... but it's not a wrap... not quite yet.
Alweer een hoofdstuk in Olijf's leven: de ramen.
Ze moesten eruit.
Na jaaaa... ze hàdden nog kunnen blijven zitten, maar Olijf wou ze eruit.
Met name het raam op de benedenverdieping. Dat zat (zit nog steeds, zie verder) te laag om eindelijk eens aan die keuken van me te kunnen beginnen.
Na jàren denken, plannen, twijfelen en nóóit es beslissen, deed ik het eindelijk tóch... ik besliste.
Eind vorig jaar bestelde EN betaalde ik meteen de laatste nog te vervangen ramen in m'n huis.
Dat betalen is een fiscaal dingetje, nix van aantrekken :)
Het verdict eind 2010 was: ongeveer half februari als het weer het toeliet.
En inderdaad, 16 februari zouden de ramen binnenkomen. Kort nadien had ik een afspraak vast: vrijdag 25 februari zouden "de mannen" komen. Maandag, mijn vrije dag, kon niet want die hield de aannemer voor grote klussen.
Olijf was dus overduidelijk een kleine klus, vermits ik op het eind van de week gepland werd. Bon, ik kon dat "aannemen", dus nam een dagje verlof.
In "den bouw" weet je maar nooit, dus naarmate de dag naderde, werd ik stilaan nerveuzer.
Het zou toch niet vriezen? Want met vriesweer beginnen ze niet aan metselwerken.
"Grijs maar overwegend droog en zacht", had ik de weerman horen zeggen, dus het weer werkte mee. Oef.
Hij zou het toch niet vergeten hebben? Moest ik nog es bellen? Ik belde niet. Wou niet de lastige klant uithangen.
Om 6 uur was ik wakker. Nog wat spullen verzetten, plaats maken, zorgen dat alles aan kant stond.
Halfnegen... "de mannen". OEF! Ze waren er :)
Ze begonnen er meteen aan. Serieuze kerels, en vriendelijk.
Eens bij de rolluikkast beland, vroeg eentje "Er moet toch geen nieuwe rolluik in eh?"
euh... ja.... er moest wel een nieuwe rolluik in.
Kijken, zoeken, nog eens kijken.... geen rolluik in de bestelwagen.
Bellen naar "de baas"... hij herinnerde het zich. Zat het er niet bij? Ah, dan kon dat raam vandaag niet.
"Oh, maar da's nie erg" stelde de klusjesman me gerust. "De woensdag kan je die dingen al hebben".
"Da's fijn" antwoordde ik glimlachend "maar je gaat me toch niet wéér een verlofdag laten nemen eh? Ze liggen niet dik gezaaid hoor"
Dat laatste loog ik. Ik sleep al sinds 2006 om 15 dagen overuren met me mee. Maar dat ik die niet allemaal wil opsouperen aan drie ramen, zei ik er niet bij.
Na wat over en weer gebel en enig vriendelijk doch assertief aandringen van mijnentwege, kreeg ik de halve belofte dat ze àlles zouden doen om het laatste (belangrijkste) raam te komen plaatsen op een maandag...
En ... omdat je in "den bouw" nooit weet, belde ik na afloop den baas nog eens op met dezelfde vraag.
Beetje aandringen, heel begripvol zijn voor wat gebeurd was enzovoort enzoverder.
Hij zou "z'n best" doen.
"Hun best" in den bouw vult me nooit met vertrouwen. Maar ik MOET vertrouwen.
Me boos maken, ongerust of opgewonden heeft totààl geen zin.
Flémen moet je doen. En een beetje aandringen. Een argumentje of twee aanhalen zonder overdrijven.
En dan hopen dat die mannen, net als ik, eerder geneigd zijn om een assertief maar vriendelijke en geduldige klant éérder te helpen dan een klant die raast en tiert... want dat gebeurt ook....
Ik weet niet wie m'n concurrenten zijn in de ramenmakerij. Maar gaan razen ... nee, daar heb ik nù nog geen zin in.
Patience.
De ramen boven zitten er in.
Afwerking (en dus opnieuw vuil, stof en rommel) volgt HOPELIJK "maandag acht dagen".
Acht is een geluksnummer. Dus ik ga ervan uit....
 |
| Oude ramen zijn eruit. |
 |
| Nieuwe ramen zitten erin. Onafgewerkt mààr erín. Mét verluchting én vliegenramen... let the summer and mosquito's come! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten