achterstand

Een uithuizige Olijf is een stille Olijf.... niet?

Af en toe wordt me wel gevraagd wanneer er eindelijk wat online verschijnt over m'n uitje.
Geloof me: de ZIN is er, de inspiratie helaas heel wat minder.

Dat heeft met allerlei factoren te maken, niet in het minst zorgen van zeer wereldse aard. Zelfs immer vogelvrije Olijf blijkt er niet meer aan te ontsnappen.
Bon.
Swat.
Het leven, neem ik aan.

Alsof de ernstiger problemen niet genoeg zijn, stel ik sinds een poosje steeds vaker vast dat het triest gesteld is met m'n bewuste beleving.

Ik hoor u al denken "Ja ... en dan?"

Inderdaad... Ja.... en dan?
Wel.... eigenlijk.... NIETS....

In de wereld maakt het geen verschil of Olijf ergens om geeft of niet.
Het zal wellicht ook voor niemand iets veranderen of ik over dingetjes nadenk, ze doorvoel of niet.

Voor mezelf maakt het wèl wat uit.
Ik hou hier niet van. Deze oppervlakkigheid. Iets wat begint te neigen naar onverschilligheid bijna.

Nééééééjjjj. Terug naar dagen en nachten grienen om het minste, dàt hoeft niet zo persé.
Maar intèns vóelen, dat mag terugkeren. Zowel het vrolijke als het minder vrolijke.

Gisteravond stelde ik vast dat het me momenteel weinig kan schelen.
en het is zeer ruim te interpreteren, als ik erbij stilsta.

Voor éven geef ik mezelf nog respijt. Ik ga er voorlopig van uit dat de belevenissen van de laatste jaren voor een stevige eeltlaag hebben gezorgd, waardoor prikkels van buitenaf tijdelijk vertraagd binnen komen.

dus ik heb nog geduld.
maar het moet niet te lang koud blijven in m'n hart.
daar is nix fijns aan.