Valentijd-shock

Nog efkes en de hartjesgekte is weer achter de rug.
Zolang "je" verlangt naar iets intiems (zelfs in de meest onschuldige zin van het woord) en dat niet hebt, is het pijnlijk om er jaarlijks aan herinnerd te worden. U hoeft daar geen tekening bij als je nu of ooit in deze situatie hebt verkeerd.
De dagdagelijkse realiteit is al spijtig genoeg. Klote-hartjes in alle vitrines hoeven er, wat mij betreft, heus niet bij.

Maar goed, ze zijn er en daar kan een mens nix aan veranderen.

Sinds een goede week besliste een vriend, de eeuwige ik-zal-er-altijd-voor-je-zijn-wat-er-ook-gebeurt, zomaar out of the blue om de vriendschapskraan dicht te draaien. Geen boe of ba. Geen duidelijke aanleiding, gewoon TOE.
Da's nooit een fijn gevoel.
Een Olijf is hier misschien onnozel in, maar een woordje uitleg zou fijn zijn. Zonder verklaring vraagt een mens zich onwillekeurig af wat er nù weer gebeurd is. Allerlei scenario's schieten door het hoofd, het ene al stommer dan het andere.
In theorie weet ik dat het zinloos is om scenario's te overlopen: je kent de ware toedracht tóch niet, dus welke zin heeft het om theorietjes te ontwikkelen?
Geen enkele.
Maar het menselijk brein is een vieze machine. Het draait en draait, vaak op overtoeren, terwijl je maar één ding wil: STILTE daarbinnen!!!

Goed.
Eén van de theorietjes is dat de Valentijd-gekte hierboven vernoemde "vriend" opnieuw heeft gestrikt.
Prima, schitterend. Al ware het "leuk" geweest om te laten weten dat "het, gezien de nieuwe vriendin, niet opportuun leek om verder contact te onderhouden".
IETS weten is altijd "gemakkelijker" dan gewoon zitten gissen.
Maar bon, het vraagt waarschijnlijk een te hoge dosis beleefdheid om hieraan te voldoen.
Olijf moet conclusies trekken.

Terwijl ik me hierover (ik weet het: onnodig) opwind, lees ik op FB dat één van m'n contacten weer vrijgezel is.
Ik ken hem niet zo goed en op zich zou het me niet méér mogen raken dan eender welk doorsnee-bericht, maar het shockeert me.
Enkele maanden geleden liet hij heel gelukkig weten dat hij z'n madammeke eindelijk had ontmoet. Iedereen was blij voor hem. Hij scheen het te verdienen, te oordelen aan de reacties van vrienden die hem wél goed kennen.
Omdat de goede vrienden blij waren, was ik dat ook.
Af en toe was er een post te lezen waaruit moest blijken hoe gelukkig hij wel was.
En zie.... een week voor Valentijn ... is hij vrijgezel.

Ik hààt het wanneer dat met goede mensen gebeurt.

De achtergrond van z'n ontmoeting met desbetreffende dame ken ik niet, hoegenaamd niet.
Hoe hebben ze elkaar ontmoet? Wie was het zotst en wie het koelst? Wie ging moeilijk doen of wie had de tolerantiegrens bereikt? Waren zij, net als "iemand" die ik ken, voor de zoveelste keer over één nacht ijs gegaan of ging het om een wat volwassener gevoel van verbondenheid?... Giswerk. Ik ken hen niet.
Maar ik blijf het pijnlijk vinden.

Let u overigens maar eens op wanneer de meeste breuken te noteren zijn.
Dat gebeurt het vaakst - in mijn beperkte en statistisch vermoedelijk niet-significante wereld - vóór de zomer, vóór de eindejaarsperiode en vóór Valentijn.
Reden?
Geen idee.
Is het misschien dat deze perioden ons onder stress zetten omdat de media, de boekskes en de commerce ons toeróepen dat we gelukkig MOETEN zijn? Omdat we merken - misschien? - dat we NIET zo gelukkig zijn als het in de boekskes wordt gedicteerd? Geen picture-perfect relatie ... DUS.... kàppen we er maar mee?

Het raakt me.
En dan ga ik zeuren.
Gelukkig voor m'n omgeving... ik zeur alléén op m'n blog.
Érgens wil ik dit soort gedachten kwijt kunnen. En dat is dus hier...