even lachen: tinternetgevaren

Een tijd geleden zag (en deelde?) ik een licht cynisch filmpje over Facebook en zijn gevaren.

Ik kon er fijntjes om lachen.
En ... yep... dat kan ik nu nog steeds. Geweldig, oef. :)

Edoch, Olijf viel afgelopen week ten prooi aan het fenomeen zoals hierboven in het filmpje wordt geïllustreerd.
Ik werd ontvriend en weet begot niet door wie.
Eén vriendje verdween maar dat was aangekondigd. 'k Begreep ook volkomen waarom.
Kort daarna bleek nog een tweede vriendje de plaat te hebben gepoetst.
En eerlijk... zoiets maakt je wel nieuwsgierig.

Nu... het is belangrijk dat ik duidelijk ben.
Veel van m'n "vriendjes" zijn niet mèèr dan contacten die ik "opdeed", bijna als een griepvirus. Vrienden van vrienden van (voornamelijk) de salsascene.
Mensen die een vriendschapsverzoek sturen, die je misschien van ziens kent en waarvan je denkt "Ach ja, waarom niet?"
Sommigen gebruiken FB (terecht, waarom zouden ze niet?) als reclamemedium. In Olijf's geval zijn dat dan hoofdzakelijk mensen die een dansschool hebben opgericht en langs die weg leden willen ronselen. Onder het motto "Je kan nooit geïnformeerd genoeg zijn" aanvaardde ik ook die vriendschappen.
The Information Age

Wat bekenden betreft, weet ik precies wie in m'n lijst staat. Het zou er nog aan mankeren.
Maar van de andere pakweg 90% ben ik eerlijkheidshalve nauwelijks op de hoogte.

Zelf heb ik meermaals een stevige opkuisbeurt gehouden in m'n lijst. Mensen die ik niet zag, niet hoorde...kortom, die weinig of niets gemeen hadden met Olijf. Ik verwijderde hen zonder boe of ba. 'k Betwijfel of ze't ooit gemerkt hebben.

... of werden ze - net als Olijf deze week - toch een béétje nieuwsgierig naar wie verdwenen was?
En konden ze om de dooie dood niet ontdekken wie niet langer vriendjes wilde zijn?
En gaven ze kort daarna gewoon op omdat er geen ontdekken ààn was en het au fond dan ook niet zo belangrijk kon zijn als ze het met de beste wil van de wereld, echtig in techtig  NIET konden vinden?

Neen, lieve lezer, Olijf voelt zich niet uitgesloten. Ik was gewoon nieuwsgierig, meer niet.
Maar verloor er ook geen minuut slaap om toen ik merkte dat ik het echtig in techtig niet wist :)

Waarna ik vlotjes overstap op een FB-gedachte die me al enkele weken bezig houdt.
De "gevaren" van FB.
Een jong vriendje van me is van de multimediageneratie. Mensen als ik zijn dat niet. Niet echt, in alle geval.
Wij zijn nog opgegroeid met vaste telefoons, van die oude, met draaischijven. Olijf moest nog communiceren via brieven die vaak wekenlang onderweg waren en waarnaar halsreikend werd uitgekeken. Met trillende handen werden opengemaakt. Nu lezen of bewaren voor strakjes? Want het was een kleine schat (al beseften we dat toen nog niet ten volle).
De gsm leerde ik pas gebruiken op - ahum - relatief latere leeftijd. Voor je't wist, liet je per sms weten wààr precies op het plein je je bevond omdat je je vriend(in) niet binnen de 5 minuten kon lokaliseren.

De multimediageneratie leerde op 2-jarige leeftijd computerspelletjes spelen (die al snel online werden uitgevochten met total strangers aan de andere kant van de wereld), onder het mom "mijne kleine kan maar beter met een pc leren omgaan... voor z'n toekomst).
Naast de klauw- en hamertenen die onze niet-dichtgebonden-sportschoenen-dragende-jeugd teisterde, zou het me niet verbazen als er ook zoiets zou bestaan als muis- en klaviervingers, gevolg van het jeugdig vastklampen van pc-onderdelen :)

Ik wijk af.

De multimediageneratie is opgegroeid met social media alsof het normaal was. En dàt op een ogenblik dat niemand echt weet wat alle gevolgen zijn.
We moeten het allemaal leren, wat er wél en niet publiek kan gezegd worden. Veel kan en mag, maar veel kan ook mislopen.
Eens in de nadenkende fase van hun leven komen enkelen al zover dat ze eerder gemaakte (kwetsende en zelfs zwaar blamerende) uitspraken leren deleten om hun achterklap-sporen te wissen. Maar vaak is het kwaad dan al geschied. En wel hierom.

Stel: je bent jong en jaaaa, je wil wat. Je krijgt wat.. in de vorm van een liefje.
Om de haverklap verklaren je liefje en jij mekaar openlijk de eeuwige liefde. Het voelt zo goed, het stààt zo goed om aan ieder die het lezen wil te laten merken hoe immens gelukkig je wel bent.
En dan.. stel... gebeurt er wat. Het geraakt "uit". (nu zeggen ze, als ik me niet vergis, dat ze niet meer "op" mekaar zijn... nu ja... aan, uit, op, af... what's in a name?)
Het is uit of af - enfin, het is dus gedààn - en in je jeugdige impulsiviteit ontvriend je je voorheen eeuwige liefde meteen.
Eeuwigheid kan soms héél kort duren...

Ontvrienden volstaat uiteraard niet. Je moet je frustratie kwijt. En ook dat gebeurt even openlijk als het voormalig geflikflooi.
Je schrijft wat. Iets kwetsends. Iets persoonlijks. Iets wat ei-gen-lijk helemaal niet en nooit voor andermans ogen bestemd was. Ei-gen-lijk ga je sociaal gezien véél te ver. Maar je bent jong en je doèt maar wat.
Zij (of hij) kan het tòch niet lezen... denk je. Zij/hij is ontvriend.
Tot je - shit - meestal pas veeeeeel te laat bedenkt dat ZIJ misschien wel ontvriend was, maar NIET - slik - al haar èn jouw gemeenschappelijk vrienden... die dat netjes doorspelen aan het ex-liefje.
Waarmee de cirkel bijna rond is.

The internet createth and the internet distroyeth zeg maar :)

Want zij maakt het weer aan... ofzo. Enfin, twee dagen later zijn zij en jij weer "op" mekaar.
Geweldig! Weer de eeuwige zon tegemoet, vriendlijk en tevree, hand in hand.
En 24 uren later zijn jullie weer over and out.

Het is niet duidelijk, je begrijpt er niets van en hoogstwaarschijnlijk zal je het nooit zeker weten.
Jeugdig ongeduld of gewoon stomme onvoorziene omstandigheden?
Dat zij hoorde van hem die intussen op haar (andere vriendin) was, die toevallig maatjes was met hem (de ex) die zoveel naars had geschreven, waardoor zij dacht "Ik zal hem gaan hebben" en daarmee helemaal niet bedoelde dat ze hem terùg hebben wou... maar gewoon bij z'n pietje... tot ze dat loslaten zou... en plein public zodat hij een tweede keer - z'n wonden en gedeukt ego likkend en na haar alwèèr te hebben ontvriend - de lelijkst mogelijke dingen over haar zou schrijven.... op GezichtBoek.

Oh ja... zij of hij... ik moest een geslacht kiezen. Zelf vrouw zijnde en in een vlaag van totaal misplaatste genderfierheid, ga ik ervan uit dat alleen hij zoiets doms kan doen... maar dat is uiteraard een onnozele veronderstelling. Zij is net zo goed in staat om haar daden niet te overzien.

En vergis u niet.
Vandaag doel ik op de jeugd. Maar ik las al grooten die net zo dom hun privé-leven uit de doeken deden. Zoals de - och, namen noemen heeft geen zin - volwassen man die niet kiezen kon tussen twee liefjes, beiden een goed jaar lang aan het lijntje hield en er intussen in slaagde om de ene wijs te maken dat hij de andere niet luchten kon... waarna hij op FB - volkomen leesbaar voor de ene - aan de andere schreef dat hij smachtend uitkeek naar hun weekje verlof tezamen.

Einstein moet eens gezegd hebben: Two things are infinite. The universe and human stupidity. I'm not sure about the universe.

Einstein was geen dommerdje.
Hoe hij Tinternet zou hebben gebruikt, weet ik niet. Met mate(n) waarschijnlijk :)

Maar ik heb een ei gelegd. Over Tinternet en z'n gevaren. Freewheelend als het ware... en het deed nog eens deugd.

M'n vriendjes, de èchte, waarvan ik er enkele op FB heb, lachen wel eens met Olijf's FB-activiteit.
"Je zet er zovéél op" zeggen ze.
"Maar ik vind het leuk, want je schrijft nooit iets voluit. Ik heb er altijd het raden naar wat je precies bedoelt"

Het is m'n aard. Om iets te zeggen en tegelijk ook niets. Om me te laten kennen, maar niet helemaal.
Vanavond buig ik me (geheel offline) over de vraag hoe het komt dat Olijf online wél een dosis mysterie weet te bewaren en offline, met beide voeten op de geheel echte en begane grond... niet.
Nieuwsgierig wat daar uit zal komen. This just might get quite interesting :)


Olijfnoot: lichtjes sombere nagedachte (maar niet tè)
Yours truly schrijft online wat u allen 's avonds aan de andere helft kan zeggen, gezellig neergeploft in de zetel, biertje/theetje in de ene hand, krant in de andere, de afwas netjes met z'n tweeën gedaan. (Okee okee, dit is een al te idyllisch beeld but you get the picture).
Hoe grappig het ook moge lijken... in de grond heeft het iets triests.

Enkel in de grond. Want bovengronds.... lacht Olijf dat het een lieve lust is!
Olé :)

Vreemde ochtendspurt

7.00u dinsdagochtend.
De wekker loopt af.
Olijf is nog niet "klaar" met de nachtrust.
Ben dankbaar voor de snooze-knop :)
Twee maal.

Tot het geluid van de PMDophaalwagen me klaarwakker maakt. KLAAR met de nachtrust, plots.
De mijne staat niet buiten. De zak. Die van de PMD.
Pfffff.... zo gaat dat nu al weken. Telkens vergeten om de zak aan de voordeur te zetten.

Klaar als ik ben, komt m'n brein sneller dan normaal op gang.
Olijf woont op de hoek van een T-kruispunt.
En ik dènk de route van de PMD-ophalers te kennen: Ze naderen van rechts, slaan de (doodlopende) zijstraat in en keren dan terug om links verder te rijden.
Mijn huis zijn ze al voorbij gereden, zoveel wéét ik.

Ik SPRING uit bed, ren de trappen af, controleer langs de voordeur waar de ophaalwagen zit, denk razendsnel na, spurt naar de garage, VLIEG  (mèt volle PMD-zak) over de straat en zet hem snel neer bij één van de overburen.
Geen tijd om hen om toestemming te vragen (dit is sluikstorten...).
Ik vlieg terug naar huis. Ik vlieg sneller nu, zonder zak in de hand.

Alles in slaapkleed en op blote voeten.
:)
Eén minuut later passeert de ophaalwagen opnieuw en neemt de zakken mee. De mijne ook.

OEF. Hij is eindelijk weg, die zak.

Tevreden zet ik een kop koffie en eet een toast met bananenchocola.
Heb ik verdiend.
:):):):):):):)

Tussendoor: wat een weekend

Er is nix gebeurd dit weekend.
Nix materieels, nix wat je kan vasthouden.

En toch: wat een weekend.

H was in de buurt vandaag, ik ontdekte het pas vanochtend. Na alweer een jaar ofzo, konden we nog eens irl praten. Toch wat anders dan het eeuwige chatten.

Ils ging naar en schreef over een huwelijk van haar vrienden. Ik ken hen niet, maar de foto's waren zò sprekend dat ik niet anders kon dan delen in hun geluk. 'k Wens hen nix dan goeds toe, een leven lang tezamen.

Rare dingen ook. Mensen aan wie ik dacht (om diverse redenen) en waarvan ik vond dat ik ze maar eens snel moest bellen/schrijven, contacteerden mij... bizar, in mijn wereld.

En dan teksten waar ik over struikelde. Levensbeschouwelijk van inslag maar "spul" dat ik net nu nodig had. Bijna een hele zondag en een halve maandag heb ik ernaar geluisterd (Thank God voor audioboeken).

En opruimen. Het huis, de tuin, de zolder. Alles verre van af, maar een paar prulledingetjes waaraan ik vasthield - uit nostalgie - gooide ik weg. Zodra ze in de prullenbak belandden, voelde ik me vreemdsoortig bevrijd (u mag lachen :)).
Het klopt wat ze zeggen. Ruim je omgeving op en je ruimt je hoofd op.
Dat moet ik onthouden. Want er mag nog wat weg, zowel fysiek als geestelijk.
Het meeste zit wel goed, no worries... maar tòch... helemààl klaar ben je nooit.

Met iedere dag die voorbijgaat, weet ik béter waar ik zijn wil... Tegelijkertijd... met alle blanco's - hiaten zeg maar - weet ik net zo goed dat de tijd nog niet dààr is.
En dat
is OK.

Ik heb terug geduld. Niet alTIJD (Olijf is niet meer of minder mens dan u :)), maar ik oefen.
Te lang kwijt geweest.

Aan de achterkant van m'n ogen (jààààààà, Bassie & Adriaan) leidt m'n geduld hièrheen. So sue me :):):)

een goddelijk oord als dit vind je in Supersano. Le Stanzie.
(en ja, de foto valt uit beeld. Kan me niet schelen :))

Estate Italiana 2011: Stella Marina 1° - de beelden

Omdat kiezen me zwaar valt en vorige post te lang was, een aparte post voor het beeldmateriaal.
Inclusief dansend koppeltje aan de overkant van de straat op de Reggae-avond. Loved it loved it loved it :)

ik hou ervan wanneer ze verdwijnen en even later weer tevoorschijn komen :)

En dan m'n dagje op zee...

het begin, in de haven

DE foto: herkent u 'em nog?

Bon goed... niet erg flatteus, maar Olijf mocht sturen :)

de skipper

voor anker. Poetsbeurt volgde. Toch niet erg in zo'n zee?

Perziken voor een geïmproviseerde Sangria

De skipper vond die motorboten maar nix... en Olijf begreep het na een dagje zeilen

Yep, met zeilen ziet dat er stukkkkkken beter uit :)

Einde dag: terug in de haven

Dingen waar Olijf van houdt: een vuurtje dat meewiebelt met de golven, een caffettiera die vastgeklemd word tegen het schuiven :)

Wie kan Olijf kwalijk nemen dat ze nog steeds lyrisch wordt bij de gedachte aan een dagje zeilen?

Estate Italiana 2011: Zaterdag 16 juli – Stella Marina I°

Eens in de zoveel tijd mag een mens omgaan met onvoorziene omstandigheden.
Meestal voorspelt zulks niet veel goeds maar  gelukkig  hoeft dat niet altijd zo te zijn.
Zoals nu (of “toen”, vermits deze post retrospectief ter blogge gaat… maar dit geheel terzijde).

Vrijdag 15 juli kent een vroege start. Om 4 uur in de ochtend om precies te zijn. Schoonbroer en dochter E vertrekken terug naar huis. E heeft nog een weekje paardenkamp op het programma staan schoonbroer popelt om thuis terug op z’n fiets te mogen springen.


Luchthaven Brindisi: moet er nog suiker zijn???

Olijf, zussen en de andere kinderen blijven nog even in Italië. Wij – de zussen – hebben nog één en ander te regelen m.b.t. nalatenschappen, te betalen rekeningen en te ontcijferen familiale gewoontes, die papà bij leven en welzijn steeds in een waas van geheimzinnigheid afhandelde.

Onze vakantie is een mengeling van werk en relax deze keer.

Na terugkeer van het vliegveld – inmiddels 6u30 – trekt Olijf de nog stille straten van het dorp in. Nu is het zonlicht op z’n mooist. Dit mag ik niet laten liggen.

dit is óók een vakantiebeeld... minder mooi maar net zo goed realiteit





de oudjes komen buiten

de honden ook...

eerste naar rechts en aankloppen bij Olijf :)

Rond achten volgt het ontbijt op het balkon: voor de meeste Italianen een zeer vreemde notie.
Ontbijt voor hèn bestaat uit een caffè of cappuccino in de bar om de hoek met éventuéél een cornetto of een brioche. De kinderen kunnen thuis desgewenst wél rekenen op een kom warme melk met suiker en verzopen koekjes. Echt gezinsmatig samen ontbijten, compleet met brood, boter, Nutella en al, is een concept dat hen vreemd lijkt.
Hoezeer “la tavola” dé verbroederingsplaats bij uitstek is voor de modale Italiaan, ’s ochtends is ze dat niet.

Maar ik wijk alweer af.

Vanochtend hebben Olijf en zussen een afspraak met nonkel A om de rekening van het water – la bolletta dell’acqua – op onze naam te laten zetten. Daarvoor moeten we naar de Acquedotto, de Aquaduct als het ware.
Heerlijk zo’n ouwerwets aandoende bewoording. Het refereert overduidelijk nog naar lang vervlogen tijden, naar zwoegende Romeinen die in het zweet huns aanschijns het hele Romeinse Rijk voorzagen van – voor die tijd – prima werkende watergeleidende bouwwerken.
Vreemd, hoe een volk ogenschijnlijk zo efficiënt kon zijn destijds… terwijl nù……….
ik verlies me alweer in mentale zijstraatjes. Zal wel wat te maken hebben met vakantie, denk ik.
Pazienza :)

Wanneer we de wachtzaal binnenstappen – kaal en ongezellig maar wèl met aria condizionata, yeehaa – ziet het er niet goed uit. Tien wachtenden vóór ons. Aan de ons gekende mediterrane snelheid zal dit nog uuuuuren duren, denken we. Bovendien legt een bord ons uit dat de loketten om 13 u onherroepelijk sluiten, wachtenden of niet. Wij zijn net vóór de middag gearriveerd… omdat er minder klanten zouden zijn. Ik vind 10 wachtenden vóór ons al ruim voldoende.

Ik hou ervan om de doorsnee-Italiaan te observeren in z’n dagdagelijkse doen: wachtzaal binnen en buiten lopen, sowieso organisch vergroeid met zonnebril en gsm. Hoe oud ze ook zijn, altijd (of meestal) zéér verzorgd uitgedost. Het imago – la bella figura – blijft van het opperste belang.

Het verbaast me – meer dan een beetje – wanneer ik zie hoe snel de rij wachtenden slinkt. Het verbaast me zo mogelijk nog méér wanneer “onze” loketman lijkt te weten wat hij doet.
Ik geef toe: door ervaringen in het verleden gelóóf ik niet echt in de efficiëntie van de gemiddelde werkmensch hier in het Zuiden. De beste, belangrijkste en gemakkelijkste “postjes” verkreeg je hier meestal niet om wat je kòn maar dankzij de connecties die je had.
Hetgeen z’n weerslag had op de werklust en –snelheid.

Mààr – het dient gezegd – onze loketman doet z’n werk, legt alles geduldig (2 keer) uit en zit daarbij – ondanks z’n leeftijd en licht overgewicht dat hem schijnt te hinderen – toch maar weer mooi te wezen terwijl hij het doet :)

Meer dan eens wens ik bij mezelf dat ik ergens een ingebouwde camera had om de gezichtsuitdrukkingen, de houding en het gegesticuleer te filmen.
Het zuiderse leven zoals het is, zeg maar. Mi piace, mi piace tantissimo :)

net naast de Acquedotto: lovely pastels :)

en er rechtover: E' severamente vietato lasciare la moto sul marciapiede.
TEN STRENGSTE verboden de motor op het voetpad achter te laten.
Er stonden er inderdààd geen. Leren ze eindelijk luisteren?.....

De te ondernemen stappen om de waterrekeningen bij één van de dochters te laten toekomen, zijn niet te onderschatten, maar als we alles correct begrepen hebben… zou alles binnen een aantal…. maanden…. in orde moeten zijn…. Leve de EU.
Fast Forward naar de avond…. want hier wilde ik arriveren.

Aan de bar van m’n neef wordt een mini-concertje georganiseerd. De percussionist is z’n schoonbroer en het groepje komt een tribute brengen aan Bob Marley. Reggae is niet echt m’n ding maar de band klinkt erg goed en het brengt wat leven in de brouwerij (en geld in neef’s kas, neem ik aan).

Ergens in de loop van de avond krijgt onze tafel een ciao di passaggio – een vluchtige groet. Olijf ciao-t bijna automatisch terug, kijkt de passant vanuit haar ooghoek aan…. en voelt haar hart een wipje maken.
Ik herken G, een oude vlam.
…
puntje puntje puntje
…
Stelt u zich er maar niet te veel bij voor. De heer in kwestie had nooit enige andere interesse in Olijf dan wat men gerust passatempo (tijdverdrijf) mag noemen. Olijf bevond zich destijds nog op een punt in haar leven waar ze meende dat aandacht in haar persoon een hoogst ongebruikelijke – bijna niet te geloven – gebeurtenis was. (Stom ja… dat weet ik vandààg ook. Maar toen was toen en nu is nu, laat het me daarbij houden)
Als de aandachtgever in kwestie op dat moment “per ongeluk” de juiste dingen deed en zei, was een meis als Olijf verloren.

Hij blij met enkele dagen verzet, Olijf tot over haar oren verliefd. Dat is ongeveer een correcte samenvatting.
Dat hij – uiteraard! – na de zomervakantie niet inzag waarom er nog contact diende te wezen… het ging er bij Olijf niet in.
Kort en bondig… veel onnodig ludduvudduh en een navelpiercing waren het eindresultaat.
Trekt u zich verder van die navelpiercing niet veel aan. Wie weet wordt dat ooit nog eens een verhaaltje op zich…. :)

G was dus na zo’n slordige 13 jaar terug opgedoken, had gedag gezegd en was weer in de nacht verdwenen….
Enkele minuten later keerde hij uit de nacht terug… en hield halt… voor een praatje.
Hoe het met me was, dat het erg lang geleden was en wat ik tegenwoordig zoal deed.
Smalltalk.
Chiacchiere.

Dat hij nu een zeilboot had, zei hij. Waarmee hij uitvoer met klanten. Soms tot in Griekenland.
“Fijn” dacht ik. “Een zeilboot”. En verder dacht ik nix.

Of ik al ooit gezeild had, wilde hij weten.
Neen, dat had ik nog niet. Wel al op eentje gevaren, maar met gestreken zeilen.

En of ik de dag nadien wat te doen had.
… puntje puntje
… nee, m’n zaterdag zag er nog maagdelijk blank uit.
Hij had dat weekend geen boekingen maar had wel zin in en dagje chillen op zee met een oude bekende.
En we waren weinig, maar oude bekenden waren we zéker.

…
Wel wel…

Zulke uitnodigingen neemt Olijf graag aan, oude vlam of niet.
En zo geschiedde dat Olijf met haar 13 jaar oude ludduvudduh een dag doorbracht op zee, op de Stella Marina 1°.
Met zeilen, broodjes, sappig fruit, wijn en mooie achtergrondmuziek.
Onmogelijk om in woorden uit te drukken. Iets wat– op dat eigenste ogenblik – nix meer te maken had met ouwe vlammetjes, vonkjes of anderssoortig vuurwerk. Gewoon zeilen (en jà, Olijf deed méé en leerde zelfs wat Italiaanse vaktermen), chillen en … oh ja…. de onderkant van de boot een poetsbeurt geven.

Dàt herinnerde ik me nog levendig: m’n grenzeloze bewondering voor G’s apnee. Hij kon dat goed, er-rug goed zelfs. En ook dat heeft iets wonderlijks… als dat soort dingen je interesseren.
Olijf – misschien een “wetenswaardig” stukje info – was als kind vaker ònder dan boven water te vinden was en heeft in haar hele leven slechts één competitieve opstoot gekend: de langste apnees doen van alle kindjes aan het strand, jongens en meisjes inbegrepen. Met die achtergrond mag het duidelijk wezen dat G’s onderwaterkunde wat later in m’n leven diepe indruk maakte op mij.

Ademloos brachten we beiden een uur door onder de boot, ieder aan zijn/haar kant. Ademloos… omdat lucht onder water zo schaars is. Méér bedoelde ik daar niet mee :)
Met de poetsbeurt had ik m’n snoepreisje wel min of meer terugverdiend, vond ik, zelfs al vond ik de karwij leuk.

Na afloop bedankte ik G van harte voor een schitterende dag. Ik meende het. Hij had me met de boottocht een onverwacht plezier gedaan. Eén van die dingen die je niet op voorhand kan plannen.


Op het feest van Santa Cristina wou hij het vuurwerk van op z’n boot zien, zei hij.
Of ik zin had om erbij te zijn… als hij nix anders “aan de hand” had.
Welja, indien nix anders aan de hand, zou vuurwerk op het water me wel kunnen boeien.
No strings attached. Want zo hoort dat te gaan voor de goede verstandhouding.
“Vabbeh, allora ci sentiamo”
Very very no strings attached, mocht u het niet weten.
“We horen ons dan nog wel”. Dat is wat gezegd wordt.
Wat je hóórt te horen, is dat we ons misschien ook weer NIET horen… en dat dat dan ook OK hoort te zijn.
Olijf begrijpt zo’n dingen inmiddels wel.
’t Is vakantie.

Estate Italiana 2011: thuiskomen.

Thuiskomen is dubbel zo leuk als de nichtjes je verwelkomen.

Zij doen dat met een tekening. En "graffiti" doorheen het huis.
Olijf wordt er zowaar emotioneel van.
Thuiskomen, ECHT thuiskomen doe je dus zó...

Ik laat alle blaadjes hangen, de volle 3 weken.

Met uitzondering van de ketting aan de voordeur. Die belandt voor de rest van de vakantie aan de muur in de keuken.