Life gets in my way

Het zijn rare tijden voor Olijf.
Alle dagen, letterlijk àlle dagen, schiet er een ditje of datje door m'n hoofd dat ik wil noteren.
Vaak met hele flarden tekst zitten ze al klaar in één of ander uithoekje van m'n denken.
Soms - niet meer zo vaak als vroeger, maar tóch soms - neem ik een foto.
"Dààr ga ik dàt over schrijven", denk ik dan.

Maar dan komt het Leven ertussen.
De ene keer is dat een torenhoge afwas die schreeuwt om gedaan te worden.
De andere dag keer ik na een hoopvol bezoek aan moeder weer helemaal overstuur, boos of teneergeslagen naar huis, waardoor alle zin me ontnomen is om nog eens "gevat" uit de hoek te komen.
En soms heb ik gewoon een vriend(in) onverwacht te eten gevraagd. Of zijn we er samen een namiddagje op uit getrokken. Nadien is het te laat om nog aan een blog te beginnen.

Het Leven komt er gewoon tussen....

Maar goed... laat me nog eens proberen.

Wat viel me op deze week?

Marie-Rose Morel is niet meer.
Dat is spijtig.
Tijdens haar Vlaams Blok-dagen had ik geen bijzondere sympathie voor haar. Zelfs niet nadat ik een Koppen-aflevering had gezien. Ik bleef in haar een vrouwtype zien waarmee ik - op afstand geoordeeld uiteraard - nooit beste maatjes zou kunnen worden. M'n bewondering voor haar overlevingsdrang trof me dan weer wél.
Op puur menselijk vlak was ze dus een aantal banken vooruit gegaan.
Maar nu is het dus gedaan met haar. Spijtig voor haar en nog spijtiger voor haar kindjes.
Ze wàs te jong, zoveel is zeker. Haar kindjes zijn zeer zéker te jong om moederloos door het leven te moeten.
Maar de berichtgeving wringt wat bij Olijf.
Onwillekeurig denk ik aan de honderden, duizenden andere gewone stervelingen die na een lange strijd tegen een slepende ziekte het leven laten... en waarover met geen woord wordt gerept.
De postume uiteenzetting van Filip Dewinter vond ik walgelijk, al deed hij nóg zo z'n best om bijna menselijk uit de hoek te komen. Ik gelóóf die kerel niet. Nu niet en nooit (niet).
Tussen haakjes... in een poging om Flipje's naam correct te spellen, google ik Vlaams Belang en kom voor het eerst in m'n leven op hun website terecht. Bij "Meest gelezen" vind ik een korte mededeling over Marie-Rose's heengaan.... Zelfs nù houdt de politieke PR niet op... Ik krimp ineen van walging.

Zesjarge tweeling Livia en Alessia zijn al een week vermist nadat ze door hun vader ontvoerd werden.
Vader in kwestie reisde met hen van Zwitserland over Corsica naar Italië, waarna hij zichzelf onder een trein gooide om bloederig aan z'n eind te komen en de kinderen spoorloos bleken...
Bedroevend nieuws.
Het is soms moeilijk om niet de denken dat de mensheid naar de kloten gaat....

Kalfjes Willy en Barabas leven nog.
De volledige aflevering van Basta heb ik nog niet gezien, maar niet getreurd... alles wordt opgenomen.
'k Zag wél hoe sympathisanten van het programma "Free Willy" er geen graten in zagen om zich in te schrijven voor een barbeque (VLEESbarbeque) en daarna met tranen in de ogen een Basta-verslag volgden op het seherm over welk kalf nu op hun bord zou terechtkomen...
De aanwezige dames en heren aten wél met smaak de worsten op hun bord op... tot ze tot het besef kwamen dat het misschien één van de lieflijke kalfjes had kunnen zijn.
Olijf is geen vegetariër. Laat me dus niet de hypocriet uithangen.
Het slaat me wel met verstomming dat mensen enerzijds zitten treuren om een kalf op een projectiescherm en anderzijds wellustig in de worst op hun bord snijden. Vleesschrokken is dus OK zolang je niet moet weten waar het vandaan komt??? Héééélooooo! Zelfs vleesetende Olijf weet dat een beest moet gaan om de biefstuk op uw bord te toveren...
Veel lof overigens aan Neveneffecten die op hun eigen ludieke manier hun publiek tot één of ander inzicht willen brengen!

Een gesprek aan de telefoon deze week met een vriend die me wilde toevertrouwen dat Olijf et beste wuf was die het ex-lief ooit had gekend. Dank u... ik vind dat óók.
Maar wat baten kaars en bril, niewaar?
Het was wél een hart onder de riem, zelfs al is het nu jaren geleden.
De twijfels over mezelf zijn grotendeels verdwenen, wat niet wil zeggen dat ik geen zelfkritiek meer heb... ik ben er gewoon mee opgehouden om alle fouten bij mezelf te gaan zoeken. Méér nog: Olijf weet met stellige zekerheid dat het ex-lief de grootste kans van z'n leven door z'n vingers heeft laten glippen. De redenen waaróm interesseren me intussen al niet meer. Of om het anders te zeggen: het is mijn probleem niet meer.
Et voilà, wat dat betreft, heeft Olijf alweer een draadje doorgeknipt.

Een namiddagje Eco-Pop in Kortrijk met vriendin B. We zagen én ontmoetten Low Impact Man Steven Vromman. Via N had ik voor het eerst van hem gehoord. Dankzij B kreeg ik hem nu ook in levende lijve te zien.
Steven is - eerlijk is eerlijk - geen cabarettier, al heeft hij een verdienstelijke poging neergezet. Z'n boodschap vond ik ook overwegend negatief overkomen, maar ik heb me laten vertellen dat z'n blog de moeite van het lezen waard is. Voor de rest bewonder ik hem voor de ver doorgedreven inspanning die hij levert om z'n ecologische voetafdruk te minimaliseren, z'n consequent gedrag én z'n inzet om de doorsnee aardbewoner tot inzicht te brengen.
Olijf zou het niet kunnen en is zelfs niet bereid om een aantal luxes op te geven. Maar bewonderen doe ik hem wél!
Verdere randbemerking: het valt me op hoe ecologisch leven zo vaak samengaat met vegetarisch eten en geitewollensokken dragen.
Nogmaals, Olijf is geen vegetariër maar heeft ook nix tegen haar sla-etende medemens. Hoewel ik de mogelijke link tussen ecolog- en vegetar- isch wel min of meer zie, ontgaat het complete verband me toch... Maar goed... dat gezegd zijnde... een beetje foto-materiaal (mét toestemming.. denk ik :))

Olijf's allereerste volvegetarische friet met boskroket en zelfgemaakte tartaar. De prijs sloeg wat tegen... maar wél lekker.

suggesties aan de boom van het Ministerie van Ideeën. Red de stad - eet meer druif.
Nota van Olijf: er zat een man aan een tafeltje het ene idee na het andere te noteren. Ik verdenk hem ervan een vaste medewerker van het ministeri van Ideeën te zijn... maar misschien ligt dat gewoon in mijn achterdochtige aard...

 

Jongen moet fietsen om z'n fruitsapje te "genereren". Steven kijkt goedkeurend toe. De foodprocessor draait :)

LIM en B. Voor deze foto zijn we teruggekeerd. Grenzen verleggen enzo :)

Nadien: korte wandeling in Kortrijk... we waren er tóch. Kikkerperspectief en semi-lange Olijfarm om toch een stukje Kortrijks decor op de achtergrond te krijgen. The proof lies in the pudding!

The proof lies ZEKER in the pudding!
M'n allerbeste cappuccino ooit in BELGIË! Met supermooi ogende cupcake toe!
(Olijf heeft haar welgemeende felicitaties overgemaakt aan de uitbaters. Ze leken complimentcontent :))

Schitterend ogend ding, niet?
Eén adres: Cup 'n Cake op de Grote Markt in Kortrijk!!!!!!
(noemen ze dit geen productplacement?)

 Over B's schouder zag ik dit koppeltje het zondagavondmaal nuttigen.
VAlentijnshartje op de voorgrond, levenslang samenzijn op de achtergrond.
Olijf droomt nog even...

Een avondje vegetarisch eten voor B die toevallig "in de buurt" was voor haar werk, al bleek "in de buurt" een stevige onderschatting te zijn geweest.
Hoe dan ook een fijne avond, een dineetje voor twee (wat altijd leuker is dan solitair eten voor teevee) én puur op gevoel koken.
Dat laatste was geen resto-kwaliteit maar voor een eerste poging mocht het er zijn.
Omdat ik het in de winkel zag liggen én omdat ik Valentijn in z'n oog wil spuwen, kocht ik onderstaande pasta. Na koken en beurt in de oven herken je het tóch niet als dusdanig :)

Love & Pasta.
No comment.
Behalve "Alla faccia di Valentino!"
:)

Een afspraak met I om zaterdagavond samen met haar F "iets" te doen. Film of wat anders, we zien wel.
Olijf kijkt uit naar de hereniging.

Conclusie.
Er is een boel miserie in de wereld.
Olijf laat zich er soms door pakken, door de dicht-bij-huis-variant. Soms is dat terecht en soms is dat onterecht. Af en toe gaat het om miserie die de moeite van de zorgelijke gedachte niet eens waard is.
Maar à la fin blijven nog àltijd een grabbel-vol vrienden en familie die er zonder fout voor zorgen dat het Leven - al geraakt het soms in de weg - de moeite waard blijft.
Ainsi soit-il en Santé, à la bonheur :)

Olijf krijgt niemand meer kapot! Zegt dakkikket gezegd heb!