het verschil niet proeven”

Ik zwéér u: Fabio zei voortdurend “èchte rokers”…. maar dan in in het Italiaans… en in het Engels.

Iets zegt me dat de mooi gebronsde Fabio zelf óók een vero fumatore/real smoker is. Iets in z’n enthousiaste uiteenzetting deed me zoveel vermoeden.
Dàt OF hij heeft aandelen in de Smokeless. Of een stevige commissie na verkoop.
En hoewel Olijf nog steeds rookt, ik heb geen problemen met enkele uurtjes saffieloos. Ik hoef geen nepsigaret om te doen alsof.
Ik vind het wel heerlijk ironisch dat – exact 1 week na de invoering van het totale rookverbod nu eindelijk ook in België! – Fabio zo’n boom opzet over èchte rokers in nauw afgesloten ruimtes :)

Olijf wacht op het koopkarretje. Er is iets wat ik “moet” kopen. Het reclameboekje heeft zonet een nood gecreëerd: The Fragrance Atomiser”. Een must voor de frequente lowcostairtravelgebruiker. Weegt nix, bevat niet zoveel vloeistof dat je’t moet declareren en kost… goh… nix eienlijk. Great value zegt het boekje … en wie is Olijf om dat in vraag te stellen…. Eigenlijk :)

Voor de volgende reis wil ik mezelf nog een kadootje wensen. Een notebook. Of een tablet.
Neen, niet om steeds online te zijn maar omdat die éne periode waarin Olijf zeeën van tijd heeft om te schrijven… alles in een schriftje moet.
En schrijven… goh… dat gaat nog wel, maar overtypen (olijfnoot… die leesbaarheid achteraf blijkt stevig tegen te vallen) en foto’s kiezen nadien, dat komt er nooit van. Of niet helemààl.
U weet dat, want Olijf heeft nog geen enkel reisverhaal volledig uitgeblogd.
Mij frustreert dat.
Van u weet ik het niet, maar mij…. frustreert dat :)

jong geleerd is oud gedaan :)

"Gene vette" als foto... maar Olijf heeft dit aankomstzicht te lang moeten missen.