Zaterdagavond: één of canvas, ik wil ervan af zijn. Deel 2 uit een trilogie over Zuid-Afrika.
Arme blanke mensen. Afrikaners die aan lager wal zijn geraakt "dankzij de ANC-regering" (hun woorden, niet de mijne).
Het is licht bevreemdend. Niet dat ik niet weet dat er ook arme blanken rondlopen op deze wereld.
Wél dat je deze keer mensen met witte huiden gehurkt ziet zitten in het midden van stoffige, groezelige straatjes, langs een al even groezelige tent... de tijd dodend, een beetje doelloos voor zich uitkijkend.
We zijn het "gewoon" om "zwartjes" op die manier te zien. Als het blank is, moet het blijkbaar wat schrijnender zijn.
Oh... het wàs ook schrijnend hoor. En u hoort me voor één keer eens geen mening verkondingen. Ik weet er te weinig van. Of het waar is dat het ANC niet verwezenlijkt heeft wat Mandela bedoelde... ik weet het echt niet en heb daar dus geen scherpe of vergoelijkende woorden voor.
Ik meld alleen dat het me erg onwerelds overkwam.
Maandagnacht. Twee glaasjes cola verhinderen me blijkbaar om te slapen. Halféén en nog klaarwakker.
De zapper stopt op BBC. Een blanke vrouw die (om godweetwelke reden, ik zag het begin niet) een maand gaat doorbrengen in Afrika. In een primitief dorpje. Geen hutten van bananenbladeren en halfnaakte zwartjes, maar het scheelde niet veel. Lemen huisjes en geen elektriciteit, geen stromend water, geen sanitaire voorzieningen.
Ze werkt mee, de Liverpoolse. Voor één keer eens geen sensatiezoekend programma over een Paris Hilton die met haar stilettohieltjes een koe gaat melken en daarbij zeurt over de imperfectie van haar nagellak.
Pure reality-tv op z'n ouderwets. De vrouw is daar en ze doet wat ze moet doen: om 6 uur opstaan met de kraaiende haan en de "straat" vegen, maniok gaan uitgraven in het regenwoud, plassen in een put achter een hut (geen muren, geen deuren!), eens per week een bad nemen in de rivier.
De vrouw ziet hoe Mamatito, een wat oudere weduwe (moeder en grootmoeder) wordt onderhouden door de hele familie en denkt terug aan de relatie met haar eigen moeder. Gaandeweg realiseert ze zich dat we allemaal mensen zijn...en dat ook haar moeder het destijds moeilijk moet gehad hebben... dat zij als dochter er geen acht op sloeg.
Het is roerend om te zien hoe ze verandert, dichter bij de natuur én bij zichzelf komt... en hoe moeilijk zij én de Afrikaanse stam het hebben om afscheid te nemen van elkaar.
Ik vond het mooi.
En vroeg me meteen ook af of ik dat zou kunnen, een maand in volledige afzondering leven zonder enige vorm van luxe. Ik zou graag denken van wél.... maar ben niet zeker.
Misschien iets om te contempleren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten