In een bui van opruimwoede (zowel inn- als uiterlijk) ging de tv op trash, afgewisseld met poetsspurts.
Het kanaal van keuze was VijfTV (een mens moet zo'n dingen durven toegeven).
Programma van het moment: wijvenfilm The Wish List
Ik zag het ding verre van helemaal (steeg ik zonet weer één streepje in uw achting?) maar de algemene idee was iets van "vrouw van middelbare leeftijd, nog steeds single, beslist - gewapend met een uitgebreide wensenlijst - de man van haar dromen te identificeren".
Hoe het precies in z'n werk ging, weet ik niet en in alle eerlijkheid... het interesseert me ook niet.
Het laatst pakweg kwartier zag ik wél integraal.
Zoals zo vaak ontmoet plannend hoofdpersonnage ergens in de loop van de ...euhm... "plot" een andere, helemààl niet zo perfecte vriend, groeit daar onderhuids maar ongemerkt (o wat zijn ze toch blind, niewaar) een diepe en zinvolle affectie en haalt the leading girl in kwestie net het altaar niet...
In deze specifieke prent heeft de juffrouw het goed fatsoen om niet te wachten tot de kerkelijke plechtigheid om haar toekomstige compleet ende volledig te vernederen en -nietigen. Hij hoeft niet persé in onnozele smoking te staan in het bijzijn van familie en vrienden om ergens uit de massa een "I object!" te horen galmen.
Neen neen.
Na enkele avondjes uit met eerder genoemde zinvolle affectie-vriend én (uiterààrd) na weken en maanden gewetensvol twijfelen (maar tóch volharden in de boosheid "van wie hou ik nu, maar laat me intussen m'n vaste vriend wat langer op het reservebankje houden, je weet maar nooit...") beslist ze kort voor het grootse huwelijk haar toekomstige devote echtgenoot ... nou ja... te dumpen.
Ze kijkt vanzelfsprekend berouwvol, spuwt er een paar I'm truly sorry's uit (not to mention: you're a wonderful guy) en holt, kort na de laatste omhelzing naar de wedstrijd waar haar zinvolle vriend op het punt staat (hier mag u niet aan twijfelen) de overwinning te halen.
De juffrouw, vol van berouw, zit in het publiek te supporteren (compleet met eerder gemaakte banner), kirt, wuift en huppelt, enkel om te eindigen met een innige zoen...
Ze zijn gelukkig, die twee...
BAH!
Geestelijke ontrouw verheven tot een kunst.
...Wat zeg ik?
Als je dit soort dromenmakerij mag geloven, is het niet alleen een schitterend maar zelfs een na te streven doel, je zogenaamde lief maanden aan het lijntje houden terwijl jij rustig beslist om hem dan tóch - onvermijdelijk bijna - de bons te geven.
Ah jaaaaaa! In de naam der Liefde mag àlles van de Amerikanen.
De toeschouwer hoort vertederd de handen voor de borst in elkaar te slaan met de gedachte Love conquers all.
Eindeloze (nee, niet gewetensloze... hoe kom je d'erbij?) tweestrijd màg als je op het end van 't verhaal maar zoenend in de armen van je échte liefde valt.
Ik hààt dit soort prenten. Er zijn er teveel van.
Fictie?
Ja hoor...
En kijk dan es om je heen....
Fictie?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten