DTV RAI BBC

(korte proloog: ik meende dit gisteren te hebben gepost. NIET dus. Met vertraging en zonder verder editing.... yesterday's post)

Ik ging wat schrijven over een nieuwe mijlpaal in m'n leven. En over leuke verrassingen. En bloot geluk.
Maar ik zal het zonder foto's moeten doen, hoewel ik er wel hàd.
Zo'n kwartiertje geleden gaf ik het apparasie voor een dag te leen aan zus. De zus van de zondaglunch. Die overigens zonder incidenten verliep. Zonder incidenten maar verder ook niets om over naar huis te schrijven. Hoewel ik daar misschien nog wel eens de nood toe voel. Wanneer ik m'n apparasie (met SD-kaart waarop m'n fotomateriaal) terug krijg.

De Mijlpaal dus.
Die uit zich op digitale wijze in m'n woonst door de komst van DTV. Digitale TV dus.
Lang heb ik erover nagedacht. Ik had het niet nodig. TV diende de laatste jaren nog bijna uitsluitend om bij in te dommelen  en om 3 uur later op een ontieglijk uur klaarwakker te schieten door één of andere irritant biep- fluit- of schietgeluid....
De media - wie "de media" ook moge zijn maar het klinkt wel lekker fatalistisch -  heeft er echter een handje van weg om je vroeg of laat op de knieën te krijgen.
Toen ze een tijd geleden (een jaartje intussen???) me ook de BBC's afpakten, begon ik stilaan na te denken. Te overwegen. Voorwaar zelfs een beetje te rekenen.
Ik bespaar u de rekensom en ingewikkelde redeneringen. Feit is dat de Telenetman vandaag aan m'n deur stond.
Na 1 bevestiging via mail, 1 sms op zaterdag om m'n afspraak nog eens te bevestigen,
1 sms op zondag om het meer precieze uur mee te delen en 1 sms vanochtend om te laten weten dat de Telenetman onderweg was naar mij.... waarna hij LETTERLIJK 10 seconden later aan m'n deurbel hing.
Ik dacht nog "Dat is snel! Het lijkt Van ..... wel!" maar ontstak meteen in duizend nederige excuses omdat ik vreesde dat m'n aansluitpunt - dat van de TVkabel "dus" (!) - ongemakkelijk gelegen was.
Onder de sokkel van een keukenkast namelijk. In de hoek van de keuken.

De Telenetman was van de jonge variant. Lenig ende flexibel dus. Gewillig ook want - zo zei hij - zijn collega's zouden deze job niet gedaan hebben. Maar hij deed dat dus wel en uit pure dankbaarheid lichtte ik hem een beetje bij. Met z'n zaklantaarn :)
Het één plezier is het ander waard, moet hij gedacht hebben, want above and beyond the call of duty sloot hij de digibox ook snel even aan (normaliter is deze taak ten laste van de klant). Nadien bleek dat enig eigenbelang mede in het spel was want "als het misloopt, moet ik hier binnen de kortste keren weer komen aanbellen om de foute aansluiting te herstellen". .... en dat bleek hij liever niet te doen. Dus zette hij me op weg.
Ik nam de insinuatie dat ik - hulpeloze vrouw van middelbare leeftijd - te lomp was om te helpen donderen er graag bij en ging snel op zoek naar iets wat op een fooi kon lijken.
Helaas..... enkel grote briefjes in m'n portemonnee. Tja, wat is groot, nietwaar?.....
M'n erkentelijkheid was groot maar geen vijftig euri groot.
Dus moest ik de jongeman met een welgemeende "Heel hartelijk bedankt en een fijne dag nog verder" laten gaan.
Vond het ook niet meteen geschikt om hem om halftien in de ochtend een koppel zware bieren in z'n hand te steken bij wijze van dankuwel....

Maar toch...
LEUK ! Mensen die méér doen dan wat je er redelijkerwijs van mag verwachten.

En zo geschiedde dus dat ik vóór de middag rechtstreeks getuige was van het nieuws dat de paus z'n ontslag had aangekondigd. In het Italiaans. En uitgebreid. Meer dan een uur lang en wellicht langer maar ik zette de TV af toen ik bezoek kreeg.
Ik heb RAI. Ik heb RAI, ik heb RAIIIIIIIIIII :) :) :)

Na het bezoek zou ik de nieuwe PC van moeder gaan installeren.
Maar eerst boodschapjes. Naar een natuurvoedingzaak hier in de buurt. En zag ik twee huizen verder een zaak "Mediterraanse specialiteiten". Dat is slang  voor Turkse supermarkt maar goed, ik was nieuwsgierig en had iets nodig dat daar kon liggen, dus ging ik binnen.
Vriendelijk mensen, ook daar. Leuk leuk leuk. En ik vond wat ik zocht.

Waarna de reformzaak aan de beurt was. En waar ik te lang bleef hangen. Langer dan het kwartiertje gratis parkeren dat ik had voor de wagen. Maar ik kwam buiten en zag net de parkeerwachter die zich naar m'n nummerplaat toe boog. Ik gaf een gilletje en..... hij liet de boete voor wat hij was. Het ticket was blijkbaar nog niet afgeprint want dàt kunnen ze niet meer ongedaan maken, zo leerde ik jaren geleden.
Hij gaf me géén boete! GEEN!
Da's toch leuk, niet?
Ik vind dat leuk!

Smeet m'n biologische groenten, oersuiker en kiemzaadjes in de auto en ging verder met de dag.
Die hier nu eindigt, zo ongeveer. Zonder foto's. Met een langdurige niesbui die me het typen wel èrg moeilijk maakt. En een kop warme melk omdat dat gezellig kijkt voor de TV.
De digitàle TV
:)




Ach wat.... dezefotocollages circuleerden deze namiddag al op FB. Of hoe een land nog met zichzelf kan lachen. ... of EINDELIJK met zichzelf kan lachen, nu het (bijna?) te laat is...
De eerste kan ik vertalen.
De tweede laat ik staan zoals hij is. Kan nooit goed vertaald worden. Althans.... Olijf kan dat niet. Maar wie zich geroepen voelt..... :)

Ik zal jullie een nieuwe paus geven.
Of neen! Béter nog! IK neem z'n plaats in!