Afgelopen zondag hield Olijf zich onledig met nóg maar eens een cursusje Rueda.
Deze keer bij een andere dansschool.
Deze keer ontstéllend dicht bij huis.
En deze keer "gepaard"... het is te zeggen, mét danspartner. Dat danst ééns zo leuk, zelfs al houdt Rueda De Casino in dat je continu van partner verwisselt....
Daartegenover staat dat een andere cursus, waar ik nog niet zo lang geleden lichtjes geheimzinnig over deed, roemloos is gesneuveld... wegens te weinig cursisten.
Now is the time om u te vertellen dat het om buikdansen ging... hoewel niet eens zo geheimzinnig vermits hij in m'n pijplijst stond...
Het is de tweede keer dat ik niet slaag in m'n opzet om dat buikje van me te verheerlijken.
Een dikke 10-15 jaar geleden volgde er óók niets op de (overigens schitterende) kennismakingsles... alweer wegens te weinig geïnteresseerden.
Deze keer kwam ik voorbij de introductieles en tot de eerste échte les. Op die bewuste tweede avond stonden we er met z'n tweetjes.....
De lerares ging "het nog eens bekijken"... dat deed ze volle 3 dagen lang blijkbaar, want maandag vond ik al een annulatiemail in m'n box.
Vervelend maar onvermijdelijk.
Ik neem het gewoon méé. Dat is het universum dat me duidelijk maakt dat ik iets anders met m'n tijd moet doen... zoals veel klussen bievoorbeeld?
Ik vraag me wél af hoe het zit met ons vrouwvolk in Vlaanderen?
Enerzijds kunnen we niet ópen genoeg zijn over onze sex- en sensualiteit. Maar als er eens effectief met die heupen en buik moet gewérkt worden, haken ze allemaal af... Wat hadden ze dan verwàcht bij een buikdanscursus, vraag ik me af????
Put your money where your mouth is schiet me spontaan te binnen.
Ik gaf m'n geld ... en mag het nu laten terugstorten :)
Ach ja....
Terug naar de Rueda.
Het was een fijne namiddag. Erg intens wegens hoog tempo.
Voor Olijf, die zich intussen Rueda-gevorderde mag noemen, ging het nog nét. Voor danspartner - hoewel wél gevorderd salsero - ging het wat snel. Mààr hij had zich goed geamuseerd, zei ie, dus dat zat weer lekker.
Voor één keer was Olijf als vrouw eens in de minderheid... met drie gekende heren uit de andere school aanwezig en alle drie éven praatgraag.
Na de les schoot ééntje weg on private business en de andere twee bleven gezellig hangen in het cafeetje... met Olijf.
Zoals dat vaak pleegt te gaan in - ahum - danskringen, was het onderwerp van gesprek vaak ... ewel ja.... iets over dansen.
Over hoe je als man figuurtjes kan onthouden, hoe je als vrouw moet volgen (of wat weerstand bieden? wie zal het zeggen?). Hoe een man het niet altijd even evident vindt om een onbekende dame uit te nodigen, vooràl wanneer haar dansstijl blijk geeft van vergevorderdheid enzoverder.....
Afijn..... De variaties op het dansthema zijn veelvuldig :)
Het leek me een uitgelezen kans om het euvel van het uitnodigen (en uitgenodigd worden) nog eens onder de loep te nemen.
Eén van beide disgenoten - herinner ik me - vond ik een jaar geleden bij aanvang niet zo'n aangenaam tiep. Té doordringende, bijna vràgende blik. Gelukkig heb ik hem en mezelf de kans gegeven om elkaar nèt dat beetje beter te leren kennen om dat vooroordeel uit de weg te ruimen. En wat bleek (tot nader order)? Dat het best een aangename kerel is, die wat te vertellen heeft én dat, niet gespeend van enige diplomatie, assertief durft te zeggen.
Nadat we uitgebreid enkele bekende en minder bekende dames en heren onder de aandacht hadden gebracht (wie durf je uit te nodigen en wie niet? en vooral.... waaróm?), liet ik me ontvallen dat ook ik het niet gemakkelijk had om onbekende heren ten dans te vragen. En.... omdat ik blijkbaar zelden door onbekenden op de dansvloer word uitgenodigd... smeet ik de vraag op tafel. Niet uit egocentrisme maar uit nieuwsgierigheid.
"Heren, wanneer ik u vraag om mij met een andere dame aan de kant te vergelijken, u daarbij voorstellend dat u mij niet kent... wat straal ik dan uit? ... Want....los van de wetenschap dat ook heren drempelvrees ervaren... sommige dames worden bij de vleet gevraagd, daar waar ik vaak blijf stààn. Ik dans niet slecht maar ook niet zó goed dat het angstaanjagend is, lijkt me.... Niet?"
Okee Okee.... de vraag werd iets minder welgeformuleerd gesteld. Maar het kwam daarop neer.
Eerder vernoemd heerschap, H, dacht even na.
Waarna hij de mond opende.... en sprak. (herinner u de assertiviteit, overgoten met een vleugje diplomatie)
"Je hebt iets óver je," begon hij.
"Iets stàtigs.... en dat kan het een man moeilijk maken. Maar begrijp me niet verkeerd: statig stoot niet àf. Ik vind het erg sierlijk. Maar ik kàn me voorstellen... begrijp je me...?"
Nou nou.... statig?
Statig klinkt in alle geval al stùkken beter dan stuurs zoals een vrouwelijke medecursiste me pakweg een jaartje geleden zei.
Ik herinner me dat het me toen pàkte, dat stuurse. Omdat o.a. m'n moeder dat woord in m'n jeugd óók al had gebruikt.
"Sandra, je kijkt zo stuurs." zei ze toen, en ik was de tienerjaren nog maar amper ontgroeid. En ik wist dat ze gelijk had. De twee diepe rimpels tussen m'n wenkbrauwen zijn daar al jààààren het fysieke bewijs van. Soms denk ik er ernstig over na om ze te laten "wegwerken", zo diep zijn ze.
Maar goed. Een jaar geleden zei de immer ten dans gevraagde juffrouw me dat ik een stuurse aanblik had en ik geloofde haar nog éven hard als ik destijds m'n moeder had geloofd.
Intussen is een jaar verstreken, zie en hoor ik de medecursiste niet meer (die... naar mijn bescheiden mening - oh dit klinkt vréselijk - zélf kampte met een serieuze imago-crisis) maar heb ik wél dat stuurse proberen te verzachten met een hópelijk niet geforceerd ogende glimlach.
Waardoor stuurs nu statig is geworden... althans uit de mond van een diplomatische assertieveling...
Ik vind statig best OK en ik hou aan een zekere vorm van klasse (al zou je dat vermoedelijk niet altijd zeggen als je me thuis ziet rondhangen).
Anderzijds wil Olijf niet zó statig zijn dat het mannen én vrouwen van bepaald slag blijft afschrikken.
Rekening houdend met alle factoren - niet in het minst de overduidelijke diplomatische bewoordingen - beschouw ik mezelf voorlopig matig geflatteerd.
Daarbij verlies ik niet uit het oog dat er nog werk aan de winkel is.
Maar dat is goed. Werk is goed.
Het betekent dat ik àlle dagen nog massa's bijleer (of bij WIL leren). En daar is nix mis mee.
Olijf blijft oefenen. Tot ze uitstraalt wie ze wérkelijk is. Een vrouw met waarden, tónnen vriendschap en liefde maar niet grenzeloos onnozel.
Een meiske... dat iedere dag gewoon haar best doet om er het beste van te maken... wat het leven ook haar richting uitgooit.
Ow ja... ik zou het bijna vergeten... M'n blik dwaalt even af naar de rechterkolom en ziet dat we grosso modo 31 dagen en 5 uren verwijderd zijn van de lente. Da's de duur van een lange maand.
Vandaag scheen het zonnetje en ik heb daar volle drie kwartier van genoten tijdens m'n middagpauze, interessant boek bij de hand en àl.
Hebt u er vandaag óók aan gedacht om even te genieten? Ik hoop van wel.
:)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten