Zòòòveel te doen

ik heb nog zòveel te doen... Toontje Lager, jaren '80?.... weet het niet meer zeker.
Weet wél dat het nummer spontaan door m'n hoofd schiet wanneer ik denk aan wat me nog te doen staat.

De tuin, het huis, de bijles, de bezoekjes, spullen die wèg moeten omdat nieuwe hun plaats hebben ingenomen....er lijkt alléén maar werk bij te komen.

Dat het leven "bezig" blijft, is niet geheel onaangenaam. Het betekent dat je bouwt. Aan een toekomst of iets in dien aard.
't Is het alleen bouwen, het alles zelf moeten doen en het zich afvragen op welk uur van de dag het zou moeten ingepland worden, dat van tijd tot tijd tot innerlijke paniek leidt.

Wéten ook dat de blog, die me - naast het gewone verslagwerk - op zò veel verschillende manieren plezier verschafte, er stevig onder lijdt.
Gek, hoe een pleziertje, wanneer je er niet aan toe komt, plots mee opgaat in de TO DO-lijst... en bijna ongemerkt een òpgave is geworden in plaats van ... tja... een plezier.

Fout bezig, denk ik dan. Foute foute boel.

Maar goed... Gisteren bloemetjes gekocht voor de tuin. Die moeten nu in de pot. Het kon er niet meer bij, dat werk, maar ik deed het tòch.... omdat bloemen vreugde zouden brengen. Dààrom dus.
Onkruid op het voetpad schrééuwt om te worden verwijderd (liever dàt dan dat de buren gaan schreeuwen dus Olijf kan zich maar beter reppen).

Regenwaterpomp die moet vervangen worden, wil de tuin deze zomer overleven.
Steunrek voor de druivelaar... staat klaar om te worden opgehangen. Daar heeft Olijf een extra paar handen voor nodig... effe hulplijn bellen.
Tuin heraanleggen.... iets voor najaar of volgende lente?

En da's enkel buiten.

De lijst voor binnen maakt me enkel bang. Deuren, trap, keuken, plinten, vloeren, muren, zolder.... zucht.
De idee van een afgewerkt huis ergens in de verre toekomst maakt me blij.
De kunst is niet teveel na te denken bij al het werk dat er aan zal moeten voorafgaan. Alleen.
Zoals altijd en méér nog dan vroeger... gewoon alleen.

Niet aan denken en gewoon beginnen bij het begin.
Vandaag zijn dat bloemen.
Anjers! Nooit eerder gekocht maar het waren m'n vader's favorietjes, herinnerde ik me.
Dit jaar hou ik het uit nostalgie dus bij anjers.... en enkele geraniums.
Jàààààren heb ik geraniums afgezworen. Te klassiek voor Olijf.
Gisteren snoof ik de geur van hun bladeren op en die katapulteerde me in een oogwenk naar zomers in Italië als klein meisje.
M'n grootouders leefden nog en nonna trok dagelijks met religieuze precisie de dorre blaadjes af van haar mega-grote geraniumplanten.
De geur deed me kopen.

Olijf gaat aan het werk. De blog moet wachten. Olé!