2 mei: Angelo Branduardi

Begin april was ik voor het eerst in jààààààààààààààààren in De Roma.
Herinnerde me ab-so-luut NIX meer van die zaal maar was aangenaam verrast door de vergane-glorie-restauratie.
Muntagna Nera speelde toen, een groep geëmigreerde Italianen uit het Genkse (en naar ik een aantal jaren geleden leerde van een insider: Itakken te noemen indien liefdevol bedoeld). Voor alle volledigheid, er zongen en musiceerden ook Sarden mee maar de verstandhouding tussen Italianen en Sarden schijnt vèr zoek... alweer wat geleerd.

Tijdend de pauze had ik tot m'n verbazing op één van de vele affiches gezien dat Angelo Branduardi naar De Roma zou komen. Branduardi... de bard van Italië... één van m'n moeders favorietjes.
Na enige voorbereiding besliste ik twee ticketjes te kopen: eentje voor mama en eentje voor Olijf.

Gisteren was het dus zover.
Wegens rrrrrrrrrrrrruim tijdig vertrek waren we ook rrrrrrrrrrrrrrrrrrrruim op tijd ter plaatse.
Helaas waren ook de helft van de toeschouwers rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrruim op tijd, waardoor een plaatsje helemaal vooraan er niet meer in zat. Toch nog iets deftigs gevonden in het midden van de zaal, naast een zeer voornaam uitziende maar sympathieke dame van mama's leeftijd die beweerde ALLE cd's van Branduardi te bezitten. Ik herinner me het exacte getal niet, maar het leken er astronomisch véél :)

En toen kwam Angelo.
Duivegrijs en ietwat rond in het gezicht. 60 of 61 is hij inmiddels.
Een man van trage bewegingen. Iedere slok water van z'n glas werd in slow-motion uitgevoerd.
Z'n stem was nog zeer herkenbaar hoewel bij tijd en wijlen ietwat beverig en onvast (gesproken door een échte muziekkenner... ahum...)

De 2 uur durende show zou zonder pauze worden uitgevoerd, vertelde men ons bij het binnenkomen. Sjiek, denk ik, voor een 61er :)
De eerste helft kon me maar weinig bekoren, ik wil eerlijk zijn. Nummers die ik niet kende, bijzonder repititief en doorspekt van elektronische geluiden. Zelfs Branduardi's viool was elektronisch en dat kon Olijf maar weinig smaken. Vaak twijfelde ik of het geluid dat hij produceerde afkomstig was van de synthesiser dan wel van de viool... niet zo m'n ding.

Af en toe zag ik mama vanuit m'n ooghoek .... en ik zag dat ze genoot.
Maar ze wilde z'n grote nummers horen! La Pulce d'Acqua, Alle Fiera Dell'Est, Cogli la Prima Mela... de liedjes die Branduardi groot hebben gemaakt in heel Europa.
Zo nu en dan riep ze't me toe: "Alleeeez, ik zou Alle Fiera dell"Est willen horen"
waarop Olijf: "Dat komt zéker nog. Geduld. Het kómt."
En dit scenario een keer of vijf.

Dat zo'n artiesten hun beste nummers tot het laatst houden, de druk wat opvoeren om dan tot een grote finale te komen... ik wilde het zelfs niet uitleggen. Ze zou wel zien dat dochterlief het bij het rechte eind had.
En oh oh oh... wat waren die nummers mooi!
Eindelijk het klassiek hese geluid van een viool. Eindelijk bijna uitsluitend Branduardi's stem die eens NIET in het muziekgedruis van de andere instrumenten verdween.
Mama was zichtbaar blij. Ze wuppelde en wiegde mee op het ritme van de muziek. Ik zag haar zowaar mee lippen. Na ieder nummer applaudiseerde ze enthousiast mee, armen hoog in de lucht.
Oh oh oh, wat was dat allemaal mooi.... lang geleden dat ik mama nog zó blij had gezien. Héééééél lang geleden.

Na twee volle uren was het tijd om terug te rijden. Mama nog steeds enthousiast, ik merkte het aan haar tred op weg naar de auto. Zelfs bij ons afscheid en goedenacht was ze nog steeds vrolijk.
"Kon dit maar van blijvende aard zijn," dacht ik.
....
Wie weet, niewaar?

De Roma: Deze keer was het balkon wél open.

Afbeelding van z'n laatste cd (internetpluk). Nog steeds de wilde krullen, zij het wat grijzer dan toen.

Toch gèk, vonden we, dat zo'n grote meneer in een zaalTJE als De Roma komt optreden.
De voorname mevrouw naast ons had net hetzelfde gedacht, zei ze.
Noch zij noch wij waren er rouwig om. Lekker dichtbij, lekker gemakkelijk, lekker rustig.