Ik herlees even iets wat me werd doorgestuurd vandaag.
't Is delicaat, het gaat ànderen aan, dus ik hou me aan de oppervlakte op deze blog.
Vriendin vroeg me om m'n gedacht (of een deel ervan)... en ik heb vaak, veel te vaak, de gewoonte méér te zeggen dan goed is.
Wat problemen betreft, heeft Olijf een sterk mannelijke kant. Ik heb de neiging dat te willen oplossen, zelfs al weet ik dat woorden en daden van mijn kant de zaak in het slechtste geval soms alleen maar erger kunnen maken.
Make mental note: vaker leren nix zeggen.
In dit specifiek geval raakt het me om twee redenen. Vriendin ligt me zeer na aan het hart, da's één.
Wat ik zag/las/hoorde bracht het nog niet zo verre verleden terug naar het heden, da's twee.
Woorden uit de mond van een duidelijk manipulatief en onstabiel individu... woorden die plots zo aannémelijk en weloverwogen klinken. Ik heb dat nóg gezien...
Een mens heeft de neiging om te gaan veralgemenen en dat deed ik vandaag ook.
De gelijkenissen waren bijna schrikwekkend.
Waardoor ik te veel zei, enkel en alleen gebaseerd op wat ik, klein grut, toevallig ooit zelf had meegemaakt.
Maar goed...
Het verbaast me hoe de ergsten onder ons er soms in slagen om diepmenselijk over te komen... al dan niet gemeend, al dan niet in een poging om de wereld nog maar eens naar hun hand te zetten? Wie zal het zeggen?
Maar het raakt me en af en toe maakt het me nog lichtjes woest. Intérn woest, gelukkig. Het lukt tegenwoordig om al die dingen binnen te houden.
Ze zijn het niet waard, die mensen. Of misschien wél, maar ik beperk me tot de gedachte dat ànderen zich daar dan maar mee moeten bezighouden.
Voor sommigen is m'n aandacht/vriendschap/liefde heel eenvoudig grenzeloos.
Voor anderen ligt de grens bijzonder laag... omdat ik dat zo beslist heb.
Ach ja... het ware fijn als we allemaal gewoon mooi waren vanbinnen.
Sommigen zijn het alléén vanbuiten... en zelfs dan nóg...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten