stràf

Het is redelijk vér gekomen met onze wereld wanneer je opkijkt van normaal decent gedrag.
Deze week gebeurde iets waarvan ik dacht "Meid, dat moet op de blog" maar eens thuis was ik het voorval vergeten OF ik was zodanig met andere dingen begaan dat het niet meer tot bloggen kwam.
Hoedanook: het haalde m'n pagina niet.

Ils' blog herinnerde me er plots weer aan. Vriendelijkheid. Gedienstigheid. Wat ik zei dus: normaal decent gedrag.

Afgelopen woensdag kreeg ik van de kassadame te horen dat een klant "de baas" wou spreken.
Op dat ogenblik was ik de meest nabije baas, dus ik liet vallen wat viel en repte me naar de kassa.
Vroeger zou ik me op voorhand hebben opgewonden omdat "de baas" meestal tot in den treure moet komen herhalen dat wat het personeel zonet zei hélemaal correct was. We kunnen wél dit, we kunnen niét dat. Vaak eindeloze discussies die leidden tot een (licht) geërgerde baas en een ontevreden klant.
Nah ja... het wàs niet anders.

Hoe langer je in m'n beroep staat, hoe meer je probeert te leren uit eigen fouten. Zoals daar zijn: als je de klant reeds met een glimlach tegemoet treedt én daarbij hem/haar nog eens de tijd geeft om alles rustig (vaak in 't lang en in 't breed) uit te leggen, is de strijd al half gestreden.

Na de oproep vorige woensdag, begaf ik me dus openminded naar de kassa.
Klant in kwestie was maar deels Nederlandstalig. Ook hìer is geduld aangewezen. Soms zie je je gedwongen om een discussie te voeren in het Frans, waarbij het meer dan waarschijnlijk is dat je het "verliest" omdat het niet je moedertaal is. Maar goed... Olijf luisterde en ontcijferde.

Meneer toonde me een boormachine, nogal een duurtje ook.
Aanvankelijk dacht ik dat hij kwam klagen dat het ding niet werkte, maar merkte naderhand een beveiligingstag op die van onze winkel komt. Het ging om een boormachine uit ons magazijn...
"Vreemd" dacht ik, "hoe komt dat ding in zijn handen en wat wil hij van mij?"
Het duurde niet lang vooraleer duidelijk werd dat meneer het gereedschap had gevonden in een kast die wij bij hem thuis hadden geleverd.
Hij kwam het gewòòn terugbrengen. Méér was daar niet aan.

Zo'n gebeurtenissen zijn zò zeldzaam geworden, dat je't aanvankelijk met moeite kan geloven.
Méér nog... ik twijfelde eraan of ik hem wel goed had begrepen.

...

Vreemd, vind ik, als je tegenwoordig OPkijkt van zulke eerlijkheid.
Het ging om een oplaadbare boormachine, compleet met batterij eraan bevestigd.
Een GOEIE nog wel òòk, want we hadden enkele jaren geleden beslist dat die dingen het wel waard zijn, gezien het veelvuldige gebruik.
Meneer had nét zo goed met het gereedschap naar een DHZ-zaak kunnen trekken om een nieuwe oplader te bestellen om zo met een fractie van de som een prima ding in huis te halen.
Maar dat deed hij nièt.
Hij bracht het gewoon terug.

Sjiek!
Mijn dag was meteen helemaal goed.
"Duizendmaal dank" zou een overdreven statement zijn. Maar ik kwam toch in de buurt met m'n dankbetuigingen.

Onze magazijnmannen waren wel opgelucht maar hadden al enkele dagen met de vinger naar elkaar gewezen. Niemand had "het" gedaan.... blijkbaar. Alle ànderen wél.
Da's dan de keerzijde van de medaille...
Ach ja... het is des menschen :)

Dankjewel Ils, voor het geheugensteuntje :)