Maar vrees niet, zoals altijd komen we ook dit weer te boven.
De merde aan dit soort perioden is dat het verdomde moeilijk is om happygolucky uit de hoek te komen (hoe grààg ik dat ook zou willen).
Ik heb geleerd met de tijd om gevoelens niet uit de weg te gaan.
Ze ook niet te benadrukken, zeer zeker niet, maar ONDERdrukken is ook nergens goed voor.
Het meeste "werk" doe ik intern.
Af en toe, wanneer de emmer overloopt, loopt ie over op de blog.
Zonet plaatste ik een post op Facebook (tussen haakjes de populairste werkgever van 2011... als dat kan tellen als vrolijke noot).
Ik schreef, in een soort van opwelling, dat ik liever geen Hugs, Kisses, Hearts of Flowers meer ontving. Nix virtueels meer.
Dat het allemaal zeer vriendelijk bedoeld is, betwijfel ik niet.
Hell, ik ben de eerste om toe te geven dat ik me er óók meer dan ééns aan heb schuldig gemaakt. Je kent dat wel... je voelt je vrolijk en vrijgevig en begint in het wilde weg mensen virtuele wensen toe te sturen.
...
Ik heb er even genoeg van nu.
Alles wat niet minimaal het gebruik van een telefoon, fiets of (benen)wagen veronderstelt, hoeft niet meer.
Het is te gemakkelijk, groetjes en goede wensen sturen via mail.
Wat zeg ik? Je hoeft zelfs geadresseerde's mail niet te kennen tegenwoordig, om een knuffel te sturen.
Biezonder handig wanneer je iemand op het oog hebt en een schuchtere poging tot contact wil ondernemen, dat wel... en hier wil ik voor alle verlegen personnages ter wereld een uitzondering maken... zolang het niet ongelimiteerd langs dezelfde lijn blijft lopen.
Vroeg of laat moet er wat concreets uit de bus komen, vriendschaps- of liefdesgewijs.
Iets wat zegt "jou vind ik de moeite waard om een effórreke voor te doen".
Ik begrijp volkomen dat niet iedereen constant z'n wagen in springt om alle trieste zieltjes ter wereld te gaan troosten. En in zulk geval kan een virtuele knuffel al eens deugd doen.
Wanneer de mailbox echter een overload ontvangt, begint bij mij het schoentje te knellen.
Moderne media hebben veel voor ons gedaan, ik ben de eerste om dat toe te geven.
Meer nog, het is stérk dat deze post van Olijf komt, internetverslaafde bij uitstek.
M'n groote liefde, u mag dat gerust weten, was een internetproduct. Ik kon m'n ogen en oren niet geloven toen het leek te gebeuren... en inderdaad... ik hàd m'n ogen en oren niet mogen geloven. Ik blijf erbij dat tinternet niet de schuldige was in dit geval (net zo min als énkel hij of ik, voor de goede orde). Maar dat terzijde.
Het is een handig ding, tinternet. M'n chatvenster staat altijd op aan als ik thuis ben en geen gezelschap heb. Vrienden kunnen en mogen me dan contacteren en ik doe hetzelfde met hen. Iedere dag de kleine nieuwtjes overlopen... wanneer je een eind uit elkaar woont en afspreken niet altijd even evident is, blijkt tinternet een goeie oplossing om up to date te blijven.
Edoch... het MOET af en toe bekrachtigd worden met een persoonlijke meet & greet als de geografie dat toestaat. Dat m'n nichtjes uit Italië niet meteen in het vliegtuig stappen om me te komen groeten (of vice versa) is begrijpelijk. In ons Belgenland zijn de afstanden al heel wat korter.
Ikzelf woon op zowat 1 uur rijden van alle Vlaamse steden en gemeenten... hetgeen een real life ontmoeting al heel wat minder in de weg staat.
Ook de gsm heeft ons al heel wat diensten bewezen, al is het nut en belang ervan stevig overroepen. Hij (de gsm en z'n gebruik) hebben van ons social morons gemaakt.
Wanneer ik een sms ontvang, enkele dagen na papa's overlijden die als volgt klinkt "Alles OK met jou? Je weet, je mag me altijd bellen he", dan heb ik veel zin om het onding tegen de venster te knallen.
Alles OK? Wat denk je? M'n vader is net overleden! Zóu ik helemaal OK zijn?
En waarom zou IK bellen? Het ligt niet in m'n aard om mensen op te bellen om es goed te huilen. Neen, het zou zelfs veronderstellen dat ik een luchtige conversatie moet onderhouden of zou moeten vragen - op een moment dat IK in zak en as zit - hoe het met JOU is.
Er is een tijd van geven en nemen. En in zulke tijden is nemen (en dus geven door de andere partij) niet eens zo'n gek idee.
IK had het allang veel minder stom gevonden als de sms als volgt klonk (en nadenken vóór je op send drukt is bij mijn weten nog stees niet verboden): "Hoe gaat het met je? Is het OK als ik je vanavond eens bel?"
Dezelfde intentie misschien, maar wél (in mijn ogen) meteen heel andere boodschap.
Ik ga ervan uit dat je het moeilijk hebt. Ik wil graag iets voor je doen als dat kan helpen, en een eerste stap is dat IK de telefoon ter hand neem om je eens te horen.
Noem me gek..... gsm, chat, facebook en alle andere multimediatoepassingen van vandaag veronderstellen NIET dat je een sociale dummie wordt.
En toch... voor sommigen onder ons is het net dàt wat gebeurt.
Ach tja.... in m'n hoofd aanzie ik het als een filter. The ones to keep and the ones to toss.
Vandaag was het een droge oproep om me te besparen van virtuele knuffels. Morgen ontvriend ik misschien een paar mensen die al massa's kansen hebben gehad om me te contacteren en dat níet deden, ondanks alle open mogelijkheden.
Het is niet fair misschien, ik hou daar rekening mee.... maar ik heb genoeg van gemakkelijke contacten.
Au fond sturen ze maar één boodschap:
Ik vind mezelf niet de moeite waard om au sérieux te worden genomen...
Waarom zou een ànder je dan wél de moeite waard vinden?????
 |
| vanaf vandaag worden ze professioneel genegeerd |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten