Bologna, donderdag 5 mei. Ontbijtschrijfsels.

Na Hala's vertrek sta ik vroeg maar langzaam op. Kijk door het raam. Welk weer is het? De zon schijnt maar de Bolognesi zijn duidelijk niet allen overtuigd. Over het plein lopen zowel zomers geklede dames als meisjes met onmiskenbaar winterse laarzen aan... Olijf besluit dat ze haar zin zal doen :)

Eén plantje tekort aan het raam

zicht op de Sette Chiese (Zeven Kerken) op Piazza Santo Stefano... a room with a view :)

Piazza Santo Stefano



een stelling mét vlaggen. Hoe is het mogelijk?

 Ontbijt rechtover Hala's appartement.
Terrasje in de zon.
Voor 1 keer zet Olijf zich eens niet in volle glorie richting zon... het is wat met Italianen en hun houding die me doet beslissen om niet main-stream te gaan doen... of net wél.
When in Rome... enz enz...

Olijf heeft daar trouwens een handje van weg... de kameleon willen spelen. Soms gebeurt het bewust, soms per ongeluk, maar dat weet u onderhand wel.

Van op m'n terrasje - dat, sinds ik hier woonde, behoorlijk en opvallend trendy is geworden - kijk ik naar passanten.

Bologna is een heerlijke stad. Druk maar niet té. Veel voetgangers wegens deels autoluw.
Mensen wandelen naar het werk, de unief, de winkel of gewoon maar wat. Het is een stad van stappers.

Toen ik hier woonde, herinner ik me, heb ik leren snelwandelen... hoewel het tempo dat ik vandaag zie behoorlijk lager ligt. Zal wel wat te maken hebben met het late uur. Wie op het werk moest zijn of de bus moest halen, die is intussen al lang op post.

Terwijl ik hier zit, zie ik een vrouwtje met een 10-tal hondjes aan de lijn. Professionele hondenwandelaar??? Ze lijkt me er wat "rijp" voor...

In een tijdspanne van 1 minuut vragen 2 mannen me om geld... dàt is nog niet veranderd...
Ik probeer niet weg te lopen maar kijk hen snel even aan om dan zo beleefd mogelijk te weigeren. Andere passanten doen dat anders: de mannen worden behandeld als lucht.
Bon, ik begrijp dat wel... als je dit dagelijks meemaakt, blijf je niet "No, mi dispiace" zeggen.
Hoewel... tot hiertoe - en ook vroeger niet toen ik hier woonde - heb ik ze nooit platweg genegeerd.
Maar ik begrijp.

Drie mannen staan intussen al een half uurtje op het plein te palaveren. Praten is praten, zou je kunnen denken, maar hoe de Italo's dat doen... het is toch even anders... of lijkt dat alleen maar zo?

Ik zou dolgraag foto's nemen van iedereen in m'n gezichtsveld maar ik durf niet. Daarvoor moet je onzichtbaar zijn en hoewel Olijf dat op de meest ongewilde momenten soms is... NU denk ik dat ik er niet mee wegkom.

Ik riskeer zonder meer om mezelf te definiëren als een bevooroordeelde en sentimentele Italofiel en waarschijnlijk bén ik dat ok. Ik vraag me af of een onpartijdige vriend(in) er net zo over zou denken als ik... dat ze "het ànders" doen, die Italianen.
Omdat ik het nu aan niemand kan vragen, kijk ik gewoon rond en neem het in me op.

Het voelt tegelijk vertrouwd en vreemd aan, hier in Italië te zitten. Voor het eerst sinds papa's overlijden trouwens. Vanaf begin dit jaar - ik besef het nù pas - ben ik enkel nog genetisch verbonden met dit land. M'n rechtstreekse band, de levende tussenpersoon, is niet meer.
Het zal de Bolognesi een worst wezen...

Tijd om es wat te gaan stappen. Door de stad wandelen en zien wat ik me er nog van herinner. Oude vertrouwde plekken opzoeken, misschien om te ontdekken dat ze er heel anders uitzien?
En misschien es proberen om dat concert van vanavond voor te bereiden. Heen- en terugreis ... ik had er helemaal niet aan gedacht!

M'n eerste portico van het jaar (portico = bogengang)

De oudste portico van Bologna. In het plafond zouden nog 3 pijlen zitten (yep yep, pijlen uit een heuse boog!).
Olijf heeft er nooit meer dan 2 gevonden :)

Basilica di San Petronio Vecchio: een kerk in de steigers.
Afdekzeil met afbeelding van de kerk die erachter zit.... ik vind het indrukwekkend.

(wordt vervolgd)