E en Olijf gingen het nog eens proberen, ondanks het hoge tempo van een weekje geleden.
Alweer werden veel figuurtjes aangeleerd en het waren niet de eenvoudigste.
Om één of andere (mij nog steeds niet bekende) reden slaagt onze Cubaanse leraar erin om iedereen (of toch de meesten) bijna foutloos te laten volgen.
Het ligt niet aan z'n geweldige lesstijl of aan de uitgebreide uitleg. Hij dóet het gewoon en hij slaagt erin om iedereen enthousiast te houden.
Op het eind van de anderhalf uur durende les voelde Olijf zich lichtjes overmoedig. In tegenstelling tot de week voordien, wou ik deze keer ook eens een gooi doen naar de gevorderde groep.
Ok, Ok... strikt genomen mag ik mezelf gevorderd noemen, gezien de lessen die ik vorig jaar volgde. Maar een andere school blijft een andere school. Met andere pasjes en duidelijk ander tempo.
Ondanks enkele argumenten tégen, besloot ik het tóch te proberen.
Het resultaat was verbluffend. Hoewel ik vorige week niet had meegevolgd wat de anderen hadden geleerd, bleef het lukken. Ik amuseerde me te plètter, kreeg het meer dan eens erg warm (vergelijk het gerust met een stevig rondje joggen) en volgde de ingewikkelde pasjes dat het een lieve lust was.
Af en toe voelde ik me geroepen om me op voorhand te excuseren "mocht het niet lukken", maar ik ging zelden in de fout.
Eén heerschap - een overigens notoir vrouwenversierder (ik zeg dit erbij om wat volgt enigszins te nuanceren) - liet me weten dat het een plezier was om met me te dansen ..... "omdat ik een pluimpje was, zoals ik volgde".
Bon goed, Olijf was gewaarschuwd: meneer was (is) een Casanova, hij kon en zou dus zeggen wat hij nodig achtte om een eventuele volgende move in te leiden. Desnondanks voelde ik me een centimetertje of twee groeien.
"Een pluimpje"..... jééééj. Dat had ik nog niet te vaak gehoord.
Ik beschouwde het als een pluimpje op m'n hoed.
De rest van het tweede blok anderhalf uur les ging ééns zo goed :) :) :)
Vandaag at ik spaghetti. Met de zusjes en hun kids.
Woensdag spaghetti-avond was belangrijk voor ons en onze ouders. Nu ze (definitief of voor onbepaalde tijd) niet meer meedoen, hebben we vast besloten om deze avond niet op te geven. Ter ere van papa onderhouden we het jarenoude ritueel. De kleinkinderen weten niet beter of het is altijd zo geweest.
Op woensdagavond hebben we soms de kans om even bij te kletsen. Vanavond lukte dat bijzonder goed omdat jongste zus S eens niet naar de pianoles moest. Tijd zat dus.
Zus C had de avond voordien een etentje gehad met een "oude" vriend, M. Zus S en Olijf kennen M ook een beetje van enkele korte ontmoetingen. Een sympathieke kerel, intelligent, ontwikkeld en overwegend welgemanierd. Op papier wellicht de ideale man.
M heeft ook nooit onder stoelen of banken gestoken een boontje te hebben voor Olijf, zij het dat hij de gemiste kansen opvulde met enkele komende en - helaas voor hem - gaande dames. Het weze hem gegund. Mij hoor je niet zeggen dat het gezond is om jaren lang te zitten treuren om wat je niet krijgen kon.
...
Nu Olijf weer overduidelijk "vrij" is, had M zich gisteravond weer laten ontvallen dat hij nog steeds een oog op Olijf had. Zus, van de hand Gods geslagen, had niet meteen geweten hoe te reageren op z'n vraag of Olijf interesse zou hebben in een date en liet hem vrij spel.
....
Puntje puntje... omdat Olijf - alweer helaas voor M - écht geen heil ziet in een date met hem.
Ik ken hem als zeer verre vriend maar ondanks àl z'n overduidelijke kwaliteiten... tja... is er in de verste verten geen vonk te bespeuren. Nix noppes nada.
Als ik heel eerlijk moet zijn.... integendeel zelfs.
Ik ben er zeker van dat het een schàt van een kerel is, maar van chemie is hier geen sprake.
Zelfs z'n bemerking dat "Olijf er met de jaren alléén maar aantrekkelijker op wordt" (een mens zou van minder een dikke nek krijgen) deed het niet voor mij.
Dus kamp ik nu met een mix van een (misschien misplaatst) gevoel van gecharmeerd zijn (je hoort zo'n compliment niet elke dag) .... en de nood om meteen duidelijkheid te scheppen.
Een vriendschappelijk koffietje of zelfs een dineetje behoort tot de mogelijkheden... maar niet om deze lieve man valse hoop te schenken.
U weet onderhand wel dat dit ab-so-luut niet to mijn strategieënpakket behoort.
Femme fatale zal Olijf nooit worden en a golddigging bitch al zéker niet. Ik loop niet over lijken om te krijgen wat ik wil, zelfs niet om m'n tijd "aangenaam" op te vullen tot het zogenaamde bétere werk zich aanbiedt. En met "beter" bedoel ik enkel wat beter aanvoelt voor mij....
Dus goed....
op enkele dagen tijd hoorde ik een complimentje of twee, werd ik er zelfs vrolijk van.
En nu is het tijd om weer over eierschalen te gaan lopen.
Ik ga oefenen.....
 |
| een luchtiger noot (pardon the pun): mijn piano-actieve zus oefent... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten