Wanneer is het genoeg?

Lieve lezer,

ik zou zo graag over fijne dingen schrijven.
Vandaag "organiseerde" ik mezelf zelfs door gedachtenflarden in m'n agenda te noteren, zodat ik ze (hopelijk volgende week) op de blog zou kunnen zetten.
Maar strepen door de rekening zijn tegenwoordig schering en inslag.

Papa is dood. Dat weet u intussen.
Tijd om eens een deftige hulde aan hem te formuleren, heb ik nog niet gehad, maar die kómt... vast en zeker.
Ik heb al vaker loze beloften gedaan, vooral na een vakantie. Ik zou schrijven, ik zou verslagen.. en na verloop van tijd zag ik er de zin niet meer van in om het te delen.
Voor papa is het nu nooit meer te laat. Over hem KOMT er een blogpost.

Doordat papa dood is, heeft mama het moeilijk. Nix nieuws onder de zon. Echtgenotes plegen in de rouw te zijn na het overlijden van hun andere helft.
Met mama gaat het echter al een hele poos niet zo lekker. En als ik zeg hele poos, dan mag u daar in uw hoofd gerust jààààààààààààààààren  van maken.

Zo'n toestand - ik schrijf NIET om vuile was buiten te hangen maar om m'n medemens te waarschuwen - is iets wat je niet echt ziet gebeuren. Het is te zeggen... je ziet het wèl, je wéét het zelfs... vergelijk het met een opgroeiend kind.... je wéét dat het groeit, je ziet het zelfs.... maar het werkelijke resultaat ZIE je pas écht wanneer je foto's bekijkt van enkele jaartjes terug... "wat is hij GROOT geworden, zeg!".

Idem dito met mama.
Het ontging ons niet dat ze stilaan veranderde, onze lieve, vroeger altijd in de weer zijnde, spring-in-het-veld-mama. We dachten lege-nest-syndroom. Kom kom... dat gaat wel over.
Of effect van de oppensioenstelling. Even wennen.... dat gaat wel over.
Alleen... het GING niet over. Het werd alleen maar erger.
Aandacht zoeken, op de meest onhandige manier... ze werd steeds vaker ziek. Echt? Ingebeeld? Wie kon het zeggen?
De ene keer konden de dokters wat ontdekken, de andere keer waren de symptomen zó vaag dat we - bijna noodgedwongen - aan psychosomatische klachten dachten.
Maar zoiets durf je niet te zeggen... stel dat het échte ongemakken waren.

Vrij snel werd het duidelijk dat er geen onderscheid meer bestond tussen een onschuldige hoofdpijn en een acute levensbedreigende aandoening. Alles was even erg. Alles even belangrijk.
Alles.... éven aandachtwaardig.

Jaren gingen voorbij.
Intussen kreeg papa een noodlottige prognose. Gemiddeld  10 jaren stonden hem nog te wachten.
Hij heeft het ongeveer 9 jaren uitgezongen.
In het begin deed hij het goed. Een behandeling links en rechts, beetje kloppen hier, wat vijzen daar en hij was weer zo goed als nieuw.
Alleen... de perioden van herstel werden langzaamaan korter en de perioden van ziekte en behandeling steeds langer.... en uitzichtlozer.

Het was niet genoeg.
Mama werd helaas niet beter. Integendeel... ze werd zieker. Het liefst op momenten dat het ook slecht ging met papa.... het liefst terwijl we al bezig waren met het bezoeken van 2 zieken (er verkeerde nóg een familielid in reëel acute toestand)... mama kreeg dan óók en wéér onverklaarbare pijnen...
Hupla!
Op ons (naar we toen dachten) diepste punt, bezocht het deel van het gezin dat nog overbleef, DRIE APARTE ziekenhuisbedden (verspreid over TWEE ziekenhuizen).

Intussen is papa dood.
Twee weken waren we met 3 volwassen vrouwen bijna fulltime druk in de weer om de begrafenis en al wat daarrond hangt te organiseren. Tussendoor wat luisteren naar mama, een beetje troosten en dan weer "moedig" verder doen.
Twee weken, drie volwassen vrouwen, fulltime... leest u dat maar even na.
Afgelopen maandag leek het alsof de rust stilaan zou kunnen wederkeren.
Jaaaaaa, we wisten dat het nog erg zwaar zou zijn voor onze mama. Dat kàn ook niet anders.
Jaaaaaa, we wisten dat het in haar geval extra zwaar zou zijn, gezien haar lijdend verleden.

Maar dat ons maar één dag rust was gegund na de voorbije jaren.... dat wisten we NIET.

Dinsdagavond zaten alweer 2 van de 3 zussen in het ziekenhuis. Voor de goeie maat: exact twee weken nadat we de deuren van het hospitaal achter ons hadden gesloten met een dood lijf van wie ooit onze papa was geweest... nog steeds op het bed gelegen.
Terwijl de bloemen op zijn graf liggen te verwelken, zitten de zussen alweer aan een ziekenbed.
De details van de opname wil ik hier niet neerschrijven. Ik hou het bij acuut en onnodig.

Het komt erop neer dat het klaarblijkelijk weer tijd is dat de aandacht geheel en onverdeeld naar mama gaat. De klok rond, liefst. En allemaal tegelijk.
Dinsdag, op weg naar het ziekenhuis, vroeg ik me af welke lovende woorden ik over m'n mama zou kunnen zeggen in de mis.... Ik kon er maar geen RECENTE bedenken.

Ergens tussen de 10 en 20 jaar is het intussen geleden sinds ik m'n oude levendige mama zag.... (het wordt op den duur moeilijk om de tijd correct in te schatten).
Ik kàn me mooie dingen herinneren uit onze kindertijd. Maar als volwassene? Als vrouw die best wel eens had willen shoppen met haar moeder, nu ze tijd had? Nee..... nix.... ab-so-luut nix.
Shoppen zou niet gaan, omdat haar voeten zo'n pijn deden. Of omdat die verdomde hoofdpijn ten allen tijde kon opduiken. Of omdat ze zo snel moe werd. Of omdat ze "moest" zorgen voor eten voor haar man.
Shoppen zou ook nooit leuk geweest zijn, omdat ze zonodig moest praten over wat ze allemaal had mislopen "in de naam der liefde". Of over alle aandoeningen en de daarmee gepaarde medicatie.

Mijn mama.... ik hou van haar. Even veel als van m'n papa.
Maar mooie herinneringen? Ik moet ze ver gaan zoeken.

En vandaag.... vandaag leeft ze nog... godzijdank... alhoewel.
Het is duidelijk dat een deel van haar hier niet meer wil zijn, op deze aardkloot.
Het deel van haar dat hier - om godweetwelke reden - nog wél blijft (en verstaat u me niet verkeerd... ik wil haar graag nog een tijdje in m'n leven).... dàt deel houdt ons in een verstikkende wurggreep.
Al het mogelijke is niet meer genoeg. Een eigen leven leiden schijnt ons niet meer te zijn gegund.
Een leven lijden.... dat mogen we nog wél.

Ik hou van omhelzingen. Zielsveel.
Maar wanneer je voelt alsof je gaat stikken, is een gemeende goedenachtzoen éven teveel gevraagd........




Olijf gelóóft dat het ooit wel weer zal beteren. Het kàn niet de bedoeling zijn dat de rest van m'n volwassen leven uitsluitend bestaat uit zorgen, kommer en kwel.
Alleen.... ik voel me even zeer egocentrisch.... het mag stilaan gaan gebeuren nu, die verbetering.
Wanneer al het mogelijke overduidelijk niet meer genoeg is, wil een Olijf (en IK weet dat ik kracht heb om te blijven stààn)..... gewoon wéglopen....