Raquel y Modesto

Dinsdagavond, bijna middernacht.
Heb nog even tijd om wat TV mee te pikken. Door pakken en plannen is m'n hoofd nog te wakker om meteen te slapen.
Man Bijt Hond.

Ik zie de laatste 2 minuten van een interview met een Spaans koppel: Raquel y Modesto.
Boeren, blijkbaar (landbouwers dus :)), waarvan meneer een boek schijnt te hebben geschreven.
Beiden zitten ze op hun stoeltje aan de voorgevel te glunderen.
56 jaar samen en nog steeds in love.
Modesto heeft ooit een "gedicht" geschreven aan zijn querida mujer. Hij was toen zo verliefd... en is het nu nog steeds, zegt hij.
Hij leest vol trots en zij luistert... stralend van fierheid.
Het "gedicht" is - naar Olijf's bescheiden mening - geen hoogstandje in poëzie maar de echtheid ervan maakt het mooi.

Ik reken even snel: als het Geluk ooit nog beslist toe te slaan bij Olijf (tja... "nog" is relatief), dan haal ik misschien nog 36 jaar samenzijn. Met een beetje geforceerd geluk ...46. Maar 56 jaar liefde en leed delen met een andere helft.... lijkt me sterk.

Raquel y Modesto blijven in m'n hoofd hangen.

Ander MBH-onderwerp: Lovendegem.
"In ons dorp woont een oud vrouwtje dat alle dagen héél vroeg opstaat"
En we krijgen het oude vrouwtje te zien. 't Is een kranige madam.
Iedere dag, vlak na het opstaan, belt ze haar tweelingzus. Ze laat de telefoon 3 keer rinkelen en legt dan af. En dan is het wachten. Tot ook hààr telefoon 3 keer rinkelt.
Sinds de echtgenoot van tweelingzus 11 jaar geleden overleed, herhalen ze dit ritueel dagelijks. Nog geen dàg overgeslagen. Om te weten dat de andere nog bij leven en welzijn is.
Eens het telefoonritueel afgerond, kunnen ze beiden "gerust" verder met de dag.

Wat een mooi gebruik. Effe checken of het nog goed gaat. Zonder woorden.